Μία ημέρα πριν σας παρουσιάσουμε τους δέκα καλύτερους δίσκους της χρονιάς για το Mix Grill, δείτε τους δίσκους στις θέσεις 11-20.
Εδώ οι δίσκοι στις θέσεις 21-30, 31-40 και 41-50.
20. Zola Jesus - Okovi
Το "Okovi" είναι κυριολεκτικά ένα αριστούργημα και η δημιουργός του μια ιδιοφυΐα. H Zola Jesus μετακινείται με άνεση από τη synth pop στην art rock και από τη dark wave, σε μοτίβα οπερετικά. Σε αυτή τη μουσική διαδρομή, δεν υπάρχει καμία «έκπτωση» ως προς την ποιότητα των συνθέσεων, αφού σκοπός της δεν είναι η κατάκτηση ενός ευρύτερου ακροατηρίου, αλλά η μετουσίωση των μουσικών της ιδεών σε πράξη. Η λέξη "Okovi" στα σλαβικά, μεταφράζεται ως «δεσμά». Με τον δίσκο αυτό, τα όποια δεσμά χαλιναγωγούν τον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο και τη φαντασία του ανθρώπου, σπάνε. Είναι ένα άλμπουμ υπερβατικό, που σε ωθεί στην ελευθερία και στην πληρότητα.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
19. Depeche Mode - Spirit
Tο "Spirit" είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος των Depeche Mode εδώ και κάποια χρόνια, σίγουρα καλύτερο από το απογοητευτικό "The Sounds of the Universe" ή το συμπαθητικό "Delta Machine". Πολύ ενδιαφέρον, τόσο στο σύνολο του, όσο και σε επιλεγμένα τραγούδια που μπορεί να μην εντυπωσιάζουν στο πρώτο άκουσμα, αφού η μελωδικότητα τους κρύβεται στη ζοφερή του ατμόσφαιρα. Με το "Spirit" ήρθε ο καιρός να επαναπροσδιοριστεί η σχέση μας μαζί τους, γιατί φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Depeche Mode, αυτό είναι πια, ή αυτό μπορούν πια. Έχουν μεγαλώσει όπως έχουμε μεγαλώσει κι εμείς, οι πιστοί φαν τους. Δεν είναι στην ακμή τους, αλλά δείχνουν να το παλεύουν. Και φαίνεται πως έχουν το «πνεύμα» για να κάνουν κάτι τέτοιο.
[Δημήτρης Καμπούρης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Δημήτρη.
18. Bicep - Bicep
Ήταν το 2012 όταν το «cheeky 90’s piano houser» (όπως περιέγραφαν οι ίδιοι οι Bicep) κομμάτι "Vision Of Love" σήμανε την ίδρυση της Feel My Bicep Recordings. Από τότε ήταν έκδηλη η αγάπη των Iρλανδών στον παλιό καλό 90’s house ήχο, ενώ όλες οι δημιουργίες τους (tracks και remixes) είναι φανερά επηρεασμένες από την χρυσή εποχή της house. Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, όμως, δεν αναμάσησαν τον ήχο του παρελθόντος, παρά κατάφεραν να μεταφέρουν το πνεύμα του στο σήμερα. Εμπνεύστηκαν από τα κυριότερα είδη της ηλεκτρονικής σκηνής των 90’s (jungle, breakbeat, house, trance) και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα στιβαρό δίσκο με εξαιρετική παραγωγή και ομοιογένεια. Είναι σπάνιο ένας δίσκος ηλεκτρονικής μουσικής να ακούγεται στο σύνολό του σαν ένα ενιαίο έργο χωρίς τραγούδια «γεμίσματα» που απλά προσπαθούν να υποστηρίξουν δυο-τρεις επιτυχίες. To "Bicep", όμως, δεν απευθύνεται μόνο σε αυτούς που μεγάλωσαν στα club των 90's, αλλά σε όποιον προτιμά την αναλογική εποχή της μουσικής. Ένας δίσκος τόσο νοσταλγικός όσο και σύγχρονος.
[Ελένη Πεφάνη]
17. Sampha - Process
Εδώ οι δίσκοι στις θέσεις 21-30, 31-40 και 41-50.
20. Zola Jesus - Okovi
Το "Okovi" είναι κυριολεκτικά ένα αριστούργημα και η δημιουργός του μια ιδιοφυΐα. H Zola Jesus μετακινείται με άνεση από τη synth pop στην art rock και από τη dark wave, σε μοτίβα οπερετικά. Σε αυτή τη μουσική διαδρομή, δεν υπάρχει καμία «έκπτωση» ως προς την ποιότητα των συνθέσεων, αφού σκοπός της δεν είναι η κατάκτηση ενός ευρύτερου ακροατηρίου, αλλά η μετουσίωση των μουσικών της ιδεών σε πράξη. Η λέξη "Okovi" στα σλαβικά, μεταφράζεται ως «δεσμά». Με τον δίσκο αυτό, τα όποια δεσμά χαλιναγωγούν τον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο και τη φαντασία του ανθρώπου, σπάνε. Είναι ένα άλμπουμ υπερβατικό, που σε ωθεί στην ελευθερία και στην πληρότητα.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
19. Depeche Mode - Spirit
Tο "Spirit" είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος των Depeche Mode εδώ και κάποια χρόνια, σίγουρα καλύτερο από το απογοητευτικό "The Sounds of the Universe" ή το συμπαθητικό "Delta Machine". Πολύ ενδιαφέρον, τόσο στο σύνολο του, όσο και σε επιλεγμένα τραγούδια που μπορεί να μην εντυπωσιάζουν στο πρώτο άκουσμα, αφού η μελωδικότητα τους κρύβεται στη ζοφερή του ατμόσφαιρα. Με το "Spirit" ήρθε ο καιρός να επαναπροσδιοριστεί η σχέση μας μαζί τους, γιατί φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Depeche Mode, αυτό είναι πια, ή αυτό μπορούν πια. Έχουν μεγαλώσει όπως έχουμε μεγαλώσει κι εμείς, οι πιστοί φαν τους. Δεν είναι στην ακμή τους, αλλά δείχνουν να το παλεύουν. Και φαίνεται πως έχουν το «πνεύμα» για να κάνουν κάτι τέτοιο.
[Δημήτρης Καμπούρης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Δημήτρη.
18. Bicep - Bicep
Ήταν το 2012 όταν το «cheeky 90’s piano houser» (όπως περιέγραφαν οι ίδιοι οι Bicep) κομμάτι "Vision Of Love" σήμανε την ίδρυση της Feel My Bicep Recordings. Από τότε ήταν έκδηλη η αγάπη των Iρλανδών στον παλιό καλό 90’s house ήχο, ενώ όλες οι δημιουργίες τους (tracks και remixes) είναι φανερά επηρεασμένες από την χρυσή εποχή της house. Στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, όμως, δεν αναμάσησαν τον ήχο του παρελθόντος, παρά κατάφεραν να μεταφέρουν το πνεύμα του στο σήμερα. Εμπνεύστηκαν από τα κυριότερα είδη της ηλεκτρονικής σκηνής των 90’s (jungle, breakbeat, house, trance) και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα στιβαρό δίσκο με εξαιρετική παραγωγή και ομοιογένεια. Είναι σπάνιο ένας δίσκος ηλεκτρονικής μουσικής να ακούγεται στο σύνολό του σαν ένα ενιαίο έργο χωρίς τραγούδια «γεμίσματα» που απλά προσπαθούν να υποστηρίξουν δυο-τρεις επιτυχίες. To "Bicep", όμως, δεν απευθύνεται μόνο σε αυτούς που μεγάλωσαν στα club των 90's, αλλά σε όποιον προτιμά την αναλογική εποχή της μουσικής. Ένας δίσκος τόσο νοσταλγικός όσο και σύγχρονος.
[Ελένη Πεφάνη]
17. Sampha - Process
Ο Sampha Sisay κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του τον Φεβρουάριο αφού πέρασε αρκετά χρόνια μπλεγμένος
σε συνεργασίες με ονόματα όπως η Jessie Ware, ο Kanye West και, κυρίως, ο SBTRKT. Δεν αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη το γεγονός πως κέρδισε το Mercury Prize, ένα βραβείο που, έχοντας τιμήσει και σαφώς πιο πρωτοπόρα άλμπουμ από το Process, στηρίζει σταθερά την μουσική πρωτοπορία. Σε soul ύφος ως επί το πλείστον, αλλά και με σποραδικά στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής ή χιπ-χοπ απόδοσης, ο Sampha καταφέρνει να ακούγεται ευχάριστος, σύγχρονος και σε ορισμένα τραγούδια απολαυστικός.
[Δημήτρης Όρλης]
16. The Black Angels - Death Song
Οι Black Angels για ακόμα μια φορά πειραματίζονται και δεν ακολουθούν την πεπατημένη, φλερτάροντας ενίοτε με το garage rock’ n’ roll, αλλά και με την beat-rock με dance διαθέσεις. Φυσικά, ως βάση του ήχου τους εξακολουθούν να έχουν την υπερφορτωμένη με κιθάρες και συνθεσάιζερ ψυχεδέλεια των sixties. Στα περίπου 48 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να υστερεί, γεγονός που αποδεικνύει ότι και σε μεγάλη φόρμα βρίσκονται, αλλά και ότι έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους. Ακούγοντας ξανά και ξανά το "Death Song" βιώνει κανείς τη συνθετική τους μοναδικότητα αλλά και την ικανότητά τους να προσεγγίζουν την εμπορική επιτυχία, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις ως προς τη μουσική τους ποιότητα.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Απόστολου
15. Protomartyr - Relatives in Descent
Οι Protomartyr συνεχίζουν απτόητοι με το τέταρτο άλμπουμ τους τη μοναχική τους πορεία στα όμορφα και τρομακτικά indie rock μονοπάτια, προσφέροντας απλόχερα νευρικούς κλονισμούς και αμείλικτες ηχητικές επιθέσεις με κάθε ένα κομμάτι του. Το "Relatives in Descent" συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το εξίσου δυνατό "The Agent Intellect", εμποδίζοντας τον ήλιο της Καλιφόρνια, όπου ηχογραφήθηκε, να επηρεάσει στο παραμικρό τη σκοτεινή ένταση της μπάντας από το Ντιτρόιτ που εξακολουθεί να εφαρμόζει πιστά τα διδάγματα των Pere Ubu και του Mark E. Smith στα πεπραγμένα της.
16. The Black Angels - Death Song
Οι Black Angels για ακόμα μια φορά πειραματίζονται και δεν ακολουθούν την πεπατημένη, φλερτάροντας ενίοτε με το garage rock’ n’ roll, αλλά και με την beat-rock με dance διαθέσεις. Φυσικά, ως βάση του ήχου τους εξακολουθούν να έχουν την υπερφορτωμένη με κιθάρες και συνθεσάιζερ ψυχεδέλεια των sixties. Στα περίπου 48 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να υστερεί, γεγονός που αποδεικνύει ότι και σε μεγάλη φόρμα βρίσκονται, αλλά και ότι έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους. Ακούγοντας ξανά και ξανά το "Death Song" βιώνει κανείς τη συνθετική τους μοναδικότητα αλλά και την ικανότητά τους να προσεγγίζουν την εμπορική επιτυχία, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις ως προς τη μουσική τους ποιότητα.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Απόστολου
15. Protomartyr - Relatives in Descent
Οι Protomartyr συνεχίζουν απτόητοι με το τέταρτο άλμπουμ τους τη μοναχική τους πορεία στα όμορφα και τρομακτικά indie rock μονοπάτια, προσφέροντας απλόχερα νευρικούς κλονισμούς και αμείλικτες ηχητικές επιθέσεις με κάθε ένα κομμάτι του. Το "Relatives in Descent" συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το εξίσου δυνατό "The Agent Intellect", εμποδίζοντας τον ήλιο της Καλιφόρνια, όπου ηχογραφήθηκε, να επηρεάσει στο παραμικρό τη σκοτεινή ένταση της μπάντας από το Ντιτρόιτ που εξακολουθεί να εφαρμόζει πιστά τα διδάγματα των Pere Ubu και του Mark E. Smith στα πεπραγμένα της.
[Οδυσσέας Παύλου]
14. Grizzly Bear - Painted Ruins
Από την πρώτη κιόλας ακρόαση συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για την καλύτερη δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει οι Grizzly Bear μέχρι στιγμής. Το συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη καταφέρνει κάτι ιδιαίτερο: να πειραματίζεται σε ambient και indie ήχους χωρίς να κουράζει, δίνοντας σε κάθε τραγούδι μια εμπορικότητα. Το "Painted Ruins" ακούγεται μονορούφι και σε επαναλήψεις που δεν πρόκειται να γίνουν βαρετές. Τόσα χρόνια αναμονής άξιζαν (από το "Shields" του 2012) και με το παραπάνω, με τους Grizzly Bear πλέον να θεωρούνται μία από τις πιο αξιόλογες μπάντες της τελευταίας δεκαετίας στο είδος της.
[Θωμάς Τζίτζης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Θωμά
13. The National - Sleep Well Beast
Πριν από τέσσερα χρόνια, το συγκρότημα από το Ohio είχε κυκλοφορήσει το καλύτερο album της έως τότε καριέρας του. Το αν θα τα κατάφερναν να διατηρηθούν στο ίδιο επίπεδο ήταν το κυρίως ζητούμενο. Ακούγοντας το "Sleep Well Beast" προκύπτει αβίαστα η απάντηση: όχι απλά διατηρούνται στο ίδιο επίπεδο, αλλά πηγαίνουν ακόμα παραπάνω. Και πηγαίνουν παραπάνω, επειδή δεν διστάζουν να δώσουν στις συνθέσεις τους λίγο περισσότερο κιθαριστικό βάθος.Το "Sleep Well Beast", κυριολεκτικά τους εκτοξεύει και για να χρησιμοποιήσω μεταφορικά τη λογοτεχνία, τους ανεβάζει στο ίδιο επίπεδο με τον Francis Scott Fitzgerald. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι ο "Great Gatsby" είναι τραγούδι των National.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Απόστολου
12. The Dream Syndicate - How Did I Find Myself Here?
Ο Steve Wynn από το 2012 και μετά περιοδεύει με μία νέα σύνθεση των Dream Syndicate, τους οποίους αποφάσισε να βάλει φέτος στο studio. Η μουσική προσέγγιση της μπάντας είναι αρκετά διαφορετική, συνεπώς δεν θα ακούσετε ένα ακόμα "Days Of Wine And Roses". Οι νέες συνθέσεις διατηρούν πιο ελεύθερες δομές, με περισσότερο χώρο για αυτοσχεδιασμό, κάτι που όπως είδαμε το Νοέμβριο στο Fuzz Club ανθίζει στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ο Jason Victor, ένας κιθαρίστας που έχει παρελθόν στις συνεργασίες του με τον Wynn, με τα παιχνιδίσματα του στη κιθάρα είναι πρωταγωνιστής στον space rock ήχο του “How Did I Find Myself Here”. Η φωνή του Steve με τους punk χρωματισμούς της είναι το μοναδικό στοιχείο νοσταλγίας που θα συναντήσετε σε αυτή την εντυπωσιακή δισκογραφική επιστροφή.
14. Grizzly Bear - Painted Ruins
Από την πρώτη κιόλας ακρόαση συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για την καλύτερη δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει οι Grizzly Bear μέχρι στιγμής. Το συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη καταφέρνει κάτι ιδιαίτερο: να πειραματίζεται σε ambient και indie ήχους χωρίς να κουράζει, δίνοντας σε κάθε τραγούδι μια εμπορικότητα. Το "Painted Ruins" ακούγεται μονορούφι και σε επαναλήψεις που δεν πρόκειται να γίνουν βαρετές. Τόσα χρόνια αναμονής άξιζαν (από το "Shields" του 2012) και με το παραπάνω, με τους Grizzly Bear πλέον να θεωρούνται μία από τις πιο αξιόλογες μπάντες της τελευταίας δεκαετίας στο είδος της.
[Θωμάς Τζίτζης]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Θωμά
13. The National - Sleep Well Beast
Πριν από τέσσερα χρόνια, το συγκρότημα από το Ohio είχε κυκλοφορήσει το καλύτερο album της έως τότε καριέρας του. Το αν θα τα κατάφερναν να διατηρηθούν στο ίδιο επίπεδο ήταν το κυρίως ζητούμενο. Ακούγοντας το "Sleep Well Beast" προκύπτει αβίαστα η απάντηση: όχι απλά διατηρούνται στο ίδιο επίπεδο, αλλά πηγαίνουν ακόμα παραπάνω. Και πηγαίνουν παραπάνω, επειδή δεν διστάζουν να δώσουν στις συνθέσεις τους λίγο περισσότερο κιθαριστικό βάθος.Το "Sleep Well Beast", κυριολεκτικά τους εκτοξεύει και για να χρησιμοποιήσω μεταφορικά τη λογοτεχνία, τους ανεβάζει στο ίδιο επίπεδο με τον Francis Scott Fitzgerald. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι ο "Great Gatsby" είναι τραγούδι των National.
[Απόστολος Κουφοδήμος]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη δισκοκριτική του Απόστολου
12. The Dream Syndicate - How Did I Find Myself Here?
Ο Steve Wynn από το 2012 και μετά περιοδεύει με μία νέα σύνθεση των Dream Syndicate, τους οποίους αποφάσισε να βάλει φέτος στο studio. Η μουσική προσέγγιση της μπάντας είναι αρκετά διαφορετική, συνεπώς δεν θα ακούσετε ένα ακόμα "Days Of Wine And Roses". Οι νέες συνθέσεις διατηρούν πιο ελεύθερες δομές, με περισσότερο χώρο για αυτοσχεδιασμό, κάτι που όπως είδαμε το Νοέμβριο στο Fuzz Club ανθίζει στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Ο Jason Victor, ένας κιθαρίστας που έχει παρελθόν στις συνεργασίες του με τον Wynn, με τα παιχνιδίσματα του στη κιθάρα είναι πρωταγωνιστής στον space rock ήχο του “How Did I Find Myself Here”. Η φωνή του Steve με τους punk χρωματισμούς της είναι το μοναδικό στοιχείο νοσταλγίας που θα συναντήσετε σε αυτή την εντυπωσιακή δισκογραφική επιστροφή.
[Ξενοφών Καράμπαλης]
11. Lorde - Melodrama
Από τη γλυκανάλατη pop του "Royals", που έκανε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο, η Lorde επέλεξε να μην ακολουθήσει τα βήματα της σιγουριάς που της προσέφερε αυτό το τραγούδι και δημιούργησε έναν καλό pop δίσκο, ο οποίος φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των λιστών όλων σχεδόν των μουσικών μέσων ανά τον κόσμο. Το "Melodrama" δεν θα έλεγα ότι ακολουθεί την εννοιολογική σημασία αυτής της ελληνικής λέξης, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο. Ένας χαρούμενος, φωτεινός και παράλληλα αισιόδοξος δίσκος με βάση τη «φρέσκια» ποπ μουσική, που έχει στο μυαλό της μια 21-χρονη κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία. Άλλωστε, ποιος άλλος εκτός από νέο παιδί, περιμένετε να προσφέρει στη μουσική κάτι το καινούργιο, κάτι το «φρέσκο»; Η μουσική του "Melodrama" παραπέμπει στην Ελληνική τραγωδία (όπως έχει δηλώσει η ίδια) και τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες που έχει ένας νέος 19-20 χρονών. Ο δίσκος πήρε Βραβείο Grammy (Το album της χρονιάς), ανέβηκε στην κορυφή πολλών Charts ανά τον κόσμο (Billboard, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία κ.α.) και έλαβε μέσο όρο κριτικών από 33 μουσικά μέσα, 91 στα 100!
11. Lorde - Melodrama
Από τη γλυκανάλατη pop του "Royals", που έκανε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο, η Lorde επέλεξε να μην ακολουθήσει τα βήματα της σιγουριάς που της προσέφερε αυτό το τραγούδι και δημιούργησε έναν καλό pop δίσκο, ο οποίος φιγουράρει στις πρώτες θέσεις των λιστών όλων σχεδόν των μουσικών μέσων ανά τον κόσμο. Το "Melodrama" δεν θα έλεγα ότι ακολουθεί την εννοιολογική σημασία αυτής της ελληνικής λέξης, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο. Ένας χαρούμενος, φωτεινός και παράλληλα αισιόδοξος δίσκος με βάση τη «φρέσκια» ποπ μουσική, που έχει στο μυαλό της μια 21-χρονη κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία. Άλλωστε, ποιος άλλος εκτός από νέο παιδί, περιμένετε να προσφέρει στη μουσική κάτι το καινούργιο, κάτι το «φρέσκο»; Η μουσική του "Melodrama" παραπέμπει στην Ελληνική τραγωδία (όπως έχει δηλώσει η ίδια) και τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες που έχει ένας νέος 19-20 χρονών. Ο δίσκος πήρε Βραβείο Grammy (Το album της χρονιάς), ανέβηκε στην κορυφή πολλών Charts ανά τον κόσμο (Billboard, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία κ.α.) και έλαβε μέσο όρο κριτικών από 33 μουσικά μέσα, 91 στα 100!
[Γιώργος Μπαλιώτης]
Μην χάσετε αύριο τους δέκα καλύτερους δίσκους της χρονιάς από το MixGrill!
Μην χάσετε αύριο τους δέκα καλύτερους δίσκους της χρονιάς από το MixGrill!