Ο Δομήνικος Ιγνατιάδης γεννήθηκε στη Γερμανία από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα, αλλά από τα έξι του χρόνια ζει στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Είναι ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ "Village Potemkin", το οποίο έκανε πρεμιέρα στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και διαγωνίστηκε ως μία από τις 12 ταινίες που έλαβαν μέρος, ενώ βραβεύτηκε πρόσφατα από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.
Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ με ιδιαίτερο θέμα, η περίληψη του οποίου ορίζεται ως εξής:
Ο Δομήνικος, πρώην χρήστης ουσιών περιπλανώμενος σε μια Αθήνα που καταρρέει, με ένα ποδήλατο και μία κάμερα go-pro, συναντά ανθρώπους που κάνουν το ίδιο με εκείνον, προσπαθούν να μείνουν καθαροί. Η χαρά του πιώματος, η κατάρρευση, η αποδοχή του προβλήματος, η ανάρρωση. «Καθαροί» πια, μαρτυρούν την πορεία τους προς την αυτογνωσία και τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της αντίληψής τους για τη ζωή.
Ο Δομήνικος, πρώην χρήστης ουσιών περιπλανώμενος σε μια Αθήνα που καταρρέει, με ένα ποδήλατο και μία κάμερα go-pro, συναντά ανθρώπους που κάνουν το ίδιο με εκείνον, προσπαθούν να μείνουν καθαροί. Η χαρά του πιώματος, η κατάρρευση, η αποδοχή του προβλήματος, η ανάρρωση. «Καθαροί» πια, μαρτυρούν την πορεία τους προς την αυτογνωσία και τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της αντίληψής τους για τη ζωή.
Με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ Village Potemkin το Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Μαΐου 2018 στο Κινηματοθέατρο Τριανόν στις 17.00 (facebook event), όπου θα ακολουθήσει Q&A με τον ίδιο, είχαμε μια όμορφη κουβέντα μαζί του.
Το ντοκιμαντέρ σου με τίτλο Village Potemkin πραγματεύεται τις ιστορίες έξι ανθρώπων που κατάφεραν να απεξαρτηθούν από την ηρωίνη. Ανάμεσα στους ανθρώπους που διηγούνται την ιστορία τους είσαι κι εσύ, ως πρώην χρήστης ουσιών. Τι ακριβώς παρακολουθεί ο θεατής στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ;
Το Village Potemkin είναι ένα ανοιχτό ημερολόγιο «καθαρότητας». Η ιδέα του να είσαι «καθαρός» είναι πολύ διαφορετική από την πράξη κι από την ουσία του να αγωνίζεσαι και να καταφέρνεις κάθε μέρα, και μόνο για σήμερα, να επιλέγεις αν θα ζήσεις, κι αυτό είναι δύσκολο, γεμάτο συναισθήματα, φόβους, αγωνίες που όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε αντιμετωπίζοντας τη ζωή. Το Village Potemkin είναι η ανθρώπινη αδυναμία μαζί με την ανθρώπινη επιθυμία για ζωή. Το λάθος, η κατάρρευση, η συνειδητοποίηση, η επιλογή, οι δυσκολίες, ο επαναπροσδιορισμός, με όλο το συναισθηματικό τους φορτίο.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας τέτοιας ταινίας και πώς πήρες την απόφαση να την υλοποιήσεις;
Η ιδέα της δημιουργία αυτής της ταινίας στην πραγματικότητα δε γεννήθηκε ποτέ παρά επέβαλε την ύπαρξη της μέσα μου μετά την πρώτη μου μικρού μήκους ταινία. Βλέποντας γύρω μου τον αγώνα για ζωή όλων των ανθρώπων, θεώρησα ότι υπάρχει μεγάλη ταύτιση στο συναισθηματικό πεδίο των πρώην χρηστών ουσιών και όλων των υπολοίπων. Αυτός ήταν κι ο στόχος μου. Να καταφέρουν οι θεατές μέσα από τα βιώματα τα δικά μας να ταυτιστούν και να αισθανθούν ότι όλοι είμαστε λιγότερο μόνοι. Κι ότι το εσωτερικό μας πεδίο μοιάζει. Κι ότι τα καταφέρνουμε.
Ομολογώ ότι μου έκανε εξαρχής εντύπωση ο τίτλος της ταινίας σου. Πώς προέκυψε και πώς συνδέεται με το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ;
Τα χωριά Ποτέμκιν ήταν χωριά των οποίων τα κτήρια ανακαινίστηκαν εξωτερικά και στρατιώτες υποδύθηκαν τους χαρούμενους χωρικούς, κατ’ εντολή του πρίγκηπα Γκρέγκορι Ποτέμκιν, προκειμένου η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, κατά την περιοδεία της να μην αντιληφθεί την πραγματική εικόνα της ζωής στην επαρχία της Ρωσίας. Το ίδιο κάνουν και όλοι οι χρήστες ουσιών, «φτιασιδώνουν» την πραγματικότητα κι αρνούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την αληθινή ζωή, τα πραγματικά τους συναισθήματα και την ταπείνωση της καθημερινότητας. Ήθελα να μας ονοματίσω και γι' αυτό δανείστηκα αυτόν το τίτλο, για να πω και να δω τα πράγματα όπως είναι, «καθαρά».
Πόσο δύσκολο ήταν για σένα το να έχεις, στην ουσία, διπλό ρόλο στο ντοκιμαντέρ αυτό, όντας και πίσω και μπροστά από την κάμερα;
Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο δυισμός, το μπροστά και πίσω από την κάμερα είχε για μένα πολλά καλά να δώσει. Μπροστά γινόμουν όμορφος κι αναγνωρίσιμος, αλλά τόσο όσο, γιατί μετά, από πίσω, μπορούσα να ασχοληθώ με την ουσία και με την ιδέα που με κινούσε, κι έτσι να σκοτώνω την όποια ματαιοδοξία γεννιόταν από την έκθεση. Σαν να ξεπλήρωνα το ένα με το άλλο. Ένιωθα ασφάλεια με τους συνεργάτες μου και ήξερα ότι είναι εκεί για να στηρίξουν όλες τις πιθανές διαδρομές που μπορεί να έπαιρνε η δουλειά, κι αυτή η εμπιστοσύνη μου έδινε μεγάλη ανακούφιση. Για εκείνη την περίοδο ήταν αυτό που είχα πραγματικά ανάγκη.
Βλέποντας τον εαυτό σου να περιγράφει τις τότε εμπειρίες του, ποιες σκέψεις σου έρχονται στο μυαλό;
Κάθε φορά που βλέπω το Village Potemkin καθρεφτίζομαι εκ νέου μέσα σ’ αυτό. Σαν να θέλω να τσεκάρω αν έχει αλλάξει κάτι μέσα μου. Όμως, κάθε φορά βρίσκομαι στο ίδιο σημείο, στο ίδιο εσωτερικό πεδίο, στον ίδιο αγώνα. Και χαίρομαι γιατί αισθάνομαι ότι αυτή η διαχρονικότητα του μέσα μου το κάνει να αντέχει στο χρόνο. Και παίρνω δύναμη ξανά.
Το Village Potemkin έλαβε το βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Πώς ένιωσες μαθαίνοντας για μια τόσο σημαντική διάκριση;
Το βραβείο ήταν για μένα μεγάλη χαρά και τιμή. Παρ' όλες τις τεχνικές μας αδυναμίες καταφέραμε να αποσπάσουμε αυτή τη διάκριση κι αυτό δίνει μεγάλη αξία στην ουσία του ντοκιμαντέρ, που είναι το αίσθημα. Το συναισθηματικό ταξίδι που καταφέρνει κι εμφανίζεται στην οθόνη. Αυτό ήθελα και χαίρομαι που η Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου το διέκρινε και το βράβευσε.
Πριν από το Village Potemkin είχες γυρίσει την ταινία μικρού μήκους Curriculum Vitae, με κύριο θέμα της και πάλι τα ναρκωτικά. Ήταν, μάλιστα, η πρώτη σου κινηματογραφική απόπειρα. Μίλησέ μας λίγο για την ταινία αυτή.
Το Curriculum Vitae είναι αυτό ακριβώς που συνιστά ο τίτλος. Είναι ο τρόπος μου να συστηθώ και να πω «αυτός είμαι». Είναι θα έλεγα ο πρόλογος του Village Potemkin, το πορτρέτο ενός πρώην χρήστη, με συμπυκνωμένα τα αισθήματα, τις σκέψεις, τις αγωνίες και σκιαγραφημένη τη διαδρομή που κάνω καθημερινά μέσα στην ανάρρωση. Ήταν η πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα και ήταν αυτό που με έπεισε να συνεχίσω. Σαν να μου έδωσα την έγκριση ότι αυτό που μπορώ να κάνω κάτι έχει να μου πει, μου αρέσει, μου αρέσω κι εγώ, ναι κάτι καλό υπάρχει. Γι' αυτό και έχει για μένα μεγάλη αξία και δίνει την ταυτότητα μου όχι μόνο ως πρώην χρήστη αλλά κυρίως ως σκηνοθέτη.
Μετά από την απεξάρτηση καταφέρνει κανείς να αποτινάξει πλήρως την ιδέα της χρήσης ή τον περιτριγυρίζει σαν σκιά, με αποτέλεσμα να χρειάζεται ένας διαρκής αγώνας;
Θα σου απαντήσω με μία φράση που ακούγεται στο Village Potemkin. «Μόνο για σήμερα». Αυτός ο αγώνας είναι καθημερινός και κρατάει μια μέρα κάθε φορά. Ξυπνάς το επόμενο πρωί και πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή και να σταθείς στη ζωή όπως έχεις αποφασίσει, μόνο για σήμερα. Απόλυτα διαρκής αγώνας αλλά κι απόλυτα καθημερινός, χωρίς καμία «καβάτζα», δεν κρατάς τίποτε από εχθές, ξανά όλα σήμερα. Να εφευρίσκεις την όρεξή σου για ζωή.
Το Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Μαΐου 2018, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το Village Potemkin στο Κινηματοθέατρο Τριανόν. Υπάρχουν κάποιες προγραμματισμένες προβολές και για τους επόμενους μήνες; Επίσης, ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια και τι να περιμένουμε από σένα;
Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε προγραμματισμένες προβολές για τους επόμενους μήνες μιας και το ντοκιμαντέρ έχει κάνει κάποια διαδρομή και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό , αποσπώντας διακρίσεις. Τώρα έχουμε ρίξει όλη μας τη δύναμη στο επόμενο ντοκιμαντέρ. Έχουμε ήδη κάνει τα περισσότερα γυρίσματα, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και ετοιμαζόμαστε για το δύσκολο στάδιο του μοντάζ, όπου όλα θα πάρουν υπόσταση. Στόχος είναι να βρεθούμε εκ νέου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2019.
Σ' ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι κάθε επιτυχία!
Σ' ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι κάθε επιτυχία!