Πριν ακόμα να ρυθμίσουμε τις λεπτομέρειες για τη συνέντευξη του, ήταν φανερό από τα λίγα που προλάβαμε να πούμε πως ο Gary Lucas έχασε πρώτα ένα φίλο και μετά μια καλλιτεχνική ιδιοφυϊα όπως όλοι οι υπόλοιποι... Ο θάνατος του Captain Beefheart ήταν (δυστυχώς...) η αφορμή για μια κουβέντα με έναν από τους ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΥΣ μουσικούς όλων των εποχών, άρα λοιπόν δεν θα είχε αληθινά κάποιο νόημα να πούμε περισσότερα για αυτόν σαν εισαγωγή εδώ. Μιλάει η ίδια η ιστορία της μουσικής (πολύ απλά) για εμάς... Η διαδρομή του Gary Lucas είναι γεμάτη από συνεργασίες και ήχους, που ελάχιστοι κατάφεραν να φτάσουν στην όμορφη βόλτα που ονομάζεται ζωή... Τον ευχαριστώ για τον χρόνο του από καρδιάς.
ΔΑ: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου Gary. Λοιπόν, πρώτα απ' όλα, πολύ θλιβερά νέα. Captain Beefheart RIP .. Πώς αισθάνεσαι πραγματικά Gary; Ήταν μοναδικός, σίγουρα.
GL: Είμαι πραγματικά διαλυμένος από τον θάνατο του Don. Νόμιζα πως θα ζούσε περισσότερο από όλους. Ήταν μια συνολική δύναμη της φύσης όπως ο ήλιος, ο άνεμος και η βροχή.
ΔΑ: Πες μου μερικές λεπτομέρειες για το πιο «ιδιωτικό» (αν μπορώ να το πω) πρόσωπο του Captain Beefheart. Μιλάω για το καθημερινό του πρόσωπο. Δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική ή η δημόσια εικόνα.GL: Ισχυριζόταν ότι σχετίζεται με τη Δούκισσα του Windsor (Ann Simpson) και το Sir Richard Halliburton τον εξερευνητή, από τον οποίο ονόμασαν τις αποσκευές του! Αγαπούσε την ποίηση του Philip Larkin και του Dylan Thomas, τα γραπτά και τα έργα ζωγραφικής του Άγγλου μοντερνιστή Wyndham Lewis και η αγαπημένη του ταινία τρόμου ήταν το «The Honeymoon Killers» (1969, d. Leonard Kastle), για την οποία μου έλεγε: «Ναι, η ταινία είναι ακριβώς αυτό που είναι».
Ήταν ένας από τους πιο ευφυείς και καλλιτεχνικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ. Δε συνάντησα ποτέ κανέναν σαν κι αυτόν όντας πάνω από 40 χρόνια στη μουσική βιομηχανία.
ΔΑ: Πες μας για το δικό σου project με τον The Captain Beefheart. Πολύ ενδιαφέρον πραγματικά! Κάποιο σχόλιο Gary; Κάποια ανάμνηση;
GL: Συνολικά για μένα το να παίζω τη μουσική του ήταν σαν να είμαι σε έκσταση. Έμαθα τόσα πολλά από αυτόν, τα οποίο εφάρμοσα στους Fast ‘Ν’ Bulbous, αλλά και στο Captain Beefheart Project στο οποίο ήμουν συν-επικεφαλής με τον Philip Johnston.
ΔΑ: Έχεις δουλέψει με το Lou Reed, το John Cale, τον Iggy Pop, το Bryan Ferry, την Patti Smith, το Dr John, το Nick Cave. Καταπληκτικό! Τόσες πολλές συνεργασίες κατά τη διάρκεια μιας μόνο ζωής (γέλια)! Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας μερικές από τις αναμνήσεις σου Gary;
GL: Νομίζω ότι κάθε ένας από αυτούς τους καλλιτέχνες είναι μια μοναδική φωνή, έχει ταλέντο και όλοι τους έχουν πολύ ισχυρές προσωπικότητες. Είχα την τιμή να συνεργαστώ με όλους.
ΔA: Μπορείς να μου πεις κάτι για το «Mojo pin»; Είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, Gary. Ο Jeff Buckley ήταν ένας τόσο ισχυρός και φανταστικός μουσικός. Ή ίσως ένας ποιητής. Συμφωνείς;GL: Ναι ο Jeff Buckley ήταν ο πιο ταλαντούχος νεαρός μουσικός με τον οποίο έχω ποτέ εργαστεί, ένας καταπληκτικός συνεργάτης για μένα, είχαμε αρκετή τηλεπάθεια μεταξύ μας. Το "Mojo Pin" ξεκίνησε σαν δικό μου ορχηστρικό κομμάτι στην κιθάρα («And You Will»), το οποίο έδωσα στο Jeff το καλοκαίρι '91 και αυτός πρόσθεσε λυρισμό και επίσης μια μελωδία. Με αυτό τον τρόπο βγήκαν και τα δώδεκα περίπου τραγούδια που συν-γράψαμε. Όλα ξεκίνησαν καθώς τα ορχηστρικά κομμάτια της κιθάρας μου, τα οποία ο Jeff σεβάστηκε απόλυτα και παραμένουν στο απυρόβλητο, ομόρφυναν με το αρμονικό πρότυπο της κιθάρας μου με φανταστικές και ποιητικές μελωδίες και στίχους.
ΔΑ: Αλήθεια δουλεύεις για κάποιο νέο project Gary;
GL: Ναι για αρκετά. Έχω ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ των «Gods and Monsters» που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσω της Sony/Red το Μάιο του επόμενου έτους με τίτλο «The Ordeal of Civility», το οποία διαθέτει το avant -rock σουπεργκρούπ μου που περιλαμβάνει τον Ernie Brooks στο μπάσο (Modern Lovers), το Billy Ficca στα τύμπανα (Television), το Jason Candler στο άλτο σαξόφωνο (Hungry Μαρτίου Band) και το Joe Hendel στα πλήκτρα και στο τρομπόνι και παραγωγή από το Jerry Harrison (Talking Heads).
ΔΑ: Gary πως νιώθεις κοιτώντας πίσω; Τα πρώτα χρόνια, ξέρεις. Έχεις σκεφτεί ποτέ πραγματικά τον εαυτό σου ως ένα νεαρό παιδί (ακόμα), που μπαίνει μέσα στο μαγικό κόσμο της μουσικής; Μετά από τόσο δρόμο...
GL: Ναι, νιώθω πάντα σαν ένα παιδί στην καρδιά. Το να παίζω και να συνθέτω μουσική με κρατά νέο!
ΔΑ: Μερικοί από τους αγαπημένους σου δίσκους για το 2010, ή καλλιτέχνες ίσως;
GL: Paolo Conte «Nelson», Enrique Morente «Pablo de Malaga».
ΔΑ: Και κλείνοντας τη συνέντευξη, καμιά πιθανότητα για μια συναυλία στην Αθήνα;
GL: Ναι, το ελπίζω, θα ήθελα πολύ να έρθω εκεί!
Σε ευχαριστώ πολύ!
Δημήτρης
Σχετικό θέμα