Το Θέατρο Της Εβδομάδας | 14.01 - 20.01

Αν θέλεις να μάθεις ποιες παραστάσεις ολοκληρώνονται και ποιες είναι εκείνες που ξεκινούν εντός των επόμενων ημερών, είσαι στο κατάλληλο αρθρο.

Δες αναλυτικά την λίστα μας:

Tο «Αδάμ και Εύα» αποτελεί το πρώτο Love story του κόσμου, το οποίο μέσα από το οξύ και πάντα χιουμοριστικό βλέμμα του Mark Twain εκτυλίσσεται σε μια Εδέμ γεμάτη σαρκασμό, γέλιο αλλά και πόνο που πηγάζει απευθείας από την πρώτη αγάπη αλλά και την πρώτη απώλεια. Ο Αδάμ και η Εύα μιλούν για τις εμπειρίες τους στην Εδέμ, πριν και μετά την Πτώση. Ο Twain εμφυσά ζωή στους πρωτόπλαστους, πλάθοντας δύο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες της πατριαρχικής κοινωνίας, για να σχολιάσει με τη σειρά του το χιλιοειπωμένο ερώτημα: Γιατί ο άντρας και η γυναίκα, δύο πλάσματα τόσο διαφορετικά από κατασκευής τους, πρέπει να ζουν μαζί; Ο Twain δεν αποπειράται να δώσει καμία απάντηση σ’ αυτό το αιώνιο ερώτημα, αντιθέτως το περιπλέκει φορτίζοντάς το με υπαρξιακές αγωνίες και κριτική στάση απέναντι στις «δομές εξουσίας»[...]. Η ιστορία της Γένεσης παίρνει μια ανάποδη στροφή μέσα από τη γραφή του Twain, ο οποίος επαναπροσδιορίζει την ιεραρχία των φύλων και δίνει στην Εύα τον πρώτο λόγο. Παράλληλα, οι πρωτόπλαστοι αποκτούν επιτέλους τη δική τους φωνή και μας αφηγούνται τις δικές τους εκδοχές των βιβλικών γεγονότων και της προϊστορικής καθημερινότητας.

****

Ξεχάστε τη Μόσχα και την προεπαναστατική Ρωσία. Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος ανεβάζει τις «Τρεις Αδερφές» (1901) με την πίστη ότι όλοι οι τόποι και όλες οι εποχές βρίσκονται πάνω σε ένα ρήγμα, σε μια κατάσταση διαρκούς αναταραχής. Διατηρεί, ωστόσο, το στρατιωτικό περιβάλλον της επαρχιακής κωμόπολης στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί οι τρεις κόρες και ο μοναχογιός ενός νεκρού πια στρατηγού. Όλοι τους έχουν τον διακαή πόθο να επιστρέψουν στην εξιδανικευμένη πόλη των παιδικών τους χρόνων. Αδυνατούν, όμως, να κάνουν κάτι για αυτό.

Όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης: «Βαλτώνουν στη φαντασίωση κάποιας “ζωής” σε κάποια “Μόσχα”. Παγιδευμένοι στον εαυτό τους, χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους, συντρίβονται. Αυτή η αναμέτρηση με το έξω γίνεται το κέντρο της παράστασης. Αυτή η αναμέτρηση είναι και η ιστορία του καθενός μας. Η αγωνία να βρούμε τη θέση μας σε έναν κόσμο στον οποίο ήρθαμε ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία.»

*****
Τα μάτια @ Θέατρο Νέου Κόσμου

Ένα «μελόδραμα γέλιου» που ακροβατεί ανάμεσα στο αστικό δράμα, το μελό και τη φάρσα. Οι ήρωές του είναι διαταραγμένοι και ακραίοι, αλλά ουσιαστικά απολύτως οικείοι στον θεατή, αφού φέρουν τους δικούς του προβληματισμούς, τα απωθημένα, τα κόμπλεξ, τις πληγές και τις ήττες του.

Η Ναταλία και η Νέλα. Μητέρα και κόρη. Και οι δυο είναι Αργεντίνες, στο μικρό ισπανικό χωριό που ζουν όμως τώρα, είναι απλώς ξένες. Έφτασαν εδώ γιατί η Ναταλία ερωτεύτηκε τρελά έναν Ιταλό και τον ακολούθησε στην Ισπανία, όταν έφτασε όμως, εκείνος την εγκατέλειψε κι εκείνη το έριξε στο ποτό. Η Νέλα είναι ερωτευμένη με τον Πάμπλο, έναν 25χρονο εκ γενετής τυφλό. Όταν εμφανίζεται μια οφθαλμίατρος που του υπόσχεται πως θα τον θεραπεύσει (παρόλο που όλοι οι γιατροί ως τότε του το έχουν αποκλείσει), η Νέλα φοβάται ότι αν βρει το φως του θα την εγκαταλείψει.

*****
Ερωτόκριτος @ Θέατρο Ροές

Μια ανάγνωση του Ερωτόκριτου διαφορετική από τις συνηθισμένες προτείνουν οι Χαΐνηδες και η ομάδα Κι όμΩς κινείται (χορός/ακροβασία) στη μουσική παράσταση Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου.
Ο Ερωτόκριτος εκδιώχτηκε από τα χωριά της Κρήτης. Τη θέση του πήραν το δελτίο των 8 στην τηλεόραση, το facebook, ο αυτισμός των sms και ο θόρυβος από την εκβιομηχάνηση της γεωργικής εργασίας. Συνήθως τον συναντάμε στα χείλη τραγουδιστών, που του αφιερώνουν ένα τρίλεπτο γλυκερής και αυτάρεσκης ευαισθησίας και σε θεατρικές παραστάσεις ως φολκλόρ ή ως φολκλόρ «πειραγμένο». Ο λόγος της αποτυχίας των προσπαθειών αυτών είναι, όπως προανέφερα ότι ο Ερωτόκριτος καθώς δεν είναι ούτε ποίημα, ούτε τραγούδι, ούτε θεατρικό έργο, απαιτεί άλλη στάση, άλλη ευθύνη, άλλη απεύθυνση, άλλη πίστη και εντέλει, άλλη αναπαράσταση. [...]
 

****

Το Θέατρο Σταθμός τιμά τη μνήμη της Λούλας Αναγνωστάκη ανεβάζοντας, ένα χρόνο μετά το θάνατό της, το πιο γνωστό θεατρικό της έργο «Ο Ήχος του όπλου».

Παραμονές των εκλογών η Κάτια, Αθηναία δημότης, έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία για να ψηφίσει, διαταράσσοντας την καθημερινότητα του δεκαεννιάχρονου γιού της Μιχάλη. Από την παλιά της φίλη Μαρίκα μαθαίνει πως ο Μιχάλης έχει εγκαταλείψει τη σχολή, στην οποία φοιτά και πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας πίσω την έγκυο κοπέλα του Φανή. Στην προσπάθεια της να μεταπείσει τον Μιχάλη η Κάτια έρχεται αντιμέτωπη μαζί του. Εκείνος την απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει με ένα παράνομο όπλο, που βρέθηκε στα χέρια του από μια μυστήρια ιστορία παρανομίας, στην οποία φέρεται να είναι μπλεγμένος ο δεκαεξάχρονος αδελφός της Φανής, Γιαννούκος. Όλα θα συμβούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου που δε θα εκπυρσοκροτήσει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Σταθμός Μάνος Καρατζογιάννης, μελετητής του έργου της Αναγνωστάκη, σκηνοθετεί αυτήν τη φορά τον «Ήχο του όπλου» με ένα εξαιρετικό καστ - τριάντα χρόνια μετά τη θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης.

Ο Κάρολος Κουν, του οποίου ο «Ήχος του όπλου» έμελλε να είναι η τελευταία σκηνοθεσία του, σημειώνει σχετικά: «Τις προάλλες σκεφτόμουν πόσο κοντά είναι η δουλειά μου στον Ήχο του όπλου με τα κείμενα της τσεχοφικής δημιουργίας (..) Σίγουρα είναι ένα μεγάλο ελληνικό έργο, που χτίζεται από πολύ μικρά πράγματα. Διαθέτει, παράλληλα, ευαισθησίες άπειρες, ποίηση αλλά και κωμικά στοιχεία. Και μέσα από την ελαφράδα του ξυπνούν οι δραματικές καταστάσεις. Οι σκηνές δεν έχουν κλιμάκωση. Μοιάζουν με πλάνα που πηγαινοέρχονται, χωρίς καθορισμένο τελείωμα.Όλες, όμως, όπως, και το τέλος κλείνουν αναπάντεχα.». Στη συνέχεια ο κορυφαίος σκηνοθέτης παρατηρεί: «Τέλμα, Αδιέξοδο. Όπως όλα τα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν ασφυκτικά. Και η ανάγκη να αρπαχθείς από την άκρη ενός ονείρου και να επιζήσεις, ανύπαρκτη. Η σοφία αποκτιέται, εξάλλου, όταν δεν είναι πια αναγκαία..».

*****

Από Δευτέρα 14/1

Βουρκόλακας @ Τεχνοχώρος Εργοτάξιον

*****

Σχετικό θέμα

συνεντεύξεις 2024

Πέπη Οικονομοπούλου: «Νιώθω να με περιβάλλει μια στοργή στο θέατρο»