Μπαλάντες Για Φόνους - Εκείνη Έρχεται Μέσα Από Τις Στάχτες

Post Punk, Garage

Εκείνη έρχεται μέσα από τις στάχτες, Ορυχείο, Πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι

7

Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, ονομάζεται «Εκείνη Έρχεται Μέσα Από Τις Στάχτες» και κυκλοφορεί σε βινύλιο (σε 300 αριθμημένα LP), από την B-Otherside Records. Ο δίσκος αποτελείται από εννιά τραγούδια. Σημείο κατατεθέν είναι ο ποιητικός λόγος. Ατμόσφαιρα - φόρος τιμής στα Διάφανα Κρίνα, καθώς φαίνεται πως η συμβολή του Παντελή Ροδοστόγλου είναι καθοριστική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χωρά σύγκριση, καθώς είναι εμφανές ότι πρόκειται για μία σύμπραξη με κοινές καταβολές και αισθητική. Στους στίχους κυριαρχεί η πένα του Παντελή Ροδοστόγλου, ωστόσο βρίσκουμε μελοποιημένα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου, του Μίλτου Σαχτούρη, του Eduardo Galeano και του Γιάννη Πατίλη.

Συμβάλλει στιχουργικά, υπογράφοντας ένα κομμάτι, και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, ο Ζαφείρης Μαράνος, με τίτλο «Γαμημένη Κόλαση», στίχος που μας παραπέμπει στους καταραμένους ποιητές, όπως άλλωστε και όλος ο δίσκος, συγκεκριμένα, στον Αρθούρο Ρεμπώ. Μουσικά, μοιάζει με ένα ενδιαφέρον χαλί με νεοψυχεδελικά στοιχεία που αγκαλιάζει όμορφα την, σχεδόν, πρόζα του Ζαφείρη Μαράνου.

Το «Πώς Με Κοιτάζει Έτσι Το Φεγγάρι», το τέταρτο κομμάτι του δίσκου σε ποίηση Κατερίνας Γώγου, έχει διάρκεια σχεδόν επτάμισι λεπτά. Ξεκινά με μια υποβλητική εισαγωγή, χωρίς υπερβολές και προετοιμάζει το έδαφος για τον στίχο που ακολουθεί. Εύστοχα επιλεγμένες παύσεις και επαναλήψεις στίχου και έξυπνα μελοποιημένα οι ερωτήσεις του στίχου.

Ένα ακόμα κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το έκτο του δίσκου με τίτλο «Ορυχείο», ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη. Είναι πιο ρυθμικό με τα τύμπανα να πρωταγωνιστούν και αφότου φτάνουμε στην αγαπημένη φράση «κι όταν δεν έχουμε τι να πούμε θα ξαναγνωριστούμε» περνάμε σε ένα ορχηστρικό μέρος με έντονη παρουσία των κιθάρων. Ομολογώ, πως σε αυτό το σημείο μου έβγαινε αυθόρμητα να επαναλαμβάνω τον τελευταίο στίχο και το φανταζόμουν με εναλλαγή οκτάβας και ερμηνευτική έκρηξη. Ωστόσο, εξεπλάγην ευχάριστα όταν αντιλήφθηκα την συνετή καλλιτεχνική επιλογή να συνεχίσει το κομμάτι ορχηστρικά μεταφράζοντας ουσιαστικά τη φράση σε μουσική. Είναι άξιο να σημειωθεί, ότι σε όλο τον δίσκο φαίνεται πως σέβονται τον στίχο σχεδόν με ευλάβεια, καθώς μουσικά περισσότερο τον υποστηρίζουν σε μια γλυκιά ισορροπία σαν να συνομιλεί μουσική και στίχος, χωρίς να τον υπερκαλύπτουν με υπερβολές.

Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου έρχεται τρίτο σε σειρά, σε στίχους του Παντελή Ροδοστόγλου. Αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του LP, με συμπαγή μελωδία με αναφορές στα '80s, αλλά και αισθητική που θυμίζει κάτι από Editors.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ήχος του συγκροτήματος μοιάζει να έχει post punk επιρροές, που συναντούμε στην δεκαετία του '80 με επίδραση της garage των '90s και έντονα ψυχεδελικά στοιχεία. Ένα κράμα που αγγίζει διάφορες πτυχές της rock με σύγχρονο ύφος. Σε συνδυασμό με τον ποιητικό στίχο και την ιδιαίτερη ερμηνευτική προσέγγιση του Ζαφείρη Μαράνου μας κάνει να προσμένουμε τα επόμενα βήματα του συγκροτήματος.