Μιλώ με φίλους του «σιναφιού» αυτές τις μέρες κι έχουμε γιορτή. Γιορτή μετά από βαθύ πένθος, βέβαια, αλλά γιορτή.
Μια σημαντική διευκρίνιση στην αρχή του κειμένου του τύπου: «εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε». Το «σινάφι», για μένα, δεν είναι απλά όσοι αρθρογραφούμε σε site για τη μουσική και τις άλλες τέχνες ή δουλεύουμε σε εταιρείες του music industry, αλλά όσοι μετράμε τη ζωή μας με τις συναυλίες που έχουμε πάει ή θέλουμε να πάμε. Ξηγηθήκαμε; Γιατί, συχνά – πολύ συχνά, οι πρώτοι ουδεμία σχέση έχουν με τους δεύτερους. Πάμε τώρα.
Μεγάλη αναστάτωση αυτές οι μέρες. Κανονικά logistics, μαζί με γερές δόσεις ανυπομονησίας, χαράς, συγκίνησης και ευγνωμοσύνης. Πόσα χρήματα έχω και πού θέλω να τα επενδύσω. Γιατί τι άλλο από επένδυση είναι μια συναυλία, μια θεατρική παράσταση ή οποιοδήποτε άλλο τέχνης δρώμενο; Ξυπνητήρια και υπενθυμίσεις μπήκανε, ατζέντες μετρούσαν ανάποδα και οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν, ειδικά μετά την ανακοίνωση του πλούσιου προγράμματος του Ελληνικού Φεστιβάλ.
Μη γελάσετε, στημένος στον υπολογιστή καθώς ήμουν, πρώτος – πρώτος μπήκα. Το «πρόγευμα» το είχα ετοιμάσει πριν από μερικές μέρες, κλείνοντας (τι άλλο;) Νταλάρα για τις 23/6. Και την περασμένη Παρασκευή 14/6, την ώρα που εσείς διαβάζατε – αν διαβάζατε – για τις «Σπασμένες Φωνές», εγώ άδειαζα το προσωπικό μου ταμείο ακολούθως:
Δευτέρα 14 Ιουνίου: Zubin Mehta - Pinchas Zucherman - Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino Megaron Gala - Ηρώδειο.
Τρίτη 6 Ιουλίου: Max Cooper – Ηρώδειο.
Τετάρτη 7 Ιουλίου: Παύλος Παυλίδης & The Boy – Ηρώδειο.
Για τον Brian Eno δεν αγόρασα. Κι ας είχε ακόμα τα «φθηνά». Και δεν αγόρασα, τόσο για λόγους budget, όσο και για λόγους σεβασμού προς εκείνους που αγαπούν και γνωρίζουν βαθιά τον σπουδαίο αυτό καλλιτέχνη. Όσο κι αν τον εκτιμώ, δεν τον γνωρίζω εις βάθος. Και δεν θα ήθελα να στερήσω τη θέση από κάποιον που τον αγαπά και τον γνωρίζει «απέξω και ανακατωτά» μόνο και μόνο για να λέω ότι ήμουν κι εγώ εκεί.
Σκεφτόμουν έπειτα, καθώς ο συνάδελφός μου ο Παναγιώτης έκλεινε κι εκείνος τα εισιτήριά του: τι ωραία «οικογένεια» είμαστε οι γνήσιοι μουσικόφιλοι… Και τι ωραία εξάρτηση που είναι αυτή, η μουσική. Σε κάνει ευγενέστερο, φωτεινότερο.
Κάτι τελευταίο, φίλτατε αναγνώστη, μια υπενθύμιση που για μένα είναι άκρως συγκινητική:
Αν με συναντήσεις σε κάποιο live, το πιο πιθανό είναι να στέκομαι μόνος μου σε μιαν άκρη. Μη μου μιλήσεις. Άφησέ με να σου μιλήσω εγώ. Κι αν δεν το κάνω, μην παρεξηγηθείς. Όσο κι αν αγαπώ τις παρέες, όταν είμαι μόνος μου σε μια συναυλία, προτιμώ τη μοναχική μου ακρόαση. Εκτός αν επιλέξω εγώ την συναναστροφή. Μη με θεωρήσεις ακριβοθώρητο ή σνομπ. Απλώς, όταν ήμουν μικρός, τραγουδούσαμε στη χορωδία ένα παιδικό τραγουδάκι που έλεγε: «αν όλα σβήσουνε πάνω στη γη, η μουσική θα ζει, η μουσική θα ζει, η μουσική θα ζει, δεν θα χαθεί». Μικρός ήμουνα. Το πίστεψα. Και το πιστεύω ακόμα.
Υ.Γ. Ραντεβού στις κερκίδες, αδέρφια.