Είχα την τύχη να βρεθώ την Παρασκευή 25 Ιουνίου στο Καλλιτεχνείο στις Αχαρνές. Ένα Κέντρο Τέχνης, Πολιτισμού και Κοινωνικής Ενδυνάμωσης με σημείο αναφοράς το εντευκτήριο – παραδοσιακό καφενείο του, για την κοινωνικοποίηση των ανθρώπων, με δράσεις όπως: σεμινάρια, εργαστήρια, εκπαιδευτικά και επιμορφωτικά προγράμματα πολιτιστικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Σε μια «ζόρικη» και για πολλούς «υποβαθμισμένη» περιοχή, μια ομάδα νέων ανθρώπων κάνει τον δικό της αγώνα για να είναι ο πολιτισμός κτήμα όλων χωρίς καμία απολύτως διάκριση.
Βασικός σκοπός του «Καλλιτεχνείου», όπως με ενημέρωσαν, και όπως διαβάζει ο επισκέπτης της ιστοσελίδας τους, είναι να καλλιεργηθεί μια διαδραστική σχέση μεταξύ νέων δημιουργών, καλλιτεχνών και μαθητών και να δημιουργηθεί μια ζωντανή κυψέλη που ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα και που εν τέλει θα συνδιαμορφώσει τη σύγχρονη τέχνη και τον πολιτισμό. Στην πραγματικά πανέμορφη αυλή του Καλλιτεχνείου, ο Bill Randen παρουσίασε το δεύτερο solo album του με τίτλο "The Later Tapes Vol.2 The Parallels" που κυκλοφόρησε ακριβώς στην αρχή του δεύτερου lockdown στερώντας από τον καλλιτέχνη την δυνατότητα ζωντανής παρουσίασης του υλικού του.
Για τον πολύ κόσμο το όνομα του Bill Randen δεν λέει κάτι. Για τους μουσικόφιλους των δυτικών προαστίων όμως είναι μια σταθερή μουσική αξία. Με τις εμφανίσεις του τα τελευταία χρόνια σε σκηνές και χώρους που φιλοξενούν ζωντανή μουσική έχει κατορθώσει να δώσει το προσωπικό του στίγμα.
Μόνος στην σκηνή, με «όπλα» την κιθάρα και περασμένη στο λαιμό τη φυσαρμόνικα, με σαφώς ανεβασμένη διάθεση από την παρουσία του κόσμου που γέμισε την όμορφη αυλή του Καλλιτεχνείου, ο Bill για δύο ώρες μας ταξίδεψε σε folk-rock ρυθμούς.Τα "Just A Simple Song" , "Glad Τo Κnow Υou", "Away" και "Water" από το νέο του άλμπουμ, κέρδισαν αμέσως το κοινό που σφύριζε και χειροκροτούσε ενθουσιασμένο. Ακολούθησαν κι άλλα νέα τραγούδια όπως τα "Not Anymore", "We Ain't Over Yet", και "Trouble Trouble" με τον κόσμο να συμμετέχει φωνητικά.
Ανάμεσα στα τραγούδια είχαμε και χιουμοριστικές αναφορές στην εξάμηνη καραντίνα που περάσαμε. Ακούσαμε πολύ όμορφες διασκευές όπως το "Lovesick" του μεγάλου Bob Dylan, το "Ballad Of Easy Rider" και το "Stand By Me" του Ben E. King που είχα πολλά χρόνια ν' ακούσω σε συναυλία. Ακούσαμε τραγούδια και από τον προηγούμενο δίσκο του Bill όπως τα "Broken", "Misfit Yonder" και "Of Many". Το τελευταίο είναι ένα από αυτά που με ενθουσίασε και το ξεχωρίζω.
Εκτός από τον Bill, παρακολουθούσα και τις αντιδράσεις του κόσμου, που πραγματικά γούσταρε τον ταλαντούχο τραγουδοποιό. Με δικές του δημιουργίες και ένα είδος μουσικής αγαπητό μεν, όχι σύνηθες για τις μέρες μας και για τους νεώτερους θεατές κι ακροατές δε. Με σαφείς επιρροές από αμερικάνους τραγουδοποιούς όπως ο Bob Dylan, ο Neil Young, ο Tom Petty και βέβαια ο Johnny Cash και μια αισθαντική φωνή ο Bill Randen κερδίζει με την απλότητα της ερμηνείας του. Και μη νομίζετε ότι είναι εύκολο αυτό. Μερικές φορές το να γράψεις, αποδώσεις, χορέψεις, πεις, ή τραγουδήσεις κάτι απλά, είναι απ' τα δυσκολότερα πράγματα στον κόσμο.
Αν βρείτε την ευκαιρία να ακούσετε τον Bill Randen, να το κάνετε. Κι αν σας βγάλει ο δρόμος στα δυτικά, όλο και κάτι μπορεί να παίζει στο Καλλιτεχνείο.