Μετά από περίπου ενάμιση χρόνο, πήγα στο θέατρο (σε ανοιχτό θέατρο), λιγάκι φοβισμένη μα πολύ χαρούμενη που θα είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω ξανά μια παράσταση, ακόμα και κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Η πολλή ζέστη έκανε τη χρήση μάσκας καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μας στον χώρο ακόμη πιο δύσκολη απ’ ό,τι συνήθως. Πλησιάζοντας στο θέατρο ο κόσμος γινόταν όλο και περισσότερος. Στην είσοδο δεν υπήρχε κάποιου είδους έλεγχος ή έστω θερμομέτρηση, όπως συνέβαινε πέρσι, ενώ στα καθίσματα υπήρχαν ανά μερικά μέτρα ενδείξεις που «κατένειμαν» το κοινό ώστε να υπάρχουν οι απαραίτητες αποστάσεις. Το θέατρο γέμισε, ο κόσμος συνέχισε να καταφτάνει μέχρι και το τελευταίο λεπτό πριν την αρχή της παράστασης. Δεν τηρήθηκαν αποστάσεις, δεν φορούσαν όλοι μάσκες. Υπήρχαν άνθρωποι που κάθισαν στα σκαλιά, αφού δεν υπήρχαν άλλες θέσεις.
Κατανοώ την κούραση και την αγανάκτηση του κόσμου με την όλη συνθήκη, κατανοώ και την ανάγκη των ανθρώπων του πολιτισμού, των παραγωγών, των συντελεστών να ανακάμψουν οικονομικά. Όμως η εικόνα αυτή ήταν πλήρως απογοητευτική.
Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί κάποιος είναι «Να μην πήγαινες!». Το ζήτημα είναι βαθύτερο από το αν μου προκάλεσε φόβο ή δυσφορία ή αν απλώς με ενόχλησε αυτό που βίωσα εκείνο το τρίωρο. Προφανώς το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Το κράτος έχει διαχειριστεί με εντελώς λάθος τρόπο την πορεία της πανδημίας, θέτοντας δύο μέτρα και δύο σταθμά και επιβάλλοντας πρόχειρες λύσεις που εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα, αμελώντας τον τομέα της Υγείας. Οι θεατρικοί παραγωγοί και γενικότερα οι συντελεστές ενός δρώμενου, προσπαθώντας να ορθοποδήσουν, παραβλέπουν (έτσι τουλάχιστον φάνηκε) την τήρηση των μέτρων, αφού δεν υπάρχουν συνέπειες, όπως φαίνεται. Έχοντας πια βαρεθεί την καραμέλα της ατομικής ευθύνης και βλέποντας τη γενικότερη χαλαρότητα που επικρατεί λόγω τουριστικής σεζόν, ο κόσμος αποφασίζει να επιστρέψει σε παλιές συνήθειες, ξεχνώντας ή εσκεμμένα αφήνοντας πίσω βασικά πράγματα, αφού στο πίσω μέρος του μυαλού υπάρχει η σκέψη «ας κάνουμε ό,τι προλάβουμε μέχρι να μας ξανακλείσουν μέσα».
Αυτή είναι μια σκέψη που κάνουμε όλοι μας, ας μην κρυβόμαστε. Όμως, κακά τα ψέματα. Ακόμη κι εκείνος που δεν επιθυμεί να ενημερώνεται, ακόμη κι εκείνος που δεν επιθυμεί να πάρει θέση ή που τέλος πάντων νομίζει ότι δεν τον αφορά τι συμβαίνει γύρω του, έχει καταλάβει ότι η κατάσταση είναι τραγική (αναφορικά με την πανδημία, τη διαχείρισή της, την κοινωνία κ.ο.κ.). Δεν μπορώ, λοιπόν, να καταλάβω πώς μπορούμε ελαφρά τη καρδία να πάμε στο θέατρο, να καθίσουμε στριμωχτά ο ένας δίπλα στον άλλον, να βγάλουμε τη μάσκα μας και να συμπεριφερόμαστε σαν να είναι όλα εντάξει. Ακόμη κι εκείνοι που το περασμένο διάστημα τρομοκρατούνταν ακούγοντας τις ειδήσεις των οκτώ.
Η επόμενη σκέψη είναι «Αφού σε ενόχλησε τόσο πολύ, γιατί δεν έφυγες;». Επειδή είχα πληρώσει το εισιτήριο 20 ευρώ (μια τιμή που δεν θα ήταν τόσο υψηλή αν οι άνθρωποι μπορούσαν να εργαστούν το προηγούμενο διάστημα ή έπαιρναν ένα σεβαστό επίδομα … ή βασικά αν έπαιρναν επίδομα) που δεν μου περισσεύουν, και επειδή πραγματικά είχα όρεξη να δω αυτήν την παράσταση και να στηρίξω τους ανθρώπους του πολιτισμού. Επειδή θεωρώ ότι μια παράσταση και μια συναυλία δεν πρέπει να θεωρούνται πολυτέλεια αλλά μέρος της καθημερινότητάς μας, επομένως δεν θα καθίσω σπίτι, αλλά θα βγω τηρώντας όλα τα μέτρα. Όχι επειδή πιστεύω ότι βοηθούν ή ότι επαρκούν, αλλά σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως τι πιστεύει ο καθένας μας, η τήρηση των όποιων μέτρων είναι θέμα σεβασμού προς τους συνανθρώπους μας και κοινωνική υποχρέωση. Η ατομική ευθύνη, όπως την εννοούν και μας κουνούν το δάχτυλο, ειδικά σε εμάς των κάτω των τριάντα, δεν μου λέει τίποτα. Η ευθύνη ενός ατόμου ως μέλους μιας ευρύτερης ομάδας και η συνείδηση μου λένε πολλά!
Η παράσταση ήταν πολύ καλή. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δεν την απόλαυσα και δεν ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη σε αυτό που παρακολουθούσα. Ελπίζω πως ήταν μια ατυχής στιγμή και πως στην πλειοψηφία τους, οι χώροι (ειδικά τόσο μεγάλοι χώροι, όπως ο συγκεκριμένος) που φιλοξενούν παραστάσεις και συναυλίες τηρούν τα μέτρα. Δεν νομίζω ότι συμβαίνει, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!