Ένα ποίημα | Whatever makes us happy on a Sunday morning

Κοιτάς κατά την έξοδο.
Πόσοι τη διάβηκαν προς τα έξω νομίζοντας ότι εισέρχονταν;
Πόσοι νόμιζαν ότι ήταν μέσα, αλλά ρέμβαζαν στο προαύλιο περιμένοντάς σε;
Πόσοι είχαν δίκιο;
Πόσοι άδικο;
Και για πόσους σε νοιάζει τώρα πια;
Τι είναι οι άνθρωποι αν δεν είναι στιγμές; Ή εγκλήματα; Ή τροχαία; Ή αναμνήσεις; Ή νεροποντές; Ή μούδιασμα;
Δικαιολογίες ή αλήθεια;
Λήθη ή πληγή;
Κι αν, κάπου, κάπως, κάποτε διαπιστώσεις πως έκανες λάθος;
Κι αν σε διαβεβαιώσω πως δεν υπάρχει λάθος και σωστό;
Κι αν σου πω πως το μόνο που έχει σημασία είναι να μη σκοτώσεις και να μη σκοτωθείς, να μην πεθάνεις εσύ και να μην πεθάνεις και κανέναν άλλο;
Πέραν αυτού, μην σε απασχολεί παρά μόνον ένα, μια ερώτηση, μια βουτιά προς τα μέσα: τι θες; Τι θες πραγματικά;
Περνάει ο καιρός.
Όσο κι αν αποφεύγεις να στρέφεις το βλέμμα κατά το μέρος της, η έξοδος είναι εκεί. Ακίνητη. Σε περιμένει. Κι εσύ, με τα μάτια χαμηλωμένα και το κεφάλι χωμένο στην άμμο, πας για μετωπική. Tροχαίο.
Αποδέξου. Και μην ξεχνάς να αναρωτιέσαι κάθε στιγμή από εδώ και πέρα: τι θες;