Screenshot 8

Η Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Τέχνης

Η Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα και εμείς δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε και φέτος από μια τέτοια παράσταση. 

Διαβάστηκε φορες

Ήταν από τις πιο ολοκληρωμένες παραστάσεις που παρακολούθησα την προηγούμενη θεατρική σεζόν. Στο άκουσμα πως ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά, η περιέργεια και η ανυπομονησία μου μεγάλωσαν.

Η Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ. Ένα κείμενο ευφυές, καθόλα προσεγμένο, που απαιτεί την πλήρη αφοσίωση του αναγνώστη και κατ’ επέκταση του θεατή, αποδίδεται από τη σκηνοθέτιδα με τρόπο ιδιαίτερο που φροντίζει και φωτίζει ακόμα και τα πιο ασαφή σημεία του. Η Μαρία Πρωτόπαππα δημιούργησε πέρσι μια παράσταση που με λεπτότητα ανέδειξε το ειρωνικό και το μεταδραματικό στοιχείο. Έρχεται φέτος να μας τη συστήσει ξανά, αλλά και να μας ξανασυστηθεί η ίδια μέσα από αυτή. 

Έχοντας ήδη παρακολουθήσει την παράσταση μια φορά, είχα τη δυνατότητα να παρατηρήσω λεπτομέρειες στους ρόλους, στα πρόσωπα, στο σκηνικό. Η μουσική του Λόλεκ αποδίδει τον φόβο, ενώ τα κοστούμια και το σκηνικό της Εύας Νάθενα έρχονται να υπογραμμίσουν τα μουντά συναισθήματα του έργου.

Πήρα περισσότερο χρόνο να παρατηρήσω τους Δημήτρη Μαμιό και Δημήτρη Μαργαρίτη, που πέρσι στην προσπάθεια να καταλάβω την παράσταση στην ολότητά της, δεν τους είχα δώσει την πρέπουσα σημασία. Ο Δημήτρης Μαμιός είχα γράψει πως εκπροσωπεί μια ολόκληρη γενιά. Με βαθειά εσωτερικότητα έχτισε την αγανάκτηση και την απόγνωση, καθώς ήταν παρών καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Εν τέλει απέδωσε την απογοήτευση με τρόπο που μας άγγιξε. Ο Δημήτρης Μαργαρίτης απέδωσε καθ' υπόδειξη της σκηνοθέτιδος το απόμακρο, το άψυχο του δημόσιου λειτουργού, που δεν είναι και απόλυτα παρών, αν και βρίσκεται καθόλη τη διάρκεια της παράστασης στη σκηνή. 

Ο Χρήστος Στέργιογλου αντιπροσωπεύει έναν χορό σχολιαστή, πνευματώδη, ειρωνικό με στοιχεία χιούμορ, που αν ξανασκεφτείς τα λεγόμενά του, σου μεταφέρει κάτι πολύ σημαντικό, σοκαριστικό σχεδόν, όπως τον επίλογο του έργου.

Ο Γιάννης Τσορτέκης, όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, έχοντας συνδεθεί περισσότερο με τον ήρωα που ενσαρκώνει, είναι ένας Κρέοντας που σε κάνει να τον δεις με μάτια διαφορετικά. Ένας Κρέοντας που αποδόμησε τον ρόλο του ως άρχοντα και κατέρριψε τον ρόλο της αυθεντίας επισημαίνοντας πως κάποιοι πρέπει να λένε «ναι», για να συνεχιστεί αυτός ο κόσμος. Παρουσιάζει με τρόπο ευφυή το «φαίνεσθαι» της «καθόλα αξιοκρατικής διακυβέρνησης» και μας φανερώνει τι βρίσκεται από πίσω.

Η Ηλέκτρα Μπαρούτα που πέρσι μας κέντρισε το ενδιαφέρον με το ρόλο της ως αγγελιαφόρου, φέτος μας εξέπληξε και μας κέρδισε με την ερμηνεία της ως Αντιγόνης, έναν ρόλο που μοιράστηκε με τη Μαρία Πρωτόπαππα και απέδωσε τα μέγιστα. 

Η Μαρία Πρωτόπαππα ως παραμάνα, ως Αντιγόνη, ως Ισμήνη, ως σκηνοθέτις απέδειξε κάτι που ήδη γνωρίζαμε, πως είναι χαμελαίων και πως είναι εξαιρετικά ταλαντούχα. Ως ηθοποιός μάς εξέπληξε με τη στιγμιαία εναλλαγή χροιάς, ύφους και διάθεσης, ενώ ως σκηνοθέτις μάς εντυπωσίασε με τη λεπτότητα που «έπλεξε» την παράσταση. 

Ο συγχρονισμός στην κινησιολογία και στην ταυτόχρονη εκφορά του λόγου σε συνδυασμό με την εξωτερίκευση αυτής της ψυχρότητας ενέτειναν τη διάθεση ψόγου και ειρωνείας απέναντι στην καθεστηκυία τάξη. Τα σχόλια και οι επισημάνσεις της σκηνοθέτιδος μέσα από τον τρόπο που ανέγνωσε το κείμενο έγιναν αντιληπτά. Πρόκειται για μια παράσταση που θα παρακολουθούσα και τρίτη φορά και τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Διαβάστε ακόμα