Το άκουσα κάτω από όλες τις συνθήκες, στο μετρό, περπατώντας στην πόλη, τρέχοντας στο πάρκο, ξαπλωμένος στην παραλία ατενίζοντας το Αιγαίο, ποτίζοντας τα λουλούδια, υπό το φως του ήλιου, σούρουπο και μεσάνυχτα. Καμία λοιπόν στιγμή δεν κατάλαβα γιατί αυτό το cd έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές. Αυτός είναι κι ο βασικότερος λόγος που έχει καθυστερήσει κι αυτή η κριτική, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν ακούω καλά, ότι δεν είμαι στο κατάλληλο mood, ότι δεν καταλαβαίνω, οπότε το άκουγα και το άκουγα πάλι. Αλήθεια.
Έχει 2 καταπληκτικά τραγούδια, το Perth και το Calgary, ο ήχος του Bon Iver (ok Justin Vernon) έγινε πιο πλούσιος, πιο ηλεκτρικός σε σημεία και σίγουρα περισσότερο ηλεκτρονικός, παραμένει όμως στο ύφος όσων γνωρίζαμε. Δηλαδή βαθιά συναισθηματικά τραγούδια, με τη φωνή του Justin σε πρώτο πλάνο, αργόσυρτα-νωχελικά, τραγούδια που μιλάνε για έρωτες που έχει ζήσει ή για άλλους φανταστικούς έρωτες, με τίτλους από πόλεις-πολιτείες της Αμερικής.
Απλά αυτή τη φορά είναι περισσότερο εξωστρεφής, οι ενορχηστρώσεις δεν είναι απογυμνωμένες όπως στο debut “For Emma, Forever Ago”, δεν είναι μόνος, αλλά έχει μπάντα, όλα λίγο πιο πολλά. Εκτός από την ψυχή, νομίζω πως έχει δώσει λιγότερη.
Το ότι δεν καταλαβαίνω βέβαια τις κριτικές εκεί έξω, δε σημαίνει πως δεν είναι ένα καλό cd, απλά μέχρι εκεί. Παίζει φυσικά και να βαρεθείς μέχρι θανάτου, ή να σε πάρει ύπνος.
Τα τραγούδια που πρέπει να προσέξεις τα ανέφερα ήδη κι αρκούν μόνο αυτά για να τα πάρεις μαζί σου, τα υπόλοιπα μπορείς και να τα προσπεράσεις.
Σχετικό θέμα