Σίγουρα η χαρά μας στο άκουσμα της είδησης της επανασύνδεσης των Pulp με σκοπό μία σειρά συναυλιών στην οποία θα «χωρούσε» και η Αθήνα ήταν πολύ μεγάλη. Ειδικότερα αφού η σύνθεση του συγκροτήματος γι’ αυτές τις συναυλίες θα περιλάμβανε τα αυθεντικά μέλη του συγκροτήματος. Το δεύτερο αξιοσημείωτο της εμφάνισής τους στο Terra Vibe ήταν ότι αυτή προγραμματίστηκε για το Σάββατο 20 Αυγούστου, δηλαδή στην καρδιά του καλοκαιριού. Αυτό μπορεί να το εκλάβει κάποιος και θετικά, αφού ο κόσμος που θα βρισκόταν στη Μαλακάσα ήταν οι πραγματικοί fans του συγκροτήματος, που είχαν αναθεωρήσει το πρόγραμμα των διακοπών τους για να δουν το μεγάλο συγκρότημα της Brit pop από το Σέφιλντ, και όχι τυχαίοι περαστικοί που είχαν στην κατοχή τους προσκλήσεις.
Το Σάββατο στη Μαλακάσα η προσέλευση του κόσμου αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Όπως περίμενα, ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων ήταν άνω των 30. Αναμενόμενο αφού οι νεώτερες ηλικίες δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με μουσικές και συγκροτήματα προηγούμενων δεκαετιών, με εξαίρεση τα πολυακουσμένα hits που παίζονται και ξαναπαίζονται από τους περισσότερους ραδιοφωνικούς σταθμούς… Ο Jarvis, μετά τον χαιρετισμό του, θυμήθηκε το finale του live των Pulp στη Φρεαττύδα εκείνο το βράδυ στις 16 Ιουλίου του 1998 με το Common People και το σύννεφο άμμου που σηκώθηκε στον αέρα. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποιες στιγμές από την εμφάνισή τους θα ήταν σίγουρα η είσοδός του συγκροτήματος με το Do you remember the first time?, το Disco 2000 , τα I Spy, Underwear, This is hardcore, το finale του κανονικού set με το Common People και βέβαια την ευχάριστη έκπληξη που μας επιφύλαξαν στο encore με το Razzmatazz, που από αυτά που είδα στα set lists των τελευταίων εμφανίσεών τους, το παίζουν πολύ σπάνια. Όπως αναμενόταν, δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα στο αρτιότερο pop album των τελευταίων είκοσι ετών, δηλαδή στο Different Class.
Από αυτά που ήθελα πολύ να ακούσω και δεν άκουσα, χωρίς όμως να σημαίνει κάτι αυτό, ήταν τα Death II, Death goes to the disco και Countdown. Όπως όμως πολύ σωστά είπε και ο Pepe στο δικό του review οι Pulp, καλώς ή κακώς, δεν ασχολούνται με το μακρινό παρελθόν τους.
Για να σταθούμε στον Jarvis, απέδειξε για άλλη μια φορά, όπως και στο Exit πριν δύο χρόνια αλλά και στη Φρεαττύδα το ‘98, ότι είναι από τους πιο χαρισματικούς performers on stage. Αεικίνητος, με τις εμπνευσμένες ατάκες του και τις ξεχωριστές ιστορίες που μας έλεγε ως εισαγωγή πριν από κάθε τραγούδι, αλλά και βέβαια στιλάτος. Συνολικά μπορούμε να πούμε πώς όλοι απολαύσαμε το σχεδόν δίωρο της εμφάνισης του συγκροτήματος και βέβαια για εμάς που τους είχαμε δει και στο Rockwave, πριν 13 χρόνια, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να φρεσκάρουμε τις αναμνήσεις μας από εκείνη την εποχή γενικότερα. Προσωπικά είναι από τα λίγα συγκροτήματα που απόλαυσα εξίσου με την πρώτη φορά το live τους.