Αφού ανήγγειλαν από τα μεγάφωνα την εμφάνισή της, στη σκηνή βγήκε η δημοφιλής ερμηνεύτρια, μέσα από τους καπνούς, με την ομάδα της. Η εμφάνισή της φαντασμαγορική σε τόνους του άσπρου και του χρυσού.
Μαζί της πάντα η ομάδα της, που τους έλεγε σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς «οικογένεια». Τραγούδησαν κάποια στιγμή όλοι μαζί αλλά και χωριστά και σε ντουέτα. Η σκηνή του θεάτρου ήταν εξαιρετική, ο φωτισμός δυνάμωνε ή λιγόστευε ανάλογα με την ατμόσφαιρα και η ακουστική ήταν περίφημη.
Το πρώτο τραγούδι που διάλεξε να ερμηνεύσει η Νατάσσα Μποφίλιου ήταν το «Άπνοια». Ένα έντεχνο τραγούδι κοινωνικού περιεχομένου, μελωδικό και συγχρόνως δυναμικό, που περιγράφει τη σύγχρονη κοινωνία. Η έντασή των μουσικών οργάνων, σε συνδυασμό με τους συναδέλφους της που ερμήνευσαν το τραγούδι μαζί της, μας έβαλε αμέσως στο κλίμα για το τι θα ακολουθούσε. Η Νατάσσα Μποφίλιου μπήκε άκρως δυναμική και μαχητική, ωστόσο η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, νιώθοντας βαθιά και αληθινή ευγνωμοσύνη για τον κόσμο που πάντα τη στηρίζει.
Το αμέσως επόμενο τραγούδι που επέλεξε, πριν χαιρετίσει τον κόσμο, ήταν «Η Εποχή Του Θερισμού». Ένα ακόμη τραγούδι που πυρήνα του έχει την κοινωνία στη σύγχρονη εποχή. Τα τραγούδια που επιλέγει η μουσική αυτή οικογένεια (επιτρέψτε μου να δανειστώ το χαρακτηρισμό που χρησιμοποιεί η ίδια η ερμηνεύτρια για τους συνεργάτες της) είναι η δική τους κατακραυγή απέναντι στο πολιτικό σύστημα και στην αδράνεια που υφίσταται σήμερα η χώρα μας. Ένα τραγούδι που μίλησε στην καρδιά του κόσμου, αφού τραγουδούσαν μαζί της όλες οι ηλικίες.
Στα πρώτα τραπέζια έβλεπες κυρίως μικρές φυσιογνωμίες και αυτό είναι το ελπιδοφόρο για τη νέα γενιά. Όμως, η Μποφίλιου μέσα από τους στίχους της μιλάει στις καρδιές όλου του κόσμου και αυτό ήταν που το Σάββατο βράδυ της 7ης Οκτωβρίου νιώσαμε όσοι βρεθήκαμε εκεί. Μετά από αυτό το τραγούδι χαιρέτησε τον κόσμο που βρισκόταν εκεί με την προσφώνηση που βγαίνει μέσα από την ψυχή της: «αδέρφια». Μας είπε πως είχε έναν κόμπο στον λαιμό για αυτήν τη μάζωξη και πως είναι «παρόντες και σίγουροι γι’ αυτά που έρχονται, για τις μέρες του φωτός» προαναγγέλλοντας έτσι το επόμενο κομμάτι.
Ένα από τα τραγούδια που ακούσαμε και απολαύσαμε ήταν «Οι Μέρες Του Φωτός», ένα τραγούδι χαρούμενο, ανεβαστικό για το χρόνο, τη ζωή και για το μέλλον που έρχεται φωτεινό, δίνοντας χαρά και αισιοδοξία. Η δυναμική εμφάνιση της Νατάσσας Μποφίλιου σίγουρα δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από κανέναν μας από όσους βρισκόμασταν εκεί, καθώς η εκρηκτικότητά της, η δυναμικότητά της όπως και η χαρά της ήταν εμφανείς.
Πάνω στη σκηνή ένας δυναμίτης που έλεγες πως τώρα θα σκάσει. Πυροτεχνήματα δε χρειαζόμασταν, καθώς έλαμπε η ίδια με τη φωνή και τη δυνατή παρουσία της. Ένα φως που έβγαινε από τα εσώψυχά της, το έβλεπες στο λαμπερό πρόσωπό της και στην ένταση που έδινε στα τραγούδια της. Επίσης, είμαι σίγουρη πως τη συναυλία αυτή την απόλαυσαν και οι συνεργάτες της, αφού και οι ίδιοι χαιρόντουσαν με αυτό το μουσικό πάντρεμα στη σκηνή του Θεάτρου του Άλσους. Τα πρόσωπα των θεατών δε ήταν ευχαριστημένα από την αλληλεπίδραση με την αγαπημένη τους ερμηνεύτρια. Και η ίδια όχι μόνο έλαμπε αλλά μας το έδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφού έπαιζε με τον κόσμο, μίλαγε, έδινε τα χέρια της.
Κάποια στιγμή, μετά από όλη την ένταση και το χορό, η Νατάσσα Μποφίλιου ερμήνευσε μια ακόμη από τις γνωστές της συνεργασίες με τους Γεράσιμο Ευαγγελάτο και Θέμη Καραμουρατίδη, το τραγούδι «Με Τσιγάρα Βαριά». Τα φώτα έσβησαν προκειμένου να βοηθήσουν στην υποβλητική ατμόσφαιρα του τραγουδιού, με ένα κόκκινο φως να λούζει την ίδια και να βγάζει όλη την εσωτερικότητα που έχει ο στίχος και η μουσική.
Εκεί ήταν που άναψαν οι φακοί των κινητών εισπράττοντας και επιστρέφοντας τη μελαγχολία του τραγουδιού. Μετά από δύο μελαγχολικά τραγούδια, απευθύνθηκε στον κόσμο κι είπε ένα τραγούδι της Χάρις Αλεξίου, τη «Συναυλία», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική του Νίκου Αντύπα, με όλο τον κόσμο να την ακολουθεί. Ερμήνευσε το συγκεκριμένο τραγούδι λέγοντας πως μπορούν να το καταλάβουν μόνο τα παιδιά στις πλατείες, στις αλάνες, στις κερκίδες και έκανε τον κόσμο για άλλη μια φορά να αισθανθεί μέλος της δικής της οικογένειας.
Στη συνέχεια βγήκε ο Θέμης Καραμουρατίδης τραγουδώντας «Το Δίκιο Μου», που ερμηνεύει η υπέροχη Γιώτα Νέγκα. Ντυμένος στα ολόλευκα, το ερμήνευσε μέσα από την ψυχή του, με τον κόσμο από κάτω να τον αποθεώνει και να φωνάζει το όνομά του. Το δέσιμο που υπήρχε μεταξύ τους ήταν ολοφάνερο, όπως και με όλη την ομάδα. Ανά διαστήματα γύρναγε και τραγουδούσε μαζί τους, έκανε αστεία, τους χάϊδευε και τους αγκάλιαζε, δείχνοντας πόσο σημαντική ήταν η σχέση που έχουν όλα αυτά τα χρόνια και πόσο βαθιά έχει τις ρίζες της.
Όταν δε τραγούδησε το «I Will Survive» μαζί με τους συνεργάτες της, ο κόσμος χόρευε μαζί της και εκείνη ήταν σαν να πετούσε και πετούσε πράγματι από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη, προσφέροντας λίγη από τη μαγεία που έχει μέσα της και σε εμάς. Στο τέλος του τραγουδιού έγινε μία αγκαλιά με τους συνεργάτες της που τραγούδαγαν μαζί και έφυγαν από τη σκηνή εκείνοι για να συνεχίσει πάλι μόνη να τραγουδάει.
Δεν είναι τυχαίο όταν κάποια στιγμή κατέβηκε από τη σκηνή για να βρεθεί δίπλα στον κόσμο που τόσα χρόνια τη στηρίζει και ξεχύθηκαν πίσω της άνθρωποι να την αγκαλιάσουν ή απλά για να της σφίξουν το χέρι. Και το να κατέβει από τη σκηνή δεν αρκέστηκε να το κάνει μόνο μία φορά, δείχνοντας τη λαχτάρα της να βρεθεί με το κοινό που την αγκαλιάζει χρόνια τώρα και την ακούει.
Όταν τραγούδησε το «Φολέγανδρος», κάποια στιγμή, εκεί που ο στίχος λέει «πού ανήκω με ρωτάς» ο κόσμος από κάτω φώναζε «σ’ εσένα»!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Πολυξένη Ζαρκαδούλα και στο mixgrill.gr.