Με τον Steve Wynn των The Dream Syndicate με ενώνει μία ιδιαίτερη σχέση, όπως έγραφα και πρόσφατα. Μία σχέση που ξεκίνησε από την περιέργεια, βάζοντας να ακούσω το ντεμπούτο τους στο πικάπ μου κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80, οδηγήθηκε στο δέος για το ταλέντο της μπάντας και κατέληξε στην προσωπική γνωριμία με τον Steve, ξανά και ξανά, μέσα από τις συχνές του επισκέψεις στην Ελλάδα. Όταν έμαθα ότι θα ξαναπεράσει από τα μέρη μας, και συγκεκριμένα από το Gagarin 205, για την προβολή ενός ντοκιμαντέρ που αφορά την μπάντα του ("The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?"), δεν μπορούσα παρά να ξεθάψω το email του και να του ζητήσω να μου πει μερικές κουβέντες. Ορίστε, λοιπόν. Με αγάπη και εκτίμηση από Θεσσαλονίκη μεριά.
MixGrill: Steve, πολλούς χαιρετισμούς από τη Θεσσαλονίκη. Σε ευχαριστούμε θερμά για το χρόνο και για τις απαντήσεις σου, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη και ότι είσαι πολύ απασχολημένος με τη μουσική και τις συναυλίες σου αυτόν τον καιρό. 40 χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του “The Days Of Wine And Roses” των The Dream Syndicate. Όταν ξεκίνησες να παίζεις μουσική στο Los Angeles, σου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα κατάφερνες τόσο πολλά σαν καλλιτέχνης και ότι θα παρέμενες ενεργός ακόμα και 40 χρόνια μετά;
Steve Wynn: Δεν νομίζω ότι είναι μία σκέψη που θα μπορούσα να κάνω. Τότε ήμουν ακόμα τρελαμένος και μόνο με το γεγονός ότι μπόρεσα να δημιουργήσω ένα δικό μου άλμπουμ, που το έβλεπα να βρίσκεται στο ράφι με τους υπόλοιπους αγαπημένους μου δίσκους. Απλά κοίταζα τη ράχη από το πρώτο μας EP να ξεχωρίζει ανάμεσα στον Bob Dylan και τους The Doors και ένιωθα πολύ όμορφα. Ό,τι ακολούθησε μετά —οι αναπαραγωγές στο ραδιόφωνο, οι εμφανίσεις σε μέρη όπως το The Roxy και το Whiskey a Go Go ήταν μια πρωτόγνωρη θαυμάσια εμπειρία. Δεν μπορούσα να δω πέρα από τις επόμενες δύο εβδομάδες στη ζωή μου, πόσο μάλλον 40 χρόνια μετά! Όμως, αν το γνώριζα, σίγουρα θα ήμουν χαρούμενος.
M.G.: Μέσα σε μικρό διάστημα αφότου σχηματιστήκατε ως The Dream Syndicate, είχατε τη χαρά να παίξετε ως support για συγκροτήματα όπως οι U2 και οι R.E.M. Έχετε κάποιες αναμνήσεις να μοιραστείτε από αυτές τις συναυλίες;
S.W.: Τόσο πολλές! Και θα περιλαμβάνονται στην αυτοβιογραφία που ετοιμάζω αυτόν τον καιρό. Θα μπορούσα να τις παραθέσω εδώ, όμως ίσως κουράσω τους αναγνώστες σας. Πάντως, και οι δύο συναυλίες ήταν πολύ συναρπαστικές ως εμπειρίες, όμως το παράξενο είναι ότι την ίδια στιγμή συμπεριφερόμουν σαν να είναι κάτι το συνηθισμένο, σαν να γνώριζα τι να περιμένω. Δεν ήμουν δηλαδή ανήσυχος ή εκστασιασμένος ούτε έδειχνα ταπεινοφροσύνη. Απλά παραμείναμε ψύχραιμοι και κάναμε τα δικά μας. Για να ‘μαι ειλικρινής, ίσως θα ήμουν λίγο πιο προσεχτικός και προνοητικός αν είχα μια αντίστοιχη ευκαιρία σήμερα —καλώς ή κακώς.
M.G.: Οι The Dream Syndicate είναι αναμφίβολα μία από τις κορυφαίες μπάντες στο μουσικό ρεύμα Paisley Underground, που μας έχει χαρίσει πολλές ωραίες μουσικές και μπάντες. Θα θέλαμε να μας πεις μερικές λεπτομέρειες για εκείνη την περίοδο. Αισθάνεσαι νοσταλγία για τις εμπειρίες σου τότε;
S.W.: Η σκηνή του Paisley Underground ήταν ζωντανή, ενδιαφέρουσα, ήταν το θεμέλιο για πολλές φιλίες. Κάποιες κράτησαν για πάντα, κάποιες για μόλις έναν χρόνο. Είναι χαριτωμένο και πραγματικά όμορφο το ότι οι άνθρωποι ακόμα μιλούν για αυτή τη σκηνή, που ουσιαστικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα σύνολο φίλων με παρόμοια γούστα, που απλά περνούσαν καλά και εμπνέονταν ο ένας από τον άλλο.
M.G.: Μεταξύ άλλων, για πολλά χρόνια «έτρεχες» ένα label με τίτλο "Down There Records". Μετά από τόσα χρόνια συνεργασιών με διαφορετικά label, άλλοτε καλύτερων και άλλοτε χειρότερων, ποια είναι η άποψή σου για τις δισκογραφικές, ανεξάρτητες και μη;
S.W.: Έχω συνεργαστεί με τόσο πολλές! Πράγματι, κάποιες είναι καλύτερες από άλλες. Άλλες ήταν η αφορμή για γνωριμίες που άντεξαν στο χρόνο, άλλες ήταν απλά μια πρόσκαιρη συνεργασία. Έμαθα καλά πώς να τρέχω ένα label από μικρή ηλικία, επειδή η ανάγκη με έκανε να το ψάξω και επειδή απέκτησα διάφορες γνώσεις δουλεύοντας σε ένα δισκοπωλείο. Θα μπορούσα και σήμερα να το κάνω, αλλά θα μου τραβούσε πολύ χρόνο και ενέργεια που προρτιμώ να διαθέτω αλλού. Σε κάθε περίπτωση, ποιος ξέρει; Ίσως ξανακάνω κάτι αντίστοιχο στο μέλλον.
M.G.: Η απόφασή σου να μετακομίσεις μόνιμα στη Νέα Υόρκη πώς επηρέασε την προσωπική και καλλιτεχνική σου ζωή; Επίσης, αναρωτιόμουν αν ο αγαπητός μας Jason Victor [σ.σ.: κιθαρίστας των The Dream Syndicate] πιστεύει ότι τώρα πια έγινες κι εσύ ένας ακόμα «Νεοϋορκέζος».
S.W.: Αυτή η μετακόμιση είχε μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή μου, στη σύνθεση μουσικής και στην παραγωγικότητά μου. Για κάποιον λόγο, στο L.A. αισθανόμουν κάπως μουδιασμένος και φοβισμένος στη σκέψη του να γράψω και να ηχογραφήσω μια νέα κυκλοφορία, και κάποιες φορές άφηνα πολύ μεγάλα κενά ανάμεσα στις κυκλοφορίες. Ερχόμενος στη Νέα Υόρκη, ίσως με βοήθησαν οι γρήγοροι ρυθμοί ή το γεγονός ότι καθένας κάνει τα δικά του και δεν δίνει απαραίτητα προσοχή σε αυτό που κάνεις ή απλά η ζωή του δρόμου εδώ. Όπως και να έχει, με έχει εμπνεύσει πολύ η ζωή μου εδώ! Έχουν περάσει κιόλας 30 χρόνια!
M.G.: Είναι γνωστό ότι, εκτός από τους The Dream Syndicate, είχες ή έχεις συμμετοχή και σε πολλές άλλες μπάντες. Από όσο ξέρω, πρόσφατα βρισκόσουν σε περιοδεία με τους The Baseball Project, στους οποίους παίζει ντραμς η σύζυγός σου, Linda Pitmon, και αυτό φαντάζομαι ότι κάνει την εμπειρία σου μαζί τους πιο «οικεία». Θα ήθελες να μας πεις αν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον να περιμένουμε από το project ή από κάποιο άλλο;
S.W.: Μόλις ολοκληρώσαμε μία εκπληκτική περιοδεία σε 27 πόλεις της Αμερικής, με αφορμή το νέο μας άλμπουμ “Grand Salami Time.” Κάθε βράδυ το κοινό ήταν υπέροχο και ενθουσιασμένο και δεν φεύγαμε από το venue μέχρις ότου υπογράψουμε αυτόγραφα για όλους όσους μας το ζητούσαν. Πάνω από όλα, νομίζω ότι είμαστε μία πολύ καλή ροκ μπάντα με μεγάλη ιστορία τόσο ατομικά όσο και σαν ομάδα —έχουμε κατά καιρούς συναντηθεί και σε μερικά πολύ άλλα πολύ καλά συγκροτήματα. Η όλη θεματική του baseball φαίνεται λίγο αστεία εξαρχής, αλλά μόλις μας δει κανείς ζωντανά αντιλαμβάνεται ότι δεν παίζουμε τίποτα διαφορετικό από τη μουσική που ούτως ή άλλως παίζαμε ο καθένας σε προηγούμενες δουλειές. Ελπίζω να έρθουμε κάποτε και στη χώρα σας. Και ναι, είναι πάντα υπέροχο το να παίζω μουσική με τη Linda. Πέρα από το ότι είναι η σύζυγος μου και ένας πολύ κοντινός άνθρωπος, είναι και απίστευτα καλή ντράμερ!
M.G.: Εκτός από τη συμμετοχή σε αυτά τα συγκροτήματα, δίνεις μεγάλη έμφαση και στις προσωπικές σου solo εμφανίσεις. Πώς είναι το να ταξιδεύεις και να παίζεις μόνο συγκριτικά με το να είσαι με άλλους μουσικούς σε μια πάντα; Τι διαφορά έχει μουσική ή ψυχολογικά; Επίσης, πώς σε κάνει να αισθάνεσαι το ασταμάτητο touring για τόσες δεκαετίες; Έχεις καμία συμβουλή προς νέους μουσικούς, ώστε να αντέξουν τις εναλλαγές αυτού του τόσο έντονου τρόπου ζωής;
S.W.: Πραγματικά απολαμβάνω τις solo περιοδείες μου, τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή. Αισθάνομαι σαν τροβαδούρος του παλιού καιρού. Έχω πολύ περισσότερο χρόνο να περιηγηθώ σε κάθε πόλη, να χαθώ μέσα στις σκέψεις μου, και αυτά επηρεάζουν και τον αυθορμητισμό στις εμφανίσεις μου κάθε βράδυ. Μπορώ να αισθανθώ μια πολύ διαφορετική σύνδεση με το κοινό —όχι καλύτερη ή χειρότερη, απλά διαφορετική— από ό,τι όταν παίζω με ένα ροκ συγκρότημα. Μου δίνει μία ευχάριστη εναλλαγή στην καθημερινότητα. Γενικά, απολαμβάνω ακόμα πολύ το να κάνω περιοδείες και το να κάνω κάθε βράδυ ένα νέο ξεκίνημα επί σκηνής.
M.G.: Ας επιστρέψουμε στους The Dream Syndicate. Κρατάς επαφή με τα παλιά μέλη τους, και αν ναι, αναλογίζεστε συχνά την εποχή που παίζατε μουσική μαζί;
S.W.: Κρατάω επαφή, με κάποιους περισσότερο από άλλους. Προφανώς είμαι ακόμα πολύ κοντά με τον Dennis Duck (πρώτο ντράμερ των The Dream Syndicate] και με τον Mark Walton [πρώτο μπασίστα των The Dream Syndicate]. Και κατά καιρούς μαθαίνω νέα για τον Paul B. Cutler και την Kendra Smith, όμως είναι και οι δύο αρκετά εσωστρεφείς άνθρωποι, οπότε δεν βρισκόμαστε πολύ συχνά δυστυχώς.
M.G.: Θα χαρακτήριζες τις νέες κυκλοφορίες μετά την επανέωση των The Dream Syndicate το 2012 ως μια «νέα εποχή» για την μπάντα; Κατά την άποψή σου, τις σας ώθησε να κυκλοφορήσετε αυτό το νέο υλικό;
S.W.: Όταν ξεκινήσαμε τις εμφανίσεις για το reunion, περνούσαμε μεν πανέμορφα, όμως δεν θέλαμε να καταλήξουμε απλά ένα συγκρότημα νοσταλγικών αναμνήσεων. Εξάλλου, είχαμε καταφέρει να εμφανιστούμε στις περισσότερες πόλεις που μας ενδιέφεραν, οπότε νιώσαμε ότι χρειαζόμασταν νέο υλικό που να δικαιολογεί τη συνέχιση αυτής της επανένωσης. Μπήκαμε στο στούντιο με την ιδέα να κάνουμε ένα νέο άλμπουμ, και αν κρίναμε ότι ήταν καλό, θα συνεχίζαμε. Αν όχι, θα το λήγαμε. Ευτυχώς είμαστε πολύ περήφανοι για όλα τα άλμπουμ που κυκλοφορήσαμε από το 2017 και μετά!
M.G.: Πες μας για την εμπειρία σου ως συνθέτη στο soundtrack της τέταρτης, τελευταίας σεζόν του “Dag”, μίας από τις πιο δημοφιλείς νορβηγικές τηλεοπτικές σειρές, καθώς επίσης και της πρώτης σειράς του “Exit”, μιας επίσης δημοφιλούς σειράς στην ίδια χώρα. Πώς θα περιέγραφες τις εμπειρίες σου από όλη τη διαδικασία και από τη συνεργασία με το σκηνοθέτη Øystein Karlsen;
S.W.: Ο Øystein Karlsen είναι τρομερά χαρισματικός και σαν σεναριογράφος και σαν σκηνοθέτης. Έχει ένα πολύ ιδιαίτερο όραμα και είμαι πολύ περήφανος και ευγνώμων που με προσκάλεσε να γίνω μέρος του κόσμου του και να δημιουργήσω τη μουσική για αυτές τις δύο εκπληκτικές σειρές. Ελπίζω να ξανασυνεργαστούμε στο μέλλον.
M.G.: Αύριο θα επιστρέψεις στην Αθήνα για μια acoustic συναυλία αλλά και για την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ "The Dream Syndicate. How Did We Find Ourselves Here ? The Documentary". Πες μας λίγα λόγια για το τι να περιμένουμε από το ντοκιμαντέρ.
S.W.: Είναι φανταστική δουλειά. Μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά γιατί δεν ενεπλάκην ιδιαίτερα στη δημιουργία του. Απλά συμμετείχα σε κάποιες συνεντεύξεις για το ντοκιμαντέρ. Είναι ένας καρπός αγάπης του Emiel Spoelder για την μπάντα μας, αφού το έφτιαχνε για δέκα χρόνια. Περιγράφει με μεγάλη δόση αλήθειας τα πάνω και τα κάνω των The Dream Syndicate μέσα στα χρόνια. Θεωρώ ότι αν σας αρέσει η μπάντα, σίγουρα θα απολαύσετε και την ταινία. Αλλά και πέρα από αυτό, έχει ωραία αφήγηση, με την οποία θα ταυτιζόταν ο οποιοσδήποτε, ακόμα και αν δεν μας είχε ξανακούσει. Είμαι πολύ χαρούμενος για την προβολή στην Αθήνα, στο Gagarin 205, όπως και για το «εξτραδάκι» της βραδιάς, την acoustic συναυλία μου.
M.G.: Είναι αλήθεια ότι δείχνεις πολλή αγάπη και προσοχή στους ακροατές σου, ότι είσαι πάντα φιλικός και προσηνής μαζί τους. Με ποιας χώρας τους θαυμαστές (εκτός, φυσικά, από τους Αμερικάνους) έχεις πιο ιδιαίτερο δεσμός; Συμπεριλαμβάνονται και οι Έλληνες fans σε αυτούς;
S.W.: Χα χα! Να και μια ερώτηση που δεν μπορώ και δεν θέλω να απαντήσω. Έχω χτίσει ισχυρούς δεσμούς με θαυμαστές και φίλους σε κάθε χώρα ανά τα χρόνια και πάντα είναι χαρά μου να τους συναντώ, σε όποια χώρα. Όμως, μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι η Ελλάδα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα μέσα μου για πάρα πολλούς λόγους. Είμαι σίγουρα πολύ ευγνώμων για το ότι το ελληνικό κοινό με προσκαλεί τόσες φορές να παίξω τη μουσική μου στην όμορφη χώρα. Αυτό το γεγονός είναι τιμή μου και το μεταχειρίζομαι ανάλογα, δίνοντας ίσως το κάτι παραπάνω όποτε παίζω στην Ελλάδα. Όμως, μην το πείτε στους άλλους αυτό!
M.G.: Ξέρουμε ότι αυτή η ερώτηση θα σε περιορίσει κάπως, όμως ποια είναι τα δέκα άλμπουμ που σε επηρέασαν περισσότερο τα τελευταία χρόνια; Επίσης, ποια είναι τα πέντε πιο ενδιαφέροντα βιβλία και ταινίες για σένα τα τελευταία χρόνια;
S.W.: Ω, μεγάλη υπόθεση αυτή! Κάποιες επιλογές είναι προφανείς, κάποιες όχι και τόσο. Για τα άλμπουμ, έχουμε και λέμε:
Television-"Marquee Moon", The Rolling Stones-"Exile on Main Street", Creedence Clearwater Revival-"Cosmo’s Factory", The Velvet Underground-"White Light/White Heat", η συλλογή ψυχεδελικών συγκροτημάτων "Nuggets", Miles Davis-"Jack Johnson", Bob Dylan-"Time Out of Mind", Spiritualized-"Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space, Kinks-Lola vs. Powerman and the Money-Go-Round", The Stooges-"Fun House". Νομίζω αυτά είναι δέκα.
Πρόσφατα βιβλία και ταινίες. Τις προάλλες είδα το “Come and See, και με εντυπωσίασε, μια σοβιετική ταινία του Elem Klimov. Το “Ikiru” του Kurosawa, το “Tokyo Story” του Yasujiro Ozu. Και φυσικά ο “Κυνόδοντας” του Γιώργου Λάνθιμου.
Από βιβλία ξεχωρίζει το “Super Sad True Love Story” του Gary Shteyngart. Ακόμα, φανταστικό είναι και το τελευταίο του Dan Stuart’s, το “Marlowe’s Revenge”. Και αυτό το καινούργιο βιβλίο για τον Leon Russell ήταν υπέροχο..
M.G.: Πριν κλείσουμε, θα θέλαμε να μας πεις αν, σε γενικές γραμμές, αισθάνεσαι ολοκληρωμένος σε ό,τι αφορά την ενασχόλησή σου με τη μουσική ή αν προσδοκούσες περισσότερα. Επίσης, θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου σαν cult καλλιτέχνη ή σαν ένα καλλιτέχνη που κυνηγά ακόμα το μουσικό του όραμα;
S.W.: Πάντα ελπίζω ότι ο επόμενος δίσκος μου θα είναι και ο καλύτερος της καριέρας μου. Και αυτό με κάνει να συνεχίζω.
M.G.: Για το τέλος, πες μας ελεύθερα ότι νιώθεις. Και σε ευχαριστούμε και πάλι.
S.W.: Εγώ ευχαριστώ. Η πτήση μου για Κοπεγχάγη φεύγει σε 24 ώρες και ακόμα δεν έχω πακετάρει. Οπότε, το κλείνουμε εδώ και… θα σας δω όλους και όλες στο Gagarin!
Ο Steve Wynn θα εμφανιστεί αύριο, Δευτέρα 16 Οκτωβρίου, στο Gagarin 205, για μια acoustic solo εμφάνιση στο πλαίσιο του Gimme Shelter Film Festival, μετά από την προβολή του ντοκιμαντέρ. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.