Λίγες ημέρες πριν βρεθήκαμε στο στέκι ενός από τα καλύτερα νέα Ελληνικά συγκροτήματα, των Rosebleed. Στο καφέ "Χόβολη" μαζί με το Βασίλη, τη Δανάη και τον Ορέστη μιλήσαμε για τους ίδιους, το ντεμπούτο album που ετοιμάζουν αυτή την περίοδο (τον αναμένουμε μάλλον μέσα στον Οκτώβρη), αλλά και για τους στόχους, τα όνειρα, τα τραγούδια τους, που ξεχωρίζουν και τη ζωή τους μετά το σχολείο.
Ξεκινήσατε το 2004. Σε ποια τάξη ήσασταν τότε; Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε το συγκρότημα;
Βασίλης: Ήμασταν στο Λύκειο σε διαφορετικές τάξεις. Κάποιοι από εμάς ήταν φίλοι μεταξύ τους και έτσι κάποια στιγμή μαζευτήκαμε όλοι μαζί. Με τον κιθαρίστα ήμασταν μαζί από το δημοτικό. Με τη Δανάη ήμασταν μαζί κάποια χρόνια πριν. Ο Ορέστης τα είχε με την αδελφή του μπασιστα και είχαν φύγει από άλλη μπάντα που είχε διαλυθεί.
Στις live εμφανίσεις σας, μας αποδεικνύετε ότι είστε πραγματικά καλοί μουσικοί. Από πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη μουσική; Σας βγαίνει από μόνο του ή το αποτέλεσμα που ακούμε είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης δουλειάς;
Βασίλης: Είμαστε πέντε χρόνια μαζί και έχουμε βάλει τους Rosebleed ως πρώτη προτεραιότητα μας. Κανονίζουμε ακόμη και τις διακοπές μας, σύμφωνα με τους στόχους του συγκροτήματος. Είναι αλήθεια ότι γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλο, κάνουμε παρέα και εκτός συγκροτήματος οπότε γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλο… Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα νομίζω ότι είναι περισσότερο αποτέλεσμα πολύ σκληρής δουλειάς, αλλά και του γεγονότος ότι είμαστε με τα παιδιά μαζί όλα αυτά τα χρόνια.
Έχω την εντύπωση πως σας αρέσει να "τραβάτε" τα τραγούδια σας όσο γίνεται περισσότερο. Είναι ένα χαρακτηριστικό σας αυτό;
Δανάη: Κοίτα, επειδή όλα τα κομμάτια βγαίνουν με τζαμάρισμα, δηλαδή δίνει κάποιος μια ιδέα και χτίζουμε πάνω, γενικά μας αρέσει να πλατειάζουμε και να υπάρχει κάποιο κυρίαρχο όργανο πάνω από κάποιο άλλο.
Βασίλης: Δεν ακολουθούμε κάποιο κανόνα, δεν λέμε εδώ θα γίνει αυτό, συνήθως βγαίνει μόνο τους. Έχουμε κομμάτια με διαφορετικές διάρκειες: 3λεπτα, 4λεπτα και 6λεπτα.
Συμμετέχετε όλοι στη δημιουργία των τραγουδιών; Πώς ξεκινάτε τη δημιουργία ενός τραγουδιού; Το δουλεύετε όλοι μαζί ή έρχεται σχεδόν έτοιμο από κάποιον από εσάς;
Βασίλης: Ένας από εμάς φέρνει μια ιδέα, την οποία δουλεύουμε όλοι μαζί για να προκύψει το τελικό αποτέλεσμα.
Until next time ή Claud ή We lose control ή κάτι άλλο; Υπάρχει κάποιο από τα τραγούδια σας που είναι αυτό ακριβώς που θέλετε; Κάποιο που να σας χαρακτηρίζει πλήρως;
Δανάη: Τα δυο αγαπημένα μας και αυτά που κάνουμε τζαμάρισμα στα live, είναι το Claud και το We lose control.
Βασίλης: Για μένα αυτά τα δυο τραγούδια είναι αυτά για τα οποία είμαστε πιο περήφανοι. Δε μπορώ να σου πω κάποιο συγκεκριμένο, γιατί κάθε τραγούδι που περνάει από την κρίση όλων μας και καταλήγει να γίνει επίσημο τραγούδι μας που να το παίζουμε στα live, σημαίνει ότι έχει περάσει όλες τις «εξετάσεις» και το αγαπάμε. Άλλο πράγμα μας βγάζει το Claud, άλλο το No future ή και το White balloons που μου αρέσει πολύ και συνήθως χάνομαι πιο πολύ στο live. Θα σου πω και κάτι όμως χωρίς να νιώθω κανένα δισταγμό. Μου αρέσει και η πιο εμπορική μουσική και στα παιδιά επίσης. Όπως είχαμε πει από την αρχή, δε βάζουμε καμία ταμπέλα πουθενά. Δε γράφουμε ούτε εμπορική μουσική ούτε τελείως αντισυμβατική μουσική. Όπως μας βγει. Έτσι, μας βγαίνουν τραγούδια που είναι και στις δυο πλευρές αλλά και τραγούδια που είναι στη μέση, με βάση αυτά τα κριτήρια.
Ορέστης: Στη φάση που είμαστε τώρα όμως δε θα κάναμε τραγούδια όπως το Until next time.
Βασίλης: Σε αυτό που λέει ο Ορέστης εννοεί ότι δε θα κάναμε κάτι τέτοιο όχι γιατί δε θέλουμε να μοιάζει κάποιο τραγούδι σε αυτό, απλά γενικότερα σα μουσικοί, έχουμε την αντίληψη ότι ανά εποχές θέλουμε να προχωράμε. Ακούμε νέα τραγούδια , δεχόμαστε καινούρια ερεθίσματα και εφόσον δεν έχουμε φραγμούς όταν γράφουμε, όταν ακούμε κάτι θα θέλαμε να υπάρχει η σύνθεση με την οποία ασχολούμαστε. Απλά προσπαθούμε να το κάνουμε πραγματικότητα χωρίς να σκεφτόμαστε το Until next time ή και οποιοδήποτε άλλο κομμάτι. Τα ερεθίσματα μας αλλάζουν και όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε και ακούμε νέα πράγματα.
Ποτέ το γράψατε το Until next time;
Ορέστης: Όταν είχαμε ολοκληρώσει όλα τα κομμάτια για να μπουν στο EP.
Βασίλης: Αφού είχαμε ολοκληρώσει ότι κομμάτι είχαμε ως τότε, έγραψα το Until next time σπίτι μου με μια ακουστική και τη φωνή και το δώσαμε έτσι. Το είχαμε δοκιμάσει και με διαφορετικές ενορχηστρώσεις στο studio που όμως δεν μας έκαναν κλικ και τελικά ψήθηκε μέσα εκεί με τη βοήθεια του παραγωγού. Ο παραγωγός έδωσε καθοριστικό ρόλο στο κομμάτι. Ο ίδιος ανέλαβε το κομμάτι επειδή είχε κάποιο όραμα με αυτό, το οποίο δεν είχαμε εμείς σε μεγάλο βαθμό.
Σε λίγες εβδομάδες κυκλοφορεί το ντεμπούτο album σας. Πολύ μεγάλη υπόθεση για εσάς φαντάζομαι! Πείτε μας λίγα λόγια για αυτόν.
Βασίλης: Είμαστε αρκετά συγκεντρωμένοι σε ό,τι κάνουμε ανά στιγμή και δεν κοιτάμε πολύ τι θα γίνει μετά. Σαν μπάντα όμως έχουμε και κάποια σχέδια για το εξωτερικό δηλαδή αν και δεν έχουμε τη γνώση και την οργάνωση για να χτυπήσουμε κάτι εκεί, δεν το φοβόμαστε. Να κάνουμε δηλαδή και έξω αυτό που κάναμε και εδώ στην αρχή.
Πιστεύετε ότι έχει αργήσει ο δίσκος σας ή ότι έχει έρθει και πιο νωρίς απ’ ότι περιμένατε;
Βασίλης: Ανυπομονούμε να βγει ο δίσκος, αλλά θέλαμε όλα να είναι έτοιμα. Η εταιρεία ήθελε να βγει ο δίσκος από αρχές Σεπτεμβρίου, αλλά δεν ήμασταν έτοιμοι και δεν ήταν κατάλληλη περίοδος για την αγορά.
Πώς μπορεί και καταφέρνει ο κιθαρίστας σας να παίζει κρατώντας την κιθάρα πιο χαμηλά από τον James Hetfield των Metallica;
Ορέστης: Και εγώ απορώ πως πιάνει τα ακόρντα.
Βασίλης: Ο Αρθούρος είναι ένας κιθαρίστας κατά 90% αυτοδίδαχτος, όπως και εγώ, και είχε από μικρός ένα ταλέντο στην κιθάρα τελείως φυσικό. Δε χρειάστηκε ποτέ να παίξει τεχνικά. Παίζει τελείως με το ένστικτο του και με το δικό του αυτί, γιατί δεν έχει μουσικές γνώσεις όπως έχω εγώ και ο Ορέστης. Όμως τελικά φτιάχνει καλύτερους ήχους απ’ ότι εμείς οι δύο! Παίζει έτσι κι έχει διαμορφώσει όλο το παρουσιαστικό του και όλη την κίνηση πάνω στο παίξιμο του, και όχι το παίξιμο του πάνω σε φόρμες που σου μαθαίνουν στη θεωρία. Ο ίδιος δε δυσκολεύεται καθόλου.
Πώς είναι η ζωή σας μετά το σχολείο; Με τι ασχολείστε; Τι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε;
Ορέστης: Τελειώσαμε…
Βασίλης: Εγώ τελείωσα SAE και τα παιδιά στην ΑΚΜΗ. Σπουδάσαμε αντίστοιχα πράγματα εκτός από τη Δανάη. Σπουδάσαμε ηχοληψία, μάθαμε να ακούμε πρώτα πέρα από τη μουσική και πιο τεχνικά. Τελειώσαμε σχολές μουσικής τεχνολογίας. Όσον αφορά τη δουλειά που την αποφεύγουμε όσο μπορούμε, έρχεται σιγά σιγά και αναγκαστικά όσο μεγαλώνουμε. Γενικά επιβιώνουμε όπως μπορούμε. Ο Ορέστης έχει μια δουλεία με ρυθμιζόμενο ωράριο, εγώ δουλεύω παροδικά και όχι κάπου σταθερά ως ηχολήπτης.
Ορέστης: Πρώτα η μπάντα και μετά η δουλειά.
Μια αγαπημένη και μια άσχημη στιγμή των Rosebleed;
Βασίλης: Μπορούμε να σκεφτούμε πολλές καλές στιγμές που είμαστε χαρούμενοι, ενωμένοι που νιώθουμε ότι πετύχαμε τους στόχους μας, όποιοι και αν είναι κατά καιρούς. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ μια κακιά στιγμή.
Ορέστης: Υπήρχαν για παράδειγμα κάποια live που δεν ήταν καλά, αλλά αυτό συμβαίνει.
Βασίλης: Όλα συμβαίνουν με ένα μαγικό τρόπο μέχρι στιγμής. Το 2004 ήμασταν 2 μήνες μπάντα και είχαμε μόνο ένα δικό μας τραγούδι και παίζαμε διασκευές. Τότε πήγαμε σε ένα studio και γράψαμε δυο demo και τα στείλαμε στο διαγωνισμό του Νακα. Για μας που ήμασταν συγκρότημα 2 μηνών δε μπορούσαμε να σκεφτούμε το μέλλον μας, αλλά το να μας επιλέγουν ανάμεσα σε μπάντες σε όλη την Ελλάδα και να είμαστε μέσα στις 25 του διαγωνισμού, μας έδωσε φτερά. Μετά από αυτό, η επόμενη μεγάλη στιγμή ήταν το Schoolwave το 2006.
Δανάη: Κι εμείς έχουμε αφήσει πράγματα πίσω για το συγκρότημα, έχουμε ακυρώσει σχέδια.
Βασίλης: Ναι, είναι η προτεραιότητα μας
Στο MySpace σας έχουν στείλει σχόλια για τη μουσική σας άνθρωποι από άλλες χώρες; Πόσο τελικά βοηθούν οι νέες τεχνολογίες στο να γίνεται γνωστή η μουσική νέων συγκροτημάτων; Αρκεί μόνο αυτό;
Βασίλης: Εγώ προσωπικά συζητάω με ανθρώπους από το εξωτερικό για τα καινούρια κομμάτια μας. Οι περισσότερες κινήσεις στο My space έγιναν με στόχο το ελληνικό κοινό, επειδή στη φάση που είμαστε τώρα θέλουμε να δώσουμε βάση εδώ που είμαστε αφήνοντας το κομμάτι του εξωτερικού να έρθει σιγά σιγά. Παρόλα αυτά, από μόνα τους έχουν γίνει κάποια πράγματα στο εξωτερικό, την Αμερική, Ευρώπη και Ασία, αλλά όχι πολλά. Έχουμε άτομα που προμοτάρουν τη μουσική μας σε άλλες χώρες.
Κλειστοί ή ανοιχτοί χώροι για συναυλία; Μεγάλοι ή μικροί; Τι σας ταιριάζει περισσότερο;
Βασίλης: Μικροί και κλειστοί. Τα live είναι πιο προσωπικά και πιο απλό για μένα. Εκεί παίζουμε πιο δυνατά, πιο ζωντανά και αν πάει καλά είναι πολύ καλά. Στο Santana παρόλο που ήταν μεγάλο το live ήταν καλα, αλλά όχι μόνο λόγω του live. Για πολλούς άλλους λόγους, όπως το ότι είναι μοναδική εμπειρία να παίζεις στο ΟΑΚΑ μπροστά σε τόσο κόσμο.
Δανάη: Πιο άμεσα με μεγαλύτερη επαφή με το κοινό. Έχεις μια άλλη αίσθηση του live. Στο schoolwave ήταν πολύ μεγάλος χωρος.
Βασίλης: Στο schoolwave μας άρεσε πολύ φέτος, παίξαμε ως guest δυο κομμάτια και είχαμε μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Εμείς θέλουμε να παίζουμε για όλους, δεν έχουμε συγκεκριμένο target group.
Τι ακούτε αυτή την περίοδο; Σας άρεσε ο νέος δίσκος των Muse;
Βασίλης: Όχι, αλλά θα πάω να το ακούσω τώρα.
Δανάη: Εγώ έχω ακούσει ότι είναι πολύ καλό. Εμένα μου αρέσει και το καινούριο των Radiohead.
Οι MGMT σας άρεσαν στην Τεχνόπολη;
Βασίλης: Εμένα μου άρεσαν πολύ. Και πήγα εκεί εντελώς τυχαία, πήγαινα να δω κάτι άλλο και μου άρεσαν πάρα πολύ το ευχαριστήθηκα. Ευχαριστήθηκα πολύ επειδή δεν είχαν κάτι ηχογραφημένο αλλά παίζανε εκεί ότι είχαν, ήταν νεαροί και πολύ διαφορετικό το image τους από αυτό που περιμέναμε. Πολύ προσγειωμένοι και οι συνθέσεις τους τρομερές, disco με ροκ ήχο, group vocals. Πολύ καλοί!
Με ποιους θα θέλατε να συνεργαστείτε, με κάποιο καλλιτέχνη ή και συγκρότημα;
Βασίλης: Είναι πάρα πολλοί αυτοί οι καλλιτέχνες που αγαπάμε και εκτιμούμε όχι μόνο για τη μουσική που κάνουν αλλά και για το πώς την κάνουν, το πόσο αυθεντικοί είναι. Tom Waits ειδικά, Iggy Pop. Και με Έλληνες όμως με το Φίλιππο Πλιάτσικα, το Mάλαμα, το Θανάση Παπακωνσταντίνου, το Θηβαίο, τον Πανούση (Εγώ δεν άκουγα Ελληνική μουσική, το παραδέχομαι).
Έχετε ένα όνειρο? Κάτι που θέλετε να γίνει μέσα στα επόμενα 5 – 10 χρόνια ;
Βασίλης: Εγώ το μόνο που θέλω από τη ζωή μου είναι κάποια στιγμή να βγάζουμε λεφτά και να μη χρειαστεί να ασχοληθούμε με τίποτα άλλο εκτός από τη μουσική. Να μπορούμε να γράφουμε μουσική, να ασχολούμαστε με νέα πράγματα για να τα κάνουμε.
Σας ευχαριστούμε για την παρέα παιδιά… και για το καφεδάκι (ή μάλλον μπύρα) στη «χόβολη».
Οι Rosebleed εμφανίζονται με τον Craig Walker (Ex-Archive) και τους Magenta την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου στο Ρυθμός Stage, στην Ηλιούπολη (περισσότερες πληροφορίες σε επόμενο άρθρο μας).
Ξεκινήσατε το 2004. Σε ποια τάξη ήσασταν τότε; Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε το συγκρότημα;
Βασίλης: Ήμασταν στο Λύκειο σε διαφορετικές τάξεις. Κάποιοι από εμάς ήταν φίλοι μεταξύ τους και έτσι κάποια στιγμή μαζευτήκαμε όλοι μαζί. Με τον κιθαρίστα ήμασταν μαζί από το δημοτικό. Με τη Δανάη ήμασταν μαζί κάποια χρόνια πριν. Ο Ορέστης τα είχε με την αδελφή του μπασιστα και είχαν φύγει από άλλη μπάντα που είχε διαλυθεί.
Στις live εμφανίσεις σας, μας αποδεικνύετε ότι είστε πραγματικά καλοί μουσικοί. Από πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη μουσική; Σας βγαίνει από μόνο του ή το αποτέλεσμα που ακούμε είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης δουλειάς;
Βασίλης: Είμαστε πέντε χρόνια μαζί και έχουμε βάλει τους Rosebleed ως πρώτη προτεραιότητα μας. Κανονίζουμε ακόμη και τις διακοπές μας, σύμφωνα με τους στόχους του συγκροτήματος. Είναι αλήθεια ότι γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλο, κάνουμε παρέα και εκτός συγκροτήματος οπότε γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλο… Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα νομίζω ότι είναι περισσότερο αποτέλεσμα πολύ σκληρής δουλειάς, αλλά και του γεγονότος ότι είμαστε με τα παιδιά μαζί όλα αυτά τα χρόνια.
Έχω την εντύπωση πως σας αρέσει να "τραβάτε" τα τραγούδια σας όσο γίνεται περισσότερο. Είναι ένα χαρακτηριστικό σας αυτό;
Δανάη: Κοίτα, επειδή όλα τα κομμάτια βγαίνουν με τζαμάρισμα, δηλαδή δίνει κάποιος μια ιδέα και χτίζουμε πάνω, γενικά μας αρέσει να πλατειάζουμε και να υπάρχει κάποιο κυρίαρχο όργανο πάνω από κάποιο άλλο.
Βασίλης: Δεν ακολουθούμε κάποιο κανόνα, δεν λέμε εδώ θα γίνει αυτό, συνήθως βγαίνει μόνο τους. Έχουμε κομμάτια με διαφορετικές διάρκειες: 3λεπτα, 4λεπτα και 6λεπτα.
Συμμετέχετε όλοι στη δημιουργία των τραγουδιών; Πώς ξεκινάτε τη δημιουργία ενός τραγουδιού; Το δουλεύετε όλοι μαζί ή έρχεται σχεδόν έτοιμο από κάποιον από εσάς;Βασίλης: Ένας από εμάς φέρνει μια ιδέα, την οποία δουλεύουμε όλοι μαζί για να προκύψει το τελικό αποτέλεσμα.
Until next time ή Claud ή We lose control ή κάτι άλλο; Υπάρχει κάποιο από τα τραγούδια σας που είναι αυτό ακριβώς που θέλετε; Κάποιο που να σας χαρακτηρίζει πλήρως;
Δανάη: Τα δυο αγαπημένα μας και αυτά που κάνουμε τζαμάρισμα στα live, είναι το Claud και το We lose control.
Βασίλης: Για μένα αυτά τα δυο τραγούδια είναι αυτά για τα οποία είμαστε πιο περήφανοι. Δε μπορώ να σου πω κάποιο συγκεκριμένο, γιατί κάθε τραγούδι που περνάει από την κρίση όλων μας και καταλήγει να γίνει επίσημο τραγούδι μας που να το παίζουμε στα live, σημαίνει ότι έχει περάσει όλες τις «εξετάσεις» και το αγαπάμε. Άλλο πράγμα μας βγάζει το Claud, άλλο το No future ή και το White balloons που μου αρέσει πολύ και συνήθως χάνομαι πιο πολύ στο live. Θα σου πω και κάτι όμως χωρίς να νιώθω κανένα δισταγμό. Μου αρέσει και η πιο εμπορική μουσική και στα παιδιά επίσης. Όπως είχαμε πει από την αρχή, δε βάζουμε καμία ταμπέλα πουθενά. Δε γράφουμε ούτε εμπορική μουσική ούτε τελείως αντισυμβατική μουσική. Όπως μας βγει. Έτσι, μας βγαίνουν τραγούδια που είναι και στις δυο πλευρές αλλά και τραγούδια που είναι στη μέση, με βάση αυτά τα κριτήρια.
Ορέστης: Στη φάση που είμαστε τώρα όμως δε θα κάναμε τραγούδια όπως το Until next time.
Βασίλης: Σε αυτό που λέει ο Ορέστης εννοεί ότι δε θα κάναμε κάτι τέτοιο όχι γιατί δε θέλουμε να μοιάζει κάποιο τραγούδι σε αυτό, απλά γενικότερα σα μουσικοί, έχουμε την αντίληψη ότι ανά εποχές θέλουμε να προχωράμε. Ακούμε νέα τραγούδια , δεχόμαστε καινούρια ερεθίσματα και εφόσον δεν έχουμε φραγμούς όταν γράφουμε, όταν ακούμε κάτι θα θέλαμε να υπάρχει η σύνθεση με την οποία ασχολούμαστε. Απλά προσπαθούμε να το κάνουμε πραγματικότητα χωρίς να σκεφτόμαστε το Until next time ή και οποιοδήποτε άλλο κομμάτι. Τα ερεθίσματα μας αλλάζουν και όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε και ακούμε νέα πράγματα.
Ποτέ το γράψατε το Until next time;
Ορέστης: Όταν είχαμε ολοκληρώσει όλα τα κομμάτια για να μπουν στο EP.
Βασίλης: Αφού είχαμε ολοκληρώσει ότι κομμάτι είχαμε ως τότε, έγραψα το Until next time σπίτι μου με μια ακουστική και τη φωνή και το δώσαμε έτσι. Το είχαμε δοκιμάσει και με διαφορετικές ενορχηστρώσεις στο studio που όμως δεν μας έκαναν κλικ και τελικά ψήθηκε μέσα εκεί με τη βοήθεια του παραγωγού. Ο παραγωγός έδωσε καθοριστικό ρόλο στο κομμάτι. Ο ίδιος ανέλαβε το κομμάτι επειδή είχε κάποιο όραμα με αυτό, το οποίο δεν είχαμε εμείς σε μεγάλο βαθμό.
Σε λίγες εβδομάδες κυκλοφορεί το ντεμπούτο album σας. Πολύ μεγάλη υπόθεση για εσάς φαντάζομαι! Πείτε μας λίγα λόγια για αυτόν.Βασίλης: Είμαστε αρκετά συγκεντρωμένοι σε ό,τι κάνουμε ανά στιγμή και δεν κοιτάμε πολύ τι θα γίνει μετά. Σαν μπάντα όμως έχουμε και κάποια σχέδια για το εξωτερικό δηλαδή αν και δεν έχουμε τη γνώση και την οργάνωση για να χτυπήσουμε κάτι εκεί, δεν το φοβόμαστε. Να κάνουμε δηλαδή και έξω αυτό που κάναμε και εδώ στην αρχή.
Πιστεύετε ότι έχει αργήσει ο δίσκος σας ή ότι έχει έρθει και πιο νωρίς απ’ ότι περιμένατε;
Βασίλης: Ανυπομονούμε να βγει ο δίσκος, αλλά θέλαμε όλα να είναι έτοιμα. Η εταιρεία ήθελε να βγει ο δίσκος από αρχές Σεπτεμβρίου, αλλά δεν ήμασταν έτοιμοι και δεν ήταν κατάλληλη περίοδος για την αγορά.
Πώς μπορεί και καταφέρνει ο κιθαρίστας σας να παίζει κρατώντας την κιθάρα πιο χαμηλά από τον James Hetfield των Metallica;
Ορέστης: Και εγώ απορώ πως πιάνει τα ακόρντα.
Βασίλης: Ο Αρθούρος είναι ένας κιθαρίστας κατά 90% αυτοδίδαχτος, όπως και εγώ, και είχε από μικρός ένα ταλέντο στην κιθάρα τελείως φυσικό. Δε χρειάστηκε ποτέ να παίξει τεχνικά. Παίζει τελείως με το ένστικτο του και με το δικό του αυτί, γιατί δεν έχει μουσικές γνώσεις όπως έχω εγώ και ο Ορέστης. Όμως τελικά φτιάχνει καλύτερους ήχους απ’ ότι εμείς οι δύο! Παίζει έτσι κι έχει διαμορφώσει όλο το παρουσιαστικό του και όλη την κίνηση πάνω στο παίξιμο του, και όχι το παίξιμο του πάνω σε φόρμες που σου μαθαίνουν στη θεωρία. Ο ίδιος δε δυσκολεύεται καθόλου.
Πώς είναι η ζωή σας μετά το σχολείο; Με τι ασχολείστε; Τι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε;
Ορέστης: Τελειώσαμε…
Βασίλης: Εγώ τελείωσα SAE και τα παιδιά στην ΑΚΜΗ. Σπουδάσαμε αντίστοιχα πράγματα εκτός από τη Δανάη. Σπουδάσαμε ηχοληψία, μάθαμε να ακούμε πρώτα πέρα από τη μουσική και πιο τεχνικά. Τελειώσαμε σχολές μουσικής τεχνολογίας. Όσον αφορά τη δουλειά που την αποφεύγουμε όσο μπορούμε, έρχεται σιγά σιγά και αναγκαστικά όσο μεγαλώνουμε. Γενικά επιβιώνουμε όπως μπορούμε. Ο Ορέστης έχει μια δουλεία με ρυθμιζόμενο ωράριο, εγώ δουλεύω παροδικά και όχι κάπου σταθερά ως ηχολήπτης.
Ορέστης: Πρώτα η μπάντα και μετά η δουλειά.
Μια αγαπημένη και μια άσχημη στιγμή των Rosebleed;
Βασίλης: Μπορούμε να σκεφτούμε πολλές καλές στιγμές που είμαστε χαρούμενοι, ενωμένοι που νιώθουμε ότι πετύχαμε τους στόχους μας, όποιοι και αν είναι κατά καιρούς. Αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ μια κακιά στιγμή.Ορέστης: Υπήρχαν για παράδειγμα κάποια live που δεν ήταν καλά, αλλά αυτό συμβαίνει.
Βασίλης: Όλα συμβαίνουν με ένα μαγικό τρόπο μέχρι στιγμής. Το 2004 ήμασταν 2 μήνες μπάντα και είχαμε μόνο ένα δικό μας τραγούδι και παίζαμε διασκευές. Τότε πήγαμε σε ένα studio και γράψαμε δυο demo και τα στείλαμε στο διαγωνισμό του Νακα. Για μας που ήμασταν συγκρότημα 2 μηνών δε μπορούσαμε να σκεφτούμε το μέλλον μας, αλλά το να μας επιλέγουν ανάμεσα σε μπάντες σε όλη την Ελλάδα και να είμαστε μέσα στις 25 του διαγωνισμού, μας έδωσε φτερά. Μετά από αυτό, η επόμενη μεγάλη στιγμή ήταν το Schoolwave το 2006.
Δανάη: Κι εμείς έχουμε αφήσει πράγματα πίσω για το συγκρότημα, έχουμε ακυρώσει σχέδια.
Βασίλης: Ναι, είναι η προτεραιότητα μας
Στο MySpace σας έχουν στείλει σχόλια για τη μουσική σας άνθρωποι από άλλες χώρες; Πόσο τελικά βοηθούν οι νέες τεχνολογίες στο να γίνεται γνωστή η μουσική νέων συγκροτημάτων; Αρκεί μόνο αυτό;
Βασίλης: Εγώ προσωπικά συζητάω με ανθρώπους από το εξωτερικό για τα καινούρια κομμάτια μας. Οι περισσότερες κινήσεις στο My space έγιναν με στόχο το ελληνικό κοινό, επειδή στη φάση που είμαστε τώρα θέλουμε να δώσουμε βάση εδώ που είμαστε αφήνοντας το κομμάτι του εξωτερικού να έρθει σιγά σιγά. Παρόλα αυτά, από μόνα τους έχουν γίνει κάποια πράγματα στο εξωτερικό, την Αμερική, Ευρώπη και Ασία, αλλά όχι πολλά. Έχουμε άτομα που προμοτάρουν τη μουσική μας σε άλλες χώρες.
Κλειστοί ή ανοιχτοί χώροι για συναυλία; Μεγάλοι ή μικροί; Τι σας ταιριάζει περισσότερο;
Βασίλης: Μικροί και κλειστοί. Τα live είναι πιο προσωπικά και πιο απλό για μένα. Εκεί παίζουμε πιο δυνατά, πιο ζωντανά και αν πάει καλά είναι πολύ καλά. Στο Santana παρόλο που ήταν μεγάλο το live ήταν καλα, αλλά όχι μόνο λόγω του live. Για πολλούς άλλους λόγους, όπως το ότι είναι μοναδική εμπειρία να παίζεις στο ΟΑΚΑ μπροστά σε τόσο κόσμο.
Δανάη: Πιο άμεσα με μεγαλύτερη επαφή με το κοινό. Έχεις μια άλλη αίσθηση του live. Στο schoolwave ήταν πολύ μεγάλος χωρος.
Βασίλης: Στο schoolwave μας άρεσε πολύ φέτος, παίξαμε ως guest δυο κομμάτια και είχαμε μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Εμείς θέλουμε να παίζουμε για όλους, δεν έχουμε συγκεκριμένο target group.
Τι ακούτε αυτή την περίοδο; Σας άρεσε ο νέος δίσκος των Muse;Βασίλης: Όχι, αλλά θα πάω να το ακούσω τώρα.
Δανάη: Εγώ έχω ακούσει ότι είναι πολύ καλό. Εμένα μου αρέσει και το καινούριο των Radiohead.
Οι MGMT σας άρεσαν στην Τεχνόπολη;
Βασίλης: Εμένα μου άρεσαν πολύ. Και πήγα εκεί εντελώς τυχαία, πήγαινα να δω κάτι άλλο και μου άρεσαν πάρα πολύ το ευχαριστήθηκα. Ευχαριστήθηκα πολύ επειδή δεν είχαν κάτι ηχογραφημένο αλλά παίζανε εκεί ότι είχαν, ήταν νεαροί και πολύ διαφορετικό το image τους από αυτό που περιμέναμε. Πολύ προσγειωμένοι και οι συνθέσεις τους τρομερές, disco με ροκ ήχο, group vocals. Πολύ καλοί!
Με ποιους θα θέλατε να συνεργαστείτε, με κάποιο καλλιτέχνη ή και συγκρότημα;
Βασίλης: Είναι πάρα πολλοί αυτοί οι καλλιτέχνες που αγαπάμε και εκτιμούμε όχι μόνο για τη μουσική που κάνουν αλλά και για το πώς την κάνουν, το πόσο αυθεντικοί είναι. Tom Waits ειδικά, Iggy Pop. Και με Έλληνες όμως με το Φίλιππο Πλιάτσικα, το Mάλαμα, το Θανάση Παπακωνσταντίνου, το Θηβαίο, τον Πανούση (Εγώ δεν άκουγα Ελληνική μουσική, το παραδέχομαι).
Έχετε ένα όνειρο? Κάτι που θέλετε να γίνει μέσα στα επόμενα 5 – 10 χρόνια ;
Βασίλης: Εγώ το μόνο που θέλω από τη ζωή μου είναι κάποια στιγμή να βγάζουμε λεφτά και να μη χρειαστεί να ασχοληθούμε με τίποτα άλλο εκτός από τη μουσική. Να μπορούμε να γράφουμε μουσική, να ασχολούμαστε με νέα πράγματα για να τα κάνουμε.
Σας ευχαριστούμε για την παρέα παιδιά… και για το καφεδάκι (ή μάλλον μπύρα) στη «χόβολη».
Οι Rosebleed εμφανίζονται με τον Craig Walker (Ex-Archive) και τους Magenta την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου στο Ρυθμός Stage, στην Ηλιούπολη (περισσότερες πληροφορίες σε επόμενο άρθρο μας).