Peace Music

Ο πόλεμος του Beat: Ειρήνη ημίν!

Πόσο κακό πια είναι να ακούμε διασκευές; Μια ψήφος υπέρ της εκεχειρίας με τους μπητάκηδες όσο σαχλοί κι αν είναι.
Διαβάστηκε φορες
Από την περασμένη εβδομάδα που διάβασα το άρθρο του Φίλιππου Χρυσόπουλου για τους Σαχλομπητάκηδες διάφορες σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Αποφάσισα να καταθέσω όσες από αυτές μπόρεσαν να γίνουν λέξεις και να μπουν σε μια κάποια σειρά.

Ομολογώ εκ των προτέρων ότι δεν είμαι αρνητικός στο να «πειράζει» κάποιος – επίδοξος – καλλιτέχνης ένα παλαιότερο κομμάτι. Μπορεί να είναι αναμάσημα, μπορεί να δείχνει έλλειψη φαντασίας αλλά μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί ότι έτσι δημιουργείται ένα νέο έργο τέχνης. Κάθε άκουσμα σχετίζεται αποκλειστικά με την αντίληψη περί μουσικής του ακροατή. Η κυριαρχία του μπιτ τα τελευταία είκοσι χρόνια αναπόφευκτα οδηγεί και σε μια υπερσυσσώρευση διασκευών κλασσικών κομματιών σε ρυθμούς που θα είναι οικείοι στο πιο απαίδευτο αυτί. Ίσως έτσι να δίνεται η ευκαιρία να μένει ζωντανή η φλόγα των αριστουργημάτων και κίνητρο σε ένα ευρύτερο κοινό να τα προσεγγίσει και να νιώσει τη μαγεία τους.

Ζούμε σε ένα κόσμο που μεταβάλλεται. Κάθε ποίημα, κάθε τραγούδι, κάθε πίνακας ζωγραφικής είναι μια σταγόνα στη δεξαμενή της παγκόσμιας διανόησης, μικρή ή μεγάλη, που ανάλογα με το περιβάλλον και τη δυναμική της μπορεί να αναδειχθεί και να κυριαρχήσει ή να αναμιχθεί και να χαθεί. Τίποτα δε μένει το ίδιο όπως ήταν στο κεφάλι του γεννήτορά του. Πέραν του να αποτελεί πηγή έμπνευσης, γίνεται αντικείμενο επεξεργασίας. Όταν ένας δημιουργός απελευθερώνει το έργο του, τουτέστιν το παρουσιάζει στο κοινό, παύει να του ανήκει και περνά στην ιδιοκτησία της ανθρωπότητας ή τουλάχιστον των ανθρώπων που θα το αποδεχθούν και θα το αγκαλιάσουν. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα.

Music Colours

Καλώς ή κακώς δε μπορούμε να παρακολουθήσουμε μια τραγωδία του Αισχύλου ή ένα κοντσέρτο του Μπαχ. Για το λόγο αυτό αρκούμαστε στις εκδοχές των έργων τους από τους σύγχρονούς μας. Έτσι μένει ζωντανό ένα έργο, όχι μένοντας στην προθήκη ως νεκρό έκθεμα, ως ταριχευμένο τρόπαιο στους διαδρόμους του μεγάρου της ιστορίας της Τέχνης. Θεωρώ μακράν πιο ενδιαφέρον να ακούσω σε μια συναυλία την προσέγγιση του Χ συγκροτήματος σε ένα τραγούδι των Beatles, παρά να προσπαθήσει – πιθανότατα – αποτυχημένα να τους μιμηθεί. Δεν έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τους ίδιους ζωντανά και αρκούμαστε σε δίσκους και βίντεο. Όμως καθετί στη ζωή έχει και μια επιπλέον παράμετρο που συχνά αγνοούμε: το χρόνο, τη χρονική συγκυρία δημιουργίας ή αναπαραγωγής του. Οι Imam Baildi δε γίνονται βλάσφημοι διασκευάζοντας τραγούδια του ’60. Περισσότερο κινδυνεύουν οι ίδιοι να πέσουν σε δυσμένεια παρά τα πρωτότυπα έργα.


Μέσα σε όλα αυτά, άφησα σκόπιμα απ’ έξω τις εταιρείες που, δρώντας κατά κανόνα με γνώμονα το κέρδος, διαχειρίζονται ακόμα και τα έργα της διάνοιας ως εμπόρευμα. Σε μια ιδανική κοινωνία, όλοι θα είχαν πρόσβαση στα πάντα και καμιά εταιρεία δε θα χρειαζόταν ούτε θα μπορούσε να το παίξει προστάτης και διαχειριστής πνευματικών δικαιωμάτων.

Κοντολογίς, εκτιμώ ότι το μεγάλο βήμα είναι να βγούμε από τη γυάλα που μας φόρεσαν και όχι μόνο δεχθήκαμε αναντίρρητα αλλά μάλιστα καυχιόμαστε για δαύτο. Στο κάτω-κάτω της γραφής, η μουσική είναι – ή τουλάχιστον πρέπει να είναι -  ενιαία. Γιατί να στήνουμε οδοφράγματα στη μουσική, να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και να πυροβολιόμαστε μεταξύ μας με μπιτάκια, ροκιές και τσάμικα;


Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
10,0 / 10 (σε 1 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα