Το ερώτημα του αν και πώς διαχωρίζει κανείς τον καλλιτέχνη από την τέχνη έκανε για άλλη μια φορά την εμφάνιση του το βράδι της Παρασκευής στην εμφάνιση των/του Sun Kil Moon. Η μουσική του Mark Kozelek δικαίως εκτιμάται από το ντεμπούτο άλμπουμ των Red House Painters, "Down Colorful Hill", πίσω στο μακρινό 1992. Η μετέπειτα πορεία του ως Sun Kil Moon είναι εξαιρετική, δίνοντάς μας μουσική γεμάτη με πυκνή αφήγηση, αβίαστα ορχηστρικά κομμάτια και πλούσια, συγκινητικά φωνητικά. Από το 2002 και το εξαιρετικό "Ghosts Of The Great Highway", ο Kozelek, πάνω από δύο δεκαετίες αργότερα, συνεχίζει να περιοδεύει σόλο, με μια κιθάρα στο χέρι και με τον εκάστοτε μουσικό να τον συνοδεύει (στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Ben Boye στα πλήκτρα).
Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να τον αγαπήσεις χωρίς ενδοιασμούς είναι ότι τα τραγούδια του και όσα πραγματεύονται, μοιάζουν τόσο πολύ με έναν χάρτη της ζωής του, με έναν τρόπο που η κάθε πλευρά του χαρακτήρα του (με έμφαση στη στριφνή του πλευρά) να γίνεται ουσιαστικά μέρος του καλλιτεχνικού του ρόλου. Κυριολεκτικά διοχετεύει αυτό που είναι σε τραγούδια όμορφα, συγκινητικά, αλλά και άβολα και ανησυχητικά την ίδια στιγμή. Η ερμηνεία του αντικατοπτρίζει τη γραφή του. Σε μια σχεδόν σκοτεινή σκηνή, απαλά βυθισμένη στο μπλε και κόκκινο φως (σαν να παίζει στο «Μωρό Tης Ροζμαρι», όπως αστειεύτηκε), αρχικά είναι καθιστός, για να αρχίσει να περιπλανιέται προς τα μέσα της εμφάνισης του και να χειρονομεί σαν να εκφωνεί μια αυθόρμητη ομιλία ή ένα κήρυγμα χαμηλών τόνων.
Τα τραγούδια του Kozelek δεν περιλαμβάνουν τίποτα ιδιαίτερο και ταυτόχρονα μοιάζουν να περικλείουν τα πάντα. Συνδέουν το βιωμένο παρόν με το εξιδανικευμένο παρελθόν και μέσα από την προσωπική του παρατήρηση για όσα τον περιβάλλουν κατορθώνει να ξεδιπλώνει την μνήμη, αποκαλύπτοντας την αλήθεια του πίσω από τα λόγια που λέει. Ξεκίνημα με το "Mindy", μέσα από το δίσκο που κυκλοφόρησε πέρυσι μαζί με το Ουγγρικό συγκρότημα Amoeba, για να ακολουθήσει το "All The Artists Live In L.A." από το σχεδόν ομότιτλο φετινό του άλμπουμ. Μια εξιστόρηση ουσιαστικά των πρώτων χρόνων του στο Σαν Φρανσίσκο, αρχές δεκαετίας του '90, πριν τις εταιρίες πληροφορικής και το internet, τότε που όπως μας είπε όλοι οι καλλιτέχνες ζούσαν εκεί και οι Δευτέρες έμοιαζαν με Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ιδιαίτερη η ερμηνεία του στο "Show Me" των Pretenders, σε μια βαθιά συναισθηματική απόδοση που έβγαλε τον crooner από μέσα του.
