Η αλήθεια είναι πως δεν είχε ξανατύχει να βρεθώ σε live του Αλκίνοου ούτε σε κάποια από τις σκηνές του Σταυρού του Νότου και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος με κάποια μικρά παράπονα όμως.
Η συναυλία ξεκίνησε με ένα κομμάτι που αγάπησα μέσα από την live εκτελεσή του μαζί με την Χάρις Αλεξίου και τον Σωκράτη Μάλαμα στο Λυκαβηττό, θέτωντας έτσι τα θεμέλια για ένα συναρπαστικό τρίωρο. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ερμήνευσε σχεδόν όλες τις επιτυχίες του όπως το όνειρο ήτανε, τον προσκυνητή, το δεν μπορώ, τον καθρέφτη, καθώς και μια μεγάλη γκάμα της ίσως όχι και τόσο γνωστής δισκογραφίας του στο ευρύτερο κοινό. Οι αναφορές στην πατρίδα του την Κύπρο δεν έλειψαν φυσικά, λόγω και της επερχόμενης ένταξής της στο ΔΝΤ, αφιερώνοντάς της και το για την Κύπρο.
Οι πετυχημένες διασκευές που ερμήνευσε έκλεψαν την παράσταση με την reggae διασκευή του Νεοέλληνα του Πανούση και την αλά cha cha εκδοχή του magic bus από τις Τρύπες να αποτελούν μια ευχάριστη έκπληξη. Εξαιρετικές ήταν, όμως, οι ερμηνείες του αύγουστου του αποθανόντα Νίκου Παπάζογλου, της σιωπής του Παυλίδη και ιδιαίτερα του μέχρι να βρούμε ουρανό της Γλυκερίας.
Γενικά, η όλη εμφάνιση δεν με εντυπωσίασε παρότι με ικανοποίησε και με γοήτευσε . Και πριν αρχίσετε να με λιθοβολείτε να εξηγήσω ότι αυτο που εννοώ είναι πως από μόνο του το όνομα Αλκίνοος Ιωαννίδης θέτει πολύ ψηλά τον πήχη και κατάφερε να ανταπεξέλθει στις δικές μου προσδοκίες, αλλά δεν με εξέπληξε, γιατί περίμενα να είναι τόσο καλός. Ίσως απλά μου φάνηκε ότι δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Βέβαια, τέτοια ερμηνεία και μάλιστα υπό την εξασθένηση του πυρετού σπανίζει στην εποχή μας.
Οι πιστοί μουσικοί του, ο Γιώργος Κοντραφούρης στα Hammond organ και πιάνο, ο Σωτήρης Λεμονίδης στα πλήκτρα, ο Γιώργος Καλούδης στο τσέλο και στην κρητική λύρα, ο Νίκος Παραουλάκης στο νέυ και ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά κατάφεραν να πλαισιώσουν εξαιρετικά τον πρωταγωνιστή της βραδιάς, ο οποίος ερμήνευσε καταπληκτικά όλα τα κομμάτια και όπως χαρακτηριστικά είπε μια φίλη μου "είναι απο τους μοναδικούς καλλιτέχνες που τον ακούς ζωντανά και νομίζεις πως τον ακούς απο cd". Το κοινό απόλαυσε την συναυλία και καταχειροκρότησε τους συντελεστές της.
Η μουσική σκηνή του Σταυρού του Νότου ήταν αρκετά καλή αλλά από ότι φαίνεται δεν είναι για μένα οι μουσικές σκηνές. Ως πιστός λάτρης της αρένας θέλω να παρακολουθώ τις συναυλίες μπροστά στη σκηνή και να γίνομαι ένα με τους καλλιτέχνες, πράγμα που δεν γίνεται σε μία μουσική σκηνή στην οποία κυριαρχούν τα τραπέζια. Βέβαια, είναι μερικές συναυλίες που αξίζει να τις παρακολουθείς από τραπέζι. Απλά ίσως, θα μπορούσαν οι υπεύθυνοι του μαγαζιού να έχουν περισσότερο χώρο για τους "όρθιους", αφού άμα δεν πήγαινες από νωρίς να πιάσεις θέση, το οπτικό σου πεδίο ήταν αρκετά περιορισμένο όπως και ο χώρος. Κατά τα άλλα, ο ήχος ήταν κρυστάλλινος και τα φωτορυθμικά έδεναν όμορφα με το πνεύμα της συναυλίας.
Τέλος πάντων όπως και να έχει Αλκίνοος είναι αυτός και αξίζει να πάτε να τον δείτε. Θα εμφανίζεται για αρκετά παρασκευοσάββατα ακόμα στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να πάτε να τον παρακολουθήσετε. Βιαστείτε όμως,γιατί όνειρο είναι και με το πρωί θα χαθεί και θα πεθάνει!