1. Τι θα ακούσεις:
Μια μουσική περιήγηση στα γουέστερν από το 1966 ως σήμερα
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις
Freedom, I Got a Name, Trinity, 100 Black Coffins, Who Did That to You?
3. Βαθμολογία
9,5/10
Αυτός ο άτιμος ο Ταραντίνο ξέρει να επιλέγει μουσικές. Από το Pulp Fiction κι εκείνο το χορό του Τραβόλτα με τη Θέρμαν υπό τους ήχους του “You Never Can Tell” - έστω κι αν δε συμπεριλήφθηκε στο επίσημο soundtrack όπως για παράδειγμα η Μισιρλού - ως την αναγέννηση της διασκευής της Nancy Sinatra στο “Bang Bang” μέσω του Kill Bill αποδείκνυε πάντα ότι η μουσική δεν αποτελεί απλό συμπλήρωμα στις ταινίες του. Οι προσεκτικές του επιλογές από ένα πολύ ευρύ μουσικό φάσμα αναδεικνύονταν σε «δωδέκατο παίκτη» (για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους) δένοντας άψογα με το οπτικό ερέθισμα. Κατά κάποιο τρόπο δημιουργούσε πάντα σύντομα βίντεο κλιπ για αγαπημένα του τραγούδια!
Γράφω έχοντας ακούσει δεκάδες φορές το ηχητικό τοπίο μιας ταινίας που δεν έχω δει ακόμα. Η πρόκληση μεγάλη, μα το αποτέλεσμα εξαρχής προδιαγεγραμμένο. Αυτός ο άτιμος ο Ταραντίνο ξέρει να επιλέγει μουσικές. Μουσικές θεματικές, πολλές από τις οποίες ξεσηκώνονται από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, από κάποια μακρινή του ανάμνηση για να γίνουν πρωταγωνιστές.
Το Django Unchained είναι ένα μαύρο γουέστερν βασισμένο εν πολλοίς στο σενάριο της ταινίας Django από το μακρινό 1966. Ως εκ τούτου λοιπόν το κύριο θέμα δε θα μπορούσε παρά να είναι το ίδιο. Η έναρξη με το “Django” του Αργεντινού συνθέτη Luis Bacalov τραγουδισμένο από τον Rocky Roberts επιβάλει την ατμόσφαιρα και θέτει τους όρους του παιχνιδιού. Ο Ταραντίνο επικαλείται ξανά τον Bacalov με το επικό “La Corsa” επίσης από το Django και το κύριο θέμα της ταινίας του 1977 Lo chiamavano King από την Edda Dell' Orso. Και κάπως έτσι γίνεται η απαραίτητη σύνδεση με τον Ennio Morricone. Ακόμα και στον 21ο αιώνα είναι αδύνατο να σκεφτείς γουέστερν χωρίς το μυαλό να πάει κατευθείαν στο μεγάλο Ιταλό συνθέτη. Παλαιότερα έργα του συνταιριάζονται με το ολοκαίνουργιο “Ancora Qui” που έγραψε για την Elisa Toffoli και αναμειγνύονται με τέχνη με τα επίσης ειδικά γραμμένα για την ταινία “100 Black Coffins” του Jamie Foxx και “ Who Did That To You?” του John Legend.
Προσωπικές αγαπημένες στιγμές αυτής της συλλογής είναι το “I Got a Name” του Jim Croce από το 1973 και το ολόφρεσκο “Freedom” από τους Anthony Hamilton και Elayna Boynton που εξυμνούν τον αγώνα για την ελευθερία. Κι αν το “Freedom” βρήκε τον τρόπο να συμπεριληφθεί στο soundtrack της ταινίας, δε συνέβη το ίδιο με ένα τραγούδι που έγραψε ο πολυδιαφημισμένος Frank Ocean που τελικά κόπηκε την ύστατη στιγμή (το “Wise Man” δημοσιεύτηκε τελικά από τον εμφανώς εκνευρισμένο Ocean και μπορείτε να το ακούσετε εδώ).
Κάπου στα ενδιάμεσα των τραγουδιών ακούμε χαρακτηριστικούς διαλόγους και παίρνουμε μια ιδέα για τα τεκταινόμενα μιας ταινίας που πραγματεύεται τη δουλεία. Πραγματικά καυτό θέμα που πιθανότατα θα τιμηθεί δεόντως στα φετινά Όσκαρ. Άλλωστε το Django Unchained έλαβε πέντε υποψηφιότητες και το Lincoln - που εξετάζει τη συνταγματική κατάργηση της δουλείας από τον Α. Λίνκολν το 1862 κατά τη διάρκεια του Αμερικάνικου Εμφυλίου - φτάνει τις 12!
Για να επιστρέψουμε όμως πίσω στα μουσικά ενδιαφέροντα, αρκετές από τις ηχογραφήσεις που περιλήφθηκαν στο soundtrack προέρχονται από την προσωπική συλλογή του Ταραντίνο. Όπως σημειώνει ο ίδιος, προτίμησε να μη ζητήσει νέες, ψηφιακά “καθαρές” εκδόσεις, καθώς ήθελε να μεταδώσει κατά το δυνατόν στο κοινό την εμπειρία που βίωσε ακούγοντας τις παλιές κόπιες βινυλίου˙ τη βελόνα να ακουμπά το δίσκο και να απομακρύνεται με βία. Πώς άραγε να το πετύχεις αυτό με το mp3 ή τον κρυστάλλινο ήχο των σύγχρονων ηχογραφήσεων;
Οι τίτλοι τέλους πέφτουν υπό τους ήχους μιας ωδής στον Django από τον RZA και μας αφήνουν μια αίσθηση πληρότητας. Η περιήγηση στην αμερικάνικη Δύση ολοκληρώθηκε, οι κακοί κατατροπώθηκαν - ή θριάμβευσαν - οι καλοί αναπνέουν ξανά ελεύθεροι - ή κείτονται στο βυθό κάποιας λίμνης. Ο αγαπητός Ταραντίνο τα κατάφερε και πάλι.