Κάτι μ’ έτρωγε να πάω να δω τους Psychic Ills την Κυριακή το βράδυ αλλά απ’ την άλλη αυτό το ρημάδι το ένστικτο μού έλεγε ότι μάλλον το ίδιο έργο θα ‘παιζε: τέσσερις πιτσιρικάδες που παίζουνε αυτή τη φασόν ψυχεδέλεια που δεν ξέρω κι εγώ από πού την ξεσηκώσανε. Απ’ τους δίσκους του μπαμπά; Απ’ το ΥοuTube; Απ’ τα δισκάδικα με τα μεταχειρισμένα; Τη βρήκανε στα γαριδάκια; Από πού διάλο ξεφυτρώσανε όλα αυτά τα παιδιά με τις μαλλούρες και τις πόζες «let’s-frown-like-it’s-1969»;
Το Δεκέμβριο πήγα και είδα τους Night Beats, της ίδια συνομοταξίας των ψυχεδελοσπονδυλοτών και ομολογώ ότι πέρασα μια χαρά. Κούνησα την κεφάλα μου, κούνησα πόδια (ποτέ χέρια), γοφούς, μέση κλπ και ήταν όλα σούπερ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι βγαίνοντας από κει μέσα, είχα ξεχάσει τι είδα. Σαν κάτι αμερικάνικες ταινίες που βλέπεις και γουστάρεις, αλλά μόλις βγεις απ’ το σινεμά ούτε καν τις σκέφτεσαι. Μετά από κείνο το βράδυ δεν άκουσα ούτε ένα κομμάτι των Night Beats.
Βέβαια δε θέλω ν’ αδικήσω όλα αυτά τα παιδιά, ούτε τους Psychic Ills, ούτε τους πολύ χιπ και τα μυαλά στα κάγκελα Allah-Las, ούτε τους Night Beats, ούτε κανέναν απ’ τους δεκάδες άλλους που μπήκανε στο τριπάκι να κάνουνε μουσική που ακούγεται σαν να παίρνουνε τριπάκια. Δεν ξέρω, μπορεί και να παίρνουνε τα άτομα κα μαγκιά τους. Όσο να ‘ναι, η χημεία ποτέ δεν έβλαψε τη μουσική. Kαταλαβαίνω και το πόσο ελκυστικό είναι το μυστήριο που περιβάλλει όλα εκείνα τα ψυχεδελικά γκρουπ των Nuggets και των Pebbles για ένα νέο άνθρωπο που περιβάλλεται από τύπους που ακούνε MTV. Kαι ότι όσο πιο μακριά είναι κάτι χρονικά από σένα, τόσο πιο γοητευτικό φαίνεται. Εδώ ξαφνικά στη χώρα μας αποκτήσανε κύρος οι Charms και ο Πασχάλης που τις προηγούμενες δεκαετίες τους είχαμε για καρπαζιές και δε θα γοητεύσει τους νεότερους ένα «White Rabbit» ή ένα «You’re Gonna Miss Me», ας πούμε;
Πραγματικά πάντως ένα τέτοιο 60s revival δεν είχε ξανασυμβεί τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είχαμε κατά καιρούς revival των 50s με τους ροκαμπιλάδες, των 70s με τους Stoners, των 80s με τα σαχλά μπριτποπάκια, των 90s με τις απομιμήσεις του madchester και της σκηνής του Μπρίστολ (Θεέ και κύριε) και πάει λέγοντας. Αλλά ένας τέτοιος συρφετός από συμπαθητικά έως αξιόλογα ονόματα είναι μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη. Έστω κι αν είναι φασόν. Προσωπικά, προτιμώ να βλέπω έναν πιτσιρικά να πιάνει μια κιθάρα, να μαθαίνει να παίζει και μετά ν’ ασχολείται με τους διαφορετικούς ήχους που θα βγάλει απ’ τα πεντάλια παρά ένα συνομήλικός του που θ’ αυνανιστεί στον υπολογιστή του πασχίζοντας να βγάλει dubstep. Call me old fashioned.
Έχουμε και λέμε: The Cosmic Dead, The Myrrors, The Black Ryder, The Koolaid Electric Company, Weird Owl, Lumerians, Eternal Tapestry, Magic Lantern, Nick Waterhouse και πολλοί άλλοι, δανείζονται ήχους και παραστάσεις από κείνους τους μαγικούς δίσκους βινυλίου που κάποτε κάποιοι κυνηγάγαμε σαν το holy grail και τώρα περιμένουν όλοι για κατέβασμα στο Διαδίκτυο. Μαζί με τους περισσότερο γνωστούς Βlack Angels (που έχουνε και λίγο σπέρμα από Velvet Underground στο DNA τους) και τους Wooden Shjips που είναι ήδη καμιά δεκαριά χρόνια στο κουρμπέτι και η γενειάδα του τραγουδιστή έχει γκριζάρει, συνθέτουν μια σκηνή με γκρουπ που μπορεί να μην έχουν ίχνος αυθεντικότητας αλλά μπορούν να σου προσφέρουν μερικά ενδιαφέροντα δύωρα.
Ε, ναι ρε γαμώτο, τελικά μετάνιωσα που δεν πήγα στους Psychic Ills.
Το Δεκέμβριο πήγα και είδα τους Night Beats, της ίδια συνομοταξίας των ψυχεδελοσπονδυλοτών και ομολογώ ότι πέρασα μια χαρά. Κούνησα την κεφάλα μου, κούνησα πόδια (ποτέ χέρια), γοφούς, μέση κλπ και ήταν όλα σούπερ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι βγαίνοντας από κει μέσα, είχα ξεχάσει τι είδα. Σαν κάτι αμερικάνικες ταινίες που βλέπεις και γουστάρεις, αλλά μόλις βγεις απ’ το σινεμά ούτε καν τις σκέφτεσαι. Μετά από κείνο το βράδυ δεν άκουσα ούτε ένα κομμάτι των Night Beats.
Βέβαια δε θέλω ν’ αδικήσω όλα αυτά τα παιδιά, ούτε τους Psychic Ills, ούτε τους πολύ χιπ και τα μυαλά στα κάγκελα Allah-Las, ούτε τους Night Beats, ούτε κανέναν απ’ τους δεκάδες άλλους που μπήκανε στο τριπάκι να κάνουνε μουσική που ακούγεται σαν να παίρνουνε τριπάκια. Δεν ξέρω, μπορεί και να παίρνουνε τα άτομα κα μαγκιά τους. Όσο να ‘ναι, η χημεία ποτέ δεν έβλαψε τη μουσική. Kαταλαβαίνω και το πόσο ελκυστικό είναι το μυστήριο που περιβάλλει όλα εκείνα τα ψυχεδελικά γκρουπ των Nuggets και των Pebbles για ένα νέο άνθρωπο που περιβάλλεται από τύπους που ακούνε MTV. Kαι ότι όσο πιο μακριά είναι κάτι χρονικά από σένα, τόσο πιο γοητευτικό φαίνεται. Εδώ ξαφνικά στη χώρα μας αποκτήσανε κύρος οι Charms και ο Πασχάλης που τις προηγούμενες δεκαετίες τους είχαμε για καρπαζιές και δε θα γοητεύσει τους νεότερους ένα «White Rabbit» ή ένα «You’re Gonna Miss Me», ας πούμε; Πραγματικά πάντως ένα τέτοιο 60s revival δεν είχε ξανασυμβεί τα τελευταία σαράντα χρόνια. Είχαμε κατά καιρούς revival των 50s με τους ροκαμπιλάδες, των 70s με τους Stoners, των 80s με τα σαχλά μπριτποπάκια, των 90s με τις απομιμήσεις του madchester και της σκηνής του Μπρίστολ (Θεέ και κύριε) και πάει λέγοντας. Αλλά ένας τέτοιος συρφετός από συμπαθητικά έως αξιόλογα ονόματα είναι μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη. Έστω κι αν είναι φασόν. Προσωπικά, προτιμώ να βλέπω έναν πιτσιρικά να πιάνει μια κιθάρα, να μαθαίνει να παίζει και μετά ν’ ασχολείται με τους διαφορετικούς ήχους που θα βγάλει απ’ τα πεντάλια παρά ένα συνομήλικός του που θ’ αυνανιστεί στον υπολογιστή του πασχίζοντας να βγάλει dubstep. Call me old fashioned.
Έχουμε και λέμε: The Cosmic Dead, The Myrrors, The Black Ryder, The Koolaid Electric Company, Weird Owl, Lumerians, Eternal Tapestry, Magic Lantern, Nick Waterhouse και πολλοί άλλοι, δανείζονται ήχους και παραστάσεις από κείνους τους μαγικούς δίσκους βινυλίου που κάποτε κάποιοι κυνηγάγαμε σαν το holy grail και τώρα περιμένουν όλοι για κατέβασμα στο Διαδίκτυο. Μαζί με τους περισσότερο γνωστούς Βlack Angels (που έχουνε και λίγο σπέρμα από Velvet Underground στο DNA τους) και τους Wooden Shjips που είναι ήδη καμιά δεκαριά χρόνια στο κουρμπέτι και η γενειάδα του τραγουδιστή έχει γκριζάρει, συνθέτουν μια σκηνή με γκρουπ που μπορεί να μην έχουν ίχνος αυθεντικότητας αλλά μπορούν να σου προσφέρουν μερικά ενδιαφέροντα δύωρα.
Ε, ναι ρε γαμώτο, τελικά μετάνιωσα που δεν πήγα στους Psychic Ills.