Ιανουάριος 2015
Τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί αρκετά συγκροτήματα που μπερδεύουν όμορφα την jazz με την ηλεκτρονική μουσική σε δίσκους που σημειώνουν κάποια επιτυχία. Οι Polar Bear και οι GoGo Penguin ήταν στην τελική δωδεκάδα για το Mercury Prize το 2014 και οι συμπατριώτες τους Troyka θέτουν μια πολύ καλή υποψηφιότητα με το τρίτο τους άλμπουμ που κλίνει περισσότερο προς την jazz. Οι Troyka είναι ο Chris Montague στην κιθάρα, ο Josh Blackmore στα τύμπανα και μαζί με τον πολυπράγμων Kit Downes στο πιάνο επιδίδονται σε πειραματισμούς χωρίς σταματημό.
Το ‘Ornithophobia’ πήρε τον τίτλο του απ’ τον φόβο του Montague για τα πουλιά και αναμειγνύει μουσικά είδη και, κυρίως, ρυθμούς. Το μοναδικό αδύναμο σημείο του δίσκου, αλλά ταυτόχρονα και η πηγή της ομορφιάς του είναι η οι συνεχείς αλλαγές, απ’ την jazz στην trip-hop, στην ψυχεδέλεια και στη rock και μετά πίσω στην jazz . Τα ‘Arcades’και ‘Magpies’ είναι από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν, στο ‘Thopter’ ακούγονται τα μόνα λόγια – όχι στίχοι – στο άλμπουμ και το ‘Bamburgh’ είναι μια απότομη στροφή στην ambient μουσική. Είναι σίγουρα η καλύτερη δουλειά της τριάδας απ’ το Λονδίνο και είναι ιδανικό παράδειγμα της σύγχρονης jazz, αν όχι της σύγχρονης μουσικής στο σύνολό της.
Τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί αρκετά συγκροτήματα που μπερδεύουν όμορφα την jazz με την ηλεκτρονική μουσική σε δίσκους που σημειώνουν κάποια επιτυχία. Οι Polar Bear και οι GoGo Penguin ήταν στην τελική δωδεκάδα για το Mercury Prize το 2014 και οι συμπατριώτες τους Troyka θέτουν μια πολύ καλή υποψηφιότητα με το τρίτο τους άλμπουμ που κλίνει περισσότερο προς την jazz. Οι Troyka είναι ο Chris Montague στην κιθάρα, ο Josh Blackmore στα τύμπανα και μαζί με τον πολυπράγμων Kit Downes στο πιάνο επιδίδονται σε πειραματισμούς χωρίς σταματημό.
Το ‘Ornithophobia’ πήρε τον τίτλο του απ’ τον φόβο του Montague για τα πουλιά και αναμειγνύει μουσικά είδη και, κυρίως, ρυθμούς. Το μοναδικό αδύναμο σημείο του δίσκου, αλλά ταυτόχρονα και η πηγή της ομορφιάς του είναι η οι συνεχείς αλλαγές, απ’ την jazz στην trip-hop, στην ψυχεδέλεια και στη rock και μετά πίσω στην jazz . Τα ‘Arcades’και ‘Magpies’ είναι από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν, στο ‘Thopter’ ακούγονται τα μόνα λόγια – όχι στίχοι – στο άλμπουμ και το ‘Bamburgh’ είναι μια απότομη στροφή στην ambient μουσική. Είναι σίγουρα η καλύτερη δουλειά της τριάδας απ’ το Λονδίνο και είναι ιδανικό παράδειγμα της σύγχρονης jazz, αν όχι της σύγχρονης μουσικής στο σύνολό της.