"Πάει η αγάπη μου πάει με άφησε
μόνη σε κάποια γωνιά
να 'τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα
αχ να 'τανε πρωταπριλιά."
Αυτοί οι στίχοι με περιτριγύριζαν, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω στο Δάντη και ενώ αρχίζει να καλοκαιριάζει, εγώ επέλεξα να βάλω το παλιό μου παλτό! Τα συναισθήματα ήταν δυνατά για το live της 8ης Μαίου, που θα γινόταν στο Passport, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί θα άκουγα τραγούδια που έχουν συνδεθεί ακούσια με την εφηβεία μου, τις σχολικές εκδρομές, τα πάρτι. Δεύτερον γιατί, το Passport είναι ένας χώρος που αγαπώ ιδιαίτερα, με έχει φιλοξενήσει άπειρες φορές στη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων και του χρωστώ αναμνήσεις ζωής.
Τί περίμενα να δω από το live της 8ης Μαίου;
Αν συνδυάσω τη ζεστασιά που μου εμπνέει τόσο η χροιά της φωνής του Δάντη, όσο και ο χώρος του Passport, περίμενα να δω ένα αισθαντικό, ρομαντικό, ζεστό και ηλεκτρισμένο live. Περίμενα μια ακόμη σχολική εκδρομή, από το «ΠΑΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» στο «ΚΑΠΟΙΟΣ Σ'ΑΓΑΠΑΕΙ», από το «ΚΟΜΜΑΤΙΑ» στο «ΔΩΜΑΤΙΟ», από το «ΨΑΞΕ ΜΕ» στο «ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΠΑΛΤΟ» κλπ. Περίμενα έναν Δάντη εκτός τροχιάς (λες και δεν ήταν πάντα!), να ροκάρει με το δικό του τρόπο διασκευάζοντας διάφορα κομμάτια και να ακούσω τη βραχνή φωνή του, που εκπέμπει μια αλήθεια που καθηλώνει και αφοπλίζει.
Τί είδα και άκουσα;
Το πρόγραμμα ξεκίνησε στις 11.30 με το Χρήστο Δάντη να μας τραγουδάει "Για αγάπη μη μιλάς" (1η εκτέλεση Λίτσα Διαμάντη), "Bang Bang" στην ροκ εκδοχή του Cher και να μας συστήνει δύο από τα νέα μέλη του, την Ευδοκία Ράπτη (φωνητικά και τραγούδι) και τον Σωτήρη Χασιώτη (κιθάρα και τραγούδι). Ο χώρος του Passport δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτος, παρ'όλα αυτά το μπαρ και τα τραπέζια ήταν πλήρη. Εξάλλου ο Δάντης με μόνο όπλο τη φωνή του, έχει την ικανότητα να κατακλύζει το χώρο, όποιος κι αν ειναι αυτός. Στη συνέχεια αναβιώσαμε όμορφες στιγμές ακούγοντας "Κομμάτια σπασμένα", "Κάποιος σ'αγαπάει" και βρεθήκαμε "στο δωμάτιο αυτό που ο χρόνος δεν υπάρχει". Ενώ για το πρώτο διάλειμμα, επέλεξε να μας αφήσει με μια κομματάρα, "Το όχημα του δήμου" σε μουσική Λάκη Παπαδόπουλου και στίχους Σάννυς Μπαλτζή.
Στο διάλειμμα η Ευδοκία Ράπτη μας έκανε επίδειξη του ταλέντου και της έκτασης της φωνής της, κυρίως πάνω σε ξένα τραγούδια, στα οποία θεωρώ πως κούμπωνε περισσότερο, με κορυφαίες στιγμές τα: "Piece of my heart" και "I put a spell on you". Γενικά δεν ήταν καθόλου βαρετή και σε όλο το live ήταν δυνατή η συμμετοχή της και σε πολλά ελληνικά τραγούδια, όπως: "Τα ξένα χέρια", "Μοίρα μου έγινες", "Τα κορμιά και τα μαχαίρια", "Μες στα δυο της μάτια" κλπ.
Η βραδιά συνεχίστηκε να κυλά απολαυστικά για λίγο ακόμη, με το Χρήστο Δάντη να μας τραγουδάει μεγάλες του επιτυχίες. Όπως τα: "Πάει η αγάπη μου", "Μοναξιά μου για πες", "Το παλιό μου παλτό", "Δακτυλικά αποτυπώματα", "Εκτός τροχιάς". Τον ακούσαμε επίσης και σε ξένα κομμάτια, όπως το "I feel good", αλλά και σε δικά μας γνώριμα ("Φωτοβολίδα", "Σαν σταρ του Cinema"κ.α). Ακόμη και όταν πέρασε σε πιο λαικές μουσικές, τραγουδώντας Παπάζογλου και το νέο του κομμάτι με τίτλο "Ρήτορες Κομπιναδόροι", το ποίο έγραψε εμπνεόμενος από τον μεγάλο Νίκο Παπάζογλου το κλίμα ήταν θετικό και η ατμόσφαιρα παρέμενε στα επίπεδα που περίμενα η ίδια να δω.
Προς το τέλος όμως, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή, με το Χρήστο Δάντη να ξεσηκώνει κυρίως αυτούς που βρίσκονταν στα μπροστινά τραπέζια με σουξέ της εποχής. Θα μου πεις, ήταν κάτι που δε περίμενες; Το περίμενα, αλλά όχι σε μια ροκ σκηνή. Δε με ξένισε όμως τόσο αυτό το γεγονός, όσο το κλίμα που δημιουργήθηκε στο χώρο. Έβλεπα κόσμο να χορεύει πάνω στα τραπέζια τσιφτετέλια και αναρωτιόμουν αν όντως βρισκόμουν στο Passport. Θα μου πεις και γιατί ενοχλήθηκες; Ο κόσμος διασκέδαζε! Μαζί σου, αλλά σημασία έχει και το που. Αυτή είναι και η μοναδική μου ένσταση στο live της 8ης Μαίου. Αν λοιπόν αφήσω πίσω αυτό το κομμάτι της παράστασης, πέρασα πάρα πολύ όμορφα και γέμισα με μπαταρίες το βράδυ της Παρασκευής. Άνετα θα τον ξανάβλεπα!
Υ.Γ.1: Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν, όταν ανέβηκε στη σκηνή ο γιος του ο Χριστόφορος και μας τραγούδησε το "Little black submarines" από Black Keys παρέα με τη κιθάρα του. Σπουδαίο ταλέντο, σπουδαία φωνή και ώριμη για το μικρό της ηλικία του. Ήταν τόσο άνετος που μπορώ να πω, πως μας ψάρωσε λίγο. Ο Χρήστος Δάντης συγκινήθηκε, λέγοντας: «είναι ωραίο να βλέπεις και να ακούς το γιο σου». Κι εγώ λέω πως είναι ωραίο να βλέπουμε και να ακούμε Δάντη!
Υ.Γ.2: Οι φωτογραφίες του κειμένου, προέρχονται από τη σελίδα του Δάντη στο facebook και αποτελούν στιγμιότυπα της βραδιάς.
μόνη σε κάποια γωνιά
να 'τανε Θεέ μου καλύτερα φάρσα
αχ να 'τανε πρωταπριλιά."
Αυτοί οι στίχοι με περιτριγύριζαν, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω στο Δάντη και ενώ αρχίζει να καλοκαιριάζει, εγώ επέλεξα να βάλω το παλιό μου παλτό! Τα συναισθήματα ήταν δυνατά για το live της 8ης Μαίου, που θα γινόταν στο Passport, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί θα άκουγα τραγούδια που έχουν συνδεθεί ακούσια με την εφηβεία μου, τις σχολικές εκδρομές, τα πάρτι. Δεύτερον γιατί, το Passport είναι ένας χώρος που αγαπώ ιδιαίτερα, με έχει φιλοξενήσει άπειρες φορές στη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων και του χρωστώ αναμνήσεις ζωής.
Τί περίμενα να δω από το live της 8ης Μαίου;
Αν συνδυάσω τη ζεστασιά που μου εμπνέει τόσο η χροιά της φωνής του Δάντη, όσο και ο χώρος του Passport, περίμενα να δω ένα αισθαντικό, ρομαντικό, ζεστό και ηλεκτρισμένο live. Περίμενα μια ακόμη σχολική εκδρομή, από το «ΠΑΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» στο «ΚΑΠΟΙΟΣ Σ'ΑΓΑΠΑΕΙ», από το «ΚΟΜΜΑΤΙΑ» στο «ΔΩΜΑΤΙΟ», από το «ΨΑΞΕ ΜΕ» στο «ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΠΑΛΤΟ» κλπ. Περίμενα έναν Δάντη εκτός τροχιάς (λες και δεν ήταν πάντα!), να ροκάρει με το δικό του τρόπο διασκευάζοντας διάφορα κομμάτια και να ακούσω τη βραχνή φωνή του, που εκπέμπει μια αλήθεια που καθηλώνει και αφοπλίζει.
Τί είδα και άκουσα;
Το πρόγραμμα ξεκίνησε στις 11.30 με το Χρήστο Δάντη να μας τραγουδάει "Για αγάπη μη μιλάς" (1η εκτέλεση Λίτσα Διαμάντη), "Bang Bang" στην ροκ εκδοχή του Cher και να μας συστήνει δύο από τα νέα μέλη του, την Ευδοκία Ράπτη (φωνητικά και τραγούδι) και τον Σωτήρη Χασιώτη (κιθάρα και τραγούδι). Ο χώρος του Passport δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτος, παρ'όλα αυτά το μπαρ και τα τραπέζια ήταν πλήρη. Εξάλλου ο Δάντης με μόνο όπλο τη φωνή του, έχει την ικανότητα να κατακλύζει το χώρο, όποιος κι αν ειναι αυτός. Στη συνέχεια αναβιώσαμε όμορφες στιγμές ακούγοντας "Κομμάτια σπασμένα", "Κάποιος σ'αγαπάει" και βρεθήκαμε "στο δωμάτιο αυτό που ο χρόνος δεν υπάρχει". Ενώ για το πρώτο διάλειμμα, επέλεξε να μας αφήσει με μια κομματάρα, "Το όχημα του δήμου" σε μουσική Λάκη Παπαδόπουλου και στίχους Σάννυς Μπαλτζή.
Στο διάλειμμα η Ευδοκία Ράπτη μας έκανε επίδειξη του ταλέντου και της έκτασης της φωνής της, κυρίως πάνω σε ξένα τραγούδια, στα οποία θεωρώ πως κούμπωνε περισσότερο, με κορυφαίες στιγμές τα: "Piece of my heart" και "I put a spell on you". Γενικά δεν ήταν καθόλου βαρετή και σε όλο το live ήταν δυνατή η συμμετοχή της και σε πολλά ελληνικά τραγούδια, όπως: "Τα ξένα χέρια", "Μοίρα μου έγινες", "Τα κορμιά και τα μαχαίρια", "Μες στα δυο της μάτια" κλπ.
Η βραδιά συνεχίστηκε να κυλά απολαυστικά για λίγο ακόμη, με το Χρήστο Δάντη να μας τραγουδάει μεγάλες του επιτυχίες. Όπως τα: "Πάει η αγάπη μου", "Μοναξιά μου για πες", "Το παλιό μου παλτό", "Δακτυλικά αποτυπώματα", "Εκτός τροχιάς". Τον ακούσαμε επίσης και σε ξένα κομμάτια, όπως το "I feel good", αλλά και σε δικά μας γνώριμα ("Φωτοβολίδα", "Σαν σταρ του Cinema"κ.α). Ακόμη και όταν πέρασε σε πιο λαικές μουσικές, τραγουδώντας Παπάζογλου και το νέο του κομμάτι με τίτλο "Ρήτορες Κομπιναδόροι", το ποίο έγραψε εμπνεόμενος από τον μεγάλο Νίκο Παπάζογλου το κλίμα ήταν θετικό και η ατμόσφαιρα παρέμενε στα επίπεδα που περίμενα η ίδια να δω.
Προς το τέλος όμως, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή, με το Χρήστο Δάντη να ξεσηκώνει κυρίως αυτούς που βρίσκονταν στα μπροστινά τραπέζια με σουξέ της εποχής. Θα μου πεις, ήταν κάτι που δε περίμενες; Το περίμενα, αλλά όχι σε μια ροκ σκηνή. Δε με ξένισε όμως τόσο αυτό το γεγονός, όσο το κλίμα που δημιουργήθηκε στο χώρο. Έβλεπα κόσμο να χορεύει πάνω στα τραπέζια τσιφτετέλια και αναρωτιόμουν αν όντως βρισκόμουν στο Passport. Θα μου πεις και γιατί ενοχλήθηκες; Ο κόσμος διασκέδαζε! Μαζί σου, αλλά σημασία έχει και το που. Αυτή είναι και η μοναδική μου ένσταση στο live της 8ης Μαίου. Αν λοιπόν αφήσω πίσω αυτό το κομμάτι της παράστασης, πέρασα πάρα πολύ όμορφα και γέμισα με μπαταρίες το βράδυ της Παρασκευής. Άνετα θα τον ξανάβλεπα!
Υ.Γ.1: Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν, όταν ανέβηκε στη σκηνή ο γιος του ο Χριστόφορος και μας τραγούδησε το "Little black submarines" από Black Keys παρέα με τη κιθάρα του. Σπουδαίο ταλέντο, σπουδαία φωνή και ώριμη για το μικρό της ηλικία του. Ήταν τόσο άνετος που μπορώ να πω, πως μας ψάρωσε λίγο. Ο Χρήστος Δάντης συγκινήθηκε, λέγοντας: «είναι ωραίο να βλέπεις και να ακούς το γιο σου». Κι εγώ λέω πως είναι ωραίο να βλέπουμε και να ακούμε Δάντη!
Υ.Γ.2: Οι φωτογραφίες του κειμένου, προέρχονται από τη σελίδα του Δάντη στο facebook και αποτελούν στιγμιότυπα της βραδιάς.