1. Τι θα ακούσεις:
Ένα κράμα από indie rock,indie pop, blues και γιατί όχι λίγο baroque.
Florence style
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Ship to Wreck, What kind of man, Third Eye, Delilah, St Jude, How Big How Blue How Beautiful.
Να τα ακούσετε όλα!
3. Βαθμολογία:
8/10
Αν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω τον δίσκο αυτόν με τρείς λέξεις, δεν θα χρησιμοποιούσα άλλες πέρα από τον ίδιο τον τίτλο. Big, Blue, Beautiful!
Ένα αποτέλεσμα μεγάλο, για το οποίο άξιζε η αναμονή. Ένας δίσκος άκρως προσωπικός, αρκετά μελαγχολικός (feeling blue) και παράλληλα ήρεμος (συνειρμικά με ταξιδεύει στην ηρεμία της θάλασσας και του μπλε). Τέλος, μουσική όμορφη!
H ίδια η Florence έχει πει για τον δίσκο:
"I guess although I’ve always dealt in fantasy and metaphor when I came to writing, that meant the songs this time were dealing much more in reality. Ceremonials was so fixated on death and water, and the idea of escape or transcendence through death, but the new album became about trying to learn how to live, and how to love in the world rather than trying to escape from it. Which is frightening because I’m not hiding behind anything but it felt like something I had to do."
Μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου δίσκου, Ceremonials, ακολούθησε μία περίοδος από ζωντανές εμφανίσεις. Όλοι περίμεναν κάτι καινούριο σύντομα. Το καινούριο άργησε σχετικά να έρθει, κατά τη γνώμη μου όμως, ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή.
Ένα κράμα από indie rock,indie pop, blues και γιατί όχι λίγο baroque.
Florence style
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Ship to Wreck, What kind of man, Third Eye, Delilah, St Jude, How Big How Blue How Beautiful.
Να τα ακούσετε όλα!
3. Βαθμολογία:
8/10
Αν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω τον δίσκο αυτόν με τρείς λέξεις, δεν θα χρησιμοποιούσα άλλες πέρα από τον ίδιο τον τίτλο. Big, Blue, Beautiful!
Ένα αποτέλεσμα μεγάλο, για το οποίο άξιζε η αναμονή. Ένας δίσκος άκρως προσωπικός, αρκετά μελαγχολικός (feeling blue) και παράλληλα ήρεμος (συνειρμικά με ταξιδεύει στην ηρεμία της θάλασσας και του μπλε). Τέλος, μουσική όμορφη!
H ίδια η Florence έχει πει για τον δίσκο:
"I guess although I’ve always dealt in fantasy and metaphor when I came to writing, that meant the songs this time were dealing much more in reality. Ceremonials was so fixated on death and water, and the idea of escape or transcendence through death, but the new album became about trying to learn how to live, and how to love in the world rather than trying to escape from it. Which is frightening because I’m not hiding behind anything but it felt like something I had to do."
Μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου δίσκου, Ceremonials, ακολούθησε μία περίοδος από ζωντανές εμφανίσεις. Όλοι περίμεναν κάτι καινούριο σύντομα. Το καινούριο άργησε σχετικά να έρθει, κατά τη γνώμη μου όμως, ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή.
Ήδη από τις αρχές του 2015 κυκλοφόρησε το single What Kind of Man, το οποίο μας αποκάλυψε μερικά από τα στοιχεία του επικείμενου δίσκου. Δυναμικό κομμάτι, με πλούσια ενορχήστρωση και στίχους που αγκαλιάζουν την πραγματικότητα. Έπειτα ήρθε το single Ship to Wreck, εξίσου δυναμικό με το προηγούμενο, μα πιο ιδιαίτερο. Μας θύμισε περισσότερο παλιά κομμάτια του συγκροτήματος. Παράλληλα ένα απόσπασμα από το How Big How Blue How Beautiful και στη συνέχεια St Jude και Delilah.
Αναφέρομαι αναλυτικά στα κομμάτια μέχρι την κυκλοφορία του δίσκου, καθώς βρίσκω πολύ εύστοχη τη μετάβαση από το ένα στο άλλο. Σιγά σιγά μας μυεί στον πιο προσωπικό τόνο της Florence. Παραμένει αυτή η δυναμικότητα, παρουσιάζονται όμως και άλλες πτυχές της και έτσι, περνάμε σε κομμάτια πιο ήπια και μελαγχολικά (όχι μόνο από πλευράς στίχων, αλλά και μελωδίας). Ένα παιχνίδι με το timing, μία πιο ολοκληρωμένη δουλειά από καλλιτέχνες, εμφανώς πιο ώριμους και κατασταλαγμένους.
Ώριμοι και κατασταλαγμένοι, καθώς δεν είναι εύκολο να γράψεις έναν τόσο προσωπικό δίσκο με θέματα που άπτονται της πραγματικότητας, της δικής σου καθημερινότητας και των τρόπων που έχεις βρει να επιβιώνεις, των αντισωμάτων σου. Είναι δύσκολο και παρακινδυνευμένο να ανοίγεσαι και να δίνεις απλόχερα τον εαυτό σου σε τόσους ανθρώπους. Πιστεύω, λοιπόν, πως η Florence έχει φτάσει σε αυτό το σημείο και το αποτέλεσμα είναι για μένα εξαιρετικό.
Δεν θα την χαρακτήριζα στάσιμη, όπως αρκετοί, αλλά σταθερή και αυτό το συνδέω με όσα ανέφερα παραπάνω περί ωριμότητος. Ο δίσκος αυτός είναι ένα πολύ γερό εφόδιο που θα την βοηθήσει να προχωρήσει παρακάτω, διότι έχει ένα στυλ ιδιαίτερο. Τα κομμάτια μοιάζουν ίδια, παρουσιάζουν όμως αρκετές διαφορές. Σίγουρα ξεχωρίζουν τα πιο δυναμικά, όπως το What Kind of Man και το Ship to Wreck, τα οποία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Σε μία κατηγορία θα έβαζα μαζί τα Third Eye, Delildah, How Big How Blue How Beautiful και Queen of Peace ως τα πιο προσωπικά κομμάτια, λαμβάνοντας υπόψη τη μουσική. Είναι κομμάτια που, όταν τα ακούει κανείς, λέει ότι ανήκουν στη Florence.
Με τα έγχορδα να προηγοὐνται στο How Big How Blue How Beautiful και τα πνευστά στο Queen of Peace και τα Third Eye και Delilah να θυμίζoυν ξεκάθαρα, περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι στον δίσκο, παλιότερα κομμάτια των Florence + The Machine. Θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται στον προηγούμενο δίσκο.
Τα πιο ήρεμα κομμάτια του δίσκου, Various Storms & Sains, St Jude, Long & Lost, Caught μοιάζουν με κατ' ιδίαν συζήτηση με την Florence. Ακούμε τις κιθάρες, μα περισσότερο τα φωνητικά.
Τα bonus tracks είναι ειλικρινά bonus. Πειραγμένα, δείχνουν την τρέλα και την ιδιαιτερότητά της. Παρόλο που ο δίσκος αυτός καταπιάνεται με την πραγματικότητα, μας δείχνει ότι ξέρει πώς να την ζει χωρίς να μπαίνει σε νόρμες και φόρμες. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το Which Witch.
Το κομμάτι Mother, ξεχωριστό από πολλές απόψεις, δυναμικό και προσωπικό, δεν θα ήθελα να το κατατάξω κάπου μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια. Ιδιαίτερο.
Οι ενορχηστρώσεις στον δίσκο αυτό είναι πλούσιες στα δυναμικά κομμάτια, μα πλούσιες μες στη λιτότητά τους και στα πιο ήρεμα κομμάτια. Ιδιαίτερη ενορχήστρωση με βάση κάθε φορά σε διαφορετικά όργανα. Άλλοτε στις κιθάρες, άλλοτε στα πνευστά και άλλοτε στα κρουστά. Αυτό όμως που ξεχωρίζει σε όλα τα κομμάτια και προσδίδει ακόμη έναν τόνο προσωπικό είναι τα φωνητικά. Έχει δοθεί πολύ μεγάλη σημασία στα φωνητικά των κομματιών, τόσο εκείνα της Florence, όσο και εκείνα στο υπόβαθρο.
Περισσότερο εντυπωσιάζουν στο How Big, How Blue, How Beautiful και στο Third Eye. Και φυσικά στα bonus tracks.
Αξιοπρόσεκτα, τραβούν αμέσως το ενδιαφέρον. Πολλή μελέτη και πολλή προσωπική κατάθεση σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά.
Οι στίχοι, καταθέσεις σκέψεων, συναισθημάτων, καταστάσεων. Μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κάποιος, μα να διακρίνει και τη διαφορετικότητα. Της τραγουδίστριας; Την δίκη του; Από τον ακροατή εξαρτάται!
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στα video clips, τα οποία πλαισιώνουν και ολοκληρώνουν τα κομμάτια. Ειδικά για το Ship to Wreck η ίδια η Florence έχει δηλώσει πως τα γυρίσματα έγιναν στο σπίτι της. Έτσι, ανακαλύπτουμε ακόμη περισσότερα μέσα από τα βίντεο.
Δεν εστίασα πολύ σε κάθε κομμάτι. Εξέφρασα την άποψή μου για τον δίσκο αυτόν στο σύνολό του και έκανα κάποιες επιμέρους επισημάνσεις. Εξάλλου, όσοι αγαπούν το είδος αυτό της μουσικής θα ακούσουν τον δίσκο αυτόν πολλές φορές και κάθε φορά θα εστιάζουν σε κάτι διαφορετικό. Στόχος είναι κι εκείνοι που δεν γνωρίζουν ή δεν συμπαθούν τη μουσική αυτή να μπουν στη διαδικασία να ακούσουν και να πάρουν κάτι από τους Florence + The Machine.
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του πρώτου εξαμήνου του 2015, για έναν δίσκο που έχει να δώσει πολλά.
Tracklist:
01 Ship to Wreck
02 What Kind of Man
03 How Big How Blue How Beautiful
04 Queen of Peace
05 Various Storms & Saints
06 Delilah
07 Long & Lost
08 Caught
09 Third Eye
10 St Jude
11 Mother
Η πορεία των κομματιών είναι από τα πιο δυναμικά στα πιο ήρεμα, και στα πιο προσωπικά. Μα πέρα από μία πορεία προς το εσωτερικό, μοιάζει και μια πορεία σε βάθος χρόνων. Αν δεν γνωρίζαμε πως ήταν τραγούδια τα οποία συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν τον δίσκο και τα ακούγαμε διάσπαρτα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σίγουρα θα συνδέαμε το καθένα από αυτά με μια δεκαετία. Κάτι κουβαλά αυτός ο δίσκος λοιπόν από όλα αυτά τα χρόνια.
Ακούστε το How Big, How Blue, How Beautiful Deluxe Edition στο Spotify:
(Οι φωτογραφίες προέρχονται από τις σελίδες Τhe Florence + The Machine Fan Club και The Huff Post Entertainment.)
Ώριμοι και κατασταλαγμένοι, καθώς δεν είναι εύκολο να γράψεις έναν τόσο προσωπικό δίσκο με θέματα που άπτονται της πραγματικότητας, της δικής σου καθημερινότητας και των τρόπων που έχεις βρει να επιβιώνεις, των αντισωμάτων σου. Είναι δύσκολο και παρακινδυνευμένο να ανοίγεσαι και να δίνεις απλόχερα τον εαυτό σου σε τόσους ανθρώπους. Πιστεύω, λοιπόν, πως η Florence έχει φτάσει σε αυτό το σημείο και το αποτέλεσμα είναι για μένα εξαιρετικό.
Δεν θα την χαρακτήριζα στάσιμη, όπως αρκετοί, αλλά σταθερή και αυτό το συνδέω με όσα ανέφερα παραπάνω περί ωριμότητος. Ο δίσκος αυτός είναι ένα πολύ γερό εφόδιο που θα την βοηθήσει να προχωρήσει παρακάτω, διότι έχει ένα στυλ ιδιαίτερο. Τα κομμάτια μοιάζουν ίδια, παρουσιάζουν όμως αρκετές διαφορές. Σίγουρα ξεχωρίζουν τα πιο δυναμικά, όπως το What Kind of Man και το Ship to Wreck, τα οποία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Σε μία κατηγορία θα έβαζα μαζί τα Third Eye, Delildah, How Big How Blue How Beautiful και Queen of Peace ως τα πιο προσωπικά κομμάτια, λαμβάνοντας υπόψη τη μουσική. Είναι κομμάτια που, όταν τα ακούει κανείς, λέει ότι ανήκουν στη Florence.
Με τα έγχορδα να προηγοὐνται στο How Big How Blue How Beautiful και τα πνευστά στο Queen of Peace και τα Third Eye και Delilah να θυμίζoυν ξεκάθαρα, περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι στον δίσκο, παλιότερα κομμάτια των Florence + The Machine. Θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται στον προηγούμενο δίσκο.
Τα πιο ήρεμα κομμάτια του δίσκου, Various Storms & Sains, St Jude, Long & Lost, Caught μοιάζουν με κατ' ιδίαν συζήτηση με την Florence. Ακούμε τις κιθάρες, μα περισσότερο τα φωνητικά.
Τα bonus tracks είναι ειλικρινά bonus. Πειραγμένα, δείχνουν την τρέλα και την ιδιαιτερότητά της. Παρόλο που ο δίσκος αυτός καταπιάνεται με την πραγματικότητα, μας δείχνει ότι ξέρει πώς να την ζει χωρίς να μπαίνει σε νόρμες και φόρμες. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το Which Witch.
Το κομμάτι Mother, ξεχωριστό από πολλές απόψεις, δυναμικό και προσωπικό, δεν θα ήθελα να το κατατάξω κάπου μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια. Ιδιαίτερο.
Οι ενορχηστρώσεις στον δίσκο αυτό είναι πλούσιες στα δυναμικά κομμάτια, μα πλούσιες μες στη λιτότητά τους και στα πιο ήρεμα κομμάτια. Ιδιαίτερη ενορχήστρωση με βάση κάθε φορά σε διαφορετικά όργανα. Άλλοτε στις κιθάρες, άλλοτε στα πνευστά και άλλοτε στα κρουστά. Αυτό όμως που ξεχωρίζει σε όλα τα κομμάτια και προσδίδει ακόμη έναν τόνο προσωπικό είναι τα φωνητικά. Έχει δοθεί πολύ μεγάλη σημασία στα φωνητικά των κομματιών, τόσο εκείνα της Florence, όσο και εκείνα στο υπόβαθρο.
Περισσότερο εντυπωσιάζουν στο How Big, How Blue, How Beautiful και στο Third Eye. Και φυσικά στα bonus tracks.
Αξιοπρόσεκτα, τραβούν αμέσως το ενδιαφέρον. Πολλή μελέτη και πολλή προσωπική κατάθεση σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά.
Οι στίχοι, καταθέσεις σκέψεων, συναισθημάτων, καταστάσεων. Μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κάποιος, μα να διακρίνει και τη διαφορετικότητα. Της τραγουδίστριας; Την δίκη του; Από τον ακροατή εξαρτάται!
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στα video clips, τα οποία πλαισιώνουν και ολοκληρώνουν τα κομμάτια. Ειδικά για το Ship to Wreck η ίδια η Florence έχει δηλώσει πως τα γυρίσματα έγιναν στο σπίτι της. Έτσι, ανακαλύπτουμε ακόμη περισσότερα μέσα από τα βίντεο.
Δεν εστίασα πολύ σε κάθε κομμάτι. Εξέφρασα την άποψή μου για τον δίσκο αυτόν στο σύνολό του και έκανα κάποιες επιμέρους επισημάνσεις. Εξάλλου, όσοι αγαπούν το είδος αυτό της μουσικής θα ακούσουν τον δίσκο αυτόν πολλές φορές και κάθε φορά θα εστιάζουν σε κάτι διαφορετικό. Στόχος είναι κι εκείνοι που δεν γνωρίζουν ή δεν συμπαθούν τη μουσική αυτή να μπουν στη διαδικασία να ακούσουν και να πάρουν κάτι από τους Florence + The Machine.
Πρόκειται για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του πρώτου εξαμήνου του 2015, για έναν δίσκο που έχει να δώσει πολλά.
Tracklist:
01 Ship to Wreck
02 What Kind of Man
03 How Big How Blue How Beautiful
04 Queen of Peace
05 Various Storms & Saints
06 Delilah
07 Long & Lost
08 Caught
09 Third Eye
10 St Jude
11 Mother
Η πορεία των κομματιών είναι από τα πιο δυναμικά στα πιο ήρεμα, και στα πιο προσωπικά. Μα πέρα από μία πορεία προς το εσωτερικό, μοιάζει και μια πορεία σε βάθος χρόνων. Αν δεν γνωρίζαμε πως ήταν τραγούδια τα οποία συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν τον δίσκο και τα ακούγαμε διάσπαρτα σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σίγουρα θα συνδέαμε το καθένα από αυτά με μια δεκαετία. Κάτι κουβαλά αυτός ο δίσκος λοιπόν από όλα αυτά τα χρόνια.
Ακούστε το How Big, How Blue, How Beautiful Deluxe Edition στο Spotify:
(Οι φωτογραφίες προέρχονται από τις σελίδες Τhe Florence + The Machine Fan Club και The Huff Post Entertainment.)
Σχετικό θέμα