Από την Αμερική, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το καλλιτεχνικό τρίγωνο Lucinda Childs-John Adams-Frank Gehry παρουσίασε το περασμένο τριήμερο στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών το έργο καταπέλτης του σύγχρονου χορού "Available Light".
Σχεδόν μια ώρα, με το φως να έρχεται και να φεύγει από τις ζωές μας. Άλλοτε έντονο, άλλοτε υπαρκτό μα σκοτεινό και άλλοτε μικροσκοπικό, φώτιζε τα σμιλευμένα (και μη) σώματα των χορευτών. Η Lucinda Childs δεν ενδιαφέρεται για τους σωματότυπους και αυτό έγινε εμφανές στις επιλογές ορισμένων χορευτών που απέκλιναν από τη μέση εικόνα που έχουμε για τον σωματότυπο τους. Παρόλα αυτά, όλοι είχαν την ίδια δυναμική και την ίδια ιστορία να μας αφηγηθούν με το σώμα τους. Και το κατάφεραν πολύ καλά..
Το επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο του John Adams σε συνδυασμό με την επανάληψη του χορευτικού μοτίβου στοιχειoθετούσαν ένα μινιμαλιστικό ύφος, δύσκολο στην εφαρμογή του. Επαναλαμβάνω πως, για σχεδόν μία ώρα οι χορευτές ήταν παρόντες επι σκηνής (πιθανώς μόνο με 1' διακοπή για την αλλαγή στο δεύτερο μέρος), γεγονός που από μόνο του κάνει την χορογραφία ακόμα πιο απαιτητική, ενώ δεν παρατηρήσαμε ίχνος κόπωσης στο σώμα ή το πρόσωπό τους. Οι μουσικές του John Adams υπήρξαν ιδιαίτερες, φουτουριστικές και εναρμονισμένες με την ιδέα και την χορογραφία της παράστασης. Παράλληλα, το σκηνικό του Frank Gehry δημιουργούσε δύο επίπεδα εκτέλεσης, ένα υψηλότερο όπου χόρευαν δύο χορευτές και ένα χαμηλότερο στο οποίο εμφανίζονταν μέσα από το φως οι υπόλοιποι χορευτές.
Οι επιρροές του Cunningham (δασκάλου της χορογράφου) ήταν εμφανείς, ενώ οι καθαρές γραμμές και η συγχρονισμένη ομαδική δουλειά ήταν τα ποιοτικά στοιχεία που ξεχωρίσαμε. Εξάλλου, ο χορευτής μπορεί να ερμηνεύει μόνος του αλλά το αποτέλεσμα της δημιουργίας του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη συνεργασία και τον συντονισμό με την ομάδα.
Ελπίζουμε με τη νέα χρονιά να έχουμε την ευκαιρία να ξαναδούμε χορευτικές παραστάσεις και σημαντικές προσωπικότητες αντίστοιχου παγκοσμίου βεληνεκούς στη χώρα μας.
Σχεδόν μια ώρα, με το φως να έρχεται και να φεύγει από τις ζωές μας. Άλλοτε έντονο, άλλοτε υπαρκτό μα σκοτεινό και άλλοτε μικροσκοπικό, φώτιζε τα σμιλευμένα (και μη) σώματα των χορευτών. Η Lucinda Childs δεν ενδιαφέρεται για τους σωματότυπους και αυτό έγινε εμφανές στις επιλογές ορισμένων χορευτών που απέκλιναν από τη μέση εικόνα που έχουμε για τον σωματότυπο τους. Παρόλα αυτά, όλοι είχαν την ίδια δυναμική και την ίδια ιστορία να μας αφηγηθούν με το σώμα τους. Και το κατάφεραν πολύ καλά..
Το επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο του John Adams σε συνδυασμό με την επανάληψη του χορευτικού μοτίβου στοιχειoθετούσαν ένα μινιμαλιστικό ύφος, δύσκολο στην εφαρμογή του. Επαναλαμβάνω πως, για σχεδόν μία ώρα οι χορευτές ήταν παρόντες επι σκηνής (πιθανώς μόνο με 1' διακοπή για την αλλαγή στο δεύτερο μέρος), γεγονός που από μόνο του κάνει την χορογραφία ακόμα πιο απαιτητική, ενώ δεν παρατηρήσαμε ίχνος κόπωσης στο σώμα ή το πρόσωπό τους. Οι μουσικές του John Adams υπήρξαν ιδιαίτερες, φουτουριστικές και εναρμονισμένες με την ιδέα και την χορογραφία της παράστασης. Παράλληλα, το σκηνικό του Frank Gehry δημιουργούσε δύο επίπεδα εκτέλεσης, ένα υψηλότερο όπου χόρευαν δύο χορευτές και ένα χαμηλότερο στο οποίο εμφανίζονταν μέσα από το φως οι υπόλοιποι χορευτές.
Οι επιρροές του Cunningham (δασκάλου της χορογράφου) ήταν εμφανείς, ενώ οι καθαρές γραμμές και η συγχρονισμένη ομαδική δουλειά ήταν τα ποιοτικά στοιχεία που ξεχωρίσαμε. Εξάλλου, ο χορευτής μπορεί να ερμηνεύει μόνος του αλλά το αποτέλεσμα της δημιουργίας του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη συνεργασία και τον συντονισμό με την ομάδα.
Ελπίζουμε με τη νέα χρονιά να έχουμε την ευκαιρία να ξαναδούμε χορευτικές παραστάσεις και σημαντικές προσωπικότητες αντίστοιχου παγκοσμίου βεληνεκούς στη χώρα μας.