REPO MAN
(They don't make 'em like that anymore)
Πρόσφατα βγήκε μια ταινία με τίτλο Repo-Men και μου έφερε στο μυαλό το εκπληκτικό Repo Man, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Επειδή λειτουργώ συνειρμικά, κάθισα και το είδα για πολλοστή φορά και σκέφτηκα πόσο σπανίζουν οι rock 'n' roll ταινίες σήμερα. Και δεν εννοώ κλασικές βιογραφίες τύπου I Walk the Line ή το πρόσφατο When You're Strange που ωραιοποιούν τα πάντα και πέθαναν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ούτε το Taking Woodstock που ήταν ενημερωτικό μεν αλλα κατά βάθος ήταν άλλο ένα feel good movie.
Όμως το Repo Man δεν είναι τίποτα απ' όλα αυτά. Βγήκε το 1984 και είναι στριφνό, προβοκατόρικο, αιρετικό, μηδενιστικό, καθόλου πολιτικά ορθό δηλαδή. Δε θα άρεσε καθόλου στον Bono δηλαδη. (Xα χα χα. Εδώ είναι το σημείο όπου έγινα επίκαιρος.) Δεν έχει καν κανένα σημείο που θα το έκανε εύπεπτο και αποδεκτό από το πλατύτερο κοινό, παρότι γυρίστηκε και κυκλοφόρησε από μεγάλο στούντιο. Για τους υστερικούς με τη λεπτομέρεια, θα μπορούσα να το περιγράψω ως μια punk κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν είναι, φυσικά, κάτι τόσο απλό. Είναι μια από εκείνες τις rock 'n' roll ταινίες που στο τέλος σε κάνουν να θέλεις να τα χέσεις όλα και να πάρεις τους δρόμους και τις εθνικές οδούς και να κάνεις τους κεφαλιού σου.
Εννοείται βέβαια ότι δεν έχει κανένα απολύτως ''μήνυμα''. Είναι ένα punk φιλμ, σαν τον πρωταγωνιστή του, έναν νεαρό Emilio Estevez στον απολαυστικό ρόλο του Otto, ενός έφηβου πανκ του Λος Άντζελες που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Έχει μια βαρετή δουλειά στοκάροντας ράφια σε σούπερ μάρκετ, η γκόμενά του τον κερατώνει και οι γονείς του είναι δύο πρώην χίπηδες που δώρησαν όλα τα λεφτά της οικογένειας σε έναν τηλεοπτικό ευαγγελιστή. Welcome to 1984 America! Οι φίλοι του είναι όλοι punks και μάλιστα τρείς απ' αυτούς κάνουν συνέχεια μικροεγκλήματα, όπως "πάμε να ληστέψουμε ένα βενζινάδικο'' ή ''πάμε να φάμε σούσι και να φύγουμε χωρίς να πληρώσουμε.'' Όταν ένας απ' αυτούς πέφτει νεκρός σε ένα πιστολίδι, οι τελευταίες του κουβέντες είναι: "Φταίει η κοινωνία.''Μια μέρα πέφτει τυχαία πάνω στον Bud, έναν μπαρουτοκαπνισμένο επαγγελματία repo man και χωρίς να το καταλάβει γίνεται κι αυτός μέλος του μισητού κλάδου, καθώς η δουλειά του repo man είναι να παίρνει πίσω (να κλέβει ουσιαστικά) τα αυτοκίνητα εκείνων που δεν πληρώνουν τις δόσεις τους. Στο ρόλο του Bud, o Harry Dean Stanton είναι πραγματικός άρχοντας, γεννημένος για τέτοιους cult ρόλους. Σνιφάρει ακατάπαυστα αμφεταμίνες και αμολάει φοβερά τσιτάτα.
Οι καλύτερες ατάκες ανήκουν στον Stanton. ''Οι απλοί άνθρωποι είναι τόσο βαρετοί'' λέει κάποια στιγμή στον ''νεοσύλλεκτο'' Otto, εκθειάζοντας το ricok;indyno επάγγελμα του repo man και αναπτύσσοντας τους κώδικες τιμής του. Και σε μια σκηνή που ο μικρός εξηγεί τη δική του φιλοσοφία, ο Bud τα παίρνει στο κρανίο και τον απειλεί: "Είσαι κομμουνιστής, μικρέ; Δε θέλω κομμουνιστές στο αμάξι μου. Ούτε χριστιανούς.''
Παράλληλα με όλα αυτά, ένας παρανοημένος οδηγός καταφτάνει στο Λος Άντζελες κουβαλώντας ένα παράξενο φορτίο στο πορτ μπαγκάζ, μια μυστηριώδη λάμψη. Τον κυνηγούν κάποιοι αδίστακτοι κυβερνητικοί πράκτορες. Το φιλμ παίρνει μια sci fi τροπή που πρσοφέρει ακόμη περισσότερο στην αλλόκοτη γοητεία του. Μάλιστα ο ελληνικός τίτλος όταν είχε βγει τότε ήταν Η Λάμψη Που Σκοτώνει. Τρέχα γύρευε δηλαδή.
Ωστόσο το Repo man είναι ο αντίποδας των ταινιών του John Ηughes και του περιβόητου brat pack της εποχής. Είναι η βρωμιά στην ψεύτικη λάμψη των 80s. Δεν υπάρχει καμία Molly Ringwald, κανένας Matthew Broderick, ούτε ένα χαμόγελο, oύτε ένα τραγούδι της Belinda Carlisle. Eίναι ένα κωλοδάχτυλο στην Αμερική του Ρίγκαν και των ψεύτικων υποσχέσεων. Το Λος Άντζελες που παρουσιάζει είναι ένα γυμνό, άσχημο, δυστοπικό τοπίο. Το soundtrack είναι καθαρά punk (Βlack Flag, Suicidal Tendencies) και το ομώνυμο τραγούδι είναι του Ιggy Pop. Στο καστ εμφανίζονται διάφοροι μουσικοί της punk σκηνής του L.A. όπως οι Circle Jerks, o Zander Schloss και ο Dick Rude.Αυτό ήταν το ντεμπούτο του Alex Cox, του σκηνοθέτη που αμέσως μετά γύρισε μια ταινία για τον Ρωμαίο και την Iουλιέτα των σκουπιδιών, το Sid and Nancy. Aργότερα έκανε το Straight to Hell, ένα πανκ γουέστερν με τον Joe Strummer, τον Εlvis Costello, τους Pogues και την άγνωστη τότε Courtney Love. Ίσως κάποια μέρα μιλήσουμε και γι' αυτά. Όμως το Repo Man θα παραμείνει το cult διαμάντι που θα ξετρυπώνω κάθε τόσο από τη συλλογή μου.