ΜΕΡΟΣ 7ον
PART-ΑΛΛΙΏΣ α’
Φτάνοντας στο τέλος του πρώτου season των Ιστοριών, θα ήθελα να αφιερώσω την επόμενη ιστορία σε έναν άνθρωπο ο οποίος πάλεψε πολύ.
Ο Νίκος είναι ένας απο τους αγαπημένους μου μουσικούς. Παρακολουθώ την πορεία του, απο τότε που ήμουν... φαντασματάκι! Ο Νίκος, αν και εξαίρετος και σαν μουσικός και σαν άνθρωπος, έχει ένα, να το πώ έτσι, ιδίωμα: ΔΕΝ τα κατάφερε.
Όταν το είδα να συμβαίνει μετά απο 25 ολόκληρα χρόνια συνεπούς προσπάθειας, δεν το πίστευα. Ίσως βέβαια να έπαιξε και ρόλο η προσωπική μου εκτίμηση για αυτόν, ωστόσο κάποτε πήρα το θάρρος και εμφανίστηκα μπροστά του. Έτσι, σαν φάντασμα. Και τον ρώτησα: «Γιατί, βρε αδερφέ;» Αφού κόντεψε να πάθει τρία εγκεφαλικά, νομίζοντας οτι έχει πεθάνει ήδη, τον καθησύχασα και τον προέτρεψα να μου πεί την ιστορία του. Με ρώτησε το όνομά μου, αλλά του συστήθηκα μονάχα ως Φάντασμα.
‘Καλά’, είπε, κι έκανε την ανάγκη φιλοτιμία.
Έτσι, τα απομνημονεύματα του Νίκου, τα οποία δεν θα τυπωθούν ποτέ απο κανέναν, και κανένα site δεν θα φιλοξενήσει καμία ώριμη συνέντευξή του, θα γίνουν δικά σας, μέσω του Φαντάσματος.
Και ιδού, αρχινά η Ιστορία...
Νίκος: «Απο που να πρωτοξεκινήσω, Φάντασμα... Θυμάμαι ήμουν πιτσιρικάς, όταν κατάλαβα οτι μου αρέσει πολύ να τραγουδάω.
Τραγουδούσα παντού. Μούρλαινα τους γονείς μου. Πότε μπλούζ, πότε τζάζ, πότε ροκ, Beatles, Bowie, Drake, Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, οτιδήποτε!
Απο την άλλη βέβαια, στο σχολείο είχα γίνει ο σολίστ! Κάποτε, το σκέφτηκαν καλύτερα και με έγραψαν στο Ωδείο. Αναγκαστικά έμαθα και πιάνο, κι έτσι έγραψα τα πρώτα μου τραγούδια, για γέλια φυσικά! Ήμουν πολύ αφελής, φίλε μου...»
Φ.: «Ναι, αλλά κάπως έτσι ξεκινάς, ή όχι;...»
Νίκος: «Ίσως. Στο Πανεπιστήμιο δραστηριοποιήθηκα μόνος μου. Βρήκα δυο πολύ καλά παιδιά τον Τάσο και την Μαρία, που έπαιζαν τύμπανα και μπάσο...»
Φ.: «Γυναίκα μπασίστρια;...»
Νίκος: «Ναι, αμέ! Κι ήταν πολύ καλή!»
Φ.: «Εκείνη την εποχή;...»
Νίκος: «Γιατί όχι;... (κοιτάζει ήρεμα) Συμμετείχαμε σε διάφορες εκδηλώσεις, παίζαμε σε μπαράκια. Εγώ πιάνο-φωνή, και τα παιδιά μπάσο, τύμπανα. Αρκετά πειραματικό το σχήμα... Σχεδόν θα μπορούσαμε να παίζουμε τζάζ!
Αλλά η μουσική μου ήταν αρκετά παράξενη, για τα δεδομένα της εποχής, κι οι στίχοι δεν μιλούσαν για αριστερές ιδέες, ή για πολιτικοποιημένες αγάπες. Μιλούσαν για άλλα, πιο ‘αντιλαϊκά’ πράγματα.»
Φ.: «...έγραφες όμορφα, αλήθεια! Και στο στίχο καλός, και στη μελωδία.»
Νίκος: (χαμογελά) «Σίγουρα! Άλλωστε οι μελωδίες είναι το νέκταρ της μουσικής, κι οι στίχοι η ψυχή του ανθρώπου, σωστά;... (ανάβει τσιγάρο και ρουφάει καπνό)
Τότε ήταν το πανκ, οι Romana, ο Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος κι ο Λοΐζος στα τελευταία του, ο Παπακωνσταντίνου, οι Τερμίτες... σπουδαίοι καλλιτέχνες όλοι τους. Ο κόσμος ήθελε να ακούει άλλα. Καλά έκανε, πολύ καλά.
Εγώ συνέχισα τη δική μου μουσική.
Στα μπαράκια ο κόσμος ήταν λίγος, αλλά ευτυχώς άρχισα να έχω οπαδούς! Όμως σιγά-σιγά το τρίο έσπασε. Ο Τάσος πήγε στρατό, μόνο και μόνο για να σκοτωθεί σε μια ηλίθια συμπλοκή στα σύνορα, στον Έβρο. Όταν το έμαθα, ένιωσα άδειος, γιατί ήταν πολύ καλό παιδί και είχαμε δεθεί. Κρίμα... Η Μαρία τελείωσε τις σπουδές της και παντρεύτηκε ένα θαυμάσιο παιδί, έγινε μαμά και μάλιστα εργαζόμενη. Δεν ξανασχολήθηκε με τη μουσική, όπως πρώτα. Αλλά ήταν αστέρι!»
Φ.: «Εσύ;...»
Νίκος: «Τα κλασσικά!... (ρουφάει καπνό – βγάζει καπνό – στρίβει νευρικά το τσιγάρο) Φαντάρος. Αλλά δεν κάθισα ήσυχος. Διοργάνωνα στη μονάδα βραδιές. Εκεί βέβαια έπαιζα διασκευές και λαϊκά. Άλλη φάση, κατάλαβες... Κι όταν απολύθηκα, έπρεπε να ζήσω κάπως.
Λεφτά δεν είχα για μεταπτυχιακά. Βγήκα στο κλαρί, που λένε! Δούλεψα αρχικά σε σχολείο, δάσκαλος, μετά σε σχολείο και σε φροντιστήριο. Παράλληλα ξαναέστησα το σχήμα μου, απο την αρχή. Τώρα προσέθεσα και κιθάρα. Αρχίσαμε τις πρόβες, πολλές πρόβες.
Βγήκαμε πάλι στη γύρα. Τούτη τη φορά όμως, κάτι άρχισε να κινείται. Τα μπαράκια δεν ήταν τόσο αδιάφορα, και εξασφαλίσαμε και δυο μικρές τουρνέ. Παράλληλα, έβαλα ό,τι οικονομίες είχα και γράψαμε ένα demo σε 8 κανάλια. Τότε έτσι γράφαμε. Ούτε pro tools, ούτε Nuendo, ούτε Logic. Ταινία FeCro2, χρωμίου! (γελάει νοσταλγικά - παύση)
Γύρισα τις εταιρίες.
Παράλληλα διαφήμιζα τις εμφανίσεις μας, όποτε και όπως μπορούσα. Οι εταιρίες, κλασσικά. ‘Πολύ ωραία, αλλά δε γράφεις κάτι πιο λαϊκό; Ή κάτι που να το καταλαβαίνει ο κόσμος;’. Σε κάποιον απάντησα ως εξής : ‘Αν δεν μπορείς να καταλάβεις εσύ, δε σημαίνει οτι κι ο κόσμος είναι σαν κι εσένα. Αλλά μάλλον φοβάσαι τα λεφτά που θα πρέπει να διαχειριστείς!’ .
Εννοείται οτι το μετάνιωσα, μόλις βγήκα απο την πόρτα. Αλλά δε βαριέσαι...
Οι συναυλίες συνεχίστηκαν, αν και ζοριστήκαμε, γιατί κανείς μας δεν ανήκε σε αριστερές οργανώσεις, ή νεολαίες, άσχετα με το αν οι περισσότεροι ήμασταν αριστεροί. Κλίκες! Αλλά σιγά-σιγά ορθοποδήσαμε. Τώρα μας φώναζαν τα μπαρ να παίξουμε. Ο κόσμος άρχισε να εκτιμά τη δουλειά μου – τη δουλειά μας. Αρχίσαμε να δουλεύουμε με μεγαλύτερη όρεξη. Αυτό επηρέασε και τη σύνθεσή μου. Έγραφα πιο πολλούς στίχους, είχα περισσότερες ιδέες. Κι εκεί άρχισε το κακό...»
Φ.: «Κακό;! Τι εννοείς;...»
Νίκος: «Κοίτα, στο υλικό μου, εγώ είχα το τιμόνι, εγώ διηύθυνα. Οι άλλοι έπαιζαν τα δικά μου. Ο κιθαρίστας, καλό παιδί και άξιος μουσικός, δεν μπορούσε να ελέγξει τη φιλοδοξία του και κυρίως, τον άχρηστο ανταγωνισμό του. Ενώ όλα ήταν ξεκάθαρα απο την αρχή – ποτέ δεν έλεγα ψέμματα για το τι ζητώ απο αυτούς, εκείνος άρχισε να επεμβαίνει στις ιδέες μου, με δικές του. Ξέρεις, σε μέρη, ‘γέφυρες’, κουπλε και τέτοια. Μια-δυο φορές έπιασε. Και πήρε θάρρος. Μόλις ξεκινήσαμε προετοιμασία για τρίτο demo – κανένα μέχρι τότε δεν είχε υπογραφτεί – άρχισε η μάχη. Ενώ είχα το μυαλό μου να σπρώχνω τη δουλειά, να γράφω, να συντονίζω, να διευθύνω, είχα και τον ανταρτοπόλεμο! Άρχισε στις εμφανίσεις να παίζει σχετικά ξεκούρδιστος, για να φαίνεται οτι φαλτσάρει το πιάνο.»
Φ.: «Χμμ... (σκέφτηκα να αλλάξω θέμα) Το ραδιόφωνο;»
Νίκος: «Κάναμε δυο τρείς συνεντεύξεις. Τίποτε σπουδαίο, ρουτίνα, μή φανταστείς. Όπως όλα τα συνοικιακά γκρουπάκια! Είχαμε και ένα τακτικό air play απο την εκπομπή του Σαρή Σαρόπουλου, μέχρι που τα έσπασε με τον NNN FM και έτσι σταμάτησε και το air play…
Μέχρι να τρέξω πάλι, ο κιθαρίστας με αποσυντόνιζε. Αλλά πατούσε εκεί ακριβώς: στο οτι ήταν καλός, και ήξερε όλη τη φιλοσοφία των 25 κομματιών που πλέον είχαμε... Δεν μπορούσα να τον αλλάξω, έτσι απλά.
Μπήκαμε στο στούντιο.
Είχαν πεί να βάλουν και τα παιδιά κάποια λεφτά, προς τιμήν τους. Εκείνος απαίτησε να βάλει τα λεφτά για να γράψει κι ένα δικό του κομμάτι και να το λανσάρει σαν ξεχωριστή σύνθεση, μέσα στο δικό μου υλικό. Αυτό ήταν, η ανταρσία ξεκίνησε. Αρχίσαμε να μοιράζουμε επίθετα! Και τότε είδα, πόσο είχε επηρεάσει και τον μπασίστα μου. Αρκετά εκνευρισμένος, αλλά πιο πολύ στενοχωρημένος, τους πέταξα και τους δυο έξω...
Η ηχογράφηση δεν τελείωσε ποτέ... Είχα στενοχωρηθεί τόσο, που ούτε η Στέλλα, η τωρινή γυναίκα μου και τότε αγαπημένη μου, δεν μπορούσε να με ησυχάσει.»
Φ.: «Ναι, την έχω δεί... Εμ... Πού τη γνώρισες;»
Νίκος: «Μετά απο μια εμφάνιση στο ’20,000 λ-ΕΥΓΕ-ς’ σαν φιλοξενούμενοι των ‘ΙπποπόταΜΟΝΚ’... Ήταν η πρώτη και τελευταία – και μοιραία! (γελάει ζεστά) – φορά που ερωτοτρόπησα με θαυμάστρια. Δεν τα έκανα αυτά, τα θεωρούσα γλέντι άσκοπο και εύκολο. Εμένα μου αρέσει να κυνηγάω αυτό που θέλω, όχι να μου έρχεται στο πιάτο. Τη Στέλλα όμως, την είχα κοζάρει απο το check. Ήταν σαν κανονικό φλέρτ για μένα. Με λίγες περισσότερες ‘προεκτάσεις’ και την ευκολία του stage!»
ΤΕΛΟΣ PART-ΑΛΛΙΏΣ a’
(οι φωτό και τα gifάκια είναι απο : http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=684 , http://en.wikipedia.org/wiki/Nick_Drake , www.digidesign.com , http://en.wikipedia.org/wiki/Ketil_Bj%C3%B8rnstad )
PART-ΑΛΛΙΏΣ α’
Φτάνοντας στο τέλος του πρώτου season των Ιστοριών, θα ήθελα να αφιερώσω την επόμενη ιστορία σε έναν άνθρωπο ο οποίος πάλεψε πολύ.
Ο Νίκος είναι ένας απο τους αγαπημένους μου μουσικούς. Παρακολουθώ την πορεία του, απο τότε που ήμουν... φαντασματάκι! Ο Νίκος, αν και εξαίρετος και σαν μουσικός και σαν άνθρωπος, έχει ένα, να το πώ έτσι, ιδίωμα: ΔΕΝ τα κατάφερε.
Όταν το είδα να συμβαίνει μετά απο 25 ολόκληρα χρόνια συνεπούς προσπάθειας, δεν το πίστευα. Ίσως βέβαια να έπαιξε και ρόλο η προσωπική μου εκτίμηση για αυτόν, ωστόσο κάποτε πήρα το θάρρος και εμφανίστηκα μπροστά του. Έτσι, σαν φάντασμα. Και τον ρώτησα: «Γιατί, βρε αδερφέ;» Αφού κόντεψε να πάθει τρία εγκεφαλικά, νομίζοντας οτι έχει πεθάνει ήδη, τον καθησύχασα και τον προέτρεψα να μου πεί την ιστορία του. Με ρώτησε το όνομά μου, αλλά του συστήθηκα μονάχα ως Φάντασμα.
‘Καλά’, είπε, κι έκανε την ανάγκη φιλοτιμία.
Έτσι, τα απομνημονεύματα του Νίκου, τα οποία δεν θα τυπωθούν ποτέ απο κανέναν, και κανένα site δεν θα φιλοξενήσει καμία ώριμη συνέντευξή του, θα γίνουν δικά σας, μέσω του Φαντάσματος.
Και ιδού, αρχινά η Ιστορία...
Νίκος: «Απο που να πρωτοξεκινήσω, Φάντασμα... Θυμάμαι ήμουν πιτσιρικάς, όταν κατάλαβα οτι μου αρέσει πολύ να τραγουδάω.
Τραγουδούσα παντού. Μούρλαινα τους γονείς μου. Πότε μπλούζ, πότε τζάζ, πότε ροκ, Beatles, Bowie, Drake, Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, οτιδήποτε!
Απο την άλλη βέβαια, στο σχολείο είχα γίνει ο σολίστ! Κάποτε, το σκέφτηκαν καλύτερα και με έγραψαν στο Ωδείο. Αναγκαστικά έμαθα και πιάνο, κι έτσι έγραψα τα πρώτα μου τραγούδια, για γέλια φυσικά! Ήμουν πολύ αφελής, φίλε μου...»
Φ.: «Ναι, αλλά κάπως έτσι ξεκινάς, ή όχι;...»
Νίκος: «Ίσως. Στο Πανεπιστήμιο δραστηριοποιήθηκα μόνος μου. Βρήκα δυο πολύ καλά παιδιά τον Τάσο και την Μαρία, που έπαιζαν τύμπανα και μπάσο...»
Φ.: «Γυναίκα μπασίστρια;...»
Νίκος: «Ναι, αμέ! Κι ήταν πολύ καλή!»
Φ.: «Εκείνη την εποχή;...»
Νίκος: «Γιατί όχι;... (κοιτάζει ήρεμα) Συμμετείχαμε σε διάφορες εκδηλώσεις, παίζαμε σε μπαράκια. Εγώ πιάνο-φωνή, και τα παιδιά μπάσο, τύμπανα. Αρκετά πειραματικό το σχήμα... Σχεδόν θα μπορούσαμε να παίζουμε τζάζ!
Αλλά η μουσική μου ήταν αρκετά παράξενη, για τα δεδομένα της εποχής, κι οι στίχοι δεν μιλούσαν για αριστερές ιδέες, ή για πολιτικοποιημένες αγάπες. Μιλούσαν για άλλα, πιο ‘αντιλαϊκά’ πράγματα.»
Φ.: «...έγραφες όμορφα, αλήθεια! Και στο στίχο καλός, και στη μελωδία.»
Νίκος: (χαμογελά) «Σίγουρα! Άλλωστε οι μελωδίες είναι το νέκταρ της μουσικής, κι οι στίχοι η ψυχή του ανθρώπου, σωστά;... (ανάβει τσιγάρο και ρουφάει καπνό)
Τότε ήταν το πανκ, οι Romana, ο Πουλικάκος, ο Σιδηρόπουλος κι ο Λοΐζος στα τελευταία του, ο Παπακωνσταντίνου, οι Τερμίτες... σπουδαίοι καλλιτέχνες όλοι τους. Ο κόσμος ήθελε να ακούει άλλα. Καλά έκανε, πολύ καλά.
Εγώ συνέχισα τη δική μου μουσική.
Στα μπαράκια ο κόσμος ήταν λίγος, αλλά ευτυχώς άρχισα να έχω οπαδούς! Όμως σιγά-σιγά το τρίο έσπασε. Ο Τάσος πήγε στρατό, μόνο και μόνο για να σκοτωθεί σε μια ηλίθια συμπλοκή στα σύνορα, στον Έβρο. Όταν το έμαθα, ένιωσα άδειος, γιατί ήταν πολύ καλό παιδί και είχαμε δεθεί. Κρίμα... Η Μαρία τελείωσε τις σπουδές της και παντρεύτηκε ένα θαυμάσιο παιδί, έγινε μαμά και μάλιστα εργαζόμενη. Δεν ξανασχολήθηκε με τη μουσική, όπως πρώτα. Αλλά ήταν αστέρι!»
Φ.: «Εσύ;...»
Νίκος: «Τα κλασσικά!... (ρουφάει καπνό – βγάζει καπνό – στρίβει νευρικά το τσιγάρο) Φαντάρος. Αλλά δεν κάθισα ήσυχος. Διοργάνωνα στη μονάδα βραδιές. Εκεί βέβαια έπαιζα διασκευές και λαϊκά. Άλλη φάση, κατάλαβες... Κι όταν απολύθηκα, έπρεπε να ζήσω κάπως.
Λεφτά δεν είχα για μεταπτυχιακά. Βγήκα στο κλαρί, που λένε! Δούλεψα αρχικά σε σχολείο, δάσκαλος, μετά σε σχολείο και σε φροντιστήριο. Παράλληλα ξαναέστησα το σχήμα μου, απο την αρχή. Τώρα προσέθεσα και κιθάρα. Αρχίσαμε τις πρόβες, πολλές πρόβες.
Βγήκαμε πάλι στη γύρα. Τούτη τη φορά όμως, κάτι άρχισε να κινείται. Τα μπαράκια δεν ήταν τόσο αδιάφορα, και εξασφαλίσαμε και δυο μικρές τουρνέ. Παράλληλα, έβαλα ό,τι οικονομίες είχα και γράψαμε ένα demo σε 8 κανάλια. Τότε έτσι γράφαμε. Ούτε pro tools, ούτε Nuendo, ούτε Logic. Ταινία FeCro2, χρωμίου! (γελάει νοσταλγικά - παύση)
Γύρισα τις εταιρίες.
Παράλληλα διαφήμιζα τις εμφανίσεις μας, όποτε και όπως μπορούσα. Οι εταιρίες, κλασσικά. ‘Πολύ ωραία, αλλά δε γράφεις κάτι πιο λαϊκό; Ή κάτι που να το καταλαβαίνει ο κόσμος;’. Σε κάποιον απάντησα ως εξής : ‘Αν δεν μπορείς να καταλάβεις εσύ, δε σημαίνει οτι κι ο κόσμος είναι σαν κι εσένα. Αλλά μάλλον φοβάσαι τα λεφτά που θα πρέπει να διαχειριστείς!’ .
Εννοείται οτι το μετάνιωσα, μόλις βγήκα απο την πόρτα. Αλλά δε βαριέσαι...
Οι συναυλίες συνεχίστηκαν, αν και ζοριστήκαμε, γιατί κανείς μας δεν ανήκε σε αριστερές οργανώσεις, ή νεολαίες, άσχετα με το αν οι περισσότεροι ήμασταν αριστεροί. Κλίκες! Αλλά σιγά-σιγά ορθοποδήσαμε. Τώρα μας φώναζαν τα μπαρ να παίξουμε. Ο κόσμος άρχισε να εκτιμά τη δουλειά μου – τη δουλειά μας. Αρχίσαμε να δουλεύουμε με μεγαλύτερη όρεξη. Αυτό επηρέασε και τη σύνθεσή μου. Έγραφα πιο πολλούς στίχους, είχα περισσότερες ιδέες. Κι εκεί άρχισε το κακό...»
Φ.: «Κακό;! Τι εννοείς;...»
Νίκος: «Κοίτα, στο υλικό μου, εγώ είχα το τιμόνι, εγώ διηύθυνα. Οι άλλοι έπαιζαν τα δικά μου. Ο κιθαρίστας, καλό παιδί και άξιος μουσικός, δεν μπορούσε να ελέγξει τη φιλοδοξία του και κυρίως, τον άχρηστο ανταγωνισμό του. Ενώ όλα ήταν ξεκάθαρα απο την αρχή – ποτέ δεν έλεγα ψέμματα για το τι ζητώ απο αυτούς, εκείνος άρχισε να επεμβαίνει στις ιδέες μου, με δικές του. Ξέρεις, σε μέρη, ‘γέφυρες’, κουπλε και τέτοια. Μια-δυο φορές έπιασε. Και πήρε θάρρος. Μόλις ξεκινήσαμε προετοιμασία για τρίτο demo – κανένα μέχρι τότε δεν είχε υπογραφτεί – άρχισε η μάχη. Ενώ είχα το μυαλό μου να σπρώχνω τη δουλειά, να γράφω, να συντονίζω, να διευθύνω, είχα και τον ανταρτοπόλεμο! Άρχισε στις εμφανίσεις να παίζει σχετικά ξεκούρδιστος, για να φαίνεται οτι φαλτσάρει το πιάνο.»
Φ.: «Χμμ... (σκέφτηκα να αλλάξω θέμα) Το ραδιόφωνο;»
Νίκος: «Κάναμε δυο τρείς συνεντεύξεις. Τίποτε σπουδαίο, ρουτίνα, μή φανταστείς. Όπως όλα τα συνοικιακά γκρουπάκια! Είχαμε και ένα τακτικό air play απο την εκπομπή του Σαρή Σαρόπουλου, μέχρι που τα έσπασε με τον NNN FM και έτσι σταμάτησε και το air play…
Μέχρι να τρέξω πάλι, ο κιθαρίστας με αποσυντόνιζε. Αλλά πατούσε εκεί ακριβώς: στο οτι ήταν καλός, και ήξερε όλη τη φιλοσοφία των 25 κομματιών που πλέον είχαμε... Δεν μπορούσα να τον αλλάξω, έτσι απλά.
Μπήκαμε στο στούντιο.
Είχαν πεί να βάλουν και τα παιδιά κάποια λεφτά, προς τιμήν τους. Εκείνος απαίτησε να βάλει τα λεφτά για να γράψει κι ένα δικό του κομμάτι και να το λανσάρει σαν ξεχωριστή σύνθεση, μέσα στο δικό μου υλικό. Αυτό ήταν, η ανταρσία ξεκίνησε. Αρχίσαμε να μοιράζουμε επίθετα! Και τότε είδα, πόσο είχε επηρεάσει και τον μπασίστα μου. Αρκετά εκνευρισμένος, αλλά πιο πολύ στενοχωρημένος, τους πέταξα και τους δυο έξω...
Η ηχογράφηση δεν τελείωσε ποτέ... Είχα στενοχωρηθεί τόσο, που ούτε η Στέλλα, η τωρινή γυναίκα μου και τότε αγαπημένη μου, δεν μπορούσε να με ησυχάσει.»
Φ.: «Ναι, την έχω δεί... Εμ... Πού τη γνώρισες;»
Νίκος: «Μετά απο μια εμφάνιση στο ’20,000 λ-ΕΥΓΕ-ς’ σαν φιλοξενούμενοι των ‘ΙπποπόταΜΟΝΚ’... Ήταν η πρώτη και τελευταία – και μοιραία! (γελάει ζεστά) – φορά που ερωτοτρόπησα με θαυμάστρια. Δεν τα έκανα αυτά, τα θεωρούσα γλέντι άσκοπο και εύκολο. Εμένα μου αρέσει να κυνηγάω αυτό που θέλω, όχι να μου έρχεται στο πιάτο. Τη Στέλλα όμως, την είχα κοζάρει απο το check. Ήταν σαν κανονικό φλέρτ για μένα. Με λίγες περισσότερες ‘προεκτάσεις’ και την ευκολία του stage!»
ΤΕΛΟΣ PART-ΑΛΛΙΏΣ a’
(οι φωτό και τα gifάκια είναι απο : http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=684 , http://en.wikipedia.org/wiki/Nick_Drake , www.digidesign.com , http://en.wikipedia.org/wiki/Ketil_Bj%C3%B8rnstad )
Σχετικό θέμα