Πόσο μεγάλη σημασία μπορεί να έχει η θερμοκρασία 451 Φαρενάιτ (232.77.. Κελσίου) ώστε να είναι τίτλος βιβλίου, να μεταφερθεί στο σινεμά και πολύ αργότερα σε graphic novel; Διαβάζοντας το τελευταίο από τα παραπάνω, τα ερωτήματά μου απαντήθηκαν. Είναι οι βαθμοί καύσης του χαρτιού των βιβλίων σύμφωνα με τον αμερικάνο συγγραφέα ΕΦ Ρέι Μπράντμπερι. Αξίζει να σημειωθεί ότι το βιβλίο γράφτηκε το 1953 και η ταινία βγήκε το 1967 από τον Φρανσουά Τρυφώ. Το Φαρενάιτ 451 διασκευάστηκε σε κόμικς το 2009 από το πενάκι του Τιμ Χάμιλτον και μεταφράστηκε στα ελληνικά πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Μεταίχμιο (Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς) και το οποίο, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι προφητικό και επίκαιρο όπως και το 1984 του Όργουελ ή το V for Vendetta των Alan Moore & David Lloyd.
Ας μεταφερθούμε λίγο στο μέλλον και σε μία κοινωνία, όπου οι ελευθερίες των πολιτών είναι φαινομενικά υπαρκτές αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτες, οι σκέψεις τους ελεγχόμενες και η παραμικρή προσωπική πρωτοβουλία τιμωρείται. Και το βασικότερο απ' όλα. Ο γραπτός λόγος απαγορεύεται. Τι σημαίνει αυτό; Η δουλειά των πυροσβεστών είναι να ...καίνε βιβλία (οξύμωρο στα ελληνικά σε σχέση με το αγγλικό fireman). Το κράτος υποστηρίζει ότι τα βιβλία και όσοι τα διαβάζουν είναι επικίνδυνοι γιατί ξεχωρίζουν και αυτό σημαίνει απειλή για την ειρήνη και την ισότητα.
Και βέβαια εδώ γεννάται το ερώτημα. Η πληροφορία πως μεταδίδεται; Μα, από την τηλεόραση φυσικά. Όλοι έχουν από μία τεράστια οθόνη-τείχος στα σπίτια τους, απ' όπου μεταδίδεται η απολύτως ελεγχόμενη πληροφορία από το κράτος. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα της συζύγου του κεντρικού ήρωα, που αποκαλεί την τηλεόραση "οικογένεια". Τα φάρμακα για τους πολίτες είναι "ελευθέρας βοσκής" με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από αυτούς να είναι μόνιμα "κοιμισμένοι". Βολικό ε;
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Γκάι Mόνταγκ, είναι ένας πυροσβέστης (...) που κάνει το λάθος να προβληματιστεί, να ερωτευτεί(!!!) και κάποια στιγμή να αντιδράσει. Όλα τα παραπάνω είναι εγκληματικά στον εφιαλτικό κόσμο που ζει. Έρχεται σε κόντρα με το περιβάλλον του, τη -μόνιμα σε καταστολή-γυναίκα του, το αφεντικό του κλπ. και κινδυνεύει να στιγματιστεί ως "στόχος".
Στόχος στην ιστορία μας είναι ένα σπίτι που υπάρχει υποψία ύπαρξης βιβλίων, των παραδοσιακών αυτών με το χαρτί. Ένας τυπικός πολίτης βλέπει μόνο τηλεόραση και, αν πέσει στα χέρια του ένα τέτοιο "λογοτεχνικό έκτρωμα", πρέπει να το κάψει ο ίδιος, αλλιώς....στάχτη και μπούρμπερη. Καταλήγει ρουφιάνος στο κατασταλτικό, ουπς συγγνώμη ελεύθερο ήθελα να πω, κράτος, αν ο γείτονας, ο φίλος, ο...σύζυγος είναι επικίνδυνος για το "κοινό" καλό.
Δεν θα σας πω το τέλος γιατί θα είναι σαν να σας λέω το δολοφόνο σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Απλά για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η άποψη ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται σε καθεστώτα ειρήνης. Υπενθυμίζω και κάνω και τη σύνδεση με το προηγούμενό μου post, ότι και ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά για καλό σκοπό.
(Οι φωτογραφίες προέρχονται από http://www.sci-fi-o-rama.com, http://www.artsjournal.com, http://edinburghfestival.list.co.uk)
Ας μεταφερθούμε λίγο στο μέλλον και σε μία κοινωνία, όπου οι ελευθερίες των πολιτών είναι φαινομενικά υπαρκτές αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτες, οι σκέψεις τους ελεγχόμενες και η παραμικρή προσωπική πρωτοβουλία τιμωρείται. Και το βασικότερο απ' όλα. Ο γραπτός λόγος απαγορεύεται. Τι σημαίνει αυτό; Η δουλειά των πυροσβεστών είναι να ...καίνε βιβλία (οξύμωρο στα ελληνικά σε σχέση με το αγγλικό fireman). Το κράτος υποστηρίζει ότι τα βιβλία και όσοι τα διαβάζουν είναι επικίνδυνοι γιατί ξεχωρίζουν και αυτό σημαίνει απειλή για την ειρήνη και την ισότητα.
Και βέβαια εδώ γεννάται το ερώτημα. Η πληροφορία πως μεταδίδεται; Μα, από την τηλεόραση φυσικά. Όλοι έχουν από μία τεράστια οθόνη-τείχος στα σπίτια τους, απ' όπου μεταδίδεται η απολύτως ελεγχόμενη πληροφορία από το κράτος. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα της συζύγου του κεντρικού ήρωα, που αποκαλεί την τηλεόραση "οικογένεια". Τα φάρμακα για τους πολίτες είναι "ελευθέρας βοσκής" με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από αυτούς να είναι μόνιμα "κοιμισμένοι". Βολικό ε;
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Γκάι Mόνταγκ, είναι ένας πυροσβέστης (...) που κάνει το λάθος να προβληματιστεί, να ερωτευτεί(!!!) και κάποια στιγμή να αντιδράσει. Όλα τα παραπάνω είναι εγκληματικά στον εφιαλτικό κόσμο που ζει. Έρχεται σε κόντρα με το περιβάλλον του, τη -μόνιμα σε καταστολή-γυναίκα του, το αφεντικό του κλπ. και κινδυνεύει να στιγματιστεί ως "στόχος".
Στόχος στην ιστορία μας είναι ένα σπίτι που υπάρχει υποψία ύπαρξης βιβλίων, των παραδοσιακών αυτών με το χαρτί. Ένας τυπικός πολίτης βλέπει μόνο τηλεόραση και, αν πέσει στα χέρια του ένα τέτοιο "λογοτεχνικό έκτρωμα", πρέπει να το κάψει ο ίδιος, αλλιώς....στάχτη και μπούρμπερη. Καταλήγει ρουφιάνος στο κατασταλτικό, ουπς συγγνώμη ελεύθερο ήθελα να πω, κράτος, αν ο γείτονας, ο φίλος, ο...σύζυγος είναι επικίνδυνος για το "κοινό" καλό.
Δεν θα σας πω το τέλος γιατί θα είναι σαν να σας λέω το δολοφόνο σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Απλά για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η άποψη ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται σε καθεστώτα ειρήνης. Υπενθυμίζω και κάνω και τη σύνδεση με το προηγούμενό μου post, ότι και ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά για καλό σκοπό.
(Οι φωτογραφίες προέρχονται από http://www.sci-fi-o-rama.com, http://www.artsjournal.com, http://edinburghfestival.list.co.uk)
Σχετικό θέμα