Τι θα ακούσεις:
indie rock, experimental jazz rock, ambient, downbeat
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Hot Thoughts", "Us", "Pink Up", "Shotgun"
Βαθμολογία:
9/10
Οι Spoon κυκλοφόρησαν τον καινούριο τους δίσκο με τίτλο "Hot Thoughts" στις 17 Μαρτίου από την Matador. Τα άριστα κατανεμημένα στο χρόνο δύο singles που προηγήθηκαν -το ομώνυμο τραγούδι στις 17 Γενάρη και το "Can I Sit Next to You" στις 21 Φεβρουαρίου- προετοίμασαν με τον καλύτερο τρόπο το έδαφος χωρίς να κουράσουν τον ακροατή. Αμφότερα, χαρακτηριστικά του ύφους του συγκροτήματος, έδωσαν μια πρώτη γεύση, δεν πρόδωσαν όμως την απόφαση της μπάντας για πειραματισμό. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη που επιφύλασσαν. Θα μπορούσε να μας είχε προετοιμάσει ίσως το φευγάτο artwork, που αν εξαιρέσει κανείς το εξώφυλλο του "They Want My Soul", σε τίποτα δε θυμίζει τα προηγούμενα εφτά, αλλά και πάλι μόνο εκ των υστέρων μπορεί να γίνει η συσχέτιση.
Σύμφωνα με τη συνέντευξη που έδωσε ο Britt Daniel στο FaceCulture το "Hot Thoughts" ήταν το πρώτο τραγούδι που συνέθεσε για τον τελευταίο δίσκο. Σε καμία όμως περίπτωση δεν είχε στο μυαλό του ότι αυτό θα ήταν το εναρκτήριο κομμάτι ή ότι θα ονομαζόταν έτσι ολόκληρο το άλμπουμ. Μάλιστα είναι το μοναδικό τους άλμπουμ που ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι (στην περίπτωση που υπάρχει τέτοιο). Το όνομα του δίσκου προέκυψε στην πορεία κι ακούγοντάς τον μπορώ να αντιληφθώ το λόγο και να επιβεβαιώσω αυτό που εύστοχα παρατήρησε φίλος μουσικόφιλος: την αμφισημία του ρεφρέν (hot thoughts all in my mind and all of the time). Άπαξ κι ακούσεις τον δίσκο είναι συνεχώς κι αδιαλείπτως στην σκέψη σου.
Χωρίς να έχω διαβάσει ή ακούσει κάπου αυτή τη πληροφορία για να μιλώ με ντοκουμέντα, έχω την αίσθηση ότι ο δίσκος έχει στηθεί ειδικά για βινύλιο. Αποτελείται από δέκα τραγούδια από τα οποία το πέμπτο "Pink Up" και το δέκατο "Us" είναι τα μοναδικά που ταιριάζουν μεταξύ τους υφολογικά και διαφέρουν από όλα τα υπόλοιπα· κατά βάση ορχηστρικά, το μεν με ελάχιστους στίχους, το δε με καθόλου· απολύτως πειραματικά, σε σημείο που ξεχνάς ποιο συγκρότημα ακούς, και κατ' εμέ κριτή τα πιο δημιουργικά, πιο επιτυχημένα και πιο απολαυστικά τραγούδια που έχω ακούσει φέτος. Ήχοι απόκοσμοι, ηλεκτρονικοί, με βάθος, δεμένοι μεταξύ τους, διοχετευμένοι σε διαφορετικά κανάλια με σκοπό να χαρίσουν μια πολυδιάστατη μουσικότητα, που διεισδύει σε διαφορετικά είδη και τα ξεπερνάει. Ελάχιστοι παίρνουν τέτοιο ρίσκο κι ακόμα λιγότεροι το καταφέρνουν. Επιπλέον, οι Spoon δε μας έχουν συνηθίσει σε ορχηστρικά κομμάτια. Η μία και μοναδική φορά που κυκλοφόρησαν τραγούδι χωρίς στίχους ήταν δεκαέξι χρόνια πριν ("This Book Is a Movie" - Girls Can Tell). Από την άλλη, το πρώτο τραγούδι ("Hot Thoughts") και το έκτο ("Can I Sit Next to You"), στην αρχή δηλαδή κάθε πλευράς του βινυλίου, αποτελούν τα δύο singles. Τυχαίο πάντως δεν φαίνεται να είναι.
Τα υπόλοιπα έξι τραγούδια συνεχίζουν να διαμορφώνουν το ύφος που έχει αποκτήσει η μπάντα στην πολυετή πορεία της. Με επιρροές, όπως οι Beatles ("Tear It Down"), οι Wild Beasts και οι Flaming Lips ("WhisperI'lllistentohearit"), δίνουν ανάλογα με τα κέφια τους έναν διαφορετικό ροκ ή ηλεκτρονικό τόνο στις καθιερωμένες κιθάρες τους. Αμιγώς δικά τους τραγούδια είναι τα "Do I Have to Talk You Into It", "First Caress" και το "I Ain't the One" που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα βγαλμένο από το Ga Ga Ga Ga Ga (θυμηθείτε το "The Ghost Of You Lingers"). Το καταπληκτικό crescendo του "Ain't the One", δε, το απογειώνει κάνοντας τον ακροατή να αναρωτιέται, αν έγινε κάποιο λάθος στην ηχογράφηση. Για το τέλος άφησα το καταιγιστικό "Shotgun", που, αν μου επιτρεπόταν μια παρομοίωση από το χώρο της εικόνας, θα έλεγα ότι είναι η μουσική απόδοση της δεύτερης σεζόν του τηλεοπτικού Fargo και με μια ευρύτερη αισθητική όμοια εκείνης των αδερφών Coen. Παράτολμη σύγκριση μεν, επιβεβλημένη δε. Μινεάπολις - Τέξας πέντε τσιγάρα δρόμος.
Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι πρόκειται για έναν δίσκο προσεγμένο και καλοδουλεμένο. Δε χρειάζεται να είσαι φαν τους για να το αναγνωρίσεις αυτό. Με κάθε τους δουλειά κάνουν ένα ακόμη σταθερό βήμα που τους εξελίσσει. Τίποτε δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο και τίποτε δεν είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι λογικό που κάποια μέσα τον αντιμετώπισαν με επιφύλαξη (NME, Pitchfork). Υπάρχουν και κάποια άλλα, όμως, που αναγνώρισαν την ιδιαιτερότητα του (Uncut, The Guardian, Consequence of Sound).
Τολμήστε και αφεθείτε στους καλειδοσκοπικούς ήχους του.
indie rock, experimental jazz rock, ambient, downbeat
Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Hot Thoughts", "Us", "Pink Up", "Shotgun"
Βαθμολογία:
9/10
Οι Spoon κυκλοφόρησαν τον καινούριο τους δίσκο με τίτλο "Hot Thoughts" στις 17 Μαρτίου από την Matador. Τα άριστα κατανεμημένα στο χρόνο δύο singles που προηγήθηκαν -το ομώνυμο τραγούδι στις 17 Γενάρη και το "Can I Sit Next to You" στις 21 Φεβρουαρίου- προετοίμασαν με τον καλύτερο τρόπο το έδαφος χωρίς να κουράσουν τον ακροατή. Αμφότερα, χαρακτηριστικά του ύφους του συγκροτήματος, έδωσαν μια πρώτη γεύση, δεν πρόδωσαν όμως την απόφαση της μπάντας για πειραματισμό. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη έκπληξη που επιφύλασσαν. Θα μπορούσε να μας είχε προετοιμάσει ίσως το φευγάτο artwork, που αν εξαιρέσει κανείς το εξώφυλλο του "They Want My Soul", σε τίποτα δε θυμίζει τα προηγούμενα εφτά, αλλά και πάλι μόνο εκ των υστέρων μπορεί να γίνει η συσχέτιση.
Σύμφωνα με τη συνέντευξη που έδωσε ο Britt Daniel στο FaceCulture το "Hot Thoughts" ήταν το πρώτο τραγούδι που συνέθεσε για τον τελευταίο δίσκο. Σε καμία όμως περίπτωση δεν είχε στο μυαλό του ότι αυτό θα ήταν το εναρκτήριο κομμάτι ή ότι θα ονομαζόταν έτσι ολόκληρο το άλμπουμ. Μάλιστα είναι το μοναδικό τους άλμπουμ που ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι (στην περίπτωση που υπάρχει τέτοιο). Το όνομα του δίσκου προέκυψε στην πορεία κι ακούγοντάς τον μπορώ να αντιληφθώ το λόγο και να επιβεβαιώσω αυτό που εύστοχα παρατήρησε φίλος μουσικόφιλος: την αμφισημία του ρεφρέν (hot thoughts all in my mind and all of the time). Άπαξ κι ακούσεις τον δίσκο είναι συνεχώς κι αδιαλείπτως στην σκέψη σου.
Χωρίς να έχω διαβάσει ή ακούσει κάπου αυτή τη πληροφορία για να μιλώ με ντοκουμέντα, έχω την αίσθηση ότι ο δίσκος έχει στηθεί ειδικά για βινύλιο. Αποτελείται από δέκα τραγούδια από τα οποία το πέμπτο "Pink Up" και το δέκατο "Us" είναι τα μοναδικά που ταιριάζουν μεταξύ τους υφολογικά και διαφέρουν από όλα τα υπόλοιπα· κατά βάση ορχηστρικά, το μεν με ελάχιστους στίχους, το δε με καθόλου· απολύτως πειραματικά, σε σημείο που ξεχνάς ποιο συγκρότημα ακούς, και κατ' εμέ κριτή τα πιο δημιουργικά, πιο επιτυχημένα και πιο απολαυστικά τραγούδια που έχω ακούσει φέτος. Ήχοι απόκοσμοι, ηλεκτρονικοί, με βάθος, δεμένοι μεταξύ τους, διοχετευμένοι σε διαφορετικά κανάλια με σκοπό να χαρίσουν μια πολυδιάστατη μουσικότητα, που διεισδύει σε διαφορετικά είδη και τα ξεπερνάει. Ελάχιστοι παίρνουν τέτοιο ρίσκο κι ακόμα λιγότεροι το καταφέρνουν. Επιπλέον, οι Spoon δε μας έχουν συνηθίσει σε ορχηστρικά κομμάτια. Η μία και μοναδική φορά που κυκλοφόρησαν τραγούδι χωρίς στίχους ήταν δεκαέξι χρόνια πριν ("This Book Is a Movie" - Girls Can Tell). Από την άλλη, το πρώτο τραγούδι ("Hot Thoughts") και το έκτο ("Can I Sit Next to You"), στην αρχή δηλαδή κάθε πλευράς του βινυλίου, αποτελούν τα δύο singles. Τυχαίο πάντως δεν φαίνεται να είναι.
Τα υπόλοιπα έξι τραγούδια συνεχίζουν να διαμορφώνουν το ύφος που έχει αποκτήσει η μπάντα στην πολυετή πορεία της. Με επιρροές, όπως οι Beatles ("Tear It Down"), οι Wild Beasts και οι Flaming Lips ("WhisperI'lllistentohearit"), δίνουν ανάλογα με τα κέφια τους έναν διαφορετικό ροκ ή ηλεκτρονικό τόνο στις καθιερωμένες κιθάρες τους. Αμιγώς δικά τους τραγούδια είναι τα "Do I Have to Talk You Into It", "First Caress" και το "I Ain't the One" που θα μπορούσε να είναι κάλλιστα βγαλμένο από το Ga Ga Ga Ga Ga (θυμηθείτε το "The Ghost Of You Lingers"). Το καταπληκτικό crescendo του "Ain't the One", δε, το απογειώνει κάνοντας τον ακροατή να αναρωτιέται, αν έγινε κάποιο λάθος στην ηχογράφηση. Για το τέλος άφησα το καταιγιστικό "Shotgun", που, αν μου επιτρεπόταν μια παρομοίωση από το χώρο της εικόνας, θα έλεγα ότι είναι η μουσική απόδοση της δεύτερης σεζόν του τηλεοπτικού Fargo και με μια ευρύτερη αισθητική όμοια εκείνης των αδερφών Coen. Παράτολμη σύγκριση μεν, επιβεβλημένη δε. Μινεάπολις - Τέξας πέντε τσιγάρα δρόμος.
Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι πρόκειται για έναν δίσκο προσεγμένο και καλοδουλεμένο. Δε χρειάζεται να είσαι φαν τους για να το αναγνωρίσεις αυτό. Με κάθε τους δουλειά κάνουν ένα ακόμη σταθερό βήμα που τους εξελίσσει. Τίποτε δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο και τίποτε δεν είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι λογικό που κάποια μέσα τον αντιμετώπισαν με επιφύλαξη (NME, Pitchfork). Υπάρχουν και κάποια άλλα, όμως, που αναγνώρισαν την ιδιαιτερότητα του (Uncut, The Guardian, Consequence of Sound).
Τολμήστε και αφεθείτε στους καλειδοσκοπικούς ήχους του.