Μεγάλη αδυναμία της στήλης οι ανυποχώρητα αντιστάρ Doves με τη χαρακτηριστική ικανότητα να γράφουν σπουδαία προσωπικά τραγούδια που εκφράζουν την αμήχανη λαχτάρα και τον ενδόμυχο πόθο, επιστρέφουν τέσσερα χρόνια μετά το από κάθε άποψη, άψογο, “Some Cities”. Παραμένοντας πιστοί στο λιτό, χωρίς θεατρινισμούς, λαρυγγισμούς και άλλα κλισέ του είδους, μελόδραμα, αφήνοντας μάλιστα ορισμένες πινελιές αισιοδοξίας, κατά τη γνώμη μου πάντως, άνευ περαιτέρω νοήματος για πιθανή αλλαγή ηχητικής πλεύσης στο μέλλον, πινελιές που είναι ορατές στο ομότιτλο και πρώτο single του δίσκου, το country - heartbreaking “Kingdom Of Rust”, στο αλά New Order εναρκτήριο “Jetstream”, ή ακόμα και στο τροβαδούρικο και αγαπημένο μου “Winter Hill”.
Μεγάλες αλλαγές στον ήχο και γενικά στο ύφος δεν υπάρχει, εξαίρεση σίγουρα αποτελούν, το ψυχεδελικό 60’s “House Of Mirrors” και το παράδοξο disko-dub-funk! του “Compulsion”, οι γνωστές μελαγχολικές τάσεις εκφράζονται με το συνηθισμένο σχολαστικό, λίγο πομπώδες κάπου-κάπου, αλλά πάντα ξεκάθαρο τρόπο με χαρακτηριστική στιγμή το ζοφερό νανούρισμα του “Birds Flew Backwards”.
Μικρά μετρημένα βήματα μπροστά έγιναν και νομίζω πως οι Doves με αυτή τη ολοκληρωμένη δουλειά, όχι μόνο εδραιώνονται αλλά και ανεβάζουν διακριτικά μία ταχύτητα παραπάνω, που σίγουρα δεν θα τους εξασφαλίσει ευρύτερη αποδοχή και αναγνώριση, αλλά δείχνει σαν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα της ωρίμανσης και της νηφαλιότητας που κατακτείται με το πέρασμα του χρόνου.
7.6