1. Σάββατο – Γιώργος Δημητριάδης (2009), Μουσική: Κώστας Λειβαδάς, Γιώργος Χαρατζόγλου, Στίχοι: Σταμάτης Πανταζόπουλος, Δήμητρα Νεοφύτου, Σταύρος Σταύρου, Κώστας Λειβαδάς, Ερμηνεία: Σοφία ΣτρατήΤο εν λόγω, όγδοο κατά σειρά, στούντιο άλμπουμ του Γιώργου Δημητριάδη ίσως να μην είναι το καλύτερο ή το σημαντικότερο της καριέρας του. Αποτελεί, όμως, τρανή απόδειξη της συνέπειας και συνέχειας του συμπαθούς τραγουδοποιού, ο οποίος πρόσφατα συμπλήρωσε 15 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Στα 14 τραγούδια που περιέχει, παρελαύνουν θέματα που άπτονται του αστικού τοπίου και τρόπου ζωής – οι σχέσεις, η δουλειά, τα προσωπικά αδιέξοδα. Οι μελωδίες είναι όπως πάντα δυνατές και ο ήχος πολύχρωμος, οι επιρροές από τα βρετανικά ‘60s παρούσες αλλά αφομοιωμένες, ενσωματωμένες στο προσωπικό στυλ που έχει χτίσει ο Δημητριάδης όλα αυτά τα χρόνια. Ένα Βράδυ Λιγότερο, Τι Να Σκεφτώ, Σάββατο, Σήμερα Γιορτάζω, Η Ουτοπία μου αλλά και μια όμορφη, εξελληνισμένη διασκευή στο The Story In Your Eyes των Moody Blues είναι οι καλύτερες στιγμές σε ένα άλμπουμ που διατηρεί μια σταθερή ποιότητα σε όλη τη διάρκειά του και που αποδεικνύει – για όσους δεν το έχουν πάρει ήδη χαμπάρι – ότι η ελληνική γλώσσα ταιριάζει μια χαρά με το δυτικό ποπ-ροκ ιδίωμα.
2. Homo Logotypus – Δανάη Παναγιωτοπούλου (2009), Ερμηνεία: Μαρία Παπαγεωργίου
Τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο της, Οίκος Αντοχής (2006), που είχε προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση, η Δανάη Παναγιωτοπούλου κυκλοφόρησε το Homo Logotypus. Είχαν μεσολαβήσει οι εμπειρίες της από τις πολλές ζωντανές εμφανίσεις αλλά και από το βίωμα της μητρότητας. Επόμενο ήταν ο δεύτερος αυτος δίσκος να είναι περισσότερο προσανατολισμένος στον ήχο μιας πιο διευρυμένης μπάντας: στα δύο πιάνα των Παντελή Ραβδά και Άγγελου Αγγέλου προστέθηκαν κιθάρα, κοντραμπάσο, τύμπανα, ακορντεόν. Στα 11 κομμάτια του δίσκου αποκρυσταλλώνεται το προσωπικό ύφος της τραγουδοποιού που πατάει σε ένα παλαιάς κοπής μελοποιητικό στυλ και σε μια στιχουργική γλώσσα πλούσια και τολμηρή, που φλερτάρει έντονα με την ποίηση. Ξεχωρίζουν οι εσωτερικές διαδρομές των Πίσω Απ’ Τα Ασθενοφόρα και Ίλιγγος, η πολιτική και κοινωνική σάτιρα των Σιγουριά (με τον εκπληκτικό Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο) και Δεν Έχεις Να Πληρώσεις αλλά και η ερμηνεία της Μαρίας Παπαγεωργίου στο Μπλουζ. Συνολικά, πρόκειται για ένα άλμπουμ που αποτελεί άξιο διάδοχο του Οίκου Αντοχής και που αφήνει πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια.
3. Goin’ Down – Dustbowl (2009)Οι Dustbowl αποτελούνται από τους DD Dynamite (κιθάρες και φωνή, αντικαταστάτης του Big George στη θέση του frontman), Telecaster Nick (κιθάρα), John Hardy (pedal steel και φωνητικά), Lydia (μπάσο και φωνητικά) και The Shoeshine Boy (τύμπανα και κρουστά). To Goin’ Down είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους – είχαν προηγηθεί το EP Rumblin’ Blues του 2006 και το ντεμπούτο τους, Troublebound & Lonesome του 2007. Εδώ είναι που το γκρουπ αυτό βρίσκει τη φωνή του και δείχνει σαφώς τις δυνατότητές του για περαιτέρω βελτίωση. Συνδυάζουν με άνεση και γούστο τις διάφορες παραφυάδες της ευρύτερης americana με τα μπλουζ, τη φολκ, την κάντρυ και τα γκόσπελ, φτιάχνοντας ένα ακαταμάχητο σύνολο τραγουδιών (13 δικά τους συν μία διασκευή στο Death Don’t Have No Mercy (In This Land) του αιδεσιμότατου Gary Davis) με πολύ καλό ήχο και ενορχηστρώσεις. Οι ιστορίες που διηγούνται έχουν φυσικά ως κέντρο την αχανή αμερικανική έρημο ενώ τους συνδράμουν τρεις σημαντικοί μουσικοί, οι Phil Shoenfelt (Southern Cross, Fatal Shore), Jeremy Gluck (Barracudas) και Alex K (Last Drive, The Earthbound), που «σφραγίζουν» το «πιστοποιητικό γνησιότητάς» τους.
Και ο κούκος...
4. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band – The Beatles (1967)
Έχοντας σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις από τον Αύγουστο του 1966, οι John Lennon, Paul McCartney, George Harrison και Ringo Starr ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις για το 8ο στούντιο άλμπουμ τους τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Σκοπός τους ήταν να φτιάξουν ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να «περιοδεύσει» στη θέση τους. Χωρίς χρονικούς ή άλλους περιορισμούς, ξόδεψαν 129 μέρες ηχογραφώντας έναν από τους πλέον σημαντικούς δίσκους της παγκόσμιας δισκογραφίας. Βασισμένοι σε μια ιδέα του McCartney, ο οποίος έπλασε μια φανταστική μπάντα την οποία θα υποδύονταν, δοκίμασαν τα όρια του στούντιο ηχογράφησης και οδήγησαν την ποπ μουσική σε νέα μονοπάτια, δίνοντάς της έτσι μια νέα βαρύτητα και ουσία. Μετά το Sgt. Pepper’s… τίποτα δεν απαγορευόταν πια. Ο χρόνος τού στέρησε αρκετή από την αίγλη του και σήμερα λίγοι το τοποθετούν πάνω από το Revolver (1966) αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι περιέχει το μεγαλειώδες A Day In The Life και ότι δύο από τα τραγούδια που προορίζονταν γι’ αυτό, τα Strawberry Fields Forever και Penny Lane, κυκλοφόρησαν τελικά μόνο ως σινγκλ, μπορεί εύκολα να καταλάβει με τι έρχεται αντιμέτωπος...