ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β’
ΜΕΡΟΣ 1ον
Σας χαιρετώ και πάλι, αγαπητοί μου ηλεκτρονικοί αναγνώστες.
Μετά απο μια περίοδο ξεκούρασης, απαραίτητης για τα φαντασμιακά δεδομένα, επανέρχομαι το ίδιο δυνατά, για να περιγράψω αυτή τη φορά τον κόσμο της ‘άλλης πλευράς’ των μουσικών.
Θα περιγράψω τον κόσμο των παραγωγών.
Ξέρω οτι θα είναι ένας δρόμος με αγκάθια για τους περισσότερους, όμως νομίζω οτι τα πράγματα δεν είναι μόνο όπως φαίνονται.
Κι επειδή ο χρόνος είναι χρήμα (για εσάς, εγώ ως φάντασμα έχω καταργήσει την Χωκινγκ-ική έννοια του χωρόχρονου...) προχωρώ στο παρασύνθημα.
Καλεσμένος μου σήμερα είναι ο Chad, ο Χρήστος κατα κόσμον, διευθυντής παραγωγής της εταιρείας «Κλιτς-κλατς Παραγωγές». Τον επισκέφτηκα (ως δαιμόνιος δημοσιογράφος), στο γραφείο του. Μετά τα τυπικά – εφίδρωση, αγωνία, πατερημών 10 φορές, μπήκαμε στο ψητό...
Chad: «Κάποτε έπαιζα κι εγώ μουσική. Να μου πείς, τί το παράξενο υπάρχει σ’αυτό; Όλοι σχεδόν του συναφιού, κάναμε το ίδιο πράγμα.
Εγώ ήμουν πληκτράς, έχω και καμπίνα Leslie στο σπίτι. (γελάει)
Να σου τη δείξω καμμιά μέρα, αν θές...»
Φ.: «Δε χρειάζεται! Τρυπώνω και μόνος μου!...»
Chad: «Εμ... ναι... σωστά...»
Φ.: «Λοιπόν;...»
Chad: «Θα ξεκινήσω ανάποδα, διαφανή μου φίλε! Θα ξεκινήσω με τη διαπίστωση, οτι όλοι οι έλληνες μουσικοί πάσχουν απο... συνοχή και βούληση. Κατ’ επέκταση, πάσχουν και απο αντίληψη της αγοράς. Τέλος πάσχουν απο συγκροτημένη λογική ομάδας.
Τι εννοώ:
Συνοχή: Οι μπάντες που αφήνουν demo τους εδώ, μετά απο 1 χρόνο διαλύονται.
Βούληση: Έρχονται εδώ, όχι για να ανταγωνιστούν, αλλά για να δικαιωθούν αυτομάτως, με το που μου μιλήσουν. Νομίζουν οτι άπαξ και έφτασαν εδώ, τελείωσε, ο δίσκος βγαίνει σε ένα μήνα. Κι αν τους τα στρίψεις λίγο, σε κοιτούν σαν προδότη.
Αντίληψη της αγοράς: Μου φέρνουν ροκ υλικό στα αγγλικά, οι περισσότεροι. Πόσο θα πουλήσεις; Μονάχα η Αθήνα κι η Θεσσαλονίκη έχουν κάποιο κοινό, που ενδιαφέρεται για τέτοιες γκατζετιές. Η επαρχία; Ψίχουλα, ούτε τα τσιγάρα σου δε βγάζεις. Οπότε τί έρχεσαι εδώ; Κάνε σελίδα στο Ιντερνετ, που είναι και φιλότιμη αριστερίστικη πρακτική.
Λογική ομάδας: Μου μιλάνε – όλοι τους, με ξένο στίχο, με ελληνικό, ροκ, έντεχνο, οτιδήποτε, σαν να είναι ξεκομμένοι ο ένας με τον άλλο.
Ναι, ΟΚ, βλέπω οτι έχουν ‘προβάρει’ τα λόγια τους καλά. Αλλά όταν τους κοιτώ στα μάτια, τους βλέπω οτι ψάχνουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, για να επιβεβαιώσουν οτι κι ο άλλος εννοεί τα ίδια. Μπέρδεμα! Κι όχι οτι έχω καμμιά προκατάληψη, αλλά ρεαλιστικά: μια μπάντα που αποτελείται απο μισούς ΒουΠου και μισούς ΔουΠου, τι λογική ομάδας έχει; Οι μεν νομίζουν οτι είναι φτασμένοι, οι άλλοι έρχονται εδώ και κομπλάρουν με τον καπιταλισμό...
Οι έλληνες μουσικοί, δεν έχουν χωνέψει ακόμη την έννοια του ανταγωνισμού. Πολλοί λένε οτι ‘παλιά υπήρχε όραμα απο τους παραγωγούς, υπήρχε ψάξιμο’. Ναι, υπήρχε, δεν έχουν λάθος. Πού οφειλόταν όμως αυτό;
Αν βάλεις και συγκρίνεις τους Last Drive, τους Spitfire, τη ‘Μακεδονική Φάλαγγα’, τη ‘Σπυριδούλα’, και πιο πρόσφατους, τα ‘Διάφανα Κρίνα’ , ‘Ενδελέχεια’, και άλλους, θα δείς ένα και μοναδικό πράγμα: ήταν ΜΙΑ ομάδα. ΈΝΑΣ σκοπός, ΜΙΑ πορεία. Με ψυχή. Με επιμονή. Με κοινό τρόπο σκέψης και ίσως κοινές κοινωνικές καταβολές.
Σε πέτρινα χρόνια. Με μπάτσους που μπουκάρανε στα Εξάρχεια μέσα στο Άν και σε άλλα, και έδερναν ασύστολα. Με πενιχρά μέσα. Με λογοκρισία, επι Χούντας. Με λίγα λόγια, ήταν ιδεολόγοι! Έστελναν ξανά και ξανά. Απο δώ κι απο κεί. Οι παραγωγοί τους πίστευαν!»
Φ.: «Γιατί; Τι το διαφορετικό είχαν, εκτός απο όλα τα άλλα;...»
Chad: «Γιατί μετά απο 5-6 χρόνια, έπαιζαν ακόμη πιο πολύ, και αύξαναν το υλικό τους. Οπότε, όταν θα σου έστελνε ξανά demo, εσύ υπολόγιζες τον παράγοντα αυτόν. Και μερικούς άλλους, του... ‘συναφιού’...!»
Φ.: «Όπως;...»
Chad: «Κοίτα, φιλαράκο, όταν ο Ισμαηλίδης της Pierrotos Disc, φλερτάρει τον τάδε, ή την τάδε μπάντα, η οποία σου έχει σπάσει τα νεύρα με δέκα ντέμο σε 2 χρόνια, και η μπάντα ή ο τάδε γεμίζουν Ρόδον μόνοι τους, τότε; Τι κάνεις; Ορμάς στα ίσια...»
Φ.: «Εκ του ασφαλούς, δηλαδή...»
Chad: «Φάντασμα, μου φαίνεται οτι κάνεις τον κουτό... Φυσικά και εκ του ασφαλούς. Θα έδινες εσύ 1 μύριο ή παραπάνω, για να κάνεις δίσκο σε κάποιον που δεν ξέρεις τι κόσμο τραβάει, κι αν θα υπάρχει μετά απο 1 χρόνο για να κάνεις απόσβεση;... Μη λέμε χαζά τώρα...»
Φ.: «Οι άλλοι;... Που δεν τραβάνε τόσο κόσμο, αλλα επιμένουν το ίδιο;»
Chad: «Κοίτα, μη νομίζεις οτι μασάω απο στημένες γκρίνιες, έτσι;... Για να μην τραβάς κόσμο, και ειδικά στην Ελλάδα που ακόμη υποφέρουμε απο το σύνδρομο της Χούντας, σημαίνει οτι δεν πολυ-λέει το πράμα... Με εννοείς;»
Φ.: «Σύνδρομο της Χούντας;...»
Chad: «Χε!... (χαμογελάει) Ναι. Δεν ξέρεις, ε;... (κοιτάζει βαθιά μέσα απο το εκτοπλασματικό μου γιλέκο)
Λοιπόν τότε, ο κόσμος βρέθηκε στη δίνη πολλών μεγάλων γεγονότων. Επαναστάσεις, ιδεολογίες, είδωλα, Beatles, Woodstock, Stones…
Εδώ λόγω καθεστώτος, όλα γίνονταν με το σταγονόμετρο. Μας δημιουργήθηκε μια ‘πείνα’, ας πούμε. Ε, και τώρα... Δεν χορταίνουμε με τίποτε. Σε αντίθεση με παλιότερα, καταναλώνουμε μπάντες και καλλιτέχνες, χωρίς να τους χωνεύουμε, να τους πιστεύουμε. Κάποτε υπήρχε ο χρόνος, και η πίστη ήταν πιο έντονη. Κάποτε δεν πήγαινε ο κόσμος ή το σύστημα αν θές, σε οτιδήποτε, οπουδήποτε. Υπήρχε κίνητρο και πίστη.
Καταλήγοντας: Πλέον, είναι το ίδιο καλό χαρτί να τραβήξεις κόσμο, αλλά και να τον χάσεις μετά απο 1-2 χρόνια, όπως ακριβώς τον κέρδισες. Εν μια νυκτί, δηλαδή... Κάναμε την πολυφωνία, αυτοσκοπό.»
Φ.: «Υπερβολές, νομίζω, Chad...»
Chad: (δεν απαντάει... Συνεχίζει απτόητος) Αν δεν έχεις απήχηση, σημαίνει πολλά στη δική μας γλώσσα. Σημαίνει οτι κάτι ‘δεν περνά’.
Έχω πάει σε live-άκια. Έχω δει καλά πράγματα, έχω πλησιάσει παιδιά. Αλλα δεν είπα για τον Τάδε ‘μέσα, τον έχω’, γιατί καλός χρυσός, αλλά απο προφορά δράμα. Τι τραγουδάς αγγλικά; Δεν καταλαβαίνουν που δεν καταλαβαίνουν τα περισσότερα οι απο κάτω, τα στραπατσάρεις κιόλας. Ή η άλλη, που έπαιζε έντεχνο. Στη μέση του live, ο κόσμος έφευγε. Γιατί; Γιατί επέμενε να τραγουδά μπαλλάντες, σαν την Αλεξίου. Η Αλεξίου όμως είναι... η 'Αλεξίου'!
Επίσης ποτέ μα ποτέ δεν αναλαμβάνουμε κάτι, χωρίς εμφανίσεις. Γουρούνι στο σακί;»
Φ.: «Έξω το κάνουν, όμως...»
Chad: «Φιλαράκι, έξω παίζουν λεφτά. Εδώ τη βγάζουμε με δροσοσταλίδες.»
Φ.: «Έτσι χτίζεται το σύστημα, όμως. Με επενδύσεις, και νίκες και ήττες...»
Chad: «Και γιατί δεν τις κάνεις εσύ, να δείς τη γλύκα;...»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτό είναι από http://www.myspace.com/theofficiallastdrive , http://www.record-labels-companies-guide.com/ , http://en.wikipedia.org/wiki/Woodstock )
ΜΕΡΟΣ 1ον
Σας χαιρετώ και πάλι, αγαπητοί μου ηλεκτρονικοί αναγνώστες.
Μετά απο μια περίοδο ξεκούρασης, απαραίτητης για τα φαντασμιακά δεδομένα, επανέρχομαι το ίδιο δυνατά, για να περιγράψω αυτή τη φορά τον κόσμο της ‘άλλης πλευράς’ των μουσικών.
Θα περιγράψω τον κόσμο των παραγωγών.
Ξέρω οτι θα είναι ένας δρόμος με αγκάθια για τους περισσότερους, όμως νομίζω οτι τα πράγματα δεν είναι μόνο όπως φαίνονται.
Κι επειδή ο χρόνος είναι χρήμα (για εσάς, εγώ ως φάντασμα έχω καταργήσει την Χωκινγκ-ική έννοια του χωρόχρονου...) προχωρώ στο παρασύνθημα.
Καλεσμένος μου σήμερα είναι ο Chad, ο Χρήστος κατα κόσμον, διευθυντής παραγωγής της εταιρείας «Κλιτς-κλατς Παραγωγές». Τον επισκέφτηκα (ως δαιμόνιος δημοσιογράφος), στο γραφείο του. Μετά τα τυπικά – εφίδρωση, αγωνία, πατερημών 10 φορές, μπήκαμε στο ψητό...
Chad: «Κάποτε έπαιζα κι εγώ μουσική. Να μου πείς, τί το παράξενο υπάρχει σ’αυτό; Όλοι σχεδόν του συναφιού, κάναμε το ίδιο πράγμα.
Εγώ ήμουν πληκτράς, έχω και καμπίνα Leslie στο σπίτι. (γελάει)
Να σου τη δείξω καμμιά μέρα, αν θές...»
Φ.: «Δε χρειάζεται! Τρυπώνω και μόνος μου!...»
Chad: «Εμ... ναι... σωστά...»
Φ.: «Λοιπόν;...»
Chad: «Θα ξεκινήσω ανάποδα, διαφανή μου φίλε! Θα ξεκινήσω με τη διαπίστωση, οτι όλοι οι έλληνες μουσικοί πάσχουν απο... συνοχή και βούληση. Κατ’ επέκταση, πάσχουν και απο αντίληψη της αγοράς. Τέλος πάσχουν απο συγκροτημένη λογική ομάδας.
Τι εννοώ:
Συνοχή: Οι μπάντες που αφήνουν demo τους εδώ, μετά απο 1 χρόνο διαλύονται.
Βούληση: Έρχονται εδώ, όχι για να ανταγωνιστούν, αλλά για να δικαιωθούν αυτομάτως, με το που μου μιλήσουν. Νομίζουν οτι άπαξ και έφτασαν εδώ, τελείωσε, ο δίσκος βγαίνει σε ένα μήνα. Κι αν τους τα στρίψεις λίγο, σε κοιτούν σαν προδότη.
Αντίληψη της αγοράς: Μου φέρνουν ροκ υλικό στα αγγλικά, οι περισσότεροι. Πόσο θα πουλήσεις; Μονάχα η Αθήνα κι η Θεσσαλονίκη έχουν κάποιο κοινό, που ενδιαφέρεται για τέτοιες γκατζετιές. Η επαρχία; Ψίχουλα, ούτε τα τσιγάρα σου δε βγάζεις. Οπότε τί έρχεσαι εδώ; Κάνε σελίδα στο Ιντερνετ, που είναι και φιλότιμη αριστερίστικη πρακτική.
Λογική ομάδας: Μου μιλάνε – όλοι τους, με ξένο στίχο, με ελληνικό, ροκ, έντεχνο, οτιδήποτε, σαν να είναι ξεκομμένοι ο ένας με τον άλλο.
Ναι, ΟΚ, βλέπω οτι έχουν ‘προβάρει’ τα λόγια τους καλά. Αλλά όταν τους κοιτώ στα μάτια, τους βλέπω οτι ψάχνουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, για να επιβεβαιώσουν οτι κι ο άλλος εννοεί τα ίδια. Μπέρδεμα! Κι όχι οτι έχω καμμιά προκατάληψη, αλλά ρεαλιστικά: μια μπάντα που αποτελείται απο μισούς ΒουΠου και μισούς ΔουΠου, τι λογική ομάδας έχει; Οι μεν νομίζουν οτι είναι φτασμένοι, οι άλλοι έρχονται εδώ και κομπλάρουν με τον καπιταλισμό...
Οι έλληνες μουσικοί, δεν έχουν χωνέψει ακόμη την έννοια του ανταγωνισμού. Πολλοί λένε οτι ‘παλιά υπήρχε όραμα απο τους παραγωγούς, υπήρχε ψάξιμο’. Ναι, υπήρχε, δεν έχουν λάθος. Πού οφειλόταν όμως αυτό;
Αν βάλεις και συγκρίνεις τους Last Drive, τους Spitfire, τη ‘Μακεδονική Φάλαγγα’, τη ‘Σπυριδούλα’, και πιο πρόσφατους, τα ‘Διάφανα Κρίνα’ , ‘Ενδελέχεια’, και άλλους, θα δείς ένα και μοναδικό πράγμα: ήταν ΜΙΑ ομάδα. ΈΝΑΣ σκοπός, ΜΙΑ πορεία. Με ψυχή. Με επιμονή. Με κοινό τρόπο σκέψης και ίσως κοινές κοινωνικές καταβολές.
Σε πέτρινα χρόνια. Με μπάτσους που μπουκάρανε στα Εξάρχεια μέσα στο Άν και σε άλλα, και έδερναν ασύστολα. Με πενιχρά μέσα. Με λογοκρισία, επι Χούντας. Με λίγα λόγια, ήταν ιδεολόγοι! Έστελναν ξανά και ξανά. Απο δώ κι απο κεί. Οι παραγωγοί τους πίστευαν!»
Φ.: «Γιατί; Τι το διαφορετικό είχαν, εκτός απο όλα τα άλλα;...»
Chad: «Γιατί μετά απο 5-6 χρόνια, έπαιζαν ακόμη πιο πολύ, και αύξαναν το υλικό τους. Οπότε, όταν θα σου έστελνε ξανά demo, εσύ υπολόγιζες τον παράγοντα αυτόν. Και μερικούς άλλους, του... ‘συναφιού’...!»
Φ.: «Όπως;...»
Chad: «Κοίτα, φιλαράκο, όταν ο Ισμαηλίδης της Pierrotos Disc, φλερτάρει τον τάδε, ή την τάδε μπάντα, η οποία σου έχει σπάσει τα νεύρα με δέκα ντέμο σε 2 χρόνια, και η μπάντα ή ο τάδε γεμίζουν Ρόδον μόνοι τους, τότε; Τι κάνεις; Ορμάς στα ίσια...»
Φ.: «Εκ του ασφαλούς, δηλαδή...»
Chad: «Φάντασμα, μου φαίνεται οτι κάνεις τον κουτό... Φυσικά και εκ του ασφαλούς. Θα έδινες εσύ 1 μύριο ή παραπάνω, για να κάνεις δίσκο σε κάποιον που δεν ξέρεις τι κόσμο τραβάει, κι αν θα υπάρχει μετά απο 1 χρόνο για να κάνεις απόσβεση;... Μη λέμε χαζά τώρα...»
Φ.: «Οι άλλοι;... Που δεν τραβάνε τόσο κόσμο, αλλα επιμένουν το ίδιο;»
Chad: «Κοίτα, μη νομίζεις οτι μασάω απο στημένες γκρίνιες, έτσι;... Για να μην τραβάς κόσμο, και ειδικά στην Ελλάδα που ακόμη υποφέρουμε απο το σύνδρομο της Χούντας, σημαίνει οτι δεν πολυ-λέει το πράμα... Με εννοείς;»
Φ.: «Σύνδρομο της Χούντας;...»
Chad: «Χε!... (χαμογελάει) Ναι. Δεν ξέρεις, ε;... (κοιτάζει βαθιά μέσα απο το εκτοπλασματικό μου γιλέκο)
Λοιπόν τότε, ο κόσμος βρέθηκε στη δίνη πολλών μεγάλων γεγονότων. Επαναστάσεις, ιδεολογίες, είδωλα, Beatles, Woodstock, Stones…
Εδώ λόγω καθεστώτος, όλα γίνονταν με το σταγονόμετρο. Μας δημιουργήθηκε μια ‘πείνα’, ας πούμε. Ε, και τώρα... Δεν χορταίνουμε με τίποτε. Σε αντίθεση με παλιότερα, καταναλώνουμε μπάντες και καλλιτέχνες, χωρίς να τους χωνεύουμε, να τους πιστεύουμε. Κάποτε υπήρχε ο χρόνος, και η πίστη ήταν πιο έντονη. Κάποτε δεν πήγαινε ο κόσμος ή το σύστημα αν θές, σε οτιδήποτε, οπουδήποτε. Υπήρχε κίνητρο και πίστη.
Καταλήγοντας: Πλέον, είναι το ίδιο καλό χαρτί να τραβήξεις κόσμο, αλλά και να τον χάσεις μετά απο 1-2 χρόνια, όπως ακριβώς τον κέρδισες. Εν μια νυκτί, δηλαδή... Κάναμε την πολυφωνία, αυτοσκοπό.»
Φ.: «Υπερβολές, νομίζω, Chad...»
Chad: (δεν απαντάει... Συνεχίζει απτόητος) Αν δεν έχεις απήχηση, σημαίνει πολλά στη δική μας γλώσσα. Σημαίνει οτι κάτι ‘δεν περνά’.
Έχω πάει σε live-άκια. Έχω δει καλά πράγματα, έχω πλησιάσει παιδιά. Αλλα δεν είπα για τον Τάδε ‘μέσα, τον έχω’, γιατί καλός χρυσός, αλλά απο προφορά δράμα. Τι τραγουδάς αγγλικά; Δεν καταλαβαίνουν που δεν καταλαβαίνουν τα περισσότερα οι απο κάτω, τα στραπατσάρεις κιόλας. Ή η άλλη, που έπαιζε έντεχνο. Στη μέση του live, ο κόσμος έφευγε. Γιατί; Γιατί επέμενε να τραγουδά μπαλλάντες, σαν την Αλεξίου. Η Αλεξίου όμως είναι... η 'Αλεξίου'!
Επίσης ποτέ μα ποτέ δεν αναλαμβάνουμε κάτι, χωρίς εμφανίσεις. Γουρούνι στο σακί;»
Φ.: «Έξω το κάνουν, όμως...»
Chad: «Φιλαράκι, έξω παίζουν λεφτά. Εδώ τη βγάζουμε με δροσοσταλίδες.»
Φ.: «Έτσι χτίζεται το σύστημα, όμως. Με επενδύσεις, και νίκες και ήττες...»
Chad: «Και γιατί δεν τις κάνεις εσύ, να δείς τη γλύκα;...»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτό είναι από http://www.myspace.com/theofficiallastdrive , http://www.record-labels-companies-guide.com/ , http://en.wikipedia.org/wiki/Woodstock )
Σχετικό θέμα