Νίκος Πορτοκάλογλου

Νίκος Πορτοκάλογλου: Γίνεται πολύ καλή δουλειά στα Μουσικά Σχολεία της χώρας

Πριν λίγες ημέρες μίλησα στο τηλέφωνο με έναν τραγουδοποιό που είναι 38 χρόνια στο χώρο κι έχει τόσες πολλές παραστάσεις. Μάλιστα, ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν μοιράστηκε μαζί με μένα (και με εσάς βέβαια) μια προσωπική του στιγμή για ένα κορίτσι από τα πρώτα χρόνια των Φατμέ.
Διαβάστηκε φορες
Αύριο Πέμπτη 21/06 φτάνει η μέρα για την Αθηναϊκή στάση της Σχολικής Εκδρομής του Νίκου Πορτοκάλογλου, με μια μεγάλη συναυλία στο Θέατρο Βράχων. Την ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου. Την μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

Συναυλία επετειακή και γιορταστική κι έτσι εκτός από τους Ευγενείς Αλήτες, μαζί με το Νίκο Πορτοκάλογλου θα είναι οι χορωδίες των Μουσικών Σχολείων Πειραιά και Λάρισας, η παιδική και νεανική χορωδία Con Anima, αλλά και η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Μάρκος Κούμαρης των Locomondo και η Νατάσσα Μποφίλιου.

Πριν λίγες ημέρες μίλησα στο τηλέφωνο με έναν τραγουδοποιό που είναι 38 χρόνια στο χώρο κι έχει τόσες πολλές παραστάσεις από τα χρόνια με τους Φατμέ και την solo πορεία του. Μάλιστα, ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν μοιράστηκε μαζί με μένα (και με εσάς βέβαια) μια προσωπική του στιγμή για ένα κορίτσι από τα πρώτα χρόνια των Φατμέ.

Το μικρόφωνο στον Νίκο Πορτοκάλογλου:

Νίκος Πορτοκάλογλου

Γιώργος Μπαλιώτης: Νιώθω ότι ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι ένας πολύ ανήσυχος - καλλιτεχνικά - άνθρωπος. Έχετε γράψει πάρα πολλά τραγούδια & δε σταματάτε να έχετε έμπνευση και να δημιουργείτε κομμάτια, τα οποία μένουν στο μυαλό και γίνονται επιτυχίες π.χ. το Εισιτήριο. Συμφωνείτε με την άποψη ότι κάποιοι μουσικοί περνούν μια δεύτερη νεότητα, μετά από κάποια χρόνια, όπως για παράδειγμα ο Neil Young, ο Paul Weller κ.α;

Νίκος Πορτοκάλογλου:
Μου αρέσει αυτό που λέτε και ισχύει, αλλά είναι σπάνιο. Κάποιοι έχουν μια κάμψη και δεν επανέρχονται ποτέ. Ελπίζω να μην ανήκω σε αυτή την Κατηγορία. Η ευχή μου είναι να γράφω και να είμαι δημιουργικός μέχρι τέλους.

ΓΜ: Είστε 38 χρόνια στο χώρο της μουσικής. Αν κλείσετε τα μάτια και γυρίσετε όσο πίσω θέλετε, υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στιγμή από συναυλία, από μια πρόβα, από μια συζήτηση ή από οτιδήποτε άλλο, που έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό σας και θα θέλατε να την μοιραστείτε μαζί μας; Μια δύσκολη στιγμή ίσως;

ΝΠ:
Στα πρώτα χρόνια των Φατμέ, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με χτύπησε ο έρωτας κατακέφαλα και ήμουν πολύ ερωτευμένος με ένα κορίτσι, με την οποία είχαμε μια θυελλώδη σχέση. Ήμασταν φουλ ερωτευμένοι και τη μια τα βρίσκαμε και την άλλη χωρίζαμε... Μαζί δεν κάναμε και χώρια δεν μπορούσαμε.  Ήταν μια περιπέτεια που κράτησε 1,5 χρόνο κι όταν πήραμε την απόφαση να χωρίσουμε οριστικά (δεν πήγαινε άλλο αυτό το βασανιστήριο), τότε έγραψα το πρώτο ερωτικό τραγούδι μου, το «Ψέματα». Ουσιαστικά, ένα τραγούδι χωρισμού ήταν το πρώτο ερωτικό τραγούδι μου.

Μετά από λίγο καιρό, το ηχογραφήσαμε, στο σπίτι του Οδυσσέα (σ.σ: Τσάκαλου), στις πρόβες των Φατμέ, όταν ετοιμάζαμε τον δεύτερο δίσκο. Η κοπέλα αυτή ανήκε στην ευρύτερη παρέα και μια μέρα ήρθε σε μια πρόβα για να δει τα παιδιά.
Την ξεμονάχιασα και της έβαλα το τραγούδι, χωρίς να της πω ότι το έγραψα για αυτήν, δηλαδή με αφορμή την ηχογράφηση του νέου δίσκου, της λέω: «Άκουσε κι αυτό το τραγούδι». Ήταν πονηρό εκ μέρους μου, το ομολογώ.
Το αποτέλεσμα όμως με δικαίωσε, γιατί συγκινήθηκε, έκλαψε, χωρίς να της έχω πει τίποτα και ήταν ο λόγος που γύρισε πίσω σε μένα και ίσως ο λόγος που είμαστε ακόμα μαζί, γιατί το κορίτσι αυτό είναι το κορίτσι που παντρεύτηκα μετά από λίγο.

Νίκος Πορτοκάλογλου

ΓΜ: Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία σας με τα μουσικά σχολεία της χώρας;

ΝΠ:
Η περιοδεία μου το χειμώνα είχε τη συνεργασία με τις χορωδίες μουσικών σχολείων της χώρας. Αυτό ξεκίνησε από μια πρόσκληση που δέχτηκα πριν κάποια χρόνια από το μουσικό σχολείο της Δράμας, όπου τα παιδιά είχαν ετοιμάσει ένα αφιέρωμα στα τραγούδια μου. Με κάλεσαν λοιπόν να συμμετέχω στη σχολική τους γιορτή στο τέλος της χρονιάς, όπου έπαιξαν η μπάντα και η χορωδία του σχολείου και με συνόδευσαν ή καλύτερα τους συνόδευσα σε κάποια από τα τραγούδια μου. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα και ζήλεψα από τη δουλειά που γίνεται στα μουσικά σχολεία. Υπάρχουν δημόσια σχολεία που λειτουργούν σε μια τέτοια ατμόσφαιρα χαράς και δημιουργίας. Μπαίνεις μες το σχολείο και βλέπεις ζωγραφιές των παιδιών κι ακούς από παντού μουσικές. Παιδιά τρέχουν στους διαδρόμους με μουσικά όργανα. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μένα και πραγματικά ζήλεψα, γιατί έκανα flash back στην δικιά μου εφηβεία και το σχολείο, στα χρόνια της χούντας, που ήταν ακριβώς το αντίθετο. Μαυρίλα, αυταρχισμός, φόβος και τρομερός θυμός, που ζητούσε έναν τρόπο να εκφραστεί… Στα μουσικά σχολεία είδα το αντίθετο. Δημιουργικότητα, χαρά, συνεργασία και γέλια.

ΓΜ: Θεωρείτε ότι γίνεται συντεταγμένη δουλειά στα μουσικά σχολεία, δηλαδή είναι ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένα ή είναι μεμονωμένες προσπάθειες κάποιων καθηγητών;

ΝΠ:
Εμείς στείλαμε την πρόταση μας σε όλα τα μουσικά σχολεία της χώρας, τα οποία είναι 45. Από αυτά απάντησαν θετικά τα 15. Έτσι, επισκέφθηκα αυτά τα σχολεία, τα οποία θεωρούσαν ωφέλιμη αυτή τη συνεργασία. Τελικά, η δουλειά που κάναμε με αυτά μας δικαίωσε, γιατί επικράτησε μεγάλος ενθουσιασμός κι από τα παιδιά και τους καθηγητές, το κοινό, τους γονείς. Οπότε αυτό που είδα εγώ ήταν οι πιο καλές εκδοχές. Είδα δηλαδή διευθυντές, που είχαν την όρεξη και τον ενθουσιασμό να κάνουν πράγματα στα σχολεία.

ΓΜ: Πάντως, το να δείτε το 1/3 των μουσικών σχολείων δεν είναι λίγο.

ΝΠ:
Έτσι είναι. Πρέπει ακόμη να σημειώσω ότι τα τελευταία χρόνια σε διάφορες συνεργασίες που έχω κάνει, γνώρισα πολλά παιδιά που προέρχονται από μουσικά σχολεία. Για παράδειγμα, η Αγάπη Διαγγελάκη η οποία τραγουδάει μαζί μου κι όχι μόνο (φωνή, κρουστά, γιουκαλίλι, μεταλλόφωνο) προέρχεται από μουσικό σχολείο. Αυτός είναι ένας δεύτερος λόγος, που με ώθησε σε αυτή την ιδέα. Δεν είναι μόνο ότι κάνουν καλή δουλειά τα μουσικά σχολεία, αλλά ιδού τα αποτελέσματα, οι άνθρωποι που έχουν βγει από εκεί είναι εξαιρετικοί μουσικοί.

ΓΜ: Θα μας πείτε δυο λόγια για τη συνεργασία σας με τους... «Μικρούς Ήρωες που ταξιδεύουν»;

ΝΠ:
Οι «Μικροί Ήρωες» είναι μια κοινωνική δράση της Stoiximan, η οποία ξεκίνησε από σχολεία σε παραμεθόριες περιοχές, σε απομακρυσμένα χωριά κλπ, όπου τα παιδιά δεν είχαν καμία πρόσβαση σε μεγάλες πόλεις και δεν μπορούσαν να επισκεφθούν μουσεία, θέατρα κλπ. Η ιδέα λοιπόν ήταν να φέρουμε αυτά τα παιδιά στην Αθήνα και να ξεναγηθούν σε έναν άγνωστο κόσμο για αυτά και γενικά να υπάρχει ξεχωριστή βοήθεια σε αυτά τα σχολεία. Ήταν λοιπόν η καμπάνια μιας Εταιρείας, που μου ζήτησε να την ντύσω με την μουσική μου και πιο συγκεκριμένα με το «Ταξίδι», στην εκτέλεση με την παιδική χορωδία.

Νίκος Πορτοκάλογλου

ΓΜ: Από το εκπαιδευτικό σύστημα μέχρι και μέσα από το οικογενειακό τους περιβάλλον, τα παιδιά σήμερα είναι μαθημένα στη μασημένη τροφή, στο εύκολο, στο φυγόπονο.. Πόσο αισιόδοξο είναι το μέλλον αυτής της νέας γενιάς καλλιτεχνών που ακολουθεί; Υπάρχουν ταλέντα που έχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα σήμερα για να δημιουργήσουν; Τι θα συμβουλεύατε όλα αυτά τα νέα παιδιά;

ΝΠ: Δεν μου αρέσουν οι συμβουλές γενικά. Πιστεύω πως ότι έχουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά, το κάνουμε με τις πράξεις μας κι όχι με τα λόγια.
Με τη συμπεριφορά και με τον τρόπο που κάνουμε την δουλειά μας. Επειδή τελευταία έχω μπει σε μια διαδικασία διδασκαλίας, γιατί στα μουσικά σχολεία που επισκέφθηκα, εκτός από την πρόβα και τη συναυλία, προσέφερα κι ένα σεμινάριο τραγουδοποιϊας για τα παιδιά που γράφουν τραγούδια. Αυτό δεν υπάρχει σε αυτά τα σχολεία, γιατί εκεί τα παιδιά διδάσκονται Βυζαντινή και Δυτική θεωρεία, μαθαίνουν όργανα, κάνουν groups κλπ. Όμως, αυτοί που γράφουν τραγούδια είναι μοναχικές περιπτώσεις, λίγο αόρατες… Αυτό σκέφτηκα να το κάνω για να ξετρυπώσω αυτά τα παιδιά, που γράφουν μουσική και κάποιες φορές δεν το ξέρουν και οι ίδιοι συμμαθητές τους ότι το κάνουν. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία. Επίσης, το έκανα κι εδώ στην Αθήνα σε μια μουσική σχολή, το Lab Music Education, όπου έκανα ένα τρίμηνο σεμινάριο. Δεν είμαι άνθρωπος των συμβουλών. Είμαι άνθρωπος της δουλειάς.

ΓΜ: Σας αρέσει να συνεργάζεστε με νέους ανθρώπους. Τι μπορεί να κερδίζει ένας καλλιτέχνης, με τη δική σας διαδρομή τόσο μουσικά όσο και προσωπικά από αυτές τις συνεργασίες;  

ΝΠ:
Όταν συνεργάζεσαι με νέους μουσικούς, ξαναβρίσκεις τον πρώτο ενθουσιασμό, τον πρώτο οίστρο. Θυμάσαι και το δικό σου ξεκίνημα… Για την ακρίβεια, είναι ένα κομμάτι εφηβικό, που κρατάς μέσα σου πάντα -αν δεν το χεις χάσει στο δρόμο- κι αυτό το κομμάτι «ζωντανεύει» και ξαναπαίρνει το πάνω χέρι, όταν το μεταδίδεις και στους συνεργάτες σου. Ένα πράγμα που απέφευγα ήταν οι μουσικοί, που μπορεί να ήταν εξαιρετικοί δεξιοτέχνες, αλλά αισθάνονται ότι τα ξέρουν όλα, έχουν κάνει πολύ μεγάλη διαδρομή, σνομπάρουν και βαριούνται… Χάνουν τον ενθουσιασμό τους, μέσα σε αυτό που επιβάλλει η επαγγελματική τριβή. Συνάντησα παιδιά 12, 14 και 16 χρονών, που γράφουν τα πρώτα τους τραγούδια και παρουσίασαν στο σεμινάριο. Ήταν πολύ συγκινητικό και τρυφερό. Ήταν σα να βλέπεις ένα νεογέννητο μωρό…

ΓΜ: Τα τελευταία χρόνια, η εύρεση της μουσικής είναι εύκολη μέσα από Streaming πλατφόρμες τύπου Spotify κι από το YouTube. Παράλληλα, όμως αρκετοί θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο η μουσική έχασε κομμάτι της αξίας της. Τι ισχύει τελικά σήμερα;

ΝΠ:
Σίγουρα όταν μαζεύεις λεφτά για ένα μήνα από το χαρτζιλίκι σου για να αγοράσεις ένα βινύλιο, το εκτιμάς 100 φορές περισσότερο από το αν το κατεβάσεις δωρεάν από το Internet, μαζί με εκατομμύρια τραγούδια, που μπορείς να κατεβάσεις. Δηλαδή όταν πήγαινα στο δισκάδικο της Πλατείας της Νέας Σμύρνης κι αγόραζα το νέο δίσκο των Rolling Stones ακόμα κι αν δεν μου άρεσε, τον έλιωνα, γιατί είχα επενδύσει το χαρτζιλίκι του μήνα.

Νίκος Πορτοκάλογλου

ΓΜ: Αυτό όμως δεν έχει αλλάξει στην εποχή μας και έχει μεταφερθεί στις συναυλίες; Δηλαδή σήμερα δε γίνονται περισσότερες συναυλίες από την δεκαετία του ’80 και τα παιδιά δεν επενδύουν το χαρτζιλίκι τους σε αυτές;

ΝΠ:
Δεν ξέρω αν τώρα γίνονται περισσότερες συναυλίες, από τότε. Σίγουρα, τα τελευταία χρόνια οι συναυλίες είναι πιο δύσκολες για τους καλλιτέχνες, γιατί έχει μειωθεί το εισιτήριο κι έχει αυξηθεί το Φ.Π.Α. Αυτό κάνει την δουλειά μας πιο δύσκολη και για τους νέους συναδέλφους σχεδόν την κάνει χόμπι. Δεν μπορούν να ζήσουν από αυτό. Σίγουρα, εξακολουθεί να παράγεται καλή μουσική και σήμερα. Όμως, αυτό που βλέπω είναι ότι η μουσική δεν έχει αυτό τον χαρακτήρα τον ηρωικό και δεν έχει τον κοινωνικό ρόλο, που είχε τότε. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό.
Πριν λίγες ημέρες, ήμουν σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων και μου έλεγαν εκεί ότι διεθνώς οι πωλήσεις της κιθάρας έχουν πέσει 30% τα τελευταία χρόνια. Ένας Αμερικάνος πωλητής τους έλεγε ότι η νέα γενιά δεν ενδιαφέρεται για τη μουσική και ιδίως για το ροκ. Στην δεκαετία του ’60, η δύναμη και η δόξα που αποκτούσε ένας τραγουδιστής ήταν μεγάλη. Ταυτιζόσουν με ένα ίνδαλμα με μεσσιανικά – θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Ο Dylan, ο Jim Morrisson κι ο Jimmy Hendrix ήταν ιερείς… Αυτό που έγινε στο Woodstock ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Σαν μαζικές θρησκευτικές τελετουργίες… Δεν υπήρχε αυτό πριν. Δεν ήταν θρησκεία η μουσική. Τώρα αυτό τελειώνει και ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

ΓΜ: Τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει πολλά στο μεγάλο ζήτημα της ΑΕΠΙ. Ποια είναι η γνώμη σας για την επόμενη μέρα μετά την ΑΕΠΙ; Γιατί δεν υπάρχει μόνο 1 Σωματείο των Καλλιτεχνών και έχετε διχογνωμία στο θέμα της ΑΕΠΙ;

ΝΠ:
Αυτή είναι και η δικιά μου απορία κι έχω προσπαθήσει πάρα πολύ να γεφυρώσω αυτό το χάσμα, να βρεθούμε όλοι μαζί και να ακούσουμε κάποιους εμπειρογνώμονες, ώστε να μας βοηθήσουν να βρούμε μια κοινή γραμμή. Δημοκρατία έχουμε, διαφωνούμε σε κάποια θέματα. Άλλος πιστεύει ότι ο καλύτερος τρόπος είναι ένας Δημόσιος φορέας, άλλος πιστεύει ότι πρέπει να γίνει η εξυγίανση της ΑΕΠΙ και να γίνει ένα νέος φορέας συλλογικής διαχείρισης. Οι ξένοι φαίνεται ότι έχουν επιλέξει την αυτοδιαχείριση. Σίγουρα το συμφέρον όλων μας είναι να είμαστε σε έναν φορέα όλοι μαζί. Αν το διαλύσουμε και φτιάξουμε 3 διαφορετικά «μαγαζιά», θα είναι η καταστροφή μας. Κι αυτό ελπίζω κι εύχομαι. Να γίνει ένας φορέας σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα και να ανήκει στους δημιουργούς. Η διαφωνία είναι κυρίως στον τρόπο, με τον οποίο θα φτάσουμε εκεί. Αυτό θα λυθεί από τους ξένους, γιατί καλώς ή κακώς το μεγάλο ποσοστό των δικαιωμάτων πηγαίνει σε αυτούς. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε μια δίκαια διανομή των δικαιωμάτων με τους ξένους. Εκεί έρχεται και ο ρόλος της Πολιτείας. Υπάρχουν Ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, που η νομοθεσία προστατεύει το τοπικό ρεπερτόριο, απέναντι στο Αγγλοσαξωνικό, που είναι το πιο ισχυρό αυτή τη στιγμή σε όλο τον πλανήτη.

ΓΜ: Την Πέμπτη 21 του Ιούνη έχετε μια μεγάλη συναυλία στο Θέατρο Βράχων με μικρούς και μεγάλους φίλους. Θα μας πείτε δυο λόγια για αυτήν, αλλά και την καλοκαιρινή περιοδεία σας.

ΝΠ:
21 Ιουνίου, θερινό ηλιοστάσιο, η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου. Θα ξεκινήσουμε μέρα και θα προσπαθήσουμε να κάνουμε πιο φωτεινή τη νύχτα. Είναι λοιπόν η Αθηναϊκή στάση της «Σχολικής εκδρομής», η οποία περιόδευσε το χειμώνα σε διάφορες πόλεις. Εδώ θα έχουμε τις χορωδίες των μουσικών σχολείων του Πειραιά και της Λάρισας και μια παιδική χορωδία, την Con Anima. Αυτή τη συναυλία την βλέπω και σαν επετειακή για τα 60 χρόνια, που έκλεισα και για αυτό τον λόγο, όπως σε κάθε γιορτή, θα έχω εκλεκτούς φίλους – καλεσμένους, που είναι η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Μάρκος Κούμαρης από τους Locomondo και η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Η συναυλία θα περιέχει τα πάντα. Τραγούδια από τους Φατμέ, μέχρι το «Εισιτήριο», διασκευές, ειδικά διασκευασμένα δικά μου τραγούδια για τους καλεσμένους κ.α. Μάλιστα, θα είναι και η πρώτη φορά που θα τα πούμε με το Αθηναϊκό κοινό, μετά από 1 χρόνο. Η συνέχεια στην επαρχεία.

ΓΜ: Ευχαριστούμε πάρα πολύ για το χρόνο σας! Τα λέμε στο Θέατρο Βράχων την ερχόμενη Πέμπτη!

Νίκος Πορτοκάλογλου

Αξιολόγηση
Βαθμολογήστε το άρθρο
10,0 / 10 (σε 1 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα