Ο Νίκος Ζαπατίνας είναι κινηματογραφιστής από την δεκαετία του '70. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το "Feed Back" το 1974 απέσπασε δύο πρώτα βραβεία σε ξένα φεστιβάλ (1ο βραβείο Φεστιβάλ Belfort - Eθνικό Φεστιβάλ Γαλλίας νέων σκηνοθετών και 1ο βραβείο Φεστιβάλ Μασσαλίας, Γαλλία). Αν και εργάστηκε ως σκηνοθέτης, σε αρκετές σειρές, πρώτα στη δημόσια και αργότερα στην ιδιωτική τηλεόραση, έγινε ευρέως γνωστός από την ταινία «Ένας κι ένας» που τιμήθηκε με 6 κρατικά κινηματογραφικά βραβεία ποιότητας στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2001. Πιο συγκεκριμένα, έλαβε το πρώτο βραβείο ταινίας μυθοπλασίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, πρώτου ανδρικού ρόλου, ενδυματολογίας και μακιγιάζ.
Όλα αυτά κατά βάση συνθέτουν έναν άνθρωπο εξοικειωμένο με τα φώτα, τις κάμερες και φυσικά τη δημοσιότητα που ακολουθεί αυτόν το χώρο. Τουναντίον, ο Νίκος Ζαπατίνας δεν μιλά συχνά (μετρημένες οι συνεντεύξεις που έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια που εργάζεται) κι όταν το κάνει είναι μόνο για την δουλειά του.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι της τέχνης που ενώ σπούδασαν μαθηματικά βρέθηκαν να ακολουθούν έναν άλλο δρόμο (βλ. Βαγγέλης Γερμανός, Πάυλος Σιδηρόπουλος, Μίλτος Πασχαλίδης, Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Γραμματικός) Τι κάνει έναν μαθηματικό να βρεθεί στον κινηματογράφο;
Όπως κι ο κινηματογράφος. Και να μην ξεχνάμε ότι ο κινηματογράφος είναι δουλειά συνόλου και τα σύνολα για να λειτουργούν αποτελεσματικά έχουν ανάγκη από οργάνωση μαθηματικής ακρίβειας.
Ποια ταινία σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο;
Ο ιταλικός κινηματογράφος της δεκαετίας του '60 ήταν αυτός που με άγγιξε περισσότερο και κινητοποίησε τη φαντασία μου αλλά και την επιθυμία μου να αρχίσω να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες. Όχι μόνο ανθρώπινες, όπως ήταν του ιταλικού κινηματογράφου, αλλά και με το ύφος και κυρίως το χιούμορ που είχαν.
Θυμάστε την πρώτη φορά που βρεθήκατε σε κινηματογραφικό πλατό;
Καμία πρωτοτυπία ως προς το ξεκίνημα. Όλοι έτσι ξεκινούν την πορεία τους στον μαγευτικό κόσμο που λέγεται κινηματογράφος. Θυμάμαι όμως τον ενθουσιασμό που είχα τότε. Τον ίδιο, ίσως και μεγαλύτερο έχω και τώρα.
Είναι εύκολο να κάνει κάποιος κινηματογράφο στην Ελλάδα το 2019;
Η ταινία «Περιμένοντας τη Νονά» έγινε χάρη στις φιλότιμες και ηρωικές προσπάθειες δύο νέων ανθρώπων του χώρου, του Παναγιώτη Αλεξόπουλου και του Δημήτρη Ευαγγελόπουλου, των παραγωγών της ταινίας και αυτό που επιθυμώ πάνω απ' όλα είναι να δικαιωθούν και να ανταμειφθούν για την τόλμη τους.
Από το “Feedback” του 1974, την πρώτη σας ταινία που είχε βραβευθεί στο εθνικό Φεστιβάλ Νέων Σκηνοθετών στην Γαλλία, μέχρι την τελευταία σας, «Περιμένοντας τη Νονά», πόσο έχει αλλάξει ο κινηματογραφιστής Νίκος Ζαπατίνας;
Γενικά επιμένετε στην κωμωδία που είναι ένα δύσκολο και παρεξηγημένο είδος. Κι όπως λένε οι μεγάλοι ηθοποιοί, είναι πιο δύσκολο να κάνεις έναν άνθρωπο να γελάσει παρά να κλάψει.
Στην ταινία «Περιμένοντας τη Νονά» είχα τη μεγάλη τύχη να συνεργαστώ με τον Θανάση Τσαλταμπάση και τον Λευτέρη Ελευθερίου, δύο νέους υπερταλαντούχους ηθοποιούς που διαθέτουν πολλά φορτία κωμικότητας και εργατικότητας. Δίπλα βέβαια στον Θανάση και τον Λευτέρη είχαμε και την Demy που στάθηκε επάξια στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση και ήταν μεγάλη έκπληξη.
(Οι συντελεστές της ταινίας «Περιμένοντας τη Νονά» στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας)Τι θα επιθυμούσατε για την νέα σας ταινία, «Περιμένοντας τη Νονά»;
Τι έχετε να πείτε για τους νέους Έλληνες δημιουργούς που έχουν τραβήξει πλώρη για το εξωτερικό (Λάνθιμος, Αβρανάς , Τσαγκάρη);
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή ή στην καριέρα σας;
Κλείνοντας να σας ρωτήσω μια ερώτηση που θα θέλατε να σας κάνουν και που ποτέ δεν έγινε;
(Γελάει) «Θέλεις να σου χρηματοδοτήσω την επόμενη ταινία σου;»
Είναι σίγουρο ότι τον άνθρωπο που θα μου κάνει αυτή την ερώτηση δε θα τον απογοητεύσω. Θα έχει μια θετική απάντηση.