Γιατί δεν έχεις δει ακόμη το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα»;

Μία παράσταση που μας κάνει καλύτερους!
Διαβάστηκε φορες
Πρόκειται για μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν. Για ένα εγχείρημα που έχει προκαλέσει ως επί το πλείστον θετικές εντυπώσεις και έχει προσφέρει πολλή τροφή για σκέψη, ακόμη και σε εκείνους που βρίσκουν κάτι αρνητικό. Ο λόγος για τη μεταφορά του Σάιμον Στίβενς του  βιβλίου «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» του Μαρκ Χάντον στο θέατρο Τζένη Καρέζη σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. 

Η υπόθεση:
Ο Κρίστοφερ, ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι στο φάσμα του αυτισμού κατηγορείται για τη δολοφονία του σκύλου της γειτόνισσάς του, επειδή έτυχε να βρεθεί εκεί λίγο μετά τον φόνο. Αφού αποδείξει την αθωότητά του, αποφασίζει να εξιχνιάσει το μυστήριο της δολοφονίας του σκύλου και να γράψει ένα βιβλίο με την υποστήριξη της δασκάλας του. Κατά τη διάρκεια της έρευνας ανακαλύπτει κρυμμένα μυστικά της οικογένειάς του,ενώ ξεπερνά τον εαυτό του  τολμώντας  πράγματα που δεν είχε κάνει ως τώρα. Βιώνει καταστάσεις πιεστικές και δύσκολες για έναν έφηβο, πόσω μάλλον για έναν έφηβο με αυτισμό, φτάνοντας όμως  σε ένα αίσιο τέλος και κερδίζοντας περισσότερα απ’όσα ήλπιζε. 

Η ιστορία φέρει μεγάλο βάρος και  η απόδοσή της πρέπει να γίνεται με προσοχή, ώστε να μην αγγίζει την υπερβολή, τόσο ως προς τη δραματοποίησή της, όσο και ως προς τον χειρισμό του σημαντικού αυτού θέματος. Η συγκεκριμένη παράσταση κατάφερε να κερδίσει το στοίχημα αυτό και να διατηρήσει τις λεπτές ισορροπίες.


Όσον αφορά στα σκηνικά, είναι εξαιρετικά λιτά, όμως καθόλα λειτουργικά. Πρόκειται για λευκούς κύβους διαφόρων μεγεθών, των οποίων η διάταξη αλλάζει συνεχώς και αναπαριστούν άλλοτε μέρη κι άλλοτε έπιπλα κι αντικείμενα. Το λευκό χρώμα των κύβων, που έρχεται σε πλήρη αρμονία με την ηρεμία που αποζητά ένα παιδί με αυτισμό, μεταβάλλουν οι έντονοι φωτισμοί που κάθε φορά ενισχύουν τη σύγχυση και την αίσθηση της περιπέτειας σε συνδυασμό με τους ήχους. Η αλλαγή των μερών γίνεται περισσότερο κατανοητή με την αλλαγή των κοστουμιών και την εναλλαγή των ρόλων. Οι ηθοποιοί παραμένουν καθόλη τη διάρκεια της παράστασης στην αίθουσα και όχι στα παρασκήνια παρακολουθώντας την πορεία του Κρίστοφερ σαν θεατές. 

Σίγουρα η ερμηνεία που ξεχωρίζει είναι εκείνη του Γιάννη Νιάρρου ως νεαρού Κρίστοφερ, ο οποίος μέχρι και την τελευταία στιγμή είναι απόλυτα πιστός στον ρόλο του. Παραμένει στη σκηνή καθόλη τη διάρκεια της παράστασης χωρίς ίχνος αδυναμίας. Είναι λίγες οι φορές που οι θεατές παρασύρονται και δεν σκέφτονται, έστω και για μερικά λεπτά, ότι πρόκειται για τον τάδε ηθοποιό που παίζει τον τάδε ρόλο. Ο Γιάννης Νιάρρος κατάφερε να βλέπουμε μόνο τον Κρίστοφερ και κράτησε το ενδιαφέρον μας αμείωτο ως το τέλος της παράστασης. Ερμήνευσε με σεβασμό χωρίς να ξεπεράσει τα όρια και η ερμηνεία του να είναι υπερβολική έως και προκλητική. Ο Κρίστοφερ είναι ένας ρόλος που θα τον συνοδεύει χρόνια. 

Οι ερμηνείες των Μαρία Καλλιμάνη και Θέμη Πάνου ως μητέρας και πατέρα του Κρίστοφερ είναι  πολύ ενδιαφέρουσες, καθώς προβάλλουν τόσο την αγάπη, τη φροντίδα και  το ενδιαφέρον, αλλά και την αδυναμία να διαχειριστούν την ανατροφή του αυτιστικού παιδιού τους και την έλλειψη αντοχής. Πέφτουν σε λάθη στην προσπάθειά τους  να διαχειριστούν  τους εαυτούς τους και το παιδί τους. Όμως δεν είναι αντιπαθείς στο κοινό, αφού παρουσιάζονται με τέτοιον τρόπο, ώστε γίνονται αντιληπτοί οι λόγοι για τους οποίους δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αν αντιμετώπιζαν τις καταστάσεις με περισσότερη απλότητα, όπως ένα παιδί, όλα θα ήταν διαφορετικά. Κάτι που αντιλαμβάνονται στο τέλος.

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη ως δασκάλα του Κρίστοφερ αποτελεί παράλληλα και το καταφύγιό του, αφού του μεταφέρει ηρεμία, αισιοδοξιά , τον ακούει και τον παρακινεί. Είναι εκεί για εκείνον, όταν οι υπόλοιποι δεν του δίνουν σημασία. Η ερμηνεία της χαρακτηρίζεται από λιτότητα και από μία αφοπλιστικά δυναμική ηρεμία που επηρεάζει όχι  μόνο τον Κρίστοφερ, αλλά και το κοινό. Είναι κατάλληλη για τον ρόλο αυτόν. 

Παράλληλα συναντάμε τους Μαρία Κατσανδρή, Βάσια Χρήστου, Θύμιο Κούκιο, Γιώργο Γιαννακάκο και Σπύρο Κυριαζόπουλο σε μικρότερους ρόλους που συμβάλλουν στην προώθηση της δράσης. Οι ερμηνείες τους είναι εξίσου ενδιαφέρουσες, αφού εναλλάσσουν γρήγορα και με επιτυχία πολλούς ρόλους. 



Είναι μία παράσταση που υμνεί τη διαφορετικότητα και την ιδιαιτερότητα με σεβασμό και  δεν ξεπερνά τα όρια. Ένα εγχείρημα που κάνει όλο και περισσότερους να  αγκαλιάζουν την αντίληψη ότι δεν πρέπει να αναφερόμαστε στους ανθρώπους με την όποια ιδιαιτερότητα σαν να ανήκουν σε μία διαφορετική ομάδα. Είναι μία παράσταση που μας κάνει καλύτερους!

Γι’ αυτό σπεύσατε!


Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνικά: Μαγδαληνή Αυγερινού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ 
Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Μαυραγάνη
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη  

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Αλεξάνδρα Αϊδίνη
Γιώργος Γιαννακάκος
Μαρία Καλλιμάνη
Μαρία Κατσανδρή
Θύμιος Κούκιος
Σπύρος Κυριαζόπουλος
Γιάννης Νιάρρος
Θέμης Πάνου
Βάσια Χρήστου  

Διαβάστε ακόμα