Τι θα ακούσεις;
Pop με επικάλυψη metal
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Last Day Under The Sun, Everlasting
Βαθμολογία;
6/10
Τους Volbeat αν και τους έχω δει δυο φορές ζωντανά, ποτέ δεν ήταν η μπάντα που με κέρδισε πολύ. Παρόλα αυτά, θα προσπαθήσω να γίνω όσο αντικειμενικός γίνεται.
Το "Rewind, Replay, Rebound" είναι το έβδομο κατά σειρά studio album των Δανών. Ομολογώ ότι περίμενα να ακούσω κάτι γνώριμο που να έχει σχέση με όσους δίσκους είχα μέχρι τώρα ακούσει από τo συγκροτημα. Κατά την πρώτη ακρόαση του δίσκου νόμιζα οτι ακούω κάποια άλλη μπάντα με τα φωνητικά του Michael Schøn Poulsen. Κάτι σαν side project ας πούμε. Όμως, ήταν όντως κυκλοφορία των Volbeat και όσο περνούσε η ώρα αναγνώριζα αρκετά στοιχεία από τον ήχο τους. Ωστόσο, πολλά είναι αυτά που κάνουν την διαφορά σε σχέση με το παρελθόν τους. Αυτό που μου κίνησε περισσότερο την προσοχή είναι δυο πολύ ενδιαφέρουσες συμετοχές, αυτή του frontman των Clutch, Neal Fallon και εκείνη του Garry Hold των Slayer/Exodus.
Ο δίσκος ανοίγει με το "Last Day Under The Sun". Αυτό το κομμάτι, όπως και το γενικότερο ηχητικό πλαίσιο του δίσκου, έχουν μια γεύση από hard rock άλλης εποχής με αρκετά rock and roll και rockabilly περάσματα, που του προσδίδουν μια πιο vintage αισθητική με πολύ χαρακτηριστικό το "Pelvis on Fire" και το "Sorry Sack of Bones". Από την άλλη, έχουμε και κομμάτια όπως το "Rewind The Exit" που είναι άκρως συναυλιακά, με κάποια πιο εναλλακτικά στιγμιότυπα και άρωμα Placebo, καθώς και πιο ακουστικούς ήχους όπως στο "When We Were Kids".
Η μελωδία και τα πιασάρικα riff είναι ο μεγάλος νικητής αυτής της δουλειάς, που γενικά αποτελεί και ένα από τα κύρια συστατικά της επιτυχίας του γκρουπ.
Φυσικά, υπάρχουν και πιο σκληρές στιγμές που έρχονται να μας θυμίσουν ότι οι Volbeat ανήκουν στο heavy στερέωμα, όπως το κομμάτι με τον Garry Hold στην κιθάρα, το "Cheapside Sloggers", αλλά και το "Everlasting" με την εκπληκτική riffάρα. Όμως, τα καθαρά heavy σημεία είναι λιγότερο αισθητά από προηγούμενες δουλειές τους.
Γενικά, μπορώ να πώ οτι το άκουσμά αυτής της δουλειάς των Volbeat είναι ιδιαιτέρως ευχάριστο στο αυτί μου, χωρίς, ωστόσο, να νιώθω ότι είναι ένας δίσκος που θα μείνει στην ιστορία. Το ότι η μπάντα έχει ξεφύγει από τον σκληρό ήχο, δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό. Αισθάνομαι, όμως, ότι αν θέλω να ακούσω Cure ή Placebo δεν θα προτιμήσω το "Rewind, Replay, Rebound" των Volbeat. Επίσης, θα προτιμούσα λίγο περισσότερη πρωτοτυπία στις συνθέσεις. Αν, βέβαια, θέλετε ένα ευχάριστο background να παίζει στο αμάξι σας σε μια εκδρομή, τότε μάλλον είναι η πιο καλή επιλογή.
Σχετικό θέμα