Σήμερα έχω μια παράξενη διάθεση. Ξεκινώ να γράψω, δηλαδή, με ένα μούδιασμα, που σχετίζεται με την κατάσταση που βιώνουμε εδώ και χρόνια στη μουσική βιομηχανία, αλλά και με τη γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η στήλη αναφέρεται στο πολιτικό τραγούδι σήμερα και προσπαθεί να εντοπίσει το είδος αυτό στο παρόν ηχοτοπίο. Για μισό λεπτό, όμως.
Μήπως κάθε τραγούδι που προσπαθεί να αναδειχθεί σήμερα είναι πολιτικό; Μήπως από μόνη της η καλλιτεχνία είναι μια πολιτική πράξη στις μέρες μας; Μήπως όλοι αυτοί οι «αλαφροΐσκιωτοι» άνθρωποι που πασχίζουν να δημιουργήσουν εν έτει 2020 είναι πολιτευτές που πορεύονται παρακινούμενοι από μια παράξενη ιδεολογία της ματαίωσης; Γιατί, σίγουρα, η τραγουδοποιία στις μέρες μας κουβαλάει πολλή ματαίωση στο δισάκι της.
Δεν ξέρω. Το νιώθω έτσι, όμως. Ειδικά για εκείνα τα παιδιά που παλεύουν με τα κύματα και τα στιχάκια και τα ακκόρντα και το νοίκι. Και παράλληλα είναι ντελιβεράδες, κομμωτές, social media specialists, οδηγοί ταξί και ό,τι άλλο φαντάζεσαι. Δε μιλώ για τις ψωνάρες, αλλά μιλώ ΚΑΙ για αυτές. Δικαίωμα στο όνειρο λέγεται και, όπως όλα τα δικαιώματα, το έχουν όλοι.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους αναφέρομαι και αφιερώνω τη σημερινή στήλη. Σε όλους εκείνους, δηλαδή, που βλέπουν τα όνειρα τους να ποδοπατούνται από τους διευθυντές ραδιοφωνικών σταθμών των playlists, επειδή έτσι. Με θράσος και με ύφος. Γιατί έτσι. Στο όνομα «του κοινού», αλλά στην ουσία στο όνομα του τραπεζικού λογαριασμού κάποιου. Για χίλιους ζαβούς λόγους. Γιατί το τραγούδι τους είναι μεγάλο. Γιατί το τραγούδι τους είναι μελό. Γιατί το τραγούδι τους αναστατώνει ή απλά γιατί το τραγούδι τους είναι απαισιόδοξο.
Αδέρφια, προσπαθώ να είμαι μαζί σας. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Να, σήμερα δεν προτείνω έναν από εσάς σε αυτή τη στήλη. Θα προσπαθήσω περισσότερο. Γιατί πόση επανάληψη μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος όταν δε θέλει να γεράσει; Γιατί - και αυτό πάει προς όλους - να ξέρετε: όταν κάνεις (και κατ' επέκταση ακούς) τα ίδια πράγματα, γερνάς. Γερνάς και σκοτεινιάζει.