Τι θα ακούσετε:
Κιθάρες, τζουρά, μπουζούκι, βιολί και διάφορα άλλα με ελληνικό στίχο
Τραγούδια που πρέπει να ακούσετε:
«Τα Μάτια Μου Ανοιχτά», «Το Σύμπαν», «Θα 'θελα»
Βαθμολογία:
7,5
Όσες και όσοι είστε κοντά σε ακούσματα στα πέριξ της ταμπέλας «έντεχνο» ίσως είχατε ανακαλύψει τον Νίκο Χρηστίδη πριν από τρία τέσσερα χρόνια. Τότε είχε κυκλοφορήσει έναν ενδιαφέρων δίσκο, με τίτλο «Ο Τρελός Του Χωριού». Τόσο σε εκείνη όσο και στη δεύτερη δουλειά του, με την οποία ασχολούμαστε εδώ, ο Χρηστίδης υπογράφει τους στίχους, τη μουσική και την ενορχήστρωση όλων των τραγουδιών. Είναι, δηλαδή, ολόδικό του το σύμπαν στο οποίο μας καλωσορίζει. Έχει, βέβαια, και πολλούς φίλους του μουσικούς μέσα στο σύμπαν αυτό που εμπλουτίζουν σημαντικά τον δίσκο, καθιστώντας τον άξιο προσοχής και ακρόασης.
Στα δέκα κομμάτια περιέχεται ένα οργανικό θέμα («Τρίπατη Σουίτα»), το οποίο λειτουργεί ως εισαγωγή αμέσως μετά το σχεδόν θεατρικό «Ευχή» που προλογίζει και εύχεται «άμα μερακλώσετε να σιγοτραγουδείτε». Μετά από αυτά ακολουθούν τραγούδια στην πλειονότητά τους καλοστημένα, με μερικά εξ αυτών να ξεχωρίζουν τόσο για τους στίχους όσο και για τη μουσική. Το «Τα Μάτια Μου Ανοιχτά», για παράδειγμα, το είχαμε ξεχωρίσει ήδη στα Ελληνικά Τραγούδια του περασμένου Ιουνίου. Μια από τις επιτυχίες του Χρηστίδη και της ομάδας του στον δίσκο αυτό είναι ο όμορφος συνδυασμός κλασικών οργάνων (τσέλο, βιολί, κλαρινέτο) με τα λαϊκότερα (τζουράς, μπαγλαμάς, μπουζούκι). Το προαναφερθέν τραγούδι είναι το καλύτερο παράδειγμα από τα όσα ακούγονται. Αμέσως μετά έρχεται το πιο προφορικό «Το Σύμπαν», σε δομή και ενορχήστρωση που θυμίζει ορισμένες από τις πρόσφατες δουλειές του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Παρά τη σχετικά μικρή διάρκεια του δίσκου, δηλαδή, (περίπου 30') υπάρχει βάθος και ποικιλία στις μουσικές.
Αντίστοιχη ποικιλία και ισορροπία υπάρχει στις φωνές. Στον πρώτο δίσκο του Χρηστίδη ο Δημήτρης Ζερβουδάκης είχε τραγουδήσει ένα τραγούδι πολύ ταιριαστό για τον ίδιο, ενώ εδώ από τα «μεγάλα ονόματα» ακούγεται ο Δημήτρης Μυστακίδης στο «Θα ‘θελα». Είναι πιο βαρύ αυτό το τραγούδι, κάτι που εκφράζεται και από το μπουζούκι που παίζει ο «οικοδεσπότης» και από την ερμηνεία του Μυστακίδη. Ισοδύναμα αξιόλογη είναι η συμμετοχή του Γιάννη Διονυσίου στο «Ρολόι» και το «Ο Γέρος», όπως και ερμηνεία της σταθερής συνεργάτιδος στο βιολί Ιωάννας Κουρκούδιαλου στο «Μυτιληνιά Προσευχή». Ο ίδιος ο Νίκος Χρηστίδης ερμηνεύει τα υπόλοιπα τραγούδια και στέκεται μια χαρά, χωρίς να ενθουσιάζει. Δεν νομίζω, πάντως, το ζητούμενο εδώ να είναι οι φωνητικές του ικανότητες, αρκεί που ως δημιουργός αναλαμβάνει την ερμηνεία με τον τρόπο που θεωρεί πως αρμόζει στα τραγούδια. Άλλωστε, ορισμένα εξ αυτών είναι τόσο προσωπικά ώστε να μη στέκει ο «δανεισμός» σε κάποιον ή κάποια άλλη.
Έχει ζουμί το «Σύμπαν Του Νίκου Χρηστίδη». Σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου το αισθητικό αποτέλεσμα είναι υψηλού επιπέδου κι ας μένει εν τέλει η εντύπωση ότι τα 'χουμε ήδη ακούσει αυτά και κάπου αλλού από κάποιον ή κάποια άλλη. Ίσως δεν είναι αυτός ο δίσκος από τον οποίο θα έπρεπε να αναμένεται περισσότερη τόλμη από τον Χρηστίδη και την παρέα του. Είναι, όμως, ο δίσκος που τον φέρνει σε αυτή τη θέση. Μπορεί να πάρει κάποια χρόνια η συνέχεια, αλλά με παρόμοια εξέλιξη νομίζω πως έχουμε όμορφα πράγματα να περιμένουμε. Κι ας δηλώνει «ανίκανος για έρωτα να [πει]»· μάλλον καλύτερα, μια χαρά τα καταφέρνει. Και σίγουρα έχει δίκιο στο ότι το «πείραμα έχει ρίσκο» αν νιώθει «ότι αντιγράφει ό,τι αγαπά», όπως και στο «κι αν τελικά οι πιο πολλοί με αγνοούν και τα ραδιόφωνα σιωπήσουν, θα υπάρχουν πάντοτε αυτοί που αναζητούν κι έτσι μπορούνε να με βρίσκουν» που τραγουδάει στο τελευταίο «Έχω Μια Ιδέα Που Θα Σκίσει». Σκίσει δεν σκίσει, η ιδέα φανερώνεται περήφανη και είναι άξια προσοχής.
Σχετικό θέμα