spyrosGrammenos_16_2016

Αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά #33: Σπύρος Γραμμένος - Δεκάξι (2016)

Μία ατελείωτη εφηβεία ονειρεύεται ο δημιουργός... Θυμάται τον δεξαεξάχρονο εαυτό του και αναρωτιέται σε ποιο ντουλάπι τον έχει καταχωνιάσει.
Διαβάστηκε φορες
Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».


Σπύρος Γραμμένος - Δεκάξι
Σπύρος Γραμμένος - 16 [2001]
Στιχουργός: Σπύρος Γραμμένος

Η αλαφράδα με την οποία φαίνεται να αντιμετωπίζει την τραγουδοποιία ο Σπύρος Γραμμένος δεν πρέπει να θολώνει τους σκοπούς αυτής. Μικροαστισμός, μόδες, πολιτική, αστική ανοησία, ο συγκεκριμένος δημιουργός στέκει κάπου ανάμεσα στο σκληρό και αμείλικτο λεξιλόγιο του Πανούση και τη σάτιρα του Χάρρυ Κλυνν στα, ειδικά πριν το 1990, εκπληκτικά τραγούδια του.

Αν υπάρχει, όμως, ένα τραγούδι, που στέκει πέρα από το σύνολο του έργου του, κοιτάζοντάς το με κριτική ματιά και γυρίζοντας με βία τον προβολέα πάνω στον καλλιτέχνη για να τον ξεγυμνώσει, αυτό είναι το «Δεκάξι».

Κλείνω και φέτος τα δεκάξι μένω ξανά στην ίδια τάξη
το πρόχειρο μου ένα πασάλειμμα και περιμένω το διάλειμμα

Μα δε χτυπάει το κουδούνι κύριε επιστάτη είστε γουρούνι
πάει να σπάσει το κρανίο μου και ζωγραφίζω το θρανίο μου

Κλείνω και φέτος τα δεκάξι κι ας έχω δίπλωμα κι αμάξι
κι ας έφυγα απ το πατρικό μου θα ‘μαι για πάντα το μωρό μου

Μία ατελείωτη εφηβεία ονειρεύεται ο δημιουργός. Τώρα, στα τριάντα του, που όλες οι εντάσεις μοιάζουν να μειώνονται, το ίδιο και οι αντοχές. Τώρα που δεν βαστάει την ευθύνη να αλλάξει τον κόσμο, που του φτάνουν μία δουλειά κι ένα αυτοκίνητο για να είναι καλά. Θυμάται τον δεξαεξάχρονο εαυτό του και αναρωτιέται σε ποιο ντουλάπι τον έχει καταχωνιάσει.

Κι ας έχω πάρει δυο πτυχία κι ας έκανα επιτυχία
κάθε πρωί στο πρωινό μου γάλα κερνάω τον εαυτό μου

Κλείνω και φέτος τα δεκάξι είναι η ζωούλα μου εντάξει
έχω μια θέση να δουλεύω να μου χτυπάν και να χορεύω

Έχω ένα δάνειο στη τράπεζα παλιά φοβόμουνα και τα 'παιζα
τώρα δεν έχω τι να χάσω πίνω απλά για να ξεχάσω

Δεν έχει κάτι το ρομαντικό αυτή η προσκόλληση στην εφηβεία. Είναι μία άγρια παραδοχή του πόσο αδιάφορη μοιάζει η ζωή. Κι αυτό όλο μπορεί κάποιοι να το ονομάσουν κρίση μέσης ηλικίας, αστική μοναξιά ή προβλήματα του σύγχρονου δυτικού κόσμου, δεν παύει, όμως, στη βάση του να είναι κάτι βαθιά υπαρξιακό που συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο και τον κάνει να αναζητά αιώνια το ταίριασμα εκείνου του παιδιού που κάποτε υπήρξε, που ονειρεύτηκε, που πάλεψε και λύσσαξε να κάνει τον κόσμο καλύτερο, κι εκείνου του σκυφτού ανθρώπου που αντικρίζει στο καθρέφτη και εφευρίσκει λόγους να ανοίξει τα μάτια του διψασμένος και το επόμενο πρωινό.

Κι αν στο τραγούδι ο Σπύρος Γραμμένος τείνει προς την παραίτηση, ίσως και νομοτελειακά, δεν παύει να ελπίζει στον επόμενο δεκαεξάρι που θα έχει μεγαλύτερες αντοχές και θα παραμείνει πραγματικός έφηβος μέχρι τα βαθιά του γεράματα.

Κλείνω και φέτος τα δεκάξι και ειλικρινά με έχει πειράξει
όλη αυτή η εγκατάλειψη δεν κάναμε ούτε μια κατάληψη

Και όλοι οι συμμαθητές μου γίνανε τώρα δικαστές μου
κοιτάζουν όλοι τη δουλίτσα τους και να γεμίζουν τη κοιλίτσα τους

Έχω περάσει τα τριάντα κι ας ήμουνα δεκάξι πάντα
κι ας μη κατάφερα όσα θέλω μέσα σε τούτο το μπουρδέλο

Όσο και να ‘μαι νιώθω σάπιος και περιμένω να 'ρθει κάποιος
ένας που κλείνει τα δεκάξι αυτό το κόσμο να αλλάξει





Διαβάστε ακόμα