Δεν μπορώ να την ξεχάσω αυτή την παράσταση. Πήγα γεμάτος περιέργεια και ανυπομονησία και έφυγα αμίλητος, βουβός, συγκινημένος και σίγουρος ότι είχα μόλις παρακολουθήσει κάτι πολύ σημαντικό. Μιλώ για εκείνη τη σειρά παραστάσεων για πιάνο και φωνή που παρουσίαζαν η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Θοδωρής Οικονόμου πριν από μερικά χρόνια. Ξεκίνησε στη μουσική σκηνή Σφίγγα, θυμάμαι, και περιόδευσε. Τυχεροί όσοι παραβρεθήκαμε σε κάποια από εκείνες τις παραστάσεις. Γιατί, κατά την άποψή μου, η Ρίτα Αντωνοπούλου ήταν άλλη πριν από αυτές τις εμφανίσεις και άλλη μετά από αυτές.
Όταν άκουσα ότι επρόκειτο να κυκλοφορήσει σε δίσκο η συγκεκριμένη συνεργασία, αγχώθηκα εκ νέου. Θα μπορέσει, αναρωτήθηκα, να αποτυπωθεί η - σχεδόν - ευλαβική ατμόσφαιρα των εμφανίσεων αυτών στην ηχογράφηση; Θα μπορέσει ο ακροατής που δεν βρέθηκε στις παραστάσεις να «εισπράξει» κάτι από τη μαγεία και (κυρίως) τη συγκίνηση των στιγμών που ζήσαμε όσοι ήμασταν σε κάποια από αυτές;
Έπειτα, αποφάσισα να μου κάνω μια ντρίμπλα: όχι streaming, όχι YouTube, όχι mp3 σε αυτή την περίπτωση. Μια και δυο, παράγγειλα το βινύλιο. Το συλλεκτικό βινύλιο που κυκλοφόρησε από το Όγδοο. Και έκανα πολύ καλά.
Θα σας μιλήσω εντίμως. Όχι, σε καμιά ηχογράφηση συναυλίας δεν μεταφέρεται εξ ολοκλήρου η ατμόσφαιρα του live. Δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Καλή η τεχνολογία, αλλά ο πόνος, ο ιδρώτας, η έξαψη, η συγκίνηση και η μία και μοναδική στιγμή που παίχτηκε μια βραδιά που δεν «γραφόταν», δεν αιχμαλωτίζονται. Εξισορροπούνται, όμως, από το «χρατς - χρατς» της βελόνας του πικάπ, λίγο πριν ξεκινήσει το τραγούδι. Εξισορροπούνται, έγραψα, όχι εξισώνονται, να τα λέμε σωστά.
Σε εκείνες τις παραστάσεις, η Ρίτα Αντωνοπούλου άλλαξε επίπεδο ως ερμηνεύτρια, πάνω στις «στιβαρές» πλάτες του Θοδωρή Οικονόμου. Κι αν ως τότε ήταν η αγαπημένη μου τραγουδίστρια από τη γενιά της, μετά τις παραστάσεις αυτές εξελίχθηκε σε μια από τις αγαπημένες μου, τελεία. Τόλμησε ερμηνείες ακροβατικές, «τσαλακώθηκε» όσο δεν πάει, βγήκε «στη σέντρα» από μόνη της, δεν φοβήθηκε. Μας χάρισε έναν διαφορετικό «Κηπουρό», ένα συγκλονιστικό «Σιγά Μην Κλάψω» και έναν «Μικρόκοσμο» αλλαγμένο, προσαρμοσμένο στο δικό της προσωπικό story telling.
Της βγάζω το καπέλο. Κι εκείνης και του Θοδωρή Οικονόμου που συνέθεσαν ένα εκρηκτικό δίδυμο που θα μας μείνει αξέχαστο. Για μένα ήταν μεγάλη τιμή (και εξ αυτής ευγνωμοσύνη) που το συγκεκριμένο δίδυμο με τίμησε με την συμμετοχή του στην παρουσίαση του βιβλίου μου για το Πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα (1974 - 2002) το Φεβρουάριο του 2019 στο Μέγαρο Μουσικής. Εκεί, έπαιξαν ένα απόσπασμα από τις παραστάσεις τους, καθιστώντας με, ενδεχομένως, μη αντικειμενικό κριτή της δουλειάς τους.