Πρωτότυπος τίτλος: Indes Galantes (2020)
Αγγλικός τίτλος: Gallant Indies
Ελληνικός τίτλος: Οι Ευγενείς Ινδοί
Σκηνοθεσία: Philippe Béziat
Πρωταγωνιστούν: Clément Cogitore, Bintou Dembélé και Leonardo García Alarcón
Προβάλλεται στη θεματική "Bold Youth" στο πλαίσιο του 12ου My French Film Festival, που διεξάγεται online από 14 Ιανουαρίου έως 14 Φεβρουαρίου 2022. Είναι διαθέσιμο με ελληνικούς υπότιτλους στο Cinobo, μαζί με όλες τις ταινίες της διοργάνωσης.
Ξεχωρίζει για: τα διάφορα είδη χορού που προβάλλει
Σταθείτε αν: αγαπάτε τη διαφορετικότητα
Προσπεράστε αν: προτιμάτε ανάλαφρες ρομαντικές κομεντί
Τι συμβαίνει όταν το street dance εισβάλλει στην Όπερα της Βαστίλλης, μίας από τις ξακουστότερες όπερες του κόσμου που βρίσκεται στο Παρίσι; Πρόκεται πράγματι για εισβολή ή για μία επιταγή των καιρών και της Τέχνης που εξελίσσεται;
Στο ντοκιμαντέρ «Ευγενείς Ινδοί» παρακολουθούμε την πρώτη επιχείρηση της Όπερας του Παρισιού να εκσυγχρονιστεί και να διερευνήσει τον παλμό του κοινού της σχετικά με πιο καινοτόμες και συμπεριληπτικές παραγωγές. Ο Philippe Béziat παρακολουθεί από κοντά την έναρξη του εγχειρήματος μέχρι και την μεγάλη ημέρα της πρεμιέρας των «Ευγενών Ινδών», όπερας του Γάλλου Jean Philippe Rameau (1683-1764), υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Clément Cogitore και τις χορογραφικές κατευθύνσεις της Bintou Dembélé.
Σε μία ακόμη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που μαστίζεται από εξάρσεις (φανερής ή συγκαλειμμένης) μισαλλοδοξίας, ο Clément Cogitore στήνει ένα έργο με τριάντα χορευτές και χορεύτριες με διαφορετικές ρίζες, κουλτούρες και τρόπους ζωής. Στην ταινία αποτυπώνεται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο όλη η έρευνα και η προετοιμασία της ομάδας του Cogitore, που περιλαμβάνουν όχι μόνο ακαδημαϊκά δοκίμια αλλά και παρατήρηση της καθημερινής ζωής.
Αυτό που συνδέει τους δύο φαινομενικά διαφορετικούς κόσμους – της όπερας και του δρόμου, όπου λαμβάνει χώρα η πραγματική ζωή – είναι ο χορός. Έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αποσπάσματα από τις πρώτες πρόβες, καθώς και από μεταγενέστερες όπου γίνεται η σύνδεση με την ορχήστρα, τη χορωδία και τους/τις τραγουδιστές/τριες της όπερας. Η κάμερα παρακολουθεί από κοντά το «ζύμωμα» μεταξύ όλων αυτών των συντελεστών, πώς συνδέονται και ανταλλάσουν τις διαφορετικές τους γνώσεις, από το hip-hop, το krump, το flexing, το break και το voguing μέχρι την διεύθυνση της ορχήστρας υπό τη διεύθυνση του Leonardo García Alarcón.
Αυτό που κάνει ξεχωριστό το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ είναι ότι δίνει τον λόγο σε ορισμένα μέλη της χορευτικής ομάδας, ακολουθώντας τα στην προσωπική τους ζωή, να μιλήσουν για τους εαυτούς τους, τις καταβολές τους και πόσο σημαντικό είναι για τα ίδια η συμμετοχή σε αυτή την μπαρόκ όπερα. Δεν αναπαράγει δηλαδή στερεότυπα, δείχνοντας με άγαρμπο τρόπο ένα τσούρμο χορευτές και χορεύτριες του δρόμου να «εξευγενίζονται» εντός των τειχών της όπερας. Αντιθέτως, παρακολουθεί το πόσο απολαμβάνουν ένα διαφορετικό για εκείνους είδος και αντίστροφα, το πόσο οι υπόλοιποι μαθαίνουν από αυτούς τους μοναδικούς/ες χορευτές/τριες. Μία χαρακτηριστική φράση της ταινίας είναι πως «Όλοι θαυμάζουν όλους!» και αυτό είναι ένα εξαιρετικό συναίσθημα, όχι μόνο στην τέχνη αλλά και σε κάθε ομαδική δραστηριότητα του ανθρώπου.
Η ταινία – υποψήφια για τα φετινά Βραβεία Σεζάρ στην κατηγορία «Καλύτερο Ντοκιμαντέρ» – επιτυγχάνει να μας μεταδώσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ομάδας καλλιτεχνών. Παραδέχομαι πως υπήρχαν στιγμές που ζήλεψα πολύ και θα ήθελα να ήμουν κι εγώ στις πρόβες, όπως και όταν έπεσε η αυλαία και οι συντελεστές ήταν τόσο ευτυχισμένοι με το αποτέλεσμα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία οποιουδήποτε καλλιτεχνικού δημιουργήματος, ακόμα κι αν οι κριτικοί δεν δίνουν το πράσινο φως!