Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 2006 στην Μαλακάσα όπου ο πλούσιος κόσμος των Pink Floyd ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου. Από εκεί και έπειτα όλα πήραν τον δρόμο τους. Τον Roger Waters τον ξαναείδα άλλες τρεις φορές μέσα στα χρόνια, αλλά δυστυχώς τους άλλους δύο εναπομείναντες εν ζωή δεν είχα την τύχη να τους δω ζωντανά. Κάτι το οποίο άλλαξε το βράδυ του Σαββάτου με τη συναυλία του Nick Mason και του εξαιρετικού του συγκροτήματος.
Η περιοδεία των Nick Mason’s Saucerful of Secrets έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω της επιλογής του setlist. Δυόμισι ώρες με τραγούδια από την πρώτη, πιο ψυχεδελική περίοδο τους συγκροτήματος, με κάποια τραγούδια να ακούγονται μάλιστα πρώτη φορά ζωντανά. Τραγούδια αφιερωμένα στους δύο εκλειπόντες, Richard Wright και Syd Barrett, τρία ακόμα από το 50 ετών πλέον, “Obscured By Clouds”, και άλλα πολλά με ιδιαίτερη ιστορική και συναισθηματική βαρύτητα.
Όλοι οι μουσικοί που απαρτίζουν το συγκρότημα είναι άρτιοι και φυσικά γνώστες της μουσικής των Floyd. Ο Guy Pratt άλλωστε ήταν μέλος σε περιοδείες και ηχογραφήσεις των Pink Floyd για πολλά χρόνια. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τον Nick Mason. Είναι πράγματι συγκινητικό να βλέπεις ένα 78χρονο που απείχε τόσα χρόνια από τις ζωντανές εμφανίσεις να παίζει με πάθος τα drums για τόσο μεγάλη διάρκεια. Μάλιστα, μας απηύθυνε τον λόγο αρκετές φορές και στο τέλος τόνισε ότι η εκτέλεση του “See Emily Play” ήταν για αυτόν η καλύτερη μέχρι αυτή τη στιγμή της περιοδείας. Και αυτό δεν μου φαίνεται παράξενο καθώς το κοινό που μαζευτηκε το Σάββατο στην Τεχνόπολη πραγματικα παθιαστηκε με την εμφάνιση και εκφράζονταν έντονα καθολη την διάρκεια του set. Και πώς να μη συγκινηθεί κανείς ακούγοντας τα “One Of These Days”, “Remember A Day”, “The Nile Song”, “A Saucerful Of Secrets” και άλλα.
Για μένα, όμως, η συναισθηματική κορύφωση ήρθε με τα “Set The Controls For The Heart Of The Sun” και “Echoes”. Ειδικά το δεύτερο δεν μπορούσα να διανοηθώ θα το ακούσω ζωντανά με κάποιο βασικό μέλος των Prink Floyd. Θεωρούσα πολύ τολμηρή την προσθήκη του στο setlist. Και όμως διαψέυστηκα πανηγυρικά. Η άρτια εκτέλεσή του με ταξίδεψε στο χώρο και στον χρόνο. Που και που έκλεινα τα μάτια και ένιωθα ότι βρίσκομαι στην Πομπηία το 1971 μπροστά και στους τέσσερις Floyd. Η στιγμή έχει πλέον αποτυπωθεί ως μία από τις κορυφαίες μου συναυλιακές εμπειρίες και πιστεύω το ίδιο ισχύει για άλλους θεατές.
Θεωρώ κρίμα το γεγονός ότι αυτό το συγκρότημα δεν έχει την αναγνωρισιμότητα που του αρμόζει, όπως και ότι πολλοί δεν είχαν καταλάβει τι ακριβώς είναι και ότι ο Mason συμμετέχει. Όσοι πάντως ήμασταν εκεί, είχαμε την τύχη να βιώσουμε κάτι πραγματικά μοναδικό. Απομένει ένας Floyd να επισκεφτεί την χώρα μας για ζωντανά. Μακάρι να γίνει σύντομα.
* Η φωτογραφία είναι της Αφροδίτης Ζαγγανά την οποία ευχαριστούμε πολύ.