Το βράδυ του Σαββάτου παρακολούθησα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου τους Πέρσες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Η παράσταση αυτή θα μπορούσε να είναι από μόνη της η απάντηση σε ένα Υπουργείο Πολιτισμού που μεθοδικά και απροκάλυπτα εδώ και μια τριετία κάθε άλλο παρά στέκεται δίπλα στους καλλιτέχνες. Αυτό, όμως, που συνέβη στην Επίδαυρο και σε άλλες παραστάσεις που περιοδεύουν ανά την Ελλάδα (Φιλοκτήτης, Προμηθέας Δεσμώτης, Ηλέκτρα κλπ) ήταν μια στιγμή μοναδική, ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους θεωρούν ότι τεχνηέντως μάς περιπαίζουν.
Το αποκορύφωμα όσων παρακολουθούμε εδώ και καιρό με ανοιχτό πια στόμα ήταν η απόφαση αποφυλάκισης του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για τον βιασμό δύο ανηλίκων. Δεν θα σταθώ στο παρόν άρθρο στην απόφαση αυτή και τη στάση της Προέδρου, η οποία πολύ σωστά εγείρει πλήθος ερωτημάτων και αντιδράσεων. Η απόφαση της αποφυλάκισης εξαγρίωσε τα πλήθη και δη τον καλλιτεχνικό κόσμο. Δεν άργησαν οι πρώτες αντιδράσεις από καλλιτέχνες που καταδίκασαν πλήρως την απόφαση αυτή. Ήδη το βράδυ της Παρασκευής στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας μετά το τέλος της παράστασης υψώθηκε πανό που έγραφε «Οι βιαστές πρέπει να είναι στη φυλακή».
Αλλά και το Σάββατο το βράδυ αυτό που έγινε στην Επίδαυρο ήταν μαγικό. Εκεί, σε έναν χώρο που άλλοτε αλώνιζε σαν να του ανήκει, υψώθηκε πριν την αρχή της παράστασης το πανό «Βιαστής είναι», μια κίνηση που καταχειροκροτήθηκε. Μετά το τέλος της παράστασης οι συντελεστές διάβασαν την παρέμβαση του Συλλόγου Ελλήνων Ηθοποιών. Δεν ήταν λίγοι, βέβαια, όσοι αποχωρούσαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης της παρέμβασης του ΣΕΗ. Πιθανότατα θα ενοχλήθηκε η αισθητική τους ή οι αξίες τους, μα πώς γίνεται σε έναν χώρο τόσο ιερό να γίνεται κάτι τέτοιο; Όταν φιλούσε τον Παρθενώνα μερικά χρόνια πριν ήταν πολύ εντάξει για τις αξίες και τα ιδανικά μας.
Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, όμως, έμεινε και χειροκρότησε και συντονίστηκε και σηκώθηκε όρθιο, γιατί αυτό είναι το θέατρο και ο παλμός του, αυτή είναι η δόνηση του χώρου και αυτό είναι πολιτισμός, όσο κι αν προσπαθούν να μας κάνουν να τον αφήσουμε στην άκρη.
Στην παρέμβασή του το ΣΕΗ λέει χαρακτηριστικά πως από την ημέρα της απόφασης οι καλλιτέχνες και οι συντελεστές των παραστάσεων βρίσκονται εκτεθειμένοι. Θα συμπληρώσω πως εκτεθειμένη βρίσκεται όλη η κοινωνία μπροστά σε ένα σύστημα που μας έχει δείξει με ποικίλους τρόπους ότι δεν το ενδιαφέρουμε αλλά αποτελούμε (αναγκαστικά, αφού υπάρχουμε και μπλεκόμαστε στα πόδια του) το μέσο για να πετύχει όσα επιθυμεί. Η απογοήτευση είναι πολύ μεγάλη, η αγανάκτηση ακόμα μεγαλύτερη.
Θα ήθελα να γράψω ακόμη πολλά, όμως θα κλείσω λέγοντας πως αισθάνομαι συγκίνηση που παρευρέθηκα στον συγκεκριμένο χώρο τη συγκεκριμένη στιγμή κι ένιωσα πως όσο υπάρχουν κρίση, ενσυναίσθηση, αξίες κι αισθητική, υπάρχει ελπίδα. Γιατί πολιτισμός είναι η παραμικρή λεπτομέρεια στη συμπεριφορά, είναι ο σεβασμός.