Η κωμικοτραγική πραγματικότητα της μπανανίας που ζούμε αλλά και κάποια άλλα πιο επίκαιρα για μας μουσικά θέματα, όπως η μεγάλη (και χρωστούμενη) εμφάνιση των Afghan Whigs που έγινε την ίδια μέρα, άφησε πίσω την είδηση της βράβευσης του Bob Dylan με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Μπάρακ Ομπάμα.
Η συγκεκριμένη βράβευση είναι για πολίτες που είχαν μεγάλη συνεισφορά στην ασφάλεια της χώρας, τον πολιτισμό της, ή την παγκόσμια ειρήνη. Οπότε ο θείος Bob το κέρδισε για τη συνεισφορά του στον πολιτισμό, καθώς η παγκόσμια ειρήνη δεν είναι πολύ ειρηνική τώρα τελευταία.
Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος έλληνας μουσικόφιλος δεν τα πάει πολύ καλά με τον Dylan. Δεν τον παίζουν τα ραδιόφωνα, τα κατ’ ευφημισμόν «ροκ» μπαρ τον αγνοούν, τα άλμπουμ του απουσιάζουν από πολλές δισκοθήκες και φυσικά υπάρχουν πολλοί που τους κάθονται στο λαιμό κάποια πράγματα που έχει κάνει ο μαέστρος στα πενήντα χρόνια και βάλε που βρίσκεται στο κουρμπέτι. Δεν ήταν ωραίο παιδί σαν τον Morrison, oύτε είχε την γκλαμουριά των Stones.
Kυρίως όμως, ο «κλασικός, ο μαλάκας, ο έλληνας», όπως έλεγε συνέχεια ο Γεωργίου στην εκπομπή του, δε συγχώρησε ποτέ τον Dylan επειδή έγινε χριστιανός για ένα διάστημα, δεν του άρεσε που έκανε τη διαφήμιση για τη Victoria’s Secret, δεν του άρεσε η δήλωσή του ότι «τον κόσμο δεν τον κυβερνάει ή δημοκρατία αλλά η βία», δε γούσταρε τη δήλωσή του στο Live Aid ότι θα ήταν καλή ιδέα μερικά από τα χρήματα να πήγαιναν στους αμερικανούς αγρότες που κινδύνευαν να χάσουν τις φάρμες τους από τις τράπεζες, δεν του άρεσε που δεν είπε «καλησπέρα» ή «ευχαριστώ» στις εμφανίσεις του εδώ, όπως επίσης δεν τον συμπάθησε ποτέ για πράγματα που ΔΕΝ είπε και για κινήσεις που ΔΕΝ έκανε.
Όταν ανέβασα στο facebook τη φωτογραφία της βράβευσής του, ένας φίλος με καλό μουσικό αυτί και δισκοθήκη, σχολίασε: «ξεπουλήθηκε κι αυτός». Το ξεπούλημα ενός ροκ μουσικού είναι ένας καθαρά ελληνικός ιδιωματισμός. Διότι ως γνωστόν, σύμφωνα με πολλούς έλληνες ροκάδες, η δουλειά του σωστού ροκ μουσικού είναι να βρίζει ολημερίς το κατεστημένο, να τρέχει σε διαδηλώσεις, να παίζει τζάμπα ανά την υφήλιο, να ταϊζει τα παιδάκια στην Αφρική, να καταγγέλει κάθε μεσημέρι μετά το φαγητό τον καπιταλισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία, την ξενοφοβία, τους εβραίους, την καταπίεση, την τρύπα του όζοντος, την παιδική βία, το human trafficking, τον ιμπεριαλισμό, τις πολυεθνικές, τη CIA, την coca-cola, τα ΜΜΕ, τον Μαρινάκη, τη Μέρκελ, και κυρίως να μη δέχεται χρήματα από πουθενά, αλλιώς είναι ένας ελεεινός που ξεπουλήθηκε στο σύστημα, ποτέ δεν εννοούσε αυτά που έγραφε στα νιάτα του και τα κάνει όλα για τα φράγκα.
Και αυτός ο γαμημένος ο Dylan δεν έκανε ποτέ τίποτα από τα παραπάνω. Απλώς έγραφε κάτι στριφνά τραγούδια με ακαταλαβίστικους στίχους που μάλλον χαϊδεύανε τα αυτιά του κατεστημένου αφού δε λέγανε «killing in the name» ή «a bullet in the head» ή άλλα τέτοια ωραία, απλά, κατανοητά και επαναστατικά. Άντε τώρα εσύ να καταλάβεις το «Βallad of a Thin Man», ή το «Desolation Row», ή το «A Hard Rain‘s A-Gonna Fall», ή το «Maggie‘s Farm».
Επίσης, για τον έλληνα μουσικόφιλο, ο ροκ μουσικός ΑΠAΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να αλλάζει απόψεις. Πρέπει αυτά που έλεγε στα 20 να τα λέει και στα 30 και στα 40 και στα 50 και στα 60 και μέχρι να πάει να κάνει παρέα στον Hendrix. Αλλιώς είναι ένας ξεπουλημένος στο σύστημα. Διότι σ’ αυτήν την όμορφη χώρα που ζούμε, από το 1974 και μετά, οι ίδιοι άνθρωποι που φωνάζουνε τότε «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» το φωνάζουνε και τώρα, το 2012 διότι είναι οι ίδιοι «επαναστάτες» που ήτανε στα φοιτητικά τους χρόνια. (Ανεξαρτήτως από το γεγονός ότι όσο περισσότερο το φωνάζουνε, τόσο λιγότερο παίρνουν και από τα τρία). Οι ροκ μουσικοί πρέπει να είναι σαν την Παπαρήγα ένα πράμα: να μένουν προσηλωμένοι αιώνια στο ίδιο δόγμα. στα ίδια λόγια, στις ίδιες ιδέες, στις ίδιες τακτικές μέχρι να πέσει πάνω μας ο πλανήτης Μελαγχολία του Λαρς Φον Τρίερ.
Ο κύριος Zimmerman έχει πάψει να γράφει πολιτικούς στίχους εδώ και χρόνια. Αλλάζει συνέχεια την ενορχήστρωση των τραγουδιών του, έχει ξαναβρεί την αγάπη του για τα blues και τις παραδοσιακές μουσικές φόρμες, προσπαθεί να τραγουδήσει πιο σωστά, γράφει ακόμα απίθανους στίχους όπου περιφέρονται φοβεροί τύποι και τύπισσες, τριγυρίzει συνέχεια σε ολόκληρο τον κόσμο με το «Νever Ending Tour». Δίνει κατά μέσο όρο 50 συναυλίες το χρόνο, ακόμα και τώρα στα 71. Μέχρι πρόσφατα είχε μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου παρουσίαζε την πλούσια αμερικανική μουσική παράδοση σε θεματικές βραδιές. Οι σύγχρονοι έλληνες μουσικόβιοι όμως δεν ασχολούνται μαζί του. Οι πιο νέοι αναλώνονται ακόμα σε τσιχλόφουσκες τύπου «Rock ‘n‘ Roll Queen», οι πιο παλιοί σε κάτι «Blister in the Sun».
Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια βρισκόμουν σ’ ένα ροκ μπαρ στην Αντίπαρο μ’ έναν φίλο που ήταν 32-33 τότε. Μέσα στην «κασέτα» των ίδιων και των ίδιων τραγουδιών που παιζόταν εκείνο το βράδυ έσκασε εντελώς αναπάντεχα και το «Hurricane». Χαμογέλασα πλατιά. Μπράβο, λέω στο φίλο μου, παίζει και Dylan o τύπος. Και ο φίλος μου απαντάει: «Ο Dylan είναι αυτός; Εγώ δεν ακούω Dylan από τότε που έκανε εκείνη τη συναυλία για να δώσει τα έσοδα στους Εβραίους για να αγοράσουνε όπλα για τον πόλεμο κατά των Παλαιστινίων.» Έμεινα λίγο μαλάκας. Δεν το σχολίασα, δεν το συζήτησα. Είναι σα να λες στο Λιακόπουλο ότι δεν υπάρχουνε νεφελίμ. Έχω ακούσει πολλές ηλιθιότητες από «ροκάδες», ειδικά από εκείνους που πιστεύουν ότι οι ροκ μουσικοί πρέπει να είναι άβουλα στρατιωτάκια κάποιας απαρχαιωμένης πολιτικής ιδεολογίας, σαν τους ατάλαντους που παίζουνε κάθε χρόνο στα φεστιβάλ των κομμάτων μπας και κερδίσουνε πελατεία το χειμώνα. Ύστερα σκέφτηκα, όσα λεφτά και να μαζέψει για όπλα από τις συναυλίες του ο Dylan, δεν είναι αρκετά για να νικήσουν τη βλακεία των ανθρώπων που σκέφτηκαν να πουν αυτή τη μαλακία όπως επίσης και τη βλακεία εκείνων που την πίστεψαν.
(Την επόμενη εβδομάδα, εκτός απροόπτου, θα μιλήσουμε για τους άλλους δύο αγαπημένους αφορισμούς του greek rocker: την «αρπαχτή» και τα «εμπορικά».
Η συγκεκριμένη βράβευση είναι για πολίτες που είχαν μεγάλη συνεισφορά στην ασφάλεια της χώρας, τον πολιτισμό της, ή την παγκόσμια ειρήνη. Οπότε ο θείος Bob το κέρδισε για τη συνεισφορά του στον πολιτισμό, καθώς η παγκόσμια ειρήνη δεν είναι πολύ ειρηνική τώρα τελευταία.
Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος έλληνας μουσικόφιλος δεν τα πάει πολύ καλά με τον Dylan. Δεν τον παίζουν τα ραδιόφωνα, τα κατ’ ευφημισμόν «ροκ» μπαρ τον αγνοούν, τα άλμπουμ του απουσιάζουν από πολλές δισκοθήκες και φυσικά υπάρχουν πολλοί που τους κάθονται στο λαιμό κάποια πράγματα που έχει κάνει ο μαέστρος στα πενήντα χρόνια και βάλε που βρίσκεται στο κουρμπέτι. Δεν ήταν ωραίο παιδί σαν τον Morrison, oύτε είχε την γκλαμουριά των Stones.
Kυρίως όμως, ο «κλασικός, ο μαλάκας, ο έλληνας», όπως έλεγε συνέχεια ο Γεωργίου στην εκπομπή του, δε συγχώρησε ποτέ τον Dylan επειδή έγινε χριστιανός για ένα διάστημα, δεν του άρεσε που έκανε τη διαφήμιση για τη Victoria’s Secret, δεν του άρεσε η δήλωσή του ότι «τον κόσμο δεν τον κυβερνάει ή δημοκρατία αλλά η βία», δε γούσταρε τη δήλωσή του στο Live Aid ότι θα ήταν καλή ιδέα μερικά από τα χρήματα να πήγαιναν στους αμερικανούς αγρότες που κινδύνευαν να χάσουν τις φάρμες τους από τις τράπεζες, δεν του άρεσε που δεν είπε «καλησπέρα» ή «ευχαριστώ» στις εμφανίσεις του εδώ, όπως επίσης δεν τον συμπάθησε ποτέ για πράγματα που ΔΕΝ είπε και για κινήσεις που ΔΕΝ έκανε. Όταν ανέβασα στο facebook τη φωτογραφία της βράβευσής του, ένας φίλος με καλό μουσικό αυτί και δισκοθήκη, σχολίασε: «ξεπουλήθηκε κι αυτός». Το ξεπούλημα ενός ροκ μουσικού είναι ένας καθαρά ελληνικός ιδιωματισμός. Διότι ως γνωστόν, σύμφωνα με πολλούς έλληνες ροκάδες, η δουλειά του σωστού ροκ μουσικού είναι να βρίζει ολημερίς το κατεστημένο, να τρέχει σε διαδηλώσεις, να παίζει τζάμπα ανά την υφήλιο, να ταϊζει τα παιδάκια στην Αφρική, να καταγγέλει κάθε μεσημέρι μετά το φαγητό τον καπιταλισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία, την ξενοφοβία, τους εβραίους, την καταπίεση, την τρύπα του όζοντος, την παιδική βία, το human trafficking, τον ιμπεριαλισμό, τις πολυεθνικές, τη CIA, την coca-cola, τα ΜΜΕ, τον Μαρινάκη, τη Μέρκελ, και κυρίως να μη δέχεται χρήματα από πουθενά, αλλιώς είναι ένας ελεεινός που ξεπουλήθηκε στο σύστημα, ποτέ δεν εννοούσε αυτά που έγραφε στα νιάτα του και τα κάνει όλα για τα φράγκα.
Και αυτός ο γαμημένος ο Dylan δεν έκανε ποτέ τίποτα από τα παραπάνω. Απλώς έγραφε κάτι στριφνά τραγούδια με ακαταλαβίστικους στίχους που μάλλον χαϊδεύανε τα αυτιά του κατεστημένου αφού δε λέγανε «killing in the name» ή «a bullet in the head» ή άλλα τέτοια ωραία, απλά, κατανοητά και επαναστατικά. Άντε τώρα εσύ να καταλάβεις το «Βallad of a Thin Man», ή το «Desolation Row», ή το «A Hard Rain‘s A-Gonna Fall», ή το «Maggie‘s Farm». Επίσης, για τον έλληνα μουσικόφιλο, ο ροκ μουσικός ΑΠAΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να αλλάζει απόψεις. Πρέπει αυτά που έλεγε στα 20 να τα λέει και στα 30 και στα 40 και στα 50 και στα 60 και μέχρι να πάει να κάνει παρέα στον Hendrix. Αλλιώς είναι ένας ξεπουλημένος στο σύστημα. Διότι σ’ αυτήν την όμορφη χώρα που ζούμε, από το 1974 και μετά, οι ίδιοι άνθρωποι που φωνάζουνε τότε «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» το φωνάζουνε και τώρα, το 2012 διότι είναι οι ίδιοι «επαναστάτες» που ήτανε στα φοιτητικά τους χρόνια. (Ανεξαρτήτως από το γεγονός ότι όσο περισσότερο το φωνάζουνε, τόσο λιγότερο παίρνουν και από τα τρία). Οι ροκ μουσικοί πρέπει να είναι σαν την Παπαρήγα ένα πράμα: να μένουν προσηλωμένοι αιώνια στο ίδιο δόγμα. στα ίδια λόγια, στις ίδιες ιδέες, στις ίδιες τακτικές μέχρι να πέσει πάνω μας ο πλανήτης Μελαγχολία του Λαρς Φον Τρίερ.
Ο κύριος Zimmerman έχει πάψει να γράφει πολιτικούς στίχους εδώ και χρόνια. Αλλάζει συνέχεια την ενορχήστρωση των τραγουδιών του, έχει ξαναβρεί την αγάπη του για τα blues και τις παραδοσιακές μουσικές φόρμες, προσπαθεί να τραγουδήσει πιο σωστά, γράφει ακόμα απίθανους στίχους όπου περιφέρονται φοβεροί τύποι και τύπισσες, τριγυρίzει συνέχεια σε ολόκληρο τον κόσμο με το «Νever Ending Tour». Δίνει κατά μέσο όρο 50 συναυλίες το χρόνο, ακόμα και τώρα στα 71. Μέχρι πρόσφατα είχε μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου παρουσίαζε την πλούσια αμερικανική μουσική παράδοση σε θεματικές βραδιές. Οι σύγχρονοι έλληνες μουσικόβιοι όμως δεν ασχολούνται μαζί του. Οι πιο νέοι αναλώνονται ακόμα σε τσιχλόφουσκες τύπου «Rock ‘n‘ Roll Queen», οι πιο παλιοί σε κάτι «Blister in the Sun».
Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια βρισκόμουν σ’ ένα ροκ μπαρ στην Αντίπαρο μ’ έναν φίλο που ήταν 32-33 τότε. Μέσα στην «κασέτα» των ίδιων και των ίδιων τραγουδιών που παιζόταν εκείνο το βράδυ έσκασε εντελώς αναπάντεχα και το «Hurricane». Χαμογέλασα πλατιά. Μπράβο, λέω στο φίλο μου, παίζει και Dylan o τύπος. Και ο φίλος μου απαντάει: «Ο Dylan είναι αυτός; Εγώ δεν ακούω Dylan από τότε που έκανε εκείνη τη συναυλία για να δώσει τα έσοδα στους Εβραίους για να αγοράσουνε όπλα για τον πόλεμο κατά των Παλαιστινίων.» Έμεινα λίγο μαλάκας. Δεν το σχολίασα, δεν το συζήτησα. Είναι σα να λες στο Λιακόπουλο ότι δεν υπάρχουνε νεφελίμ. Έχω ακούσει πολλές ηλιθιότητες από «ροκάδες», ειδικά από εκείνους που πιστεύουν ότι οι ροκ μουσικοί πρέπει να είναι άβουλα στρατιωτάκια κάποιας απαρχαιωμένης πολιτικής ιδεολογίας, σαν τους ατάλαντους που παίζουνε κάθε χρόνο στα φεστιβάλ των κομμάτων μπας και κερδίσουνε πελατεία το χειμώνα. Ύστερα σκέφτηκα, όσα λεφτά και να μαζέψει για όπλα από τις συναυλίες του ο Dylan, δεν είναι αρκετά για να νικήσουν τη βλακεία των ανθρώπων που σκέφτηκαν να πουν αυτή τη μαλακία όπως επίσης και τη βλακεία εκείνων που την πίστεψαν. (Την επόμενη εβδομάδα, εκτός απροόπτου, θα μιλήσουμε για τους άλλους δύο αγαπημένους αφορισμούς του greek rocker: την «αρπαχτή» και τα «εμπορικά».