1. Τα Μπαράκια – Βαγγέλης Γερμανός (1981), Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιάννης Εμμανουηλίδης, Αλίκη Γερμανού, Διονύσης ΣαββόπουλοςΟ Βαγγέλης Γερμανός χρειάστηκε να υπερπηδήσει πολλά εμπόδια και να βιώσει αρκετές απογοητεύσεις μέχρι να καταφέρει να κυκλοφορήσει αυτό το πρώτο άλμπουμ του. Η έκδοση αυτή μάλιστα ήρθε σε μια εποχή που ο ίδιος είχε αποτραβηχτεί από τις μουσικές σκηνές στις οποίες είχε φτιάξει το όνομά του και που είχε πλέον αποφασίσει ότι θα βιοποριστεί ως μαθηματικός. Το ένστικτο όμως του Διονύση Σαββόπουλου δεν έκανε λάθος όταν ο Γερμανός του πήγε κάποια τραγούδια σε δικούς του στίχους και μουσική, ζητώντας τη γνώμη του – οι δυο τους είχαν ξανασυναντηθεί στο παρελθόν, όταν το 1972 ο Γερμανός συμμετείχε ως μουσικός στον δίσκο Βρώμικο Ψωμί. Έτσι, ο Σαββόπουλος ανέλαβε την παραγωγή του δίσκου, συμβάλλοντας παράλληλα στις ενορχηστρώσεις, στην οργανοπαιξία και στην ερμηνεία. Το αποτέλεσμα δικαιώνει και τους δύο ακόμα και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά. Τα 12 αυτά τραγούδια (Σε Θέλω, Το Γράμμα, Ανοιξιάτικη Βροχούλα, Ο Κηπουρός είναι μερικές μόνο από τις πολλές σπουδαίες στιγμές εδώ) ακούγονται ακόμα ολόφρεσκα, αποκαλύπτουν μια γραφή που δανείζεται από τις μπαλάντες της Δύσης αλλά και από το δικό μας λαϊκό και ελαφρό τραγούδι ενώ, στην εποχή τους, συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάδειξη μιας καινούργιας γενιάς τραγουδοποιών.
2. Νέα Μέρα – Υπόγεια Ρεύματα (2007)
Η επιστροφή των Υπογείων Ρευμάτων, το 2007, ήρθε μετά από σχεδόν εξαετή δισκογραφική απουσία – ο προηγούμενος δίσκος τους ήταν το Μικρά Που ‘Ναι Τα Όνειρα του 2002. Στο διάστημα αυτό επέλεξαν να εμφανίζονται ζωντανά σε διάφορα μέρη της χώρας, σε μια προσπάθεια να «δέσουν» ως μπάντα, μετά την προσθήκη των νέων μελών, του Τάσου Πέππα (τύμπανα) και του Απόστολου Καλτσά (μπάσο), στον πυρήνα των «παλιών» Γρηγόρη Κλιούμη (φωνή, κιθάρες) και Κώστα Παρίση (κιθάρες, φωνή). Η αναμονή όμως άξιζε τον κόπο καθώς το Νέα Μέρα είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του: το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για ένα από τα πιο επιτυχημένα εγχώρια συγκροτήματα. Αφήνοντας πίσω τους τις ερασιτεχνικές μέρες της πρώτης φάσης τους αλλά και τα ασταθή βήματα της μέσης περιόδου τους, εδώ καταθέτουν μια καλά δουλεμένη και δεμένη πρόταση, παντρεύοντας πολλά ετερόκλητα στοιχεία (ποπ, ροκ, κάντρυ) και τελειοποιώντας όσες συνθετικές και ενορχηστρωτικές ιδέες κράτησαν από το παρελθόν τους. Τραγούδια όπως τα Ωραίο Μάθημα Στα Χαμένα Παιδιά (σε ποίηση Francois Villon και μουσική Νίκου Πλάτανου), Το Τρένο (σε στίχους Μάριου Τσάγκαρη), Τ’ Αστέρια αλλά και η υπέροχη διασκευή στο Παράξενη Κοπέλα του Μανώλη Χιώτη, πιστοποιούν νομίζω με άνεση όλα τα παραπάνω, αφήνοντας παράλληλα πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια.
3. Μπλε Μωρό – Βασίλης Καζούλης (1987)Μετά από την προτροπή του Σταμάτη Σπανουδάκη να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική αλλά και την επιλογή του ως «νέο ταλέντο» από τον Διονύση Σαββόπουλο και την εμφάνισή του στην εκπομπή Ζήτω Το Ελληνικό Τραγούδι, ήρθε για τον Βασίλη Καζούλη (Καζούλλης πλέον) και η πρώτη έξοδος στη δισκογραφία με το Μπλε Μωρό. 11 τραγούδια σε μουσική και στίχους του ίδιου, ενορχηστρώσεις του Θανάση Μπίκου και με συμμετοχή του Άγγελου Σφακιανάκη στην επιμέλεια παραγωγής, που αποδεικνύουν το ταλέντο του Καζούλλη για απλές και όμορφες μελωδίες και άμεσους στίχους. Τραγούδια όπως το ομώνυμο του δίσκου ή η πασίγνωστη Φανή αλλά και το ηλεκτρισμένο Το Τελευταίο, όρισαν το πεδίο στο οποίο έμελλε να κινηθεί ο τραγουδοποιός μέχρι και σήμερα και ακούστηκαν πολύ όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν. Η συνέχεια στην πορεία του Καζούλλη υπήρξε συνεπής αλλά χωρίς εκπλήξεις, ενώ πέρυσι μάς χάρισε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του, το Απ’ Το Λίβερπουλ Στη Σαντορίνη.
Και ο κούκος...
4. Blind Faith – Blind Faith (1969)
Οι Blind Faith υπήρξαν ένα από τα πρώτα super groups της ιστορίας και αποτελούνταν από τους Steve Winwood (Spencer Davis Group, Traffic), Eric Clapton (The Yardbirds, Cream), Ric Grech (Family) και Ginger Baker (Graham Bond Organisation, Cream). Η ανακοίνωση της δημιουργίας του γκρουπ προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό και ανυπομονησία στα ακροατήρια αλλά η πρώτη τους εμφάνιση, στο Hyde Park του Λονδίνου, στις 7 Ιουνίου του 1969, δεν ήταν ό,τι ακριβώς ήθελαν και μπορούσαν. Οι ηχογραφήσεις για το πρώτο - και τελευταίο όπως αποδείχτηκε - άλμπουμ τους έγιναν κάπως βιαστικά, εν μέσω περιοδειών, και το αποτέλεσμα δίχασε τους κριτικούς και τους ακροατές. Η αλήθεια είναι όμως ότι, παρά τα μόλις 6 κομμάτια που περιέχει, το Blind Faith είναι αντάξιο της αξίας και της ιστορίας των μελών του συγκροτήματος και περιέχει τουλάχιστον δύο στιγμές, το Can’t Find My Way Home του Winwood και το Presence Of The Lord του Clapton, που έμειναν κλασικές. Ανέβηκε στο #1 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού αλλά προκάλεσε και πολλές αντιδράσεις λόγω του εξωφύλλου του, το οποίο απεικόνιζε μια γυμνόστηθη έφηβη που κρατούσε ένα ομοίωμα αεροπλάνου που θεωρήθηκε φαλικό σύμβολο. Σύντομα η φωτογραφία αντικαταστάθηκε από μια «άκακη» πόζα του γκρουπ αλλά πλέον ανήκει και αυτή στο πάνθεον της ροκ ιστορίας.