Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Βαγγέλη Πατσιάλο και το Mix Grill
Μιας που το φετινό Ejekt Festival ήταν μια διοργάνωση που προσωπικά περίμενα επί μήνες, είπα να γράψω κι εγώ δύο λόγια.
Δυστυχώς δεν μπορώ να έχω μια εμπεριστατωμένη άποψη για όλα τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν. Για παράδειγμα με τους White Lies δεν είχε τύχει να ασχοληθώ πριν από το Ejekt, παρόλα αυτά τους βρήκα τίμιους και αξιοπρεπέστατους, παρά το γεγονός ότι έπαιζαν μες τον ήλιο. Υποσχέθηκα βέβαια στον εαυτό μου, ότι την επόμενη φορά που θα έχω τη χαρά να τους δω live, θα έχω ασχοληθεί περισσότερο με την μουσική τους. Εξαιρετικούς παρόλα αυτά θεωρώ και τους Brightside, οι οποίοι λογικά αν ζούσαν σε κάποια άλλη χώρα, π.χ. Αγγλία, σίγουρα θα είχαν καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα. Εγώ πάντως τους εύχομαι τα καλύτερα, γιατί το αξίζουν.
Οι λόγοι για τους οποίους πήγα στο Ejekt Festival ήταν δύο: Editors και Kasabian. Αισθάνομαι πως δεν έχω λόγια για να περιγράψω αυτό που έζησα με αυτά τα δύο συγκροτήματα και φυσικά δεν το έχω ξεπεράσει ακόμη. Δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει και σε εσάς, δηλαδή να περιμένετε για μια συναυλία πάρα πολύ καιρό και μόλις τελειώσει και γίνει κομμάτι του παρελθόντος να νιώθετε ένα κενό μέσα σας. Σαν να έχετε αφήσει κάτι πίσω. Εγώ το παθαίνω πολύ συχνά. Έτσι νιώθω και τώρα και θα ήθελα πολύ να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να ξαναζήσω τα γεγονότα της Τετάρτης που μας πέρασε.
Αλλά ας μπούμε στο κυρίως θέμα: Το festival για εμένα ξεκίνησε με τους Editors, ένα συγκρότημα που έχω πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου. Θεωρώ τον Tom Smith έναν φοβερό performer, αφοσιωμένο καλλιτέχνη και φωνή από τις ελάχιστες των ημερών μας. Ίσως να φανώ υπερβολική, αλλά θα μπορούσα εύκολα να τον χαρακτηρίσω άξιο διάδοχο του αείμνηστου Ian Curtis. Φυσικά οι Editors με επιβεβαίωσαν και μάλιστα με το παραπάνω, παρά τα τεχνικά προβλήματα που αντιμετώπισαν στην αρχή. Ο τρόπος με τον οποίο ο Tom έσωσε το "All Sparks", η επικοινωνία του με τον κόσμο, ακόμη και τα "Ευχαριστώ" με τη βρετανική προφορά του που έλεγε κάθε τόσο, ήταν και αυτά χαριτωμένα. Φυσικά η φωνή του ήταν περίπου εκατό φορές καλύτερη από τις ηχογραφήσεις. Ό, τι και να γράψω θα είναι λίγο. Ανυπομονώ να τους δω και αυτούς σε δική τους συναυλία.
Τους δε Kasabian πρέπει να παραδεχτώ ότι τους ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα. Συγκεκριμένα, πριν από ενάμιση χρόνο έτυχε κάποιος καλός μου φίλος να μου κάνει δώρο το Velociraptor! και κάπως έτσι ξεκίνησα να τους ακούω. Οι Kasabian για εμένα ξαφνικά, από εκεί που ήταν ένα συγκρότημα που είχα ακουστά, έγιναν μία από τις αγαπημένες μου μπάντες και απίστευτο απωθημένο. Τόσο πολύ που ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν είχα πάει να τους δω στο Ejekt του 2012. Έτσι μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω το πως ένιωσα πέρσι, γύρω στον Δεκέμβρη αν θυμάμαι καλά, όταν έμαθα ότι θα τους βλέπαμε και στο φετινό Ejekt. Ήμουν και σε δημόσιο χώρο και δεν μπορούσα να αντιδράσω όπως ήθελα.
Άξιζαν βέβαια την αναμονή, αφού η εμφάνισή τους ήταν αντάξια των προσδοκιών μου, παρόλο που στην αρχή είχα την εντύπωση ότι ο Tom Meighan δεν είχε και την καλύτερη διάθεση, σε αντίθεση με τον Serge Pizzorno που ήταν μέσα στην καλή χαρά. Μου έκανε θετική εντύπωση η αντίδραση του κόσμου από το πρώτο κιόλας τραγούδι ("Bumblebee") που ήταν από τον τελευταίο τους δίσκο. Ίσως λόγω των κριτικών και των σχολίων που είχα διαβάσει ή ακούσει, δεν περίμενα τόση συμμετοχή. Κι όμως οι Kasabian έχουν τον τρόπο τους να ξεσηκώνουν τα πλήθη, σχεδόν το επιβάλλουν. Ούτως ή άλλως ήμασταν ήδη "ζεσταμένοι" από πριν με τους Editors.
Εκείνο βέβαια που με στεναχώρησε, ήταν το γεγονός ότι δεν έπαιξαν το αγαπημένο μου "Goodbye Kiss", το τραγούδι με το οποίο τους λάτρεψα, αλλά μπορώ να τους το συγχωρήσω, αφού έπαιξαν τα "Take Aim" και κυρίως "Where Did All The Love Go?". Η setlist τους σε γενικές γραμμές κάλυψε από λίγο ως πολύ και τους πέντε δίσκους τους. Η εμφάνισή τους ήταν τόσο καλή που εδώ και μέρες προσπαθώ να σκεφτώ έναν σοβαρό λόγο γιατί να μην πάω να τους ξαναδώ σε κάποια από τις επερχόμενες συναυλίες τους στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι.
Θεωρώ πως κατά γενική ομολογία, το φετινό Ejekt ήταν ένα festival που όλοι χρειαζόμασταν. Εύχομαι οι διοργανωτές των συναυλιών να συνεχίσουν να το βλέπουν ζεστά το ζήτημα κι έτσι σε λίγο καιρό να μην χρειάζεται να ζηλεύουμε τα μεγάλα festivals του εξωτερικού, με τις δεκάδες "πρώτα" ονόματα που στη σημερινή πραγματικότητα δύσκολα θα έρχονταν για συναυλία στην Ελλάδα. Σίγουρα δεν ελπίζω σε κάτι ανάλογο με το Glastonbury ή το Sziget, δεδομένου του συνολικού πληθυσμού της χώρας μας και της δυσκολίας της μετακίνησης από οποιαδήποτε άλλη πόλη προς την Αθήνα, αλλά όπως και να έχει, η φετινή κίνηση ήταν για εμένα μία καλή αρχή για πολύ καλύτερες συναυλίες από αυτές που έχουμε συνηθίσει ως τώρα να βλέπουμε.