Μαθαίνοντας για την επανασύνδεση σε μία συναυλία (εντάξει, έγιναν δύο) των αγαπημένων Κρίνων, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είμαι κάπου αλλού τη βραδιά της 10ης Σεπτεμβρίου. Παραδόξως είμαι συναυλιομανής που ποτέ δεν θα ακούσω μουσική λίγο πριν το live του/των group που πρόκειται να δω, ούτε θα ψάξω να βρω playlist για να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένος. Στο συγκεκριμένο live τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Εδώ και μερικές μέρες επέστρεψα στα εφηβικά και μετεφηβικά μου χρόνια, τότε που με λίγο (ή πολύ ενίοτε) φτηνό αλκοόλ πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου μου ξενυχτούσα συχνά πυκνά με τις μουσικές τους και τους στίχους τους.
Έτσι έγινε και τώρα, λίγο διαφορετικά βέβαια. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να ακούσω κάτι άλλο από Διάφανα Κρίνα αυτές τις μέρες. Και όσο η ώρα πλησίαζε, τόσο μεγάλωνε και η ένταση, η δική μου και άλλων 5000 ανθρώπων που γέμισαν την Τεχνόπολη. Για μένα ήταν σα να ήξερα ότι θα συναντήσω ξανά ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο που οι συνθήκες της ζωής δε μου το επέτρεπαν τα τελευταία σχεδόν έξι χρόνια, με αποτέλεσμα η προσμονή και η συγκίνηση να ήταν μεγάλες.
Δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στο τι έγινε επάνω στη σκηνή. Θα πω πως οι Last Drive και ο Γιάννης Αγγελάκας με τη νέα του μπάντα στάθηκαν επάξια και προετοίμασαν όπως έπρεπε τον κόσμο μέχρι την εμφάνιση των Κρίνων χωρίς πολλά λόγια, σεβόμενοι τον αγώνα του Θάνου Ανεστόπουλου. Εξάλλου ήταν μια γιορτή. Μια γιορτή αγάπης για τον Θάνο. Μια γιορτή που ήταν το μόνο που συζητούσαν οι παρέες τις τελευταίες μέρες. Μια γιορτή που λειτούργησε σαν χρονομηχανή για όσους βρεθήκαμε εκεί. Σαφέστατα αδυνατισμένος ο Ανεστόπουλος, αλλά με την καλύτερη διάθεση που τον έχω δει ποτέ μου μαζί με τη μπάντα, απόλυτα δεμένοι, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το τελευταίο τους live, απέδειξαν για μια ακόμα φορά γιατί τα Διάφανα Κρίνα είναι μια από τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες της ελληνικής μουσικής και μας ταξίδεψαν για κάτι παραπάνω από δύο ώρες.
Το τέλος του live μας βρήκε όλους ιδρωμένους και σχεδόν βουρκωμένους. Και κάπου εκεί, σε μια συζήτηση που είχα με έναν φίλο που συνάντησα τυχαία, συνειδητοποίησα πόσο περίεργο ον είναι ο άνθρωπος. Είμαστε ικανοί΄να τα διαλύσουμε όλα μα μπροστά στην ανηφόρα είμαστε ικανοί΄επίσης να τα αφήσουμε όλα πίσω και να πιαστούμε χέρι χέρι για να την ανεβούμε όλοι μαζί.
Δε θα μακρηγορήσω άλλο, θα κλείσω απλά ευχόμενος στον Θάνο να έχει δύναμη και υγεία. Και να έχουμε όλοι μας υγεία.
Η φωτογραφία ανήκει στον Δημήτρη Δημόπουλο και το mixgrill.gr
Έτσι έγινε και τώρα, λίγο διαφορετικά βέβαια. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να ακούσω κάτι άλλο από Διάφανα Κρίνα αυτές τις μέρες. Και όσο η ώρα πλησίαζε, τόσο μεγάλωνε και η ένταση, η δική μου και άλλων 5000 ανθρώπων που γέμισαν την Τεχνόπολη. Για μένα ήταν σα να ήξερα ότι θα συναντήσω ξανά ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο που οι συνθήκες της ζωής δε μου το επέτρεπαν τα τελευταία σχεδόν έξι χρόνια, με αποτέλεσμα η προσμονή και η συγκίνηση να ήταν μεγάλες.
Δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στο τι έγινε επάνω στη σκηνή. Θα πω πως οι Last Drive και ο Γιάννης Αγγελάκας με τη νέα του μπάντα στάθηκαν επάξια και προετοίμασαν όπως έπρεπε τον κόσμο μέχρι την εμφάνιση των Κρίνων χωρίς πολλά λόγια, σεβόμενοι τον αγώνα του Θάνου Ανεστόπουλου. Εξάλλου ήταν μια γιορτή. Μια γιορτή αγάπης για τον Θάνο. Μια γιορτή που ήταν το μόνο που συζητούσαν οι παρέες τις τελευταίες μέρες. Μια γιορτή που λειτούργησε σαν χρονομηχανή για όσους βρεθήκαμε εκεί. Σαφέστατα αδυνατισμένος ο Ανεστόπουλος, αλλά με την καλύτερη διάθεση που τον έχω δει ποτέ μου μαζί με τη μπάντα, απόλυτα δεμένοι, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το τελευταίο τους live, απέδειξαν για μια ακόμα φορά γιατί τα Διάφανα Κρίνα είναι μια από τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες της ελληνικής μουσικής και μας ταξίδεψαν για κάτι παραπάνω από δύο ώρες.
Το τέλος του live μας βρήκε όλους ιδρωμένους και σχεδόν βουρκωμένους. Και κάπου εκεί, σε μια συζήτηση που είχα με έναν φίλο που συνάντησα τυχαία, συνειδητοποίησα πόσο περίεργο ον είναι ο άνθρωπος. Είμαστε ικανοί΄να τα διαλύσουμε όλα μα μπροστά στην ανηφόρα είμαστε ικανοί΄επίσης να τα αφήσουμε όλα πίσω και να πιαστούμε χέρι χέρι για να την ανεβούμε όλοι μαζί.
Δε θα μακρηγορήσω άλλο, θα κλείσω απλά ευχόμενος στον Θάνο να έχει δύναμη και υγεία. Και να έχουμε όλοι μας υγεία.
Η φωτογραφία ανήκει στον Δημήτρη Δημόπουλο και το mixgrill.gr