Δελτίο Τύπου
TONI
ERDMANN
της Μάρεν Άντε
Πίτερ Σιμόνισεκ Σάντρα Χίλερ
Βραβείο FIPRESCI - Επίσημο Διαγωνιστικό Φεστιβάλ Καννών
Βραβείο FIPRESCI - Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν
Επίσημη συμμετοχή - Βραβεία LUX
2016, Γερμανία-Αυστρία Ratio 1:1.85, Ήχος 5.1 Γερμανικά/ Αγγλικά
Διάρκεια: 162’
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27 Οκτωβρίου 2016
Σύνοψη
Ο αιώνια πλακατζής Γουίνφριντ λατρεύει να ενοχλεί την κόρη του. Τρυπώνει στη ζωή της, τις συναντήσεις και τις εξόδους της, προσπαθώντας να την πλησιάσει. Ενοχλημένη του ζητά να σταματήσει. Τότε συστήνεται το alter ego του Γουίνφριντ- ο Τόνι Έρντμαν. Ο Τόνι είναι ένας περίεργος τύπος με κακό κοστούμι, τραγική περούκα κι ακόμη χειρότερη οδοντοστοιχία. Όσο πιο εκκεντρικός γίνεται, τόσο η κόρη του φαίνεται να ανταποκρίνεται.
Σχόλια σκηνοθέτιδας (© Komplizen Film)
- Πώς γεννήθηκε η ιδέα του TONI ERDMANN; Είναι αυτοβιογραφική;
Όλες μου οι ταινίες είναι εν μέρει αυτοβιογραφικές, με την έννοια ότι ξεκινάω πάντα με κάτι που ήδη ξέρω. Όσον αφορά το θέμα της οικογένειας, ήταν πολύ ενδιαφέρον που συνειδητοποιούσα ενώ έγραφα, το πόσο λίγο μπορούσα να παρεκκλίνω από τη δική μου οικογένεια. Δεν υπάρχει κάτι που να γνωρίζει κανείς καλύτερα από το την ίδια του την προέλευση. Ο καθένας μας έχει μόνο μια οικογένεια και οι σχέσεις μεταξύ παιδιών και γονέων είναι για μια ζωή-δεν μπορείς να ξεφύγεις έτσι απλά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Ινές και τον Τόνι. Πιστεύει πως η οικογένεια στην οποία μεγάλωσε δεν έχει καμία σχέση με την ζωή της σήμερα. Είναι όλοι παγιδευμένοι στους ρόλους που τους έχουν αναθέσει και η επικοινωνία τους έχει καταλήξει άκαμπτη, γίνεται με σχεδόν τελετουργικό τρόπο, και δεν μπορούν να το αποφύγουν.
- Τι σου έδωσε την ιδέα για τον Τόνι ως το alter ego του Γουίνφριντ;
Ο Τόνι Έρντμαν γεννήθηκε από την απελπισία. Το χιούμορ είναι συχνά ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και έτσι αυτό το καθιστά και προιόν πόνου. Ο Γουίνφριντ δεν μπορεί να επικοινωνήσει ουσιαστικά με την κόρη του με κανέναν άλλον τρόπο. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την σχέση του μαζί της σαν πατέρας αλλά αποτυγχάνει και τώρα είναι αμήχανος, διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία του για περισσότερη οικειότητα με την Ινές και την πίκρα που αισθάνεται για το πρόσωπο της. Βρίσκει λύση στο δίλλημα του με την άκομψη αμφίεση του Τόνι. To χιούμορ είναι το μόνο του όπλο και πλέον το χρησιμοποιεί στο μέγιστο. Έτσι παίζει ένα ακόμη πιο σκληρό παιχνίδι και αφού η Ινές είναι από τη φύση της σκληρή, ξαφνικά βρίσκεται να της μιλάει σε μια γλώσσα που καταλαβαίνει.
- Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται σε μια διαρκή εσωτερική πάλη. Θεωρείτε ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό των γυναικών που βλέπετε και βιώνετε στη σημερινή κοινωνία;
Η Ινές εργάζεται σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο και έχει ενσωματωθεί πλήρως σε αυτόν. Θεωρεί τον εαυτό της ‘’έναν απο αυτούς’’, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και γι’αυτούς. Έχω πάρει συνέντευξη από αρκετές γυναίκες σε ηγετικές θέσεις και οι περισσότερες ισχυρίζονται ότι απολαμβάνουν να είναι η εξαίρεση στο κανόνα, παρ΄όλο που νιώθουν μόνες καμία φορά. Με αυτή την έννοια θεωρώ πως η Ινές είναι μια σύγχρονη ηρωίδα. Ξεκίνησε πεπεισμένη πως η αποφασιστικότητα και η ισότητα ήταν πράγματα τα οποία οι γυναίκες της γενιάς της μπορούσαν να έχουν δεδομένα, κι ότι δεν είχε ανάγκη το φεμινισμό. Όταν λέει, ‘’ δεν είμαι φεμινίστρια, διαφορετικά δε θα ανεχόμουν άνδρες σαν εσένα’’ , πραγματικά εννοεί αυτό που λέει. Αναφέρεται στη ‘’γυναικεία ομάδα’’ και στη ‘’σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας’’ ειρωνικά. Για να είμαι όμως ειλικρινής, πότε δεν ενδιαφέρθηκα να κάνω κάτι συγκεκριμένα πάνω στον σεξισμό στον εργασιακό χώρο. Απλά ήθελα να δείξω τα πράγματα όπως είναι και ο σεξισμός είναι κομμάτι αυτής της πραγματικότητας. Όλο αυτό το θέμα του γένους τη θυμώνει, ειδικά όταν του δίνουν τόση βαρύτητα. Ως γυναίκα, έχω συνηθίσει να ταυτίζομαι με αρσενικούς χαρακτήρες. Όταν βλέπω τις ταινίες του James Bond, δεν είμαι το κορίτσι του, αλλά ο ίδιος ο Μποντ. Ίσως είναι προτιμότερο να σκέφτομαι την Iνές ως ένα σύγχρονο , ουδέτερου γένους χαρακτήρα, παρά σαν έναν άνδρα που κλαίει που και που και έχει θέματα με τον πατέρα του.
- Μετά το «Όλοι οι άλλοι», αυτή είναι η δεύτερη ταινία που γυρίστηκε εκτός Γερμανίας . Γιατί επέλεξες το Βουκουρέστι; Tι το ιδιαίτερο είδες στην Ρουμανία σαν τοποθεσία;
Το να στήσω μεγάλο μέρος της ταινίας σε άλλη χώρα είχε δύο βασικά πλεονεκτήματα σε σχέση με την ιστορία που ήθελα να πω. Το γεγονός ότι οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές συγκρούονται μακριά από το σπίτι, απομονωμένοι και ανενόχλητοι από περιορισμούς του οικογενειακού περιβάλλοντος, τονίζει τη σύγκρουση και της προσθέτει δυναμική. Επίσης, η επίσκεψη του Γουίνφριντ σε μια άλλη χώρα, φέρνει το «σπίτι» μαζί του και τονίζει πόσο ξένο είναι αυτό το στοιχείο για την Ινές.
Και για τις δύο ταινίες ένιωθα ότι είναι πιο σωστό να γίνουν τα γυρίσματα στο εξωτερικό. Μερικές φορές βοηθάει να μη γνωρίζεις πολλά. Δεν ξέρω αν θα είχα γυρίσει τη σκηνή με το kukeri με τον τρόπο που το έκανα αν γυρίζαμε στο Βερολίνο, για παράδειγμα.
- Είναι η ταινία μια έκκληση για χαλάρωση κι απελευθέρωση;
Για μένα, η «χαλάρωση» ακούγεται λίγο σαν παραίτηση, σα συμβουλή από φτηνό βιβλίο. Η ταινία μου είναι περισσότερο μια έκκληση για ξεκαθάρισμα, παρά για χαλάρωση. Αυτό που κάνει η Ινές στο τέλος είναι πολύ δραστικό και απαιτεί θάρρος. Μπορεί να είναι τρελό, αλλά είναι μια νέα αρχή: από εκείνη την ημέρα κι εξής θα είναι για πάντα η γυναίκα που άνοιξε την πόρτα στο αφεντικό της γυμνή. Δεν αφήνεται με αυτή την ταινία, αλλά παίρνει τα ηνία στα χέρια της. Στο τέλος βλέπουμε δύο ανθρώπους που μπορεί να έχουν ωριμάσει λίγο και να έχουν δεχτεί ο ένας τον άλλον περισσότερο.
- Αφορά η ταινία πράγματα που τελειώνουν;
Οποιαδήποτε σχέση γονέα- παιδιού είναι γεμάτη αποχαιρετισμούς. Όταν κάτι νέο ξεκινάει για ένα παιδί, αυτό σημαίνει ότι κάτι τελειώνει για το γονιό του. Το βλέπω αυτό και στα παιδιά μου. Κάθε φορά που ο γιος μου ψηλώνει ένα εκατοστό, εκείνος ενθουσιάζεται κι εγώ μελαγχολώ. Για το λόγο αυτό, έχω συμπεριλάβει μια σειρά από αποχαιρετισμούς στην ταινία. Ο μαθητής του Γουίνφριντ παραιτείται, ο σκύλος του πεθαίνει, εκείνος και η κόρη του αποχαιρετιούνται συχνά χωρίς ιδιαίτερη θέρμη. Η αγκαλιά στο τέλος είναι μια απόπειρα να διορθωθεί αυτό. Η στολή του kukeri αλλάζει το Γουίνφριντ, και για μία μικρή στιγμή εμφανίζεται στην Ινές ως το μεγάλο, βραδυκίνητο, θερμό πατέρα που γνώριζε ως παιδί, κι εκείνη μπορεί να είναι το μικρό κορίτσι που ήταν κάποτε.
ΜΑΡΕΝ ΑΝΤΕ
ΣΕΝΑΡΙΟ- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Μάρεν Άντε «Όλοι οι άλλοι» απέσπασε δύο Αργυρές Άρκτους στο φεστιβάλ του Βερολίνου του 2009: το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής και Καλύτερης Ηθοποιού για τη Μπίργκιτ Μίνιχμαιρ. Η ταινία κυκλοφόρησε σε 25 χώρες.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, το The forest for the tress, απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ του Sundance το 2005. Η ταινία ήταν η πτυχιακή της εργασία για το Πανεπιστήμιο Τηλεόρασης και Κινηματογράφου του Μονάχου.
Η Μάρεν Άντε επίσης εργάζεται ως παραγωγός για άλλους σκηνοθέτες. Το 2000, ίδρυσε την εταιρία παραγωγής Komplizen Film με τη Τζανίν Τζακόφσκι.
Φιλμογραφία
2016 Τόνι ‘Ερντμαν - TONI ERDMANN
2009 Όλοι οι άλλοι - EVERYONE ELSE (Alle Anderen)
2003 THE FOREST FOR THE TREES (Der Wald vor lauter Bäumen)
2001 VEGAS (μικρού μήκους)
2000 EBENE 9 (μικρού μήκους)
Πίτερ Σιμόνισεκ
ως Γουίνφριντ/ Τόνι Έρντμαν
Γεννημένος στο Γκρατζ της Αυστρίας το 1946, ο Πίτερ Σιμόνισεκ αρχικά σπούδασε ορθοδοντική για να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του, στη συνέχεια αρχιτεκτονική για να τον κερδίσει έπειτα το πάθος του στην υποκριτική. Με την ολοκλήρωση των σπουδών του, ξεκίνησε την καριέρα του σε διάφορες θεατρικές παραγωγές με σκηνοθέτες όπως ο Μίκαελ Χάνεκε.
Ο Πίτερ Σιμόνισεκ έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το Love and Fear (με τους Φανί Αρντάν και Γκρέτα Σκάτς, ενώ ακολούθησαν τα Geburtik, The Mountain, Hierankl, Ruby Red, Saphire Blue and Emerald Green, Der Kleine Diktator και October November.
Καταξιωμένος ηθοποιός του θεάτρου, ο Σιμόνισεκ είναι μέλος του θεάτρου Burgtheater της Βιέννης από το 1999.
Σάντρα Χίλερ
ως Ινές
Η Σάντρα Χίλερ έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο Requiem (2004). Απέσπασε πολλά βραβεία για την ερμηνεία της (Αργυρή άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου, Γερμανικά Βραβεία Κινηματογράφου, υποψηφιότητα στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, Ένωση Γερμανών Κριτικών Κινηματογράφου).
Άλλες ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε είναι οι Amour Fou, Madonnas, Brownian Movement, Lose Myself, Above us only sky και Finsterworld για το οποίο και τιμήθηκε Βραβείο Καλύτερου Β’ γυναικείου ρόλου από τα Γερμανικά Βραβεία Κινηματογράφου.
Γεννημένη στο Zουλ της Γερμανίας το 1978, η Σάντρα Χίλερ παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου όσο ακόμη σπούδαζε στην Ακαδημία Δραματικών Τεχνών Ernst Busch του Βερολίνου. Οι ερμηνείες της, της χάρισαν τον τίτλο της «καλύτερης νέας ηθοποιού» από το περιοδικό Heute το 2003. Το ίδιο περιοδικό την ονόμασε Καλύτερη Hθοποιό τις χρονιές 2000 και 2013.
Η Σάντρα Χίλερ είναι ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της καμπάνιας της German Films για το νέο κύμα του Γερμανικού κινηματογράφου.
Η εταιρία Komplizen Film ιδρύθηκε το 2000 από τις Τζανίν Τζακόφσκι και Μάρεν Άντε κατά τη διάρκεια των σπουδών τους στο Μόναχο. Oι δυό τους εργάζονται ως διευθύνοντες σύμβουλοι και παραγωγοί στην εταιρία. Το 2010 προστέθηκε στην ομάδα και το Γιόνας Ντόρνμπαχ. Βασικός στόχος της εταιρίας είναι η παραγωγή σινεφίλ ταινιών μεγάλου μήκους, όπως και η διεθνής καταξίωση Γερμανών σκηνοθετών.
Komplizen Film
Hagelberger Straße 57 | 10965 Berlin
Tel.: +49 30 7889334-0 | Fax: +49 30 7889334-29
info@komplizenfilm.de | www.komplizenfilm.de
Φιλμογραφία
2016 TONI ERDMANN (Σκην. Maren Ade)
2015 HEDI SCHNEIDER IS STUCK (Σκην.Sonja Heiss)
2015 ARABIAN NIGHTS (dir. Miguel Gomes)
2014 SUPEREGOS (Σκην.Benjamin Heisenberg)
2014 LOVE ISLAND (Σκην.Jasmila Zbanic)
2014 LIES (Σκην.Vanessa Jopp)
2013 REDEMPTION (Σκην.Miguel Gomes)
2013 TANTA AGUA (Σκην.Ana Guevara & Leticia Jorge)
2012 TABU (Σκην.Miguel Gomes)
2012 THE LIVING AND THE DEAD (Σκην.Barbara Albert)
2011 SLEEPING SICKNESS (Σκην.Ulrich Köhler)
2009 EVERYONE ELSE (Σκην.Maren Ade)
2006 HOTEL VERY WELCOME (Σκην.Sonja Heiss)
2003 THE FOREST FOR THE TREES (Σκην.Maren Ade)
2002 KARMA COWBOY (Σκην. Sonja Heiss & Vanessa van Houten)
Δείτε επίσης: