Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο έως και άχαρο να μαζέψεις σε ένα μόνο κείμενο όλες τις μαγικές στιγμές που χάρισε σε όλες και όλους μας η Μαριανίνα Κριεζή. Άλλωστε δεν μιλάμε απλά για μια στιχουργό αλλά για μία ποιήτρια όπως πολύ σωστά έγραψε και ο Φοίβος Δεληβοριάς στην αποχαιρετιστήρια ανάρτησή του.
Τα σύμπαντα που δημιουργούσε η Μαριανίνα Κριεζή μπορεί να είχαν ανήλικους ή ενήλικους ήρωες, είχαν πάντα όμως ως κοινό παρονομαστή την ανάγκη να εκφραστούν βαθύτερα συναισθήματα. Κάποιες φορές κυριαρχούσε το πένθος για έναν έρωτα, κάποιες φορές φώναζε η ανάγκη και η επιθυμία για κοινωνική αλλαγή, κάποιες φορές ήταν μια κραυγή αγωνίας για τη μοναξιά και την αποξένωση των πόλεων, κάποιες φορές υπήρχε ο φόβος για τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος. Όλα αυτά τα συναισθήματα ήταν σχεδόν πάντα ντυμένα με εικόνες σχεδόν σουρεαλιστικές, με τους στίχους της να δημιουργούν απευθείας οπτικές συνάψεις με πρόσωπα και πραγματικές καταστάσεις.
Αν μου έλεγε κάποιος να διαλέξω το βασικότερο συναίσθημα που ξεχείλιζε από τους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή θα διάλεγα την τρυφερότητα. Θα συμπλήρωνα την πηγαία ευαισθησία και την ταπεινότητα που χαρακτήριζε τόσο το έργο της, όσο και την την ίδια ως προσωπικότητα.
Εκείνο που μου κάνει τρομερή εντύπωση ανατρέχοντας πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στις συνεργασίες της Μαριανίνας Κριεζή, είναι αφενός το πόσο ανεξίτηλο στίγμα άφηνε κυρίως στην αισθητική της εκάστοτε δουλειάς και αφετέρου το πόσο ταιριαστές σε όλα τα επίπεδα έμοιαζαν οι όποιες συμπράξεις της. Ειδικά δε η συνεργασία της με την Αρλέτα, είναι στο μυαλό μου ένα από τα κορυφαία παραδείγματα ταιριάσματος δύο προσωπικοτήτων τόσο σε μουσικό όσο και ανθρώπινο επίπεδο, μοιάζει λες και γεννήθηκαν για να συνεργαστούν και να μεγαλουργήσουν μαζί. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το «Τσάι Γιασεμιού» έχει αποτυπωθεί τόσο βαθιά στη συλλογική μνήμη και γνωρίζουμε και έχουμε τραγουδήσει σχεδόν όλα του τα τραγούδια.
Από αυτόν τον δίσκο είναι και η πρώτη μου επιλογή σε ένα άτυπο top αγαπημένων τραγουδιών για τα οποία έγραψε στίχους η Μαριανίνα Κριεζή.
Η «Λιλιπούπολη» δεν θα μπορούσε να λείπει από το ανθολόγιο των στιγμών της Μαριανίνας Κριεζή.
Όπως και στις προηγούμενες επιλογές θα μπορούσε να μπει αυτούσιος όλος ο δίσκος, αλλά από το «Σαμποτάζ» επιλέγω το «Κοπερτί».
Θεωρείται κάπως υποτιμημένος αυτός ο δίσκος γενικά, νομίζω όμως ότι αυτό το τραγούδι αξίζει μια θέση εδώ.
Θυμάμαι να ακούω αυτό το τραγούδι από μια εποχή που δεν θυμάμαι καν τον εαυτό μου.
Bonus