Δεν ήταν ο πρώτος συγγραφέας που διάβασα, αλλά αυτός που με κέρδισε. Λίγο η εφηβεία, λίγο η τολμηρή γλώσσα, το ξεφτισμένο αμερικάνικο όνειρο κι οι περιθωριακοί ήρωες.
Ο Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι (Heinrich Karl Bukowski) δεν άνηκε ποτέ στους «αξιοσέβαστους» λογοτέχνες. Δεν ήταν σε κύκλους, δεν υπήρξε «πολιτικά ορθός». Έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τον τρόπο ζωής του και τη σκληρή γλώσσα των έργων του, που πολλοί θεώρησαν «ωμή» και χυδαία. Έζησε στην Πόλη των Αγγέλων, αλλά όχι την κοσμική. Έζησε την άλλη, τη χωρίς φώτα, τη βρώμικη, την αυθεντική, την ανθρώπινη. Οι ήρωές των διηγημάτων του δεν ήταν προϊόντα φαντασίας, ήταν δίπλα του, ολόγυρά του. Τους μίλαγε, μύριζε την ανάσα τους, σε μπαρ και χαμαιτυπεία. Εκεί όμως έβρισκε την ψυχή της Αμερικής. Και έγραφε για αυτήν, για τα χαμένα όνειρα γιατί ακόμα κι «η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση...»
Στα γραπτά του δεν θα βρεις ποτέ εξεζητημένες λέξεις παρά μόνο μεθυσμένες αλήθειες για τη ζωή. Ο πρώτα-ζω-και-μετά-γράφω Τσαρλς Μπουκόβσκι υπήρξε ο πατέρας του κινήματος του βρώμικου ρεαλισμού. Καθόλου τυχαίο που οι Ζαν Ζενέ (Jean Genet) και Ζαν-Πωλ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre) τον είχαν χαρακτηρίσει ως τoν «μεγαλύτερο ποιητή» της Αμερικής.
Ιδιοφυΐα του Πλήθους
Υπάρχει τόσος δόλος, μίσος, βία,
ανοησία στο μέσο ανθρώπινο πλάσμα
ώστε να μπορεί να επανδρωθεί οποιοσδήποτε στρατός
οποιαδήποτε ημέρα.
και οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του,
και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη,
και οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη.
και οι καλύτεροι στον φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του
και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν την αγάπη
και οι καλύτεροι στον πόλεμο – τελικά – είναι αυτοί που κηρύττουν την ειρήνη
αυτοί που κηρύττουν τον θεό, χρειάζονται θεό
αυτοί που κηρύττουν την ειρήνη δεν έχουνε ειρήνη
αυτοί που κηρύττουν την ειρήνη δεν έχουνε αγάπη
να φοβάσαι τους κήρυκες
να φοβάσαι τους γνωρίζοντες
να φοβάσαι αυτούς που πάντα διαβάζουν βιβλία
να φοβάσαι αυτούς που είτε απεχθάνονται την φτώχεια
είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν
να φοβάσαι αυτούς που είναι γρήγοροι στους επαίνους
γιατί αυτοί είναι που χρειάζονται επαίνους για αντάλλαγμα
να φοβάσαι αυτούς που είναι γρήγοροι στην απαγόρευση
αυτοί φοβούνται αυτά που δεν γνωρίζουν
να φοβάσαι αυτούς που αναζητούν συνεχώς τα πλήθη γιατί
είναι ένα τίποτα μονάχοι τους
να φοβάσαι τον μέσο άντρα τη μέση γυναίκα
να φοβάσαι την αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια
αναζητά το μέτριο
αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους
υπάρχει τόση ιδιοφυΐα στο μίσος τους που μπορεί να σε σκοτώσει
που μπορεί να σκοτώσει τον καθένα μας
μη μπορώντας την μοναξιά
μη καταλαβαίνοντας τη μοναξιά
θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε
διαφέρει απ’ αυτούς
μη μπορώντας να δημιουργήσουν τέχνη
δεν θα καταλάβουν την τέχνη
θα θεωρήσουν την αποτυχία τους στην δημιουργία
ως μια αποτυχία του κόσμου
μη μπορώντας να αγαπήσουν πλήρως
θα θεωρήσουν την αγάπη σου λειψή
και θα σε μισήσουνε
και το μίσος τους θα είναι τέλειο
σαν λαμπερό διαμάντι
σαν μαχαίρι
σαν βουνό
σαν τίγρης
σαν κώνειο
Η καλύτερη των τεχνών τους.
The Genius Of The Crowd, 1966
Η μετάφραση του ποιήματος «αλιεύθηκε» από εδώ.