Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Μαρίζα Καψαμπέλη.
Ανηφορίζοντας προς το Εθνικό Αστεροσκοπείο, οι συνθήκες για τη δεύτερη εμφάνιση του Theodore ήταν ιδανικές. Ο καιρός δροσερός, χωρίς όμως να κρυώνεις, ο κόσμος περιορισμένος όπως προβλεπόταν κι ο μόνος ήχος που ακουγόταν στην είσοδο του χώρου ήταν ένα ορχηστρικό να βγαίνει από τα ηχεία. Η επιλογή μάλιστα του συγκεκριμένου χώρου για την παρουσίαση της τελευταίας δουλειάς του Theodore με τίτλο The Voyage, ένα άλμπουμ εμπνευσμένο από τo διάστημα, ήταν όχι απλώς η ενδεδειγμένη, αλλά ονειρική.
Καθήμενοι λοιπόν, μπροστά από τη «σκηνή», την οποία θα γέμιζαν με παιξίματα, μελωδίες, νεύρο κι ιδρώτα οι πέντε μουσικοί ξεκίνησαν το αστρικό ταξίδι διάρκειας μίας ώρας στις 21:15.
Το Live ξεκίνησε δυναμικά, με μια πλούσια εκτέλεση του “Man and his tools“, δίνοντας τον τόνο για το τι θα ακούγαμε/βλέπαμε. Ο ήχος ήταν πολύ καλά απλωμένος στο χώρο και μπορούσες να διακρίνεις όλα τα όργανα και τους ήχους, οι φωτισμοί πολύ υψηλότατου επιπέδου, τέτοιοι που δεν είμαστε συνηθισμένοι από την indie-pop-rock σκηνή, οι μουσικοί που πλαισίωναν τον καλλιτέχνη άψογοι κι όλα έμοιαζαν να κυλούν εξαιρετικά.
Σα να έλειπε o κρύσταλλος υπερταχύτητας
Παρόλα αυτά, η γενικότερη, προσωπική μου πάντα αίσθηση, είναι ότι εκτός από κάποιες στιγμές ή 2-3 τραγούδια, δεν καταφέραμε τελικά να σηκωθούμε από το έδαφος και να απογειωθούμε. Παραμείναμε καρφωμένοι στη γη, ενώ θα έπρεπε να ταξιδέψουμε στο διάστημα, όπως επιβαλλόταν ή όπως αναμενόταν από τέτοιες απόλυτα ταιριαστές συνθήκες.
Σκεφτόμουν μάλιστα κατά τη διάρκεια της συναυλίας, πως αν ένα κενό ήταν αυτό που δημιουργήθηκε, δεν ήταν το κενό του διαστήματος (ευτυχώς βέβαια αν το δούμε κυριολεκτικά), αλλά ένα ψυχικό κενό, μία έλλειψη δεσμών μεταξύ του κοινού και των όσων ακούγαμε και βλέπαμε στην σκηνή.
Δεν είμαι σίγουρος αν τελικά ήταν αυτές οι ίδιες οι συνθέσεις του Theodore που δεν είχαν τη δυναμική να μας ανυψώσουν, η σχετική απόσταση που κρατάει από το κοινό ή αν τον «κατάπιε» το χρυσοποίκιλτο περιτύλιγμα της χθεσινής βραδιάς. Αν θα μπορούσα να τολμούσα να το περιγράψω με 2-3 λέξεις, αυτό που ένοιωσα ήταν «σα να έλειπε η ψυχή», σα να έλειπε o κρύσταλλος υπερταχύτητας (βλέπε Lightyear movie).
Ίσως για αυτό και δε μας έκανε το χατήρι ο συννεφιασμένος ουρανός ώστε να συνεχίσουμε την παρατήρηση του από το τηλεσκόπιο του Δωρίδη, μετά το πέρας της συναυλίας, όπως κι ήταν προγραμματισμένο να γίνει.
Φωτογραφίες
